คนตัวใหญ่เอาแต่ใจ และขี้หวง

เช้าวันใหม่ในห้องสวีท แสงแรกของวันเล็ดลอดผ่านม่านสีขาวบางเข้ามาในห้อง เธอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนแล้วอดที่จะหน้าแดงไม่ได้

เมื่อวานเธอตั้งใจจะออกไปเดินเล่นซื้อของที่ตลาด เพราะหลังจากที่ขลุกตัวอยู่ในห้องมาหลายวัน สุดท้ายธนาเองก็อนุญาตให้เธอออกไปได้ แต่ทุกอย่างกลับไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด

"ชุดนี้มันสั้นไป" ธนากล่าวเสียงเข้ม ขณะที่สายตาคมกริบจ้องมองขาเรียวยาวของเธอ เจนถอนหายใจ ก่อนจะเดินกลับไปเปลี่ยนชุดใหม่

เมื่อเธอกลับมาพร้อมกับเดรสยาวที่คิดว่าน่าจะดูเรียบร้อยพอ ธนากลับส่ายหัว "หลวมเกินไป ดูไม่มีชีวิตชีวาเลย"

"งั้นชุดนี้ล่ะคะ?" เจนพูดอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย ขณะที่สวมชุดตัวใหม่ที่ดูพอดีตัว แต่ธนากลับลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้ จับเธอหมุนตัวหนึ่งรอบก่อนจะยิ้มมุมปาก

"ไม่ต้องออกไปไหนแล้ว อยู่ที่นี่กับฉันก็พอ"

ยังไม่ทันที่เจนจะโต้ตอบ ร่างสูงก็ช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มไปที่ห้องนอน ทิ้งเธอไว้ในอ้อมแขนราวกับจะบอกให้รู้ว่าไม่มีทางเลือกอื่นใดอีก

ตลอดคืนธนาไม่ปล่อยให้เธอได้หลับสนิทแม้แต่นิดเดียว เธอพยายามต่อรอง แต่ทุกสัมผัส ทุกคำกระซิบของเขา ทำให้เธอเหมือนคนหมดเรี่ยวแรงที่จะขัดขืน

เมื่อเจนแต่งตัวเรียบร้อยแล้วเดินออกมาจากห้อง เสียงฝีเท้าเบาๆ ของเธอดึงความสนใจของคนที่นั่งอยู่กลางโถงกว้าง ธนานั่งอยู่บนโซฟาหรู ตัวเขาเอนพิงพนักอย่างสบาย มือหนึ่งวางอยู่บนแป้นพิมพ์ของแลปท็อปบนตัก อีกมือถือน้ำกาแฟดำแก้วใส ร่างสูงในชุดสูทเรียบหรูที่ดูสมบูรณ์แบบ ทับด้วยเสื้อกั๊กสีน้ำเงินเข้ม เพิ่มความเคร่งขรึมด้วยการพับแขนเสื้อเชิ้ตสีขาวขึ้นถึงข้อศอก

ดวงตาคมของเขาเงยขึ้นมองเธอเพียงนิดเดียว ก่อนจะกลับไปที่หน้าจอเหมือนไม่ใส่ใจ แต่เสียงทุ้มนุ่มของเขาก็ดังขึ้น

"ตื่นแล้วเหรอ?"

เจนหยุดยืนนิ่งอยู่ที่ปลายเท้าของเขา แค่สายตาที่เหมือนจะเจาะลึกทะลุใจของธนา ก็ทำให้เธอรู้สึกเหมือนยังไม่พ้นอำนาจของเขาเสียที

"ไม่อยากออกไปข้างนอกแล้วรึไง?" ธนากล่าวอย่างเรียบๆ แต่ปลายเสียงเจือความหยันเล็กน้อย ราวกับรู้อยู่แล้วว่าเธอจะเปลี่ยนใจ

เจนเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะตอบกลับด้วยเสียงที่พยายามให้มั่นคง "ฉันแค่...เปลี่ยนใจ อยากอยู่บ้านมากกว่า"

ธนายิ้มมุมปาก ยกแก้วกาแฟขึ้นจิบอย่างไม่รีบร้อน ดวงตาของเขายังคงจับจ้องไปที่หน้าจอ แต่แววตาเหมือนคนที่รู้ทันทุกอย่าง

"ก็ดี... จะได้ไม่ต้องเสียเวลาเปลี่ยนชุดใหม่อีกสิบรอบ"

คำพูดของเขาทำให้เจนหน้าแดงจัด เธอหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องครัวอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงเสียงหัวเราะเบาๆ ของธนา ที่สะท้อนอยู่ในโถงกว้าง ราวกับเขาชนะสงครามเล็กๆ อีกครั้งในเช้าวันนี้

