คิดมีเรื่องกับเจ้าพ่อคาสิโนใหญ่ ทำใจด้วยนะ

ธนานั่งอยู่ในห้องทำงานที่ชั้นสูงสุดของคาสิโน เมื่อข่าวเรื่องความขัดแย้งในวงการคาสิโนเริ่มเข้ามา เขายิ้มเล็กน้อยเมื่อได้รับข้อมูลจากผู้ช่วยส่วนตัว เสียงเคาะประตูเบาๆ และมาร์คเดินเข้ามาพร้อมกับใบหน้าที่แสดงถึงความกังวล

“บอส เรามีปัญหาใหญ่แล้ว” มาร์คพูดเสียงต่ำ “ข่าวลือเรื่องการขัดแย้งระหว่างเราและกลุ่มคู่แข่งเริ่มแพร่กระจาย พวกเขากำลังพยายามหาทางทำลายชื่อเสียงของเรา”

ธนาลุกขึ้นยืน สายตาคมกริบมองออกไปที่เมืองที่สาดส่องแสงระยิบระยับด้านล่าง เขารู้ว่าการแข่งขันในวงการนี้เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ความพยายามที่จะทำลายเขามันเกินไป

“มีหลักฐานอะไรที่สามารถพิสูจน์ว่ามันเป็นแค่ข่าวลือไหม?” เขาถามเสียงเรียบ “หรือพวกเขามีแผนการอะไรที่เรายังไม่รู้?”

“ยังไม่มีใครแน่ใจ แต่มีการพูดถึงการเข้ามาของกลุ่มมาเฟียที่พยายามแย่งตลาดนี้ไปจากเรา พวกเขาอาจจะวางแผนบางอย่างเพื่อสร้างความไม่พอใจให้กับลูกค้าของเรา” มาร์คตอบอย่างวิตก

“ให้คนของเราตรวจสอบทุกอย่างที่เกิดขึ้น” ธนาสั่งอย่างเด็ดขาด “ถ้าพวกเขาคิดว่าพวกเขาสามารถทำลายเราง่ายๆ ก็ให้รู้ว่าเรากำลังจับตามองอยู่”

ธนานั่งสงบอย่างน่าเกรงขามในห้องทำงานสูงสุดของคาสิโน มองออกไปยังวิวเมืองที่ทอดยาวเบื้องล่าง แสงสลัวจากไฟนีออนด้านนอกเพิ่มบรรยากาศเย็นยะเยือกในห้องอย่างเงียบงัน เสียงเคาะประตูดังแผ่วเบา แต่ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยอำนาจเมื่อคอลินก้าวเข้ามา ชายร่างสูงสง่าผู้ผ่านศึกมาอย่างโชกโชน ดวงตาสีฟ้าเข้มขรึมเต็มไปด้วยแววตาของนักล่าผู้ไม่เคยยอมแพ้

 “พร้อมหรือยัง ธนา?” 

น้ำเสียงทุ้มต่ำดั่งเสียงคำรามจากเหล็กแข็ง ทำให้ทุกสิ่งรอบตัวหยุดนิ่งลง

ธนายิ้มบางอย่างสุขุม ยืนขึ้นและเดินไปยังตู้เหล็ก ยืนนิ่งชั่วครู่หน้าตู้เก็บอาวุธที่สูงจรดเพดาน เขามองตามสายตาของคอลินและริชาร์ดที่ยืนข้างกาย ทั้งสามคนมีเพียงแค่การสบตาเพื่อสื่อสารกันโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ย รอยยิ้มบางของคอลินกับแววตาที่เป็นประกายของริชาร์ดสะท้อนถึงความเป็นเพื่อนร่วมรบที่เข้าใจลึกซึ้ง ธนาพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะยื่นมือเปิดตู้ เผยให้เห็นอาวุธที่เรียงรายอย่างเป็นระเบียบ

เผยให้เห็นอาวุธทันสมัยที่บรรจุเรียงราย เสียงโลหะสัมผัสกันดังก้องกังวาน กระตุ้นบรรยากาศแห่งความขึงขัง ริชาร์ด สมาชิก Navy SEAL ร่างใหญ่ราวกับภูผา เดินตามเข้ามาเงียบๆ สายตาจับจ้องมาด้วยความระวังและพร้อมเพรียง เขามีท่าทางเยือกเย็นและมั่นคง ดั่งหินผาที่ผ่านร้อยพายุและแสงแดด

