ใครว่ากลัวเมีย

บรรยากาศในห้องคาสิโนส่วนตัวของธนาอบอวลไปด้วยกลิ่นซิการ์จางๆ และเสียงหัวเราะต่ำๆ ของกลุ่มชายหนุ่มโต๊ะโป๊กเกอร์กลางห้องหรูหรา โต๊ะนั้นล้อมรอบไปด้วยเพื่อนสนิทของเขา คอลิน ชายหนุ่มเจ้าเล่ห์ที่มีสายตาเจิดจ้าแบบนักล่า และริชาร์ด นักธุรกิจผู้มั่งคั่งที่มีท่าทางสุขุมราวกับนักการทูต

แต่สิ่งที่ทำให้บรรยากาศดูยิ่งดิบเถื่อนขึ้น คือร่างของหญิงสาวในชุดเดรสรัดรูปสีแดงสดที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนตักของธนา ใบหน้าสวยคมของเธอประดับด้วยรอยยิ้มที่มีเลศนัย ขณะที่มือบางกำลังแตะแก้วไวน์ในมือเขา ท่าทางยั่วยวนอย่างจงใจ

เสียงหัวเราะของคอลินดังขึ้นเมื่อไพ่ถูกแจก เขาชี้ไปที่ธนาและพูดติดตลก “เฮ้ ธนา นายมีทั้งไพ่ดี ทั้งสาวสวยอยู่บนตัก จะไม่โกงพวกเราแน่นะ?”

ธนายิ้มบางๆ หยิบซิการ์ขึ้นมาจุดแล้วพ่นควันออกมาอย่างช้าๆ “ฉันไม่จำเป็นต้องโกง นายก็รู้” สายตาคมเข้มของเขาฉายแววที่บอกว่า เขาเป็นคนควบคุมทุกอย่างในห้องนี้

คอลินผู้มีเสน่ห์สะกดสายตาใครต่อใครนั่งไขว่ห้างอย่างสง่างาม ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของเขาทอประกายด้วยความสุขุมแต่เจ้าเล่ห์ ขณะที่ริมฝีปากโค้งขึ้นเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มที่ดูยากจะอ่านออก

เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดพับแขนขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นนาฬิกาข้อมือหรูที่สะท้อนแสงไฟเป็นประกาย บุคลิกของเขาช่างต่างกับธนาที่ดูเคร่งขรึมและทรงอำนาจ คอลินเปรียบเหมือนสายลมเย็นสบายที่พัดเข้ามาในห้องที่อัดแน่นไปด้วยแรงกดดัน

“นี่ เจ้าโหด นายควรปล่อยให้ผู้หญิงเขาอยู่เฉยๆ บ้าง” คอลินเอ่ยเสียงนุ่มขณะมองธนาที่นั่งกับหญิงสาวบนตัก แต่ในน้ำเสียงนั้นกลับมีแววล้อเลียนชัดเจน “หรือเธออยากย้ายมานั่งที่ผมแทน?”

หญิงสาวในชุดแดงหัวเราะเบาๆ กับคำพูดของคอลิน แต่ธนากลับจ้องมองเขาด้วยสายตาไม่สบอารมณ์

“ถ้าจะเล่นมุก อย่าลืมว่าเรากำลังเล่นไพ่อยู่” ธนาพูดเสียงเข้มพลางวางไพ่ลงบนโต๊ะ

คอลินหัวเราะในลำคอ ก่อนจะยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ “นายก็รู้นี่ ฉันแค่คนชอบความสนุก ไม่ได้จริงจัง”

ดวงตาของเขาเหลือบไปเห็นร่างบางของเจนที่ยืนอยู่ในมุมมืดของห้อง คอลินยกคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างสนใจ “ธนา...ดูเหมือนว่าโชคของนายกำลังจะพลิกนะ”

คำพูดนั้นดึงความสนใจของธนา เขาหันไปมองตามสายตาของคอลิน และเมื่อสบเข้ากับดวงตาของเจน คอลินก็ได้แต่พิงพนักเก้าอี้ ยิ้มบางๆ อย่างรู้เท่าทัน

“ดูเหมือนคืนนี้จะมีเรื่องสนุกอีกแล้ว” คอลินพูดเบาๆ กับตัวเอง ขณะที่สายตาคอยจับจ้องสถานการณ์ด้วยความสนใจ

ธนาสัมผัสได้ถึงสายตาของใครบางคนก่อนจะเงยหน้าขึ้นจากไพ่ในมือ และทันทีที่เขาหันไป ดวงตาคมของเขาก็สบเข้ากับสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธและความผิดหวังของเจน

เธอยืนอยู่ตรงนั้นในมุมหนึ่งของห้อง ร่างบางสั่นเล็กน้อย ใบหน้างอง้ำแต่ยังเชิดคางขึ้นอย่างท้าทาย สายตาของเธอจ้องเขาเขม็ง ราวกับว่ากำลังตัดสินใจบางอย่างในใจ

