บทที่ 6 หลบหน้า

แม้จะตกลงอยู่ร่วมกันในทุกวันศุกร์ เสาร์ และอาทิตย์ แต่เดนิมคิดว่าไม่เจอกันดีที่สุด อย่างน้อยก็ไม่ต้องเจอกันให้เสียความรู้สึก และถือเป็นการฆ่าเวลาไปในตัว และเดนิมกลัว กลัวว่าจะไม่สามารถกลบเกลื่อนสายตา ความรักที่มันเอ่อล้นอยู่ในอก เขาไม่อยากได้สายตาสมเพชจากพี่พัดอีก

เดนิมวิ่งมาหลายสิบปีเพื่อคนคนเดียวเขาได้แต่หวังว่าสักวันระยะทางที่ทอดยาวไม่มีที่สิ้นสุดนั้นจะมีสักวันหนึ่งที่มีโอกาสมองเห็นเส้นชัยแต่ทว่าพี่พัดของเขาไม่เคยให้โอกาสนั้นสองขาที่ออกวิ่งมายาวนานเริ่มเหนื่อยล้าและอ่อนแรงลงไปทุกที

เดนิมกลับมาอาศัยภายในคอนโดของตัวเองอีกครั้งเขาเร่งปิดต้นฉบับเพื่อให้ทันเดดไลน์ที่ตัวเองกำหนดขึ้นโฟกัสกับตัวอักษรเบื้องหน้าตัดความคิดฟุ้งซ่านทั้งหลายออกไปกลั่นกรองเรียงร้อยรสรักออกมาเป็นหนังสือนิยายรักเรื่องเศร้าเรื่องหนึ่งว่ากันว่า ‘เรามักจะซ่อนคนคนนึงไว้ในบทเพลง’ นักเขียนอย่างเดนิมก็เช่นกันเขาซ่อนความรักที่มีต่ออีกฝ่ายมาอย่างยาวนานหลายสิบปีผ่านนิยายหลายสิบเล่มจนได้ขึ้นชื่อว่านักเขียนเรื่องเศร้าหากคุณมีความสุขในชีวิตมากเกินไปก็ไปหาหนังสือของ FALLIN มาอ่านหากคุณอยากจะล้างลูกตาชื่อนี้ไม่ทำให้คุณผิดหวัง

โดยเฉพาะเรื่อง ‘รักไม่สมประกอบ’ ที่เขากำลังเร่งมือเขียนอยู่ในตอนนี้

อีกนัยหนึ่งเขาจงใจหลบหน้าใครบางคนมาร่วมสองสัปดาห์แล้วเดนิมไม่คิดจะโทรหาหรือส่งข้อความไปหาอะไรทั้งนั้นต่างคนต่างอยู่เป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้วบังเอิญว่าสิบทิวาติดต่อมาพอดีเรื่องหนังสือเขาจึงถือโอกาสพักสายตาอาบน้ำแต่งตัวออกไปเจออีกฝ่ายที่ร้านคาเฟ่แห่งหนึ่ง

“สวัสดีครับ” สิบทิวาเอ่ยทักทายพลางโบกมือให้กับเดนิม

“รอนานหรือเปล่าครับ”

“ไม่เลยครับ”

“สั่งเครื่องดื่มก่อนไหมครับ”

“ก็ดีครับ”

“งั้นมื้อนี้ผมขอเป็นฝ่ายเลี้ยงคุณเดนิมนะครับถือซะว่าเป็นค่าเดินทางอีกอย่างหนังสือเล่มนี้ราคาในตลาดก็แพงมากคุณขายแค่ราคาปกไม่เสียดายเหรอครับ” สิบทิวาอดที่จะเอ่ยถามออกไปไม่ได้

“ไม่หรอกครับอีกอย่างมันก็คุ้มค่าถึงไม่ใช่ที่ราคาแต่อย่างน้อยมันก็อยู่ในมือของคนที่เห็นคุณค่าดีกว่าอยู่ในมือของพ่อค้าคนกลางและผมหวังว่าเรื่องนี้จะเติมเต็มความสุขทางใจให้คุณไม่มากก็น้อย”