“เหมือนฉันจะมาได้จังหวะพอดีนะ ธนา” 

ริชาร์ดกล่าวเสียงเข้ม หน้าตายิ้มเย็นเยียบที่บ่งบอกถึงประสบการณ์ในสนามรบและความเด็ดเดี่ยวที่ไม่หวั่นไหว ธนายกมุมปากเล็กน้อยก่อนหยิบปืนยาวขึ้นมา 

“คืนนี้…เราจะตอบสนองให้พวกมันรู้ว่าคนอย่างเรามีราคาที่ต้องจ่าย” 

เสียงธนาแหบต่ำ ทว่าหนักแน่นประหนึ่งเสียงคำรามของเสือในเงามืด

ธนายิ้มบางอย่างสุขุม ยืนขึ้นและเดินไปยังตู้เหล็กที่เปิดออก เผยให้เห็นอาวุธทันสมัยที่บรรจุเรียงราย แสงที่สะท้อนลงบนผิวโลหะเงาวับ อาวุธต่างๆ ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบเรียงราย ไล่จากปืนไรเฟิลระยะไกล M24 ที่สามารถเจาะทะลุเป้าหมายจากระยะไกลได้อย่างแม่นยำ ปืนไรเฟิลซุ่มยิง .50 caliber ที่มีพลังอัดมหาศาล ไปจนถึง M4 ที่ติดอุปกรณ์เสริมเพิ่มความแม่นยำ คอลินเลือก M4 ที่ติดกล้องเล็งระยะไกลไว้แล้วและสไลด์ปืนขึ้นลำอย่างช่ำชอง เสียงโลหะกระทบกันเบาๆ กลายเป็นเสียงสะท้อนในห้องเงียบงันที่เต็มไปด้วยพลัง

ธนาหยิบปืนคู่ใจของเขา ปืนไรเฟิลขนาดกลางที่มีสัญลักษณ์ส่วนตัวอยู่บนด้ามเพื่อเตือนถึงความทรงจำของภารกิจเก่าๆ ที่เคยผ่านร่วมกับพวกเขา เขามองปืนในมือสักครู่ ก่อนพยักหน้าให้ริชาร์ดที่ยืนอยู่ข้างๆ

ริชาร์ดขึ้นลำปืนไรเฟิลซุ่มยิงอีกกระบอกหนึ่งและพูดเบาๆ ว่า 

“พร้อมรึยัง” 

เขามองธนาและคอลินด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความหมายและความเข้าใจอันลึกซึ้ง

ธนายืนอยู่บนชั้นสูงสุดของคาสิโน สายตาอำมหิตจับจ้องไปที่ศัตรูที่กรูกันเข้ามาราวกับฝูงหมาป่าบ้าคลั่ง เสียงเตือนภัยดังกึกก้องทั่วอาคาร ขณะที่ไฟสลัวสีแดงเข้มกระพริบเตือนทุกคนให้รู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาถอย ธนา ริชาร์ด และคอลินอยู่เคียงข้างกัน แต่ละคนถืออาวุธในมืออย่างมั่นคง สายตาดุดันของพวกเขาส่องประกายเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม

เสียงประตูเหล็กถูกระเบิดออก เศษกระจกร่วงพรูลงมากับพื้น พวกศัตรูในชุดเกราะดำล้วนทะลักเข้ามาราวกับน้ำป่าไหลบ่า ลูกน้องของธนาที่ประจำตำแหน่งอยู่แล้วเริ่มยิงสกัด ศัตรูล้มตายไปทีละราย แต่พวกมันก็ยังกรูกันเข้ามาไม่มีที่สิ้นสุด

ริชาร์ดไม่รอช้า เขาพุ่งตัวลงจากบันไดสูง ใช้แรงเหวี่ยงของร่างกายทิ้งน้ำหนักลงบนศัตรูที่พุ่งเข้ามาใกล้ ปืนซุ่มยิงในมือถูกจับหมุนกลับหลังราวกับกระบองหนักที่สังหารได้ในพริบตา ร่างของศัตรูที่ถูกกระแทกแตกออกจากกันเป็นเสี่ยง ๆ ริชาร์ดหมุนตัวหลบกระสุน ขณะมืออีกข้างล้วงปืนสั้นออกมายิงโต้กลับอย่างแม่นยำ กระสุนนัดต่อนัดเจาะทะลุร่างศัตรูที่ยืนขวางทางเขา

