เด็กดื้อแสนสวยของเจ้าพ่อหนุ่ม

“เจน...มานี่” 

ธนาเอ่ยเรียก น้ำเสียงทุ้มนุ่มแต่แฝงไว้ด้วยอำนาจ สายตาของเขาจับจ้องไปที่เธอ ไม่ปล่อยให้หลุดไปแม้แต่เสี้ยววินาที เจนชะงัก ใจเต้นแรงเมื่อได้ยินเสียงเรียกนั้น เธอรู้ว่าปฏิเสธไม่ได้และไม่ควรคิดจะหนี เขาเป็นเหมือนแรงดึงดูดที่เธอไม่อาจหลีกเลี่ยง

ธนายืนรออย่างนิ่งสง่า สายตาคมกริบเหมือนจะอ่านทุกความคิดของเธอ เจนค่อยๆ ก้าวเข้ามาหา ราวกับถูกดึงดูดเข้าไปในโลกของเขาที่ทั้งเยือกเย็นและเร่าร้อน เธอรู้ดีว่าการเข้าไปใกล้เขาเป็นเหมือนเดินเข้าสู่ไฟที่พร้อมจะเผาไหม้ แต่เธอก็ยอม...

เจนที่หน้าบึ้งตึง ก้าวเข้ามาอย่างขัดใจ แต่สายตาคมกริบของธนาจับจ้องไม่วาง เธอนั่งลงห่างจากเขา พยายามคงระยะไว้เหมือนเป็นเกราะป้องกันตัวเอง แต่ธนาเพียงเลิกคิ้วเล็กน้อย พร้อมเอ่ยเรียกอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ไม่ยอมรับการปฏิเสธ

“มาใกล้กว่านี้ เจน” 

เขากล่าว น้ำเสียงนุ่มทุ้มแต่เต็มไปด้วยอำนาจ เจนขยับตัวเล็กน้อยอย่างลังเล แต่ธนาไม่ได้ละสายตาไปจากเธอ

 “ใกล้กว่านี้” 

เขาย้ำอีกครั้ง สายตาคมเจาะลึกเข้ามาเหมือนต้องการสื่อว่าเธอไม่มีทางหนีไปไหนได้

เจนใจเต้นแรง ขยับตัวเข้าไปทีละนิด จนรู้สึกถึงแรงดึงดูดจากเขาที่เข้มข้นขึ้นทุกขณะ เธอรู้ดีว่าธนาไม่ได้ต้องการเพียงแค่ความใกล้ชิดทางกาย แต่การเข้าใกล้เขามากขึ้นหมายถึงการปล่อยให้เขาเข้ามาในโลกของเธอโดยที่เธออาจไม่มีทางกลับไปเป็นคนเดิมได้

“โกรธอะไร?” 

ธนาถาม น้ำเสียงทุ้มนุ่มแต่เจือด้วยความสงสัย สายตาคมของเขามองตรงมาที่เจนอย่างไม่ปล่อยให้หลุดไป เจนเงียบไปครู่หนึ่ง หันหน้าหนีเล็กน้อย สายตาของเธอเต็มไปด้วยความขัดใจ ราวกับกำลังพยายามหาทางปิดบังสิ่งที่อยู่ในใจ เธอรู้ดีว่าธนาอ่านใจเธอได้ แต่กลับปฏิเสธที่จะเผยออกไปง่ายๆ

ธนาเห็นท่าทีที่ดื้อดึงของเธอจึงโน้มตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิม ดวงตาคมกริบจับจ้อง เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขาที่อยู่ใกล้จนเกือบสัมผัส

“พูดสิ เจน โกรธอะไร” 

เขาย้ำอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย ราวกับไม่ยอมให้เธอหนีไปจากคำถามนี้

"ก็ไหนบอกว่าวันนี้จะให้ออกไปข้างนอกได้" 

เจนตอบ น้ำเสียงขุ่นเคือง ดวงตาของเธอจ้องเขาอย่างไม่พอใจ เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้ตั้งใจจะเก็บความรู้สึกนี้ไว้

ธนาเลิกคิ้วเล็กน้อย ริมฝีปากยกยิ้มจางๆ ราวกับรู้ทันว่าเธอกำลังคิดอะไร "เปลี่ยนใจแล้ว" เขาพูดเสียงเรียบ แต่แฝงด้วยความแน่วแน่ที่ทำให้เธอรู้ว่าเขาตัดสินใจแล้วจริงๆ

"จะให้ฉันต้องอยู่ที่นี่ตลอดหรือยังไง?" 

เจนถาม สายตาแสดงถึงความอึดอัดที่ไม่ปิดบัง เธอพยายามจะลุกขึ้น แต่ธนากลับเอื้อมมือจับข้อมือของเธอไว้เบาๆ

"อยู่กับฉันนี่แย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?" 