เจนที่กำลังเดินเลี่ยงเข้าไปในครัวชะงักเมื่อได้ยินเสียงเข้มๆ ของธนาดังตามหลังมา

"เจน...มานี่"

เสียงนั้นไม่ได้ดังนัก แต่กลับเต็มไปด้วยน้ำหนักที่ทำให้เธอหยุดฝีเท้าโดยไม่ทันคิด เจนหันมามองเขาด้วยสายตาที่มีทั้งความลังเลและไม่พอใจ แต่ธนาเพียงเอนตัวพิงโซฟาอย่างผ่อนคลาย ร่างสูงใหญ่ยังคงดูน่าเกรงขามแม้ในอิริยาบถสบายๆ

"มาทำไม?" เธอถามเสียงเบา รู้สึกเหมือนหัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่มีเหตุผล

ธนาไม่ตอบทันที เขาวางแลปท็อปลงบนโต๊ะข้างตัว ก่อนจะตบมือลงบนเบาะโซฟาข้างๆ เขา "มานั่งนี่ก่อน"

"ฉันมีงานต้องทำ" เจนตอบทันที แต่เสียงของเธอฟังดูไม่หนักแน่นอย่างที่ตั้งใจไว้

"เจน..." เสียงเรียกของเขาเน้นย้ำมากขึ้น คราวนี้สายตาคมกริบจ้องเธออย่างตรงไปตรงมา ไม่ปล่อยให้เธอหาข้ออ้างได้อีก

เจนถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินมานั่งลงข้างๆ เขา แม้จะพยายามเว้นระยะ แต่ธนากลับเอื้อมมือมาคว้าเอวเธอให้ขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิม

"เมื่อคืนเหนื่อยเหรอ?" เขาถามพร้อมรอยยิ้มบางๆ ที่ดูเหมือนคนเหนือกว่า

เจนเบือนหน้าหนี พลางพยายามปัดมือเขาออก "ธนา! จะทำอะไรอีก!"

"ก็แค่อยากดูว่าเธอยังโกรธอยู่รึเปล่า" ธนาพูดเสียงเรียบ แต่แววตาของเขากลับมีประกายเจ้าเล่ห์

เจนหันมามองเขาด้วยสายตาขุ่นเคือง "คุณมัน..."

ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ ธนากลับโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนเธอแทบหยุดหายใจ "ฉันเป็นอะไร...หืม?"

คำถามนั้นทำให้เจนเงียบไปทันที ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้จนเธอรับรู้ถึงไออุ่นของลมหายใจ แต่ก่อนที่เธอจะทันโต้ตอบ ธนากลับหัวเราะเบาๆ แล้วผละออก

"ไปเถอะ ฉันจะทำงาน" เขาพูดเหมือนล้อเลียน แต่แววตาของเขากลับทิ้งบางอย่างไว้ในใจเจนที่ทำให้เธอเดินกลับไปด้วยความรู้สึกสับสนยิ่งกว่าเดิม

เจนยืนนิ่งมองธนาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มบางๆ ที่ดูเหมือนคนมีแผนอะไรในใจ ดวงตาเธอวาววับอย่างท้าทาย

"ฉันเปลี่ยนใจแล้วค่ะ ไหนๆ คุณก็อนุญาตแล้ว ฉันจะออกไปข้างนอก...คนเดียว" น้ำเสียงของเธอยั่วเย้า ราวกับจงใจยั่วอารมณ์เขา

ธนาหยุดพิมพ์งานทันที ดวงตาคมกริบตวัดมองเธอราวกับเหยี่ยวที่กำลังจับจ้องเหยื่อ รอยยิ้มบางๆ ที่มุมปากหายไปแทบจะทันที "คนเดียว?"

"ใช่ค่ะ คนเดียว" เจนตอบกลับอย่างมั่นใจ ก่อนจะหมุนตัวเดินตรงไปทางประตูโดยไม่รอฟังอะไรจากเขาอีก

"เจน" ธนาเรียกชื่อเธอเสียงเข้ม แต่น้ำเสียงนั้นไม่ได้หยุดยั้งเธอเลย

"อะไรอีกล่ะคะ? หรือคุณจะเปลี่ยนใจไม่อนุญาต?" เธอหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา ดวงตาเปล่งประกายความพยศ ริมฝีปากยกยิ้มเยาะเบาๆ