คอลินประจันหน้ากับกลุ่มศัตรูอย่างไม่หวาดหวั่น เขากระโดดตีลังกาหลบกระสุน ทิ้งตัวลงไปกระแทกกับพื้นในจังหวะที่พุ่งหลบ แล้วลุกขึ้นยืนยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะปล่อยกระสุนจาก M4 ในมือใส่กลุ่มศัตรูจนล้มตายเป็นระนาบ เขาโยนระเบิดควันเข้าไปในกลุ่มศัตรู ทำให้เกิดความสับสนชั่วขณะ แล้วกระโจนเข้าไปจัดการพวกมันด้วยการต่อสู้ประชิดตัว ต่อยทะลุกลางอกศัตรูคนหนึ่ง และเหวี่ยงร่างของมันไปกระแทกอีกคนหนึ่งจนกระเด็นไปกับกำแพง

ธนายืนอยู่บนชั้นสูงสุดมองเห็นทุกอย่างในสนามรบนี้ เขายิ้มมุมปากอย่างเลือดเย็นก่อนจะหยิบปืนคู่ใจขึ้นมา ยิงกระสุนลงไปตรงกลางกลุ่มศัตรู กระสุนทุกนัดเจาะทะลุร่างพวกมันราวกับถูกสังหารด้วยอำนาจแห่งความพิโรธ ลูกน้องของเขาที่กระจายอยู่ทุกชั้นของคาสิโนพร้อมอาวุธครบมือ ระดมยิงจากทุกทิศทางไม่ให้ศัตรูมีโอกาสตั้งหลักหรือหนีรอด

เสียงกระสุน เสียงระเบิด และเสียงกรีดร้องของศัตรูดังลั่นไปทั่วคาสิโน ริชาร์ดกับคอลินเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว บุกเข้าไปในกลุ่มศัตรูราวกับพายุที่ไม่มีวันหยุด ริชาร์ดสาดกระสุนด้วยปืนกลหนักที่เขาคว้าได้ในสนาม ร่างของศัตรูถูกเจาะพรุนขณะล้มตายไปทีละคน คอลินใช้มีดควงอยู่ในมืออย่างชำนาญ เฉือนลำคอศัตรูและทิ้งพวกมันไว้เป็นเพียงเงาเลือดแดงฉานบนพื้น

ธนายังคงเฝ้ามองด้วยสายตาเย็นชา ความโหดเหี้ยมในสายตาของเขาเป็นประกาย “คืนนี้จะไม่มีใครได้ออกไปจากที่นี่ ไม่ใช่ใครหน้าไหนทั้งนั้น” เขากล่าวเสียงต่ำ แต่เสียงนั้นแฝงไปด้วยความน่ากลัวที่เย็นยะเยือกไปถึงขั้วหัวใจ เขายิงกระสุนต่อไปอย่างแม่นยำ ทำให้ศัตรูพากันล้มลงทีละราย

ในที่สุด เสียงปืนและเสียงกรีดร้องเริ่มเงียบลง ร่างศัตรูที่นอนจมกองเลือดและร่างที่พังทลายอยู่ทั่วคาสิโนนั้นบ่งบอกถึงศึกอันดุเดือดที่ผ่านไป ริชาร์ดและคอลินหอบหายใจ แต่สายตายังคงจับจ้องไปทุกมุมของห้องเพื่อความมั่นใจว่าไม่มีใครหลบหนี

“เรียบร้อย” ริชาร์ดกล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำ ขณะที่คอลินพยักหน้ารับ ทั้งสามยืนมองผลงานของตนอย่างเลือดเย็น ท่ามกลางความเงียบสงบที่กลับคืนมาในที่สุด

ธนายืนอยู่ท่ามกลางซากปรักหักพังของคาสิโนที่เคยหรูหรา บรรยากาศเต็มไปด้วยกลิ่นควันและความมืดที่ชวนสยอง ริชาร์ดและคอลินยืนข้างๆ เขา เหนื่อยหอบและอาบไปด้วยคราบเลือดจากการต่อสู้อันดุเดือด แต่เสียงฝีเท้าของศัตรูชุดใหม่ก็ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ดูเหมือนว่าคืนนี้จะยังไม่จบง่ายๆ

“พวกมันยังไม่รู้จักคำว่าพอ” ธนาเอ่ยเสียงเย็นชา พลางกระชับปืนในมือ สายตาจับจ้องไปที่เงาของศัตรูที่กำลังล้อมพวกเขาจากทุกทิศทาง