ธนาแทบไม่ทันได้พูดอะไร เธอหมุนตัวเดินหนีทันที ปล่อยให้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ริชาร์ดเลิกคิ้ว คอลินยิ้มมุมปากอย่างสนใจ ขณะที่หญิงสาวในชุดแดงที่นั่งบนตักธนาเริ่มรู้สึกไม่มั่นคง

"เพื่อน นายว่าคนนี้ดูสนุกกว่าไพ่ในมือนะ" คอลินเอ่ยขึ้นลอยๆ อย่างขี้เล่น แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่ธนา

ธนาไม่ได้ตอบคำพูดของเพื่อน แต่ลุกขึ้นทันที หญิงสาวที่นั่งอยู่บนตักของเขาถูกดันออกไปด้านข้างอย่างไม่ไยดี

"ธนา..." เธอเรียกชื่อเขาเบาๆ แต่เขาไม่ได้หันกลับไปมอง ดวงตาของเขาจดจ่ออยู่กับร่างบางที่กำลังเดินหนีไป

"ขอโทษที พวกนายเล่นต่อไปก่อน" เขาพูดเสียงต่ำ ขณะที่ก้าวยาวๆ ตามเจนออกจากห้องไป

เจนเดินเร็วๆ ไปตามโถงทางเดินของคาสิโน หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบได้ยินในหู เธอกำลังรู้สึกบางอย่างที่เธอไม่อยากยอมรับ—ความหึงหวงที่กำลังพุ่งพล่านในใจ

"เจน!" เสียงของเขาดังมาจากด้านหลัง

เธอเม้มริมฝีปากแน่น ไม่หยุดเดิน แต่ก้าวเร็วขึ้น ธนาก็ไม่ยอมแพ้ เขาตามเธอมาจนทัน มือใหญ่คว้าแขนเธอไว้แน่น

"หยุดก่อน ฟังฉัน" เสียงเขาเจืออารมณ์ แต่ไม่ดังพอที่จะเรียกความสนใจจากคนอื่นๆ ที่เดินผ่าน

เจนหยุด แต่ไม่ยอมหันไปมอง เขายืนอยู่ข้างหลังเธอ ดึงตัวเธอให้หันกลับมาเผชิญหน้า

"มีอะไรอีกล่ะ?" เธอถามเสียงนิ่ง ดวงตาคลอด้วยน้ำตาที่เธอไม่อยากให้เขาเห็น

ธนาโน้มตัวลงมาเล็กน้อยเพื่อให้ใบหน้าของเขาอยู่ระดับเดียวกับเธอ สายตาของเขาแข็งกร้าวแต่ก็อ่อนลงเล็กน้อย

"เธอคิดอะไรอยู่?" เขาถามตรงๆ

"คิดว่าคุณจะทำอะไรก็ทำ ไม่เกี่ยวกับฉัน" เธอพูดรวดเร็ว ก่อนจะพยายามสะบัดแขนออกจากมือเขา

แต่เขากลับดึงเธอเข้ามาใกล้มากขึ้น แขนแกร่งรั้งตัวเธอไว้แน่น ราวกับไม่ยอมปล่อยให้เธอไปไหน

"เจน..." เสียงของเขาเบาลงจนแทบกระซิบ "อย่าหันหลังให้ฉันแบบนี้ เธอรู้ดีว่าฉันไม่ชอบ"

คำพูดของเขาทำให้เธอชะงัก หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา ความรู้สึกสับสนผสมกับความโกรธและบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่าในใจ เธอเม้มริมฝีปากแน่น ไม่พูดอะไร แต่ก็ไม่พยายามหนีอีก

ธนายิ้มบางๆ มุมปาก ปลายนิ้วของเขาแตะที่คางของเธออย่างแผ่วเบา ดวงตาของเขาจ้องลึกลงไปในสายตาของเธอ ราวกับจะอ่านทุกอย่างในใจเธอ

"ถ้าหึง...ก็พูดออกมา" เขากระซิบเสียงแผ่ว แต่แววตาของเขามั่นคง รอคำตอบที่เธอเองยังไม่พร้อมจะยอมรับ

เจนเชิดหน้าขึ้นทันที ดวงตาวาววับเหมือนแมวที่พยายามปกป้องตัวเองจากหมาป่า “คะ ใคร จะไปหึงคุณกัน?” เสียงเธอเต็มไปด้วยความดื้อรั้น แต่ก็แฝงด้วยความสั่นไหวที่ปิดไม่มิด

ธนาเลิกคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าคมนั้นแต้มรอยยิ้มขบขันที่ทำให้เธออยากกรีดร้องออกมา “แน่ใจเหรอเจน?” เสียงเขาต่ำและลึก ราวกับจะท้าทายให้เธอยอมรับ

“แน่สิ” เธอตอบกลับทันควัน ก่อนจะพยายามดึงตัวออกจากมือเขาอีกครั้ง “ปล่อยได้แล้ว คุณไม่มีสิทธิ์มาจับฉันไว้แบบนี้”