ธนาไม่ตอบ เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก้าวเข้าไปหาเธอด้วยท่าทางสง่างามและดุดันในคราวเดียว เจนถอยหลังเล็กน้อย แต่แววตาของเธอยังไม่ยอมแพ้

"ฉันบอกว่าจะไป แล้วก็จะไป!" เธอเอ่ยอย่างชัดเจน ท้าทายเขาในทุกคำพูด

ยังไม่ทันที่เธอจะได้ก้าวต่อ ธนาก็ยื่นมือมาคว้าแขนเธอไว้แล้วดึงร่างบางเข้ามาแนบชิด เจนตาเบิกกว้าง ก่อนที่เขาจะก้มลงประกบจูบเธอทันที

จูบของธนาทั้งร้อนแรงและแน่วแน่ ราวกับจะทำให้เธอรู้ว่าเขาไม่มีวันปล่อยให้เธอหลุดไปไหนได้ง่ายๆ เจนพยายามผลักเขาออก แต่ยิ่งดิ้น ธนาก็ยิ่งกอดเธอแน่นขึ้น

เมื่อเขาถอนริมฝีปากออก เธอทั้งหอบและโกรธจัด "คุณทำแบบนี้ทำไม!"

ธนายิ้มมุมปาก ราวกับคนที่ชนะอีกครั้ง "เพราะฉันไม่อยากให้เธอไปไหนโดยไม่มีฉัน... เข้าใจไหม?"

เจนสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนเขาอย่างแรง ดวงตาวาวโรจน์ "คุณมันเผด็จการที่สุด!"

"ก็แล้วจะทำไมล่ะ?" เขาตอบกลับอย่างหน้าตาย ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เดิม "ยังอยากออกไปอยู่ไหมล่ะ? หรือจะอยู่เถียงกับฉันต่อ?"

เจนกัดฟันแน่น ความหงุดหงิดพุ่งถึงขีดสุด แต่เธอรู้ดีว่าธนาไม่มีทางยอมให้เธอชนะได้ง่ายๆ สุดท้าย เธอเพียงสะบัดหน้าแล้วเดินกลับเข้าห้องไป

เสียงหัวเราะเบาๆ ของเขาดังไล่หลังมาอีกครั้ง ทิ้งให้เธอต้องคิดหาทางแก้เกมส์ครั้งหน้าอย่างเผ็ดร้อนกว่าเดิม

เจนเดินออกมาจากห้องด้วยชุดที่เลือกแล้วอย่างมั่นใจ เสื้อรัดรูปแขนยาวสีดำแบบบอดี้สูทที่คว้านหลังลึกจนเห็นผิวขาวเนียนเกือบถึงเอว เข้าคู่กับกางเกงยีนส์ขาสั้นและรองเท้าผ้าใบ เธอยืนเด่นอยู่กลางโถง เหมือนจะประกาศชัยชนะในเกมยั่วเย้าครั้งนี้

ธนาเงยหน้าขึ้นจากแลปท็อปทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอ ใบหน้าหล่อเหลาที่มักจะนิ่งเรียบกลับเต็มไปด้วยอารมณ์ที่เปลี่ยนไป เขาหายใจแรงขึ้นเล็กน้อย สายตาคมกริบกวาดมองตั้งแต่หัวจรดเท้าของเธอ

"จะออกไปทั้งชุดนี้?" เสียงทุ้มของเขาเอ่ยขึ้นช้าๆ แต่หนักแน่น

เจนยักไหล่อย่างไม่แยแส "ใช่ค่ะ ทำไม? หรือคุณจะบอกว่าชุดนี้ก็ไม่ผ่านอีก?"

ธนายืดตัวลุกขึ้นจากโซฟา ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาใกล้เธออย่างเงียบเชียบและทรงพลัง เจนยืนมองเขาอย่างท้าทาย ดวงตาวาววับด้วยความดื้อรั้น

"เจน" เขาเรียกชื่อเธอเสียงต่ำ สายตาจับจ้องที่แผ่นหลังขาวเนียนที่คว้านลึกจนทำให้เขากำมือแน่น

"มีอะไรอีกคะ? หรือคุณจะห้ามฉันไม่ให้ออกไปอีกล่ะ?" เจนถามเสียงเยาะ พร้อมยืนไขว้ขาเล็กน้อยราวกับจะยั่วให้เขาหงุดหงิด

แต่แทนที่ธนาจะโต้เถียง เขากลับดึงตัวเธอเข้ามาอย่างรวดเร็ว แขนแข็งแรงของเขาโอบรอบเอวเธอแน่นจนเจนเบิกตากว้าง