“คุณเดนิมขอบคุณมากครับ” สิบทิวาลูบหนังสือที่อยู่ในซีลด้วยความรู้สึกตื้นตันใจและคะแนนที่เขาแอบหยอดให้เดนิมในใจนั้นเพิ่มเท่าทบทวีสิบทิวาเพิ่งเจอเดนิมเพียงแค่สองครั้งตอนแรกเขาเพียงคิดว่าอีกฝ่ายหน้าตาดีรอยยิ้มมีเสน่ห์แต่คาดไม่ถึงว่าพอได้มานั่งพูดคุยกันอีกครั้งคุณเขาดีทั้งภายนอกและภายในอีกทั้งยังเป็นผู้ฟังที่ดีพวกเขาทั้งสองพูดคุยกันอย่างถูกคอจนเวลาผ่านไปจนมืดค่ำ

“คุณเดนิมจะว่าอะไรไหมครับถ้าผมจะนัดคุณออกมานั่งคาเฟ่ด้วยกันบ่อยๆหรือไปกินข้าวด้วยกันอะไรเทือกนั้น” สิบทิวาพูดเสียงเรียบแต่ใบหน้ากลับแดงก่ำไปจนถึงลำคอเดนิมอดยิ้มให้ไม่ได้

“ได้สิครับ”

“งั้นผมขออนุญาตถามได้ไหมครับว่าคุณ…มีคนรักหรือยัง?” สิบทิวาเอ่ยถามด้วยความกระตือรือร้นเขามองสังเกตชายหนุ่มตรงหน้าอีกทั้งทั้งสองมือต่างไม่มีเครื่องประดับที่บ่งบอกว่ามีคนรักอยู่ก่อนแล้วแม้แต่แหวนสักวงก็ไม่มีมีเพียงนาฬิกาหนังเนื้อดีราคาแพงเพียงอย่างเดียวที่ประดับอยู่บนข้อมือซ้าย

“ผมไม่มีคนรักหรอกครับแต่ก็ไม่อยากจะมีใครในตอนนี้แต่ผมยินดีออกมาเที่ยวเล่นกับคุณในฐานะเพื่อนนะครับ” เดนิมยิ้มตอบแม้ว่าเขาจะแต่งงานแล้วก็ตามแต่ก็ไม่สามารถป่าวประกาศออกไปได้เพราะอีกไม่กี่เดือนก็จะถึงวันหย่า…ไม่พูดออกไปดีที่สุด

“คุณปิดประตูใส่ผมอย่างนี้ก็แห้วสิครับแต่ก็ต้องขอบคุณนะครับที่พูดตรงๆงั้นตกลงเป็นเพื่อนกันนะครับ”

เดนิมและพิพัฒน์ต่างก็ไม่ได้สวมแหวนแต่งงานประดับลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของตัวเองทุกสิ่งทุกอย่างถูกปลดเปลื้องหลังจากงานแต่งงาน

“อย่าหวังว่าพี่จะสวมมันติดตัวตลอด” พิพัฒน์ถอดแหวนสีทองคำขาวนั้นวางลงบนโต๊ะเครื่องแป้งภายในห้องส่งตัวบ่าวสาวซึ่งเป็นห้องนอนของเดนิม “นิมก็รู้อยู่แก่ใจอย่าให้พี่ต้องรู้สึกอึดอัดไปมากกว่านี้อีกอย่างระหว่างเราก็มีเวลาสิ้นสุด”

“ครับ” เดนิมตอบรับอย่างว่าง่ายก่อนจะเก็บแหวนทั้งสองวงลงในกล่องกำมะหยี่สีแดงไว้ดังเดิมเขากอดกล่องแหวนไว้แนบอกก่อนจะเก็บพวกมันลงในลิ้นชักบนหัวนอนคืนนั้นต่างฝ่ายต่างแยกกันนอนเดนิมนอนบนเตียงส่วนพิพัฒน์ก็นอนที่โซฟา

“ฮ่าๆ” เดนิมไม่ได้หัวเราะกับเรื่องง่ายๆแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะความจริงการแอบรักใครสักคนจะไม่ทรมานมากเหมือนอย่างตอนนี้ถ้ารู้จักควบคุมหัวใจตัวเองบางทีรู้ทั้งรู้อยู่เต็มอกว่าไม่มีวันได้มาก็ไม่ควรจะจมปลักอยู่ที่เดิมตั้งแต่แรกบางทีถ้าเขาเป็นเหมือนกับสิบทิวาอย่างน้อยก็ยังได้พูดคุยและหัวเราะกับพี่พัดในฐานะน้องนุ่งมากกว่าคนแปลกหน้าอย่างทุกวันนี้