ธนาไม่ได้ปล่อย ในทางกลับกัน เขากลับกระชากเธอเข้ามาใกล้มากขึ้นจนปลายจมูกเกือบชนกัน “ไม่มีสิทธิ์? ฉันว่าฉันมีมากพอ” เขาตอบเสียงเรียบ แต่สายตานั้นทั้งดื้อดึงและเป็นเจ้าของ

“ธนา!” เธอเรียกชื่อเขาอย่างไม่พอใจ ดวงตาสบเข้ากับสายตาของเขาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

“ก็ฉันรู้ว่าเธอหึง” เขาพูดต่อหน้าตาเฉย รอยยิ้มที่มุมปากทำให้เธอเดือดดาลขึ้นไปอีก

“ไม่ได้หึง!” เธอโพล่งออกมา แต่ทันทีที่พูดจบ เธอก็รู้ว่าตัวเองเผลอแสดงความรู้สึกออกมาเกินไป

ธนายิ่งยิ้มกว้างขึ้น “พูดแบบนี้ ใครจะเชื่อล่ะ?”

เจนหน้าแดง เธอกำมือแน่น ก่อนจะพยายามเรียกสติกลับมา “ถ้าคุณคิดว่าฉันจะหึงผู้หญิงพวกนั้น ก็เชิญคิดไปเถอะ”

“โอเค” ธนาพยักหน้าแบบเออออตามน้ำ แต่ยังไม่ปล่อยมือเธอ “แต่รู้ไว้เลยนะเจน...ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนที่นั่งบนตักฉัน ก็ไม่เคยทำให้ฉันรู้สึกแบบที่เธอทำ”

คำพูดนั้นทำให้เธอชะงัก ความโกรธ ความอาย และบางอย่างที่เธอไม่อยากยอมรับตีกันยุ่งอยู่ในหัวใจ เธอเม้มปากแน่นก่อนจะพูดเสียงเบา “ฉันไม่สนใจหรอก”

“แต่ฉันสน” ธนากระซิบเบาๆ ก่อนจะก้มลงไปใกล้จนลมหายใจอุ่นของเขาสัมผัสแก้มของเธอ “และเธอจะสนเหมือนกันในไม่ช้า”

เจนตัวแข็งค้าง ใจเต้นระรัวจนเธอแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ แต่เธอก็สะบัดหน้าออกและหลบสายตาของเขา “คุณมันบ้า”

“ก็อาจจะใช่” ธนาเอ่ยพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่สายตานั้นบ่งบอกว่าเขาไม่ยอมให้เธอหนีไปง่ายๆ

เธอสูดลมหายใจลึก พลางพึมพำกับตัวเอง “ใจเย็นไว้เจน…อย่าให้เขารู้ว่าเรากำลัง…ไม่สิ เราไม่ได้หึง”

แต่ยิ่งเธอพยายามพูดกับตัวเองมากเท่าไหร่ ภาพของธนากับผู้หญิงคนนั้นก็ยิ่งติดแน่นในหัวใจมากขึ้น เธอเม้มปากแน่น รู้สึกทั้งโกรธ ทั้งอาย และทั้งหวั่นไหว

เดินไปได้ไม่ไกลนัก เสียงฝีเท้าหนักๆ ตามหลังมาทำให้เธอหยุดกึก ก่อนจะหันไปมอง และพบว่าเป็นธนาที่เดินตรงเข้ามา

“จะหนีไปไหนอีก?” เสียงของเขาต่ำและเย็น แต่สายตาที่มองเธอเต็มไปด้วยความเป็นเจ้าของ

“ฉันไม่ได้หนี” เธอโต้กลับ แต่เสียงเธอกลับสั่นเล็กน้อย

ธนายิ้มมุมปาก ก่อนจะเอื้อมมือจับข้อมือเธอไว้แน่น “งั้นก็กลับไปคุยกันให้รู้เรื่อง”

เจนพยายามดึงมือออก แต่เขากลับกระชากเธอเข้ามาใกล้จนเธอเสียหลัก ร่างบางตกลงไปในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง

“ปล่อยฉันนะ!” เธอประท้วง แต่เขากลับกอดเธอแน่นขึ้น

“ไม่ปล่อย” เขาตอบเสียงเข้ม 

คำพูดนั้นทำให้เธอชะงัก หัวใจเต้นแรงจนเธอเกือบลืมวิธีหายใจ แต่ก็พยายามกัดฟันตอบ “แล้วคุณจะทำอะไร? บังคับให้ฉันฟังคุณหรือไง?”

ธนายิ้มบาง แต่ดวงตากลับเยือกเย็น “เปล่า…แค่ทำให้เธอรู้ ว่าเธอไม่มีสิทธิ์หึงฉัน…ถ้าเธอไม่ยอมรับว่าเธอเป็นของฉัน”

คำพูดนั้นทำให้เธอหน้าแดงด้วยความอายและความโกรธ “ไม่มีทาง!”

“เราจะได้เห็นกัน” เขาพูดเสียงเบาแต่ชัดเจน