เสียงระเบิดดังกึกก้องเป็นสัญญาณการเปิดศึกครั้งใหม่ เศษหินและคอนกรีตกระจายเต็มพื้นที่ เหล่าศัตรูบุกเข้ามาเป็นระลอกพร้อมอาวุธครบมือ ริชาร์ดพุ่งตัวไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ปืนซุ่มยิงในมือของเขาแทบไม่หยุดยิง กระสุนเจาะทะลุร่างศัตรูแต่ละคนที่ขวางทางจนล้มตายกระจัดกระจาย ทันทีที่ปืนของเขาหมดกระสุน เขากระชากมีดออกจากซองและพุ่งเข้าโจมตีในระยะประชิด ฟาดมีดแทงทะลุคอศัตรู ปล่อยให้เลือดสาดกระจาย

คอลินเองก็ไม่ยอมแพ้ เขาขว้างระเบิดมือเข้าไปในกลุ่มศัตรู ระเบิดดังสนั่นทำให้ร่างของพวกมันปลิวกระจาย สร้างความสับสนให้กับฝ่ายตรงข้าม คอลินยิ้มเย็นชา ขณะดึงปืนกลหนักขึ้นมา และยิงกระสุนรัวใส่พวกมันโดยไม่ลังเล เสียงกรีดร้องและร่างที่ล้มตายกลายเป็นฉากที่เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม ทุกคนที่เข้ามาต่างพบจุดจบอันโหดร้าย ไม่มีใครหนีรอดได้

ธนายืนอยู่กลางห้องโถงใหญ่ ท่ามกลางศพของศัตรูที่กองระเกะระกะ มือของเขายังกำปืนอย่างมั่นคง แต่สายตานั้นเต็มไปด้วยความโกรธอันเยือกเย็น เขาก้าวเดินอย่างช้าๆ แต่เต็มไปด้วยอำนาจและอันตราย ขณะมุ่งตรงไปหาผู้นำของฝ่ายศัตรูที่ยืนอยู่ในระยะห่างออกไป มันเป็นชายในชุดดำสูงใหญ่ ยืนยิ้มอย่างท้าทายราวกับมั่นใจว่าจะควบคุมสถานการณ์ได้

“แกกล้ามากที่คิดจะมาท้าทายฉันในถิ่นของฉันเอง” ธนาพูดเสียงต่ำแต่น่ากลัว ความโหดเหี้ยมแผ่ซ่านออกจากตัวเขาราวกับความมืดที่กำลังจะกลืนกินศัตรู

ชายชุดดำตอบกลับด้วยการชักปืนขึ้นและยิงใส่ธนา ธนาหลบหลีกอย่างรวดเร็ว กระโดดกลิ้งไปข้างหน้า ขณะที่เขายิงสวนกลับ ศัตรูหลายคนที่ล้อมอยู่รอบๆ ต่างล้มลงไปตามแรงกระสุนที่ยิงเข้าใส่ไม่ยั้ง เสียงปืนดังสนั่น ขณะที่ธนาและชายชุดดำต่อสู้กันอย่างดุเดือดในระยะประชิด ธนาหมุนตัวเตะปืนของศัตรูจนกระเด็นไป แล้วฟาดศอกเข้าที่ใบหน้าของมันเต็มแรง เสียงกระดูกแตกดังสะท้อนออกมา

“คอลิน ริชาร์ด เราไม่ปล่อยให้มันหนี” ธนาตะโกนบอก ขณะที่ทั้งสามคนพุ่งเข้าใส่กลุ่มศัตรูอีกระลอกที่เหลืออยู่อย่างบ้าคลั่ง การต่อสู้ดำเนินต่อไปอย่างโหดเหี้ยม เสียงกระสุนปืน เสียงระเบิด และเสียงกรีดร้องดังกึกก้องทั่วบริเวณ คาสิโนที่เคยส่องแสงระยิบระยับกลายเป็นสนามรบที่เต็มไปด้วยร่องรอยของความมืดมน

ในที่สุด ศัตรูที่เหลือเริ่มถอยหนีด้วยความหวาดกลัว พวกมันต่างรู้ว่าไม่มีทางหนีจากเงื้อมมือของธนาและลูกทีมได้ ธนายิ้มเย็นๆ สายตาเยือกเย็นและแน่วแน่ “คืนนี้…จะเป็นคืนสุดท้ายของพวกแก”

เขาพูดพลางเดินเข้าไปหาผู้นำที่เหลืออยู่ของพวกมัน สายตาไม่ลดละจากเป้าหมายที่เขาจะสังหารอย่างเลือดเย็น