เพราะอุดอู้อยู่แต่ในห้องมานานอีกทั้งบรรยากาศช่วงนี้ก็กำลังดีสิบทิวาและเดนิมต่างก็เดินทอดน่องไปตามสวนสาธารณะอย่างไม่รีบร้อนอีกทั้งใบหน้าทั้งคู่ก็ประดับด้วยรอยยิ้มแต่งแต้มอยู่เสมอ

“คุณสิบทิวาขอบคุณมากนะครับที่วันนี้มาอยู่เป็นเพื่อน”

“ด้วยความยินดีครับ”

เดนิมขับรถกลับมาคอนโดด้วยอารมณ์เบิกบานแต่ก็ต้องหน้านิ่วคิ้วขมวดเมื่อรีเซฟชั่นแจ้งว่ามีคนมานั่งรอที่ห้องรับแขกของส่วนกลางเดนิมได้แต่สงสัยแต่ก็ต้องตกใจเพื่อคนคนนั้นคือคนที่เขาไม่อยากจะเจอมากที่สุดตอนนี้

“พี่พัดมาได้ยังไงครับ”

“พี่โทรหาแล้วเราไม่รับสาย”

“ขอโทษด้วยครับพี่พัดมีอะไรหรือเปล่าครับ”

“เรื่องฝึกงานที่พี่เคยบอกไว้”

“แต่…”

“ไม่มีแต่”

เดนิมกำลังจะอ้าปากแย้งแต่ก็ต้องหุบปากฉับ

“ทำตัวแบบนี้กำลังเรียกร้องความสนใจอยู่หรือไงไม่ได้ผลหรอกนะ” พิพัฒน์เอ่ยเสียงเรียบ

“ได้ผลหรือไม่ได้ผลพี่พัดก็มานั่งอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เหรอครับ”

“เดนิม!”

“พี่พัดไม่เต็มใจสอนงานให้นิมก็ไม่ต้องฝืนไม่ต้องเอาคุณพ่อมาอ้างอะไรทั้งนั้นนิมจะไปคุยกับคุณพ่อเองไม่รบกวนพี่พัดถ้าไม่มีอะไรแล้วนิมขอตัวก่อนนะครับ”

“เดี๋ยว…” เดนิมชะงัก

“ทำตัวแบบนี้ไม่คิดว่าเหมือนเด็กไปหน่อยเหรอไงก่อนหน้านั้นที่ตัดสินใจทำทำไมไม่คิดถึงผลที่จะตามมาบ้างเอาแต่หลบหน้าหนีปัญหาใช้ได้ที่ไหน”

“ก็เพราะว่านิมไม่ได้ทำไม่มีอะไรให้ต้องหนี!”

“ถ้าไม่ได้ทำแล้วคืนนั้นพี่จะมาอยู่ห้องนิมได้ยังไง” พิพัฒน์พูดเสียงแข็งพร้อมเดินมาหยุดต่อหน้าเดนิมพร้อมกับบีบไหล่ทั้งสองข้างก่อนจะเอ่ยถ้อยคำที่ทำร้ายจิตใจคนฟัง “พูดออกมาซิว่าคืนนั้นนิมไม่ได้จงใจทอดกายให้พี่”

“พี่พัด!” เดนิมกำหมัดแน่น “นิมพูดไปยังไงพี่พัดก็ไม่เชื่อนิมถอยออกมาแล้วนิมไม่ได้หลบหน้าแค่อยากเว้นระยะให้พี่พัดจะได้ไม่รู้สึกอึดอัดเกินไปแล้วนิมก็เสียใจมากเหมือนกันที่เกิดเรื่องระหว่างเราอย่างน้อยก็ยังสามารถพูดคุยทักทายกับพี่พัดได้เหมือนแต่ก่อนไม่เหมือนอย่างตอนนี้”

แรงบีบที่หัวไหล่เพิ่มแรงมากขึ้นทำเอาเดนิมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

“คิดว่าพี่จะเชื่อเหรอเรารู้สึกกับพี่มานานขนาดนั้นถ้าเราไม่คิดอะไรเกินเลยกับพี่ตั้งแต่แรกจะเกิดเรื่องแบบนี้ไหม” เดนิมพยายามดิ้นหนี

“จากนี้นิมจะไม่คิดอะไรกับพี่พัดอีกพอใจหรือยังครับ” พิพัฒน์ยิ้มหยัน “พูดปากเปล่าไม่ได้หรอกนะ” ก่อนจะปล่อยมือทั้งสองข้างทำเอาร่างบางเซถอยหลังไปสองสามก้าว

“ไปเก็บของซะอย่าให้พี่ต้องพูดซ้ำเป็นครั้งที่สอง”