"เจน เธออยากให้ฉันห้ามขนาดนั้นเลยเหรอ?" เขากระซิบเสียงแหบพร่าที่ข้างหู ก่อนจะก้มลงจูบเธออีกครั้ง

คราวนี้จูบของเขาร้อนแรงและเร่าร้อนยิ่งกว่าเดิม เจนพยายามผลักเขาออก แต่หัวใจของเธอกลับเต้นแรงจนแทบหลุดออกจากอก

"ธนา! พอได้แล้ว!" เธอร้องเสียงแหลมเมื่อเขายอมถอนริมฝีปากออก แต่ยังคงกอดเธอไว้แน่น

"ฉันจะปล่อยเธอออกไปข้างนอกได้ยังไง ในเมื่อเธอดูดีขนาดนี้?" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ

เจนจ้องหน้าเขาอย่างโมโห แต่กลับพูดอะไรไม่ออกเมื่อเจอสายตาเอาจริงเอาจังของเขา

"ถ้าจะไปก็ได้... แต่ฉันไปด้วย" ธนาประกาศกร้าว ก่อนจะลากมือเธอไปทางประตูโดยไม่ฟังคำคัดค้าน

เจนได้แต่กัดฟันแน่น ดวงตาเป็นประกายวาวอย่างไม่ยอมแพ้ ครั้งหน้าเธอจะหาทางเอาคืนให้เจ็บกว่านี้!

ธนายืนสง่าภายในลิฟต์ มือข้างหนึ่งถือสูทพาดไว้ที่ไหล่ อีกข้างกุมมือเจนแน่นจนเธออดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเขาอย่างขุ่นเคืองเล็กน้อย แต่ธนาไม่สนใจ สีหน้าของเขาดูสงบ แต่สายตาคมที่มองเธอนั้นแฝงไปด้วยอารมณ์หลากหลาย

เธอสวมชุดที่เผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจนจนทำให้เขาหายใจแรงขึ้นทุกครั้งที่เผลอเหลือบมอง เสื้อรัดรูปเน้นทรวงอกที่ล้นเต็มตึงจนแทบไม่อาจละสายตาได้ เอวคอดกิ่ว ขาเรียวยาวได้รูปที่โผล่พ้นกางเกงยีนส์ขาสั้นยิ่งทำให้เขาไม่พอใจ

เจนรับรู้ถึงสายตาของเขา แต่เธอแกล้งทำเป็นไม่สนใจ ยืนยิ้มยั่วเบาๆ เหมือนจงใจจะทำให้เขาระเบิด

"คุณจะบีบมือฉันแน่นไปไหนคะ? หรือกลัวฉันจะหนี?" เธอพูดพลางเหลือบมองมือใหญ่ที่กุมมือเธอไว้

"ไม่ต้องหนี" ธนาตอบเสียงทุ้มต่ำ ดวงตายังจ้องมองเธออย่างไม่ลดละ "แค่ดูแล... เธอในชุดนี้ ทำฉันไม่ไว้ใจใครข้างนอก"

"ฉันไม่ใช่เด็กนะคะ" เจนเถียงกลับ ดวงตาท้าทาย "แล้วชุดนี้ก็ไม่ได้โป๊เลย ใส่แบบนี้คนอื่นยังใส่กันได้"

ธนายิ้มมุมปากนิดๆ แต่รอยยิ้มนั้นไม่ได้ทำให้เธอสบายใจเลย "คนอื่นฉันไม่สน แต่เธอเป็นของฉัน เจน... ฉันไม่มีวันให้ใครมองเธอแบบที่ฉันมอง"

เจนชะงักไปเล็กน้อย ใจที่เต้นแรงอยู่แล้วกลับเต้นรัวขึ้นอีก แต่เธอรีบทำตัวนิ่งและเบือนหน้าหนี "คุณนี่มัน... เผด็จการชะมัด!"

เขากระตุกมือเธอเบาๆ ให้หันกลับมามอง ก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้จนลมหายใจอุ่นของเขาแตะผิวแก้มเธอ

"ถ้าเผด็จการแล้วเธอจะทำยังไง?" เขาถามพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

เจนจ้องหน้าเขาเขม็ง แต่ใจลึกๆ ก็หวั่นไหวกับความใกล้ชิดนี้ เธอตัดสินใจเงียบและหันหน้าหนีอีกครั้ง

ติ้ง!