เขาพูดเบาๆ น้ำเสียงนุ่มนวลขึ้น แต่ยังคงแฝงความหมายที่ทำให้เธอใจเต้น เธอหันกลับมามองหน้าเขาอย่างลังเล ไม่แน่ใจว่าควรจะโกรธหรือปล่อยให้ตัวเองอ่อนแอ

ธนามองเจนด้วยสายตาที่สื่อความต้องการชัดเจน ก่อนจะคว้าตัวเธอเข้ามาในอ้อมกอดอย่างแนบแน่น ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้เธอจนเธอแทบจะได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นแรง

“จูบฉันทีนึง” 

เขาเอ่ยสั่ง น้ำเสียงทุ้มต่ำดึงดูดและเด็ดขาด เจนลังเล แต่เมื่อเห็นสายตาของเขา เธอก็รู้ว่าไม่มีทางเลี่ยง

เธอก้มหน้าอย่างอายๆ ก่อนจะรีบจูบลงที่ริมฝีปากของเขาอย่างรวดเร็ว ราวกับไก่จิก แล้วถอยห่างออกมาทันที ริมฝีปากของเธอยังร้อนผ่าวจากการสัมผัสนั้น

ธนาหัวเราะเบาๆ มุมปากยกยิ้ม ราวกับกำลังสนุกกับความเขินอายของเธอ

 “จูบแค่นี้? แบบนั้นไม่เรียกว่าจูบหรอกเจน” 

เขากระซิบเบาๆ ก่อนจะดึงเธอเข้ามาใกล้อีกครั้ง ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้เธอมากขึ้น พร้อมความปรารถนาที่แสดงออกชัดเจน

ธนาเพียงเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้เจนอีกครั้งจนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของเขา สายตาของเขาเต็มไปด้วยแรงดึงดูดที่เธอไม่อาจต้านทานได้ เขาจับคางเธอเบา ๆ และกระซิบใกล้ริมฝีปากเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและหนักแน่น

"จูบให้เหมือนที่ฉันต้องการ...ไม่ใช่แบบไก่จิก เข้าใจไหม เจน?"

เจนกัดริมฝีปากตัวเองเล็กน้อย สายตาเธอแสดงถึงความลังเล แต่ไม่ทันที่เธอจะตอบ เขาก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีก ริมฝีปากของเขาแตะเบา ๆ ที่มุมปากของเธอ ทำให้เธอใจเต้นแรงจนยากจะควบคุม

ธนารู้ดีว่าเธอกำลังสั่นไหว เธอพยายามยื้อกับความปรารถนาและความกลัวในหัวใจ เขายิ้มมุมปากอย่างพอใจ เห็นถึงความเขินอายของเธอ แต่ความหวานเย้ายวนนั้นทำให้เขาต้องการมากยิ่งขึ้น

"ลองใหม่" เขากระซิบ "จูบให้เหมือนที่ฉันต้องการ..."

เจนสะท้านกับคำสั่งนั้น และด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความกล้าผสมความปรารถนา เธอจูบเขาอย่างช้า ๆ ลึกซึ้ง คราวนี้เธอยอมปล่อยใจไปกับสัมผัสที่ทำให้ทุกอย่างรอบข้างเงียบสงบลง เหลือเพียงเขาและเธอ

ธนาผละออกจากเจนช้าๆ เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย ราวกับพอใจกับสัมผัสที่ได้รับ “อืม...พอแล้ว” เขากระซิบเบาๆ พลางมองเธอด้วยสายตาที่แฝงความหมาย

เขาเงยหน้ามองนาฬิกาบนผนัง แล้วถอนหายใจนิดๆ “ฉันต้องไปทำงานแล้ว อย่าดื้อนะ อยู่เงียบๆ รอฉันกลับมา” น้ำเสียงของเขาเด็ดขาด ราวกับเป็นคำสั่งที่ไม่เปิดโอกาสให้เธอปฏิเสธ

เจนมองตามเขาอย่างขัดใจ แต่เธอรู้ดีว่าไม่มีทางเลี่ยง ธนายิ้มบางๆ พลางลูบแก้มเธอเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกไป ปล่อยให้เธออยู่ท่ามกลางความเงียบสงบที่ทำให้ใจเธอสั่นไหว

เมื่อธนาหันหลังเดินออกไป เจนก็ยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ ใบหน้าเธอแดงซ่านราวกับเปลวไฟที่ลุกไหม้ หัวใจเต้นแรงจนแทบควบคุมไม่อยู่ สัมผัสจากรอยจูบของเขายังคงอ้อยอิ่งอยู่บนริมฝีปาก ราวกับเป็นร่องรอยที่เธอไม่อาจลบออกได้ง่ายๆ

เธอกำมือแน่นพยายามรวบรวมสติ แต่ภาพของสายตาคมกริบและรอยยิ้มที่ยิ้มเพียงนิดนั้นยังคงติดตา ความรู้สึกสับสนที่ปนกับความเขินอายและแรงดึงดูดทำให้เธอไม่อาจทำใจให้สงบลงได้

“คนบ้า...” 

เจนพึมพำกับตัวเองเบาๆ พลางก้มหน้าลง ซ่อนรอยยิ้มเล็กๆ ที่เผลอหลุดออกมาโดยไม่รู้ตัว