เดนิมขับรถกลับมาเพนท์เฮ้าส์ด้วยความรู้สึกไม่ยินยอมแต่ก็หาคำพูดมาโต้แย้งไม่ได้พรุ่งนี้เป็นเช้าวันจันทร์ที่เขาต้องตามอีกฝ่ายเข้าบริษัทแค่คิดก็รู้สึกไม่สบอารมณ์

  เมื่อเช้าวันใหม่มาถึงเดนิมจงใจตื่นสาย แต่พอเดินออกมาจากห้องกลับพบกับพิพัฒน์ที่ยังนั่งดื่มกาแฟดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรอยู่บนเคาน์เตอร์ในห้องครัว ทั้ง ๆ ที่เวลาเกือบจะแปดโมงอยู่รอมร่อ เดนิมไม่คิดจะทักทายอีกฝ่าย เดินไปหยิบน้ำดื่ม กะว่าจะเข้าห้องตัวเองไปไม่ออกมาอีก แต่ก็ต้องชะงัก พิพัฒน์ปรายตามองอีกฝ่ายที่สวมชุดนอนอยู่

“นิมควรจะตั้งหลักได้แล้วนะอายุก็ไม่ใช่น้อยๆถึงฐานะทางบ้านนิมจะดีก็เถอะ” พิพัฒน์ไม่ใช่คนใจเย็นที่จะมานั่งอธิบายอะไรยืดยาวยิ่งองค์กรใหญ่ก็มักจะมีพวกที่จ้องจะเอาแต่ผลประโยชน์ใครไม่โลภบ้างล่ะต่อให้เดนิมจะมีแฝดพี่คอยบริหารอยู่ก็ตามอีกทั้งตัวเดนิมเองก็มีหุ้นอยู่ในมือไม่น้อยอนาคตไม่แน่ไม่นอนยังไงเดนิมก็เป็นทายาทสายตรงของศศิภักดีรู้เรื่องผลประโยชน์พวกนี้เอาไว้ไม่เสียหายแต่เจ้าตัวกลับถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายเสียอย่างนั้น

“แต่ว่านิมจบแฟชั่นนะครับ”

“แล้วยังไง? ไม่มีใครแก่เกินเรียนไปแต่งตัวได้แล้วพี่ให้เวลาสิบห้านาที” เดนิมได้แต่กัดฟันบ่นอุบอิบก่อนจะเดินไปแต่งตัวอย่างเร่งรีบเขารีบจนลืมไปเลยว่าตัวเองยังไม่ได้ทานอาหารเช้าเลยด้วยซ้ำเดนิมติดตามสอยห้อยท้ายพิพัฒน์เข้าบริษัทไปด้วยความประหม่าแม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะแต่งงานกันแล้วแต่พิพัฒน์แยกแยะเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานออกแม้จะไม่อยากจะอยู่ใกล้เดนิมแต่ว่าเรื่องสอนงานเขาคิดว่าเดนิมควรจะเรียนรู้เอาไว้บ้างก็ยังดียังไงทั้งสองบ้านก็ตัดกันไม่ขาดอยู่ดีต่อให้อนาคตอีกหนึ่งปีข้างหน้าเขากับเดนิมจะหย่าขาดจากกันก็ตามแต่เรื่องธุรกิจไม่ใช่เรื่องเล่นขายของไม่สามารถทำตามใจตัวเองได้

“นี่เดนิมเป็นลูกพี่ลูกน้องผมรบกวนคุณสิริช่วยสอนงานให้ด้วยนะครับเอาเรื่องพื้นฐานง่ายๆที่ควรจะรู้ก่อน” พิพัฒน์เลือกสิริให้มาสอนงานเดนิมแทนธนาธนาเป็นมือขวาของเขากุมความลับของบริษัทเอาไว้มากมายอีกทั้งยังรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเดนิมอีกด้วย

“ได้ค่ะ” สิริหันไปมองชายหนุ่มรุ่นน้องที่มาใหม่เดนิมยกมือไหว้อย่างนอบน้อม

“ฝากตัวด้วยนะครับ”

“ยินดีค่ะ”

สิริพารุ่นน้องที่เจ้านายฝากฝังให้ดูแลพาไปเดินแนะนำฝ่ายต่างๆรวมไปถึงหัวหน้าก่อนจะแวะถ่ายรูปติดบัตรพนักงานเพื่อเข้าออกออฟฟิศเดนิมไม่ถนัดทางด้านคอมพิวเตอร์แม้ในใจลึกๆจะรู้สึกต่อต้านอยู่บ้างแต่ก็ไม่อยากทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาเพราะยังไงบริษัทนี้ก็ทำเงินให้ครอบครัวเขาอยู่ไม่น้อยเพราะเป็นหนึ่งในพาร์ทเนอร์ที่ร่วมก่อตั้งกันมานาน