เสียงลิฟต์เปิดออก แต่ธนาไม่ขยับแม้แต่น้อย ยังคงยืนนิ่งในตำแหน่งเดิม เจนต้องดึงมือเขาเบาๆ เพื่อเตือน

"ถึงแล้วค่ะ จะยืนกอดลิฟต์ไว้ทั้งวันหรือยังไง?" เธอพูดประชด

ธนาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะก้าวออกจากลิฟต์ พร้อมมือที่กุมเธอแน่นขึ้นกว่าเดิมราวกับย้ำเตือนว่า ต่อให้เธอจะออกไปข้างนอก เขาก็ไม่มีวันปล่อยเธอพ้นสายตาได้เลย

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก เจนเจอชายสองคนในชุดสูทเรียบหรู ท่าทางดูดีมีฐานะ คนหนึ่งคือริชาร์ด หนุ่มตะวันตกหน้าคม ทรงผมเนี้ยบ อีกคนคือคอลิน ชายหนุ่มผิวเข้มท่าทางอบอุ่นแต่มากไปด้วยออร่าความอันตราย

ทั้งคู่ยืนอยู่ด้านหน้าลิฟต์ พร้อมรอยยิ้มบางๆ ที่บ่งบอกว่าพวกเขารู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นใคร

"โอ้โห ธนา นี่หรือ 'นกน้อย' ที่นายขังไว้บนหอคอย?" ริชาร์ดพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงติดขบขัน พลางเลิกคิ้วอย่างสนใจ

คอลินหัวเราะเบาๆ เสริมทันที "นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอนกน้อยของนายตัวเป็นๆ สวยสมคำร่ำลือจริงๆ นะ แต่ไม่คิดว่านายจะพาเธอลงมาข้างล่างได้"

ธนาไม่ได้ตอบคำพูดแซวของเพื่อน แต่สายตาคมของเขากวาดมองสองชายตรงหน้าด้วยความไม่พอใจที่พวกเขามองเจนมากเกินไป

"เลิกเล่นกันได้แล้ว" ธนาเอ่ยเสียงเรียบ แต่ดวงตาเป็นประกายเอาจริง เขาขยับมือดึงเจนเข้ามาชิดตัว พลางยกแขนขึ้นโอบเอวบางของเธอ และออกแรงเบาๆ ให้เธอแอบอยู่ข้างหลังเขา

"จะไม่แนะนำหน่อยเหรอ? หรือยังอยากเก็บไว้เป็นความลับ?" ริชาร์ดถามอีกครั้ง ยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

ธนาหายใจแรงขึ้นเล็กน้อย แต่ยังคงความสงบของน้ำเสียง "ไม่จำเป็น เธอไม่ต้องรู้จักพวกนาย"

เจนแอบชะเง้อมองจากข้างหลังธนา สายตาของริชาร์ดและคอลินจับจ้องมาที่เธอ รอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขาดูเหมือนจะอ่านใจธนาออกทุกอย่าง

"เธอไม่ใช่แค่นกน้อยแล้วสินะ" คอลินพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มมุมปากที่มีนัย

ริชาร์ดพยักหน้าอย่างเห็นด้วย 

"เจน สวัสดีครับ" คอลินยิ้มกว้าง ยื่นมือมา แต่ธนาดึงเธอไปยืนข้างหลังอีกครั้ง

"มือว่างไว้เถอะคอลิน ไม่ต้องยุ่งกับเธอ" ธนาตอบนิ่งๆ

"นายหวงแบบนี้ เราขอไปด้วยได้ไหม? จะได้ช่วยดูแล" ริชาร์ดถามพลางเลิกคิ้วแซว

"ไม่มีที่ให้พวกนายในรถ" 

ธนาพูดจบ เพียงยกคิ้วอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะพาเจนเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามอง

"ธนา หวงขนาดนี้ เดี๋ยวเธอก็บินหนีไปจริงๆ หรอก!" เสียงริชาร์ดตะโกนไล่หลังมา

ธนาไม่ได้ตอบ แต่ก้าวเดินต่อไปโดยไม่ปล่อยมือจากเจนแม้แต่วินาทีเดียว ดวงตาคมของเขาหันมามองเธอขณะเดิน "อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยเธอหนีได้ง่ายๆ ล่ะ เจน"

เสียงของเขาทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง แต่เธอแกล้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไร สวนกลับด้วยน้ำเสียงท้าทาย "ฉันไม่ใช่นกน้อยที่คุณจะขังไว้ได้ตลอดไปหรอกค่ะ"

ธนายิ้มมุมปาก ยิ้มที่บ่งบอกว่าเขาไม่ยอมให้เธอหลุดพ้นจากเขาได้ง่ายๆ แน่นอน

"ก็หวงไง จำไว้ด้วย" เขาตอบนิ่งๆ แต่สายตาแสดงความจริงจังจนเธอเถียงไม่ออก