………………

เมื่อทุกอย่างจบลง ข่าวแพร่สะพัดไปทั่ววงการคาสิโนและใต้ดิน เสียงเล่าลือถึงการบุกถล่มคาสิโนของธนาที่จบลงด้วยศัตรูนับสิบถูกสังหารโดยฝีมือของแค่สามคน—ธนา ริชาร์ด และคอลิน เหตุการณ์ครั้งนี้กลายเป็นตำนานที่บอกเล่าถึงความอำมหิตและความโหดเหี้ยมของธนา ซึ่งสามารถตรึงคาสิโนทั้งแห่งไว้ได้โดยไม่ยอมให้ใครย่ำกรายเข้ามาได้แม้เพียงก้าวเดียว

"แค่สามคนก็เพียงพอที่จะทำให้กองทัพของพวกมันต้องสลาย" ข่าวลือแพร่สะพัดในหมู่ผู้มีอิทธิพลในวงการ ทุกคำบอกเล่ามีทั้งความหวาดหวั่นและความเคารพในความเด็ดขาดของธนา ผู้ที่ไม่เคยยอมให้ศัตรูได้หายใจ หากคิดจะมาลองดีในพื้นที่ของเขา ข่าวการบุกล้างคาสิโนครั้งนี้ส่งผลให้คู่แข่งทั้งหลายต่างเริ่มระแวงและพากันถอยห่าง เพราะพวกมันรู้ว่าการเผชิญหน้ากับชายที่ได้ชื่อว่าเป็น "ปีศาจแห่งคาสิโน" จะนำพาแต่ความพินาศและการล้มตาย

ลูกน้องของธนาที่รอดชีวิตจากการปะทะในคืนอันดุเดือดนั้นพูดถึงเหตุการณ์อย่างเคร่งเครียด เสียงของพวกเขาสั่นเทาด้วยความเคารพและความกลัวปนเปกันไป “พวกมันมีเป็นร้อย แต่นายใหญ่แค่สามคนยังจัดการได้แบบนี้…” ความโหดเหี้ยมของธนากลายเป็นที่กล่าวขาน ทุกคนต่างรู้ดีว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดาอีกต่อไป หากใครคิดจะล้มเขา ต้องเตรียมพร้อมรับผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุด

ธนาไม่แสดงความรู้สึกออกมานอกจากเพียงรอยยิ้มมุมปากเล็ก ๆ ที่ยากจะอ่านได้ เขาเข้าใจดีว่าข่าวลือนั้นจะทำให้ผู้ที่คิดจะท้าทายเขาต้องคิดให้หนัก แต่สำหรับเขาแล้ว เหตุการณ์ครั้งนี้เป็นเพียงการเตือน…การเตือนให้พวกมันรู้ว่าพื้นที่นี้คือถิ่นของเขา ใครก็ตามที่กล้าเข้ามาย่อมต้องจบลงด้วยการยอมจำนนหรือไม่ก็หายไปจากโลกนี้อย่างไร้ร่องรอย

ชื่อเสียงของธนาเพิ่มขึ้นกลายเป็นชื่อที่เปี่ยมไปด้วยความอันตรายและโหดเหี้ยมที่ไม่มีใครอยากเผชิญหน้า ชายผู้สามารถสยบฝูงศัตรูได้เพียงลำพังพร้อมกับลูกทีมอีกสองคน ข่าวลือที่แพร่สะพัดนี้กลายเป็นคำเตือนให้ทุกคนตระหนักว่า หากใครคิดจะบุกเข้ามาในอาณาเขตของธนา พวกมันต้องเตรียมรับกับการเผชิญหน้ากับความมืดที่ไร้ความเมตตา

……………….

เจนยืนอยู่ตรงหน้าธนาเพราะวันนี้เธอได้รับอนุญาตให้ออกไปข้างนอกได้ ยิ้มสดใสในชุดเสื้อยืดรัดรูปที่แนบเนื้อ กระโปรงยีนส์สั้นที่เผยให้เห็นเรียวขาที่งดงาม หมวกแก๊ปน่ารักปกคลุมผมที่มัดเป็นหางม้าของเธอ รองเท้าผ้าใบสีขาวเสริมลุคดูทะมัดทะแมง ราวกับสาวน้อยที่พร้อมจะไปผจญภัยในเมืองใหญ่ ธนามองเธอจากศีรษะจรดปลายเท้า สายตาคมกริบจับจ้องอย่างไม่พอใจที่แฝงไปด้วยความหึงหวง

“นี่คิดจะออกไปข้างนอกทั้งแบบนี้เหรอ?” ธนาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ แววตาคมเป็นประกายที่บ่งบอกถึงความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

เจนหัวเราะเบา ๆ พร้อมทำท่าจะหมุนตัวโชว์ “ก็…ใช่สิคะ น่ารักใช่ไหมล่ะ?”