เดนิมเล่าเรื่องราวของตัวเองอย่างคร่าวๆเมื่อเลขาสาวเอ่ยถามเขาหลีกเลี่ยงที่จะไม่พูดเรื่องของครอบครัวตัวเองรวมไปถึงนามสกุลที่ใช้อยู่เพียงบอกเป็นญาติห่างๆกับผู้บริหารอย่างพิพัฒน์ที่มาเรียนรู้ฝึกงานเพียงระยะเวลาไม่กี่เดือนเท่านั้นโต๊ะทำงานของเขาถูกจัดให้อยู่ข้างหน้าห้องผู้บริหารติดกับเลขาสาว

เดนิมไม่แปลกใจสักนิดที่สาวสวยอย่างสิริสามารถทำงานร่วมกับคนที่เข้มงวดอย่างพี่พัดของเขาได้เพราะอีกฝ่ายไม่ใช่คนช่างถามไม่จีบปากจีบคอพูดเรื่องของชาวบ้านอธิบายภาระขอบเขตของการทำงานของเขาแล้วก็จดจ่อกับหน้าที่ของตัวเองต่อซึ่งตรงกับความต้องการของเดนิมพอดี

บรรยากาศออฟฟิศที่เงียบสงบต่างคนต่างก้มหน้าทำงานของตัวเองเมื่อเวลาพักเที่ยงมาถึงเมื่อเห็นทีท่าว่าเจ้านายหน้ายักษ์ของตัวเองยังไม่ยอมออกมาจากห้องเดนิมจึงอดที่จะกระซิบถามคุณสิริไม่ได้

“คือ…คุณพิพัฒน์ไม่ออกไปทานอาหารกลางวันเหรอครับ” เดนิมไม่กล้าเรียกอีกฝ่ายเหมือนอย่างเคยเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกติฉินนินทา

“อ๋อเดี๋ยวทางบ้านทำมาส่งจ้ะทำมาส่งหลายอาทิตย์แล้ว” เดนิมเพียงพยักหน้าแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งไลน์ไปทักทายคุณน้ามาลินีเหมือนเช่นเคยพร้อมกับบอกว่าตอนนี้ไม่ว่างไปหาเพราะมาฝึกงานกับพี่พัดที่บริษัทก่อนจะรีบเก็บโทรศัพท์เมื่อเลขารุ่นพี่เอ่ยชักชวน “ไปทานข้าวด้วยกันไหมคะ”

“ครับ”

ร้านอาหารตามข้างทางเต็มไปด้วยพนักงานออฟฟิศที่ออกมาฝากท้องในเวลาพักเที่ยงแต่ละร้านแน่นขนัดสายตาต่างก็สอดส่องหาร้านที่ไม่มีเมนูพวกอาหารทะเลเพราะเขารู้ว่าตัวเองแพ้อาหารอย่างรุนแรงจึงมักจะระวังเรื่องอาหารการกินอยู่เสมอโชคดีที่ร้านข้าวขาหมูคนไม่เยอะทั้งสองเลยฝากท้องที่นี่เดนิมไม่ใช่คนช่างพูดเท่าไหร่ต่างฝ่ายต่างลงมือทานอาหารที่อยู่ตรงหน้าตนอย่างเงียบๆ

ช่วงบ่ายเดนิมอ่านเอกสารต่างๆจนปวดตาเขาอยากจะพักสายตาสักหน่อยแต่ก็เกรงใจเลขารุ่นพี่ที่ทำงานนั่งติดกันอีกทั้งช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาทำงานหักโหมมาอย่างหนักร่างกายเหมือนต้องการจะชาร์จพลังอย่างดื้อๆอ่านเอกสารไปเพียงไม่กี่หน้าก็เริ่มจะสัปหงกอีกครั้งไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าฟุบหลับกับโต๊ะไปตั้งแต่เมื่อไหร่

พิพัฒน์ที่ออกจากห้องเพื่อจะไปคุยงานกลับต้องชะงักเมื่อเห็นเดนิมฟุบหลับอยู่กับโต๊ะแม้เขาจะเตรียมใจมาแล้วว่าเดนิมไม่มีทางที่จะอยู่ในโอวาทของเขาเป็นแน่แต่กลับคาดไม่ถึงว่าจะกล้านอนหลับโดยไม่อายสายตาของเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆแบบนี้ยิ่งเขาเป็นฝ่ายพามาแนะนำด้วยตัวเองเลยไม่มีใครกล้าปลุกเลขาอย่างสิริลุกขึ้นโค้งคำนับเป็นการขอโทษขอโพยแต่ว่าพิพัฒน์กลับยกมือห้าม

ได้…ในเมื่อเจ้าตัวอยากนอนนักก็นอนซะให้พอ!