ธนาขยับตัวขึ้นจากที่นั่งในทันที สายตาของเขาจ้องตรงไปที่เธออย่างไม่พอใจ ราวกับไม่ต้องการให้ใครได้เห็นเจนในชุดนี้

“ไปเปลี่ยนชุดซะ” น้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยความหวงแหนที่ชัดเจนยิ่งกว่าเคย แม้จะไม่ได้พูดตรงๆ แต่ความรู้สึกก็ส่งผ่านสายตาและน้ำเสียงที่เจนสัมผัสได้

เจนยืนงงเล็กน้อย แต่สายตาของเธอเริ่มมีแววขี้เล่น “ทำไมล่ะคะ ใส่ชุดนี้มันก็ดูสบายๆ ออก”

ธนายืนกอดอก ยิ้มเล็กน้อยแต่ในแววตานั้นมีความไม่พอใจที่แฝงอยู่ “ฉันไม่คิดว่าใครควรเห็นเธอในชุดนี้ นอกจากฉัน”

คำพูดของเขาทำให้เจนชะงัก ใจเต้นแรงขึ้นเล็กน้อยกับความตรงไปตรงมาและหึงหวงที่เขาแสดงออกมาอย่างชัดเจน

บรรยากาศในห้องสวีทบนสุดของคาสิโนเต็มไปด้วยความเงียบที่แฝงไปด้วยแรงกดดันที่ยากจะอธิบาย เจนยืนอยู่กลางห้อง ดวงตาเป็นประกายเล็กน้อยขณะที่เธอแอบมองไปที่ธนา ซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลนัก เขายืนหันหลังให้เธอ มองออกไปยังเมืองที่ทอดยาวเบื้องล่าง แผ่นหลังของเขาเปล่งความเข้มแข็งและเงียบขรึม เธอรู้สึกถึงความหนักแน่นในอากาศรอบตัว

ธนาหันกลับมาหาเจน ดวงตาคมกริบของเขาจ้องตรงไปยังเธอ แววตาที่แฝงไปด้วยความหึงหวงและความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ เขามองชุดใหม่ของเธอ ซึ่งเป็นชุดกระโปรงยาวเรียบร้อยตามที่เขาสั่ง ราวกับจะยืนยันว่าเธออยู่ภายใต้การดูแลของเขาอย่างสมบูรณ์

“พอใจหรือยังคะ?” เจนถามด้วยน้ำเสียงกึ่งล้อเล่น พลางยิ้มมุมปาก

ธนาก้าวเข้ามาใกล้ ยืนอยู่ตรงหน้าเธอจนระยะห่างแทบไม่มี หายใจเข้าออกช้า ๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำแต่หนักแน่น “ฉันแค่เป็นห่วง…และไม่ชอบให้เธอเป็นจุดสนใจ”

เจนรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงในอก ความรู้สึกที่ธนาแสดงออกมาช่างชัดเจนจนทำให้เธอรู้สึกสับสน เขายื่นมือขึ้นมาไล้ปลายนิ้วเบา ๆ ที่แก้มของเธอ ดวงตาของเขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ ราวกับต้องการให้เธอรู้ว่าเธอสำคัญกับเขามากแค่ไหน

“เธอเป็นของฉัน เจน และฉันไม่ชอบให้ใครมองเธอแบบนั้น”

เจนกลั้นหายใจ รู้สึกได้ถึงความร้อนในห้องที่เริ่มแผ่กระจาย เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา สายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เริ่มอ่อนไหว ก่อนจะตอบเบา ๆ

“แล้วคุณ…จะทำยังไงล่ะ ถ้าฉันไม่ฟัง?”

ธนายิ้มเล็กน้อย มือของเขาค่อย ๆ เลื่อนไปจับคางของเธอเบา ๆ พลางกระซิบใกล้ ๆ ริมฝีปาก 

“งั้นฉันคงต้องแสดงให้เธอรู้ว่าฉันจริงจังแค่ไหน”