เดนิมสะดุ้งตื่นก็เห็นว่าฟ้าข้างนอกเริ่มเปลี่ยนสีอีกทั้งเลขารุ่นพี่ก็เก็บโต๊ะทำงานอย่างเป็นเรียบร้อยเดนิมเหลือบมองนาฬิกาตรงผนังก่อนจะกระเด้งตัวลุกขึ้นมาด้วยความตกใจนี่เขานอนจนเลยเวลาจนเกือบจะสองทุ่มไปแล้วเหรอเนี่ยเดนิมลนลานก่อนจะรีบไปเคาะเรียกหน้าห้องทำงานของพิพัฒน์ปรากฏว่าล็อก เขาโทรหาแต่อีกฝ่ายไม่รับสายจึงลงลิฟต์มาด้วยความรู้สึกเศร้าสลด

มาฝึกงานวันแรกก็ทำขายหน้าอีกจนได้

ยังดีที่ฝ่ายอื่นๆยังเหลือพนักงานอยู่บ้างประปรายไม่งั้นเดนิมคงรู้สึกแย่กว่านี้เพราะตอนเช้าอีกฝ่ายบังคับให้ติดรถมาด้วยกันเดนิมจึงไม่ได้ขับรถมาตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้วเป็นช่วงเวลาที่รถติดต้องเรียกรถกลับบ้านก่อนกว่าจะถึงที่พักคงกินเวลาร่วมสองชั่วโมงเดนิมไม่อยากคิดลบแต่ก็อดไม่ได้นี่คงเป็นวิธีการดัดนิสัยของอีกฝ่ายเป็นแน่แต่ช่างเถอะคิดมากไปก็ไม่มีประโยชน์เดนิมยืนรอรถเมล์อยู่สักพักก็ขึ้นรถไปพร้อมกับพนักงานคนอื่นๆเดนิมไม่ใช่คนติดหรูแต่เพราะเห็นนามสกุลก็มักว่าเป็นพวกคนรวยที่เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อเดนิมโหนรถเมล์ต่อรถไฟฟ้าได้อย่างคล่องแคล่วก่อนจะแวะนั่งกินเกี๊ยวน้ำเจ้าประจำก่อนจะเดินเข้าเพนท์เฮ้าส์ไปโดยไม่รู้ว่ามีสายตาของใครอีกคนคอยจ้องมองอยู่ตลอด

พิพัฒน์คิดไม่ถึงว่าเดนิมจะโหนรถเมล์กลับบ้านเขาตั้งใจไม่รับโทรศัพท์ของอีกฝ่ายและจะรอดูว่าเดนิมจะทำยังไงพิพัฒน์ยอมรับว่าตอนแรกเขาคิดในแง่ลบคิดว่าอีกฝ่ายต้องโทรเรียกแฝดหรือไม่ก็คนขับรถกลับบ้านมารับกลับแน่ๆคาดไม่ถึงว่าเดนิมจะกลับเองอีกทั้งนั่งทานอาหารข้างทางคนเดียวเหมือนกับว่าคุ้นเคยกับการไปไหนมาไหนคนเดียวเสียอย่างนั้นทั้งๆที่เพิ่งกลับไทยมาได้ไม่นานตัวเขาเองบางทีไปไหนมาไหนยังหลงแล้วแบบนี้จะไม่ให้เขาอคติกับเดนิมได้ยังไงรวมไปถึงเรื่องในคืนนั้นด้วย

เดนิมมักจะมีมุมที่ทำให้เขาต้องอึ้งได้เสมอ…ก่อนจะหมุนพวงมาลัยไปยังทางเข้าเพนท์เฮ้าส์ที่ที่เขาเคยลั่นวาจาว่าจะมาพักเพียงศุกร์เสาร์อาทิตย์เพียงเท่านั้นเพราะเขาอยากจะรู้ว่าเดนิมคนไหนที่เป็นเดนิมตัวจริงกันแน่