ออกไปข้างนอกวันเดียวสร้างเรื่องเลย

ไม่น่าหลงกลเด็กแสบนั่นเลย ธนาคิดในใจ ขณะเดินวนไปวนมาในห้องทำงาน รู้สึกถึงความไม่สบายใจที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่เขานึกถึงเจน เขาจะรู้สึกถึงอาการตึงเครียดในอก ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น

เขาพยายามควบคุมสถานการณ์นี้ แต่กลับรู้สึกเหมือนกำลังถูกดึงเข้าไปในเกมที่เจนเล่นอยู่ เกมที่เขาไม่อาจคาดเดาได้เลยแม้แต่น้อย ความคิดถึงสิ่งที่เจนทำให้เขาหลงใหล สร้างความรู้สึกที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน ทั้งความเร่าร้อนและความสงสัยที่ผลักดันให้เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกชักจูง

ธนาเดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปที่วิวของเมืองมาเก๊าที่พลุกพล่าน เขารู้ว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องของการควบคุมเจน แต่ยังเป็นเรื่องของความรู้สึกที่เขาไม่อาจหนีได้ เขายิ่งคิดถึงใบหน้าของเธอและสายตาที่เปล่งประกาย มีบางอย่างในตัวเธอที่ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นและหวาดหวั่นในเวลาเดียวกัน

“เจนอยู่ไหน?” ธนาถามเสียงเข้มอีกครั้ง ความกังวลเริ่มทวีความรุนแรงขึ้น

“อยู่ที่วัดอาม่า (A-Ma Temple) ครับบอส” ลูกน้องตอบทันที

“วัดอาม่า?” ธนาถามเสียงต่ำ เขารู้สึกถึงความไม่สบายใจเมื่อได้ยินชื่อสถานที่นั้น “ให้คนไปตามเธอกลับมาที่คาสิโนเดี๋ยวนี้!”

ลูกน้องรีบตอบ “ครับบอส แต่… วัดอาม่ามีคนมากมาย อาจจะทำให้ยากในการตามหาเธอ”

“ไม่ต้องห่วง! สั่งให้คนของเราทุกคนไปที่นั่น!” เขากล่าวเสียงแข็ง “ให้ใครก็ได้ที่อยู่ใกล้ๆ เฝ้าติดตามเธอ และให้รายงานกลับมาเมื่อเจอ”

“เข้าใจครับบอส!” ลูกน้องรีบตอบ ก่อนจะเดินออกไปตามคำสั่ง ธนายืนมองออกไปนอกตึกสูง รู้สึกถึงความวิตกกังวลที่เพิ่มขึ้นในใจ เขารู้ดีว่าเจนมีนิสัยที่ไม่ค่อยยอมอยู่ในกรอบ และความคิดที่เธออาจจะหนีออกไปจากเขาทำให้เขารู้สึกขุ่นเคืองใจมากขึ้น

ก๊อกๆ 

เมื่อคอลินก้าวเข้ามาในห้องกว้าง ด้วยมาดนิ่งและความหล่อเหลาอย่างเฉียบคมจนทำให้สาวๆ หลายคนที่เห็นต่างหันมองตามด้วยความสนใจ เขาเคาะประตูเบาๆ ที่เปิดค้างไว้ พลางยิ้มบางๆ

“Well, well, well, บอสใหญ่ หาดูยากจริงๆ นะเนี่ย เห็นชัดเลยว่าโดนเด็กสาวปั่นหัวเข้าแล้ว” 

คอลินหัวเราะเบาๆ เดินไปที่มุมห้อง รินบรั่นดีอีกแก้วยื่นให้ธนาอย่างไม่รีบร้อน ขณะเขายกแก้วของตัวเองขึ้นดื่ม พลางเดินมาดึงเก้าอี้ลงนั่งตรงข้าม ร่างใหญ่ไม่แพ้ธนานั่งไขว่ห้าง มองธนาอย่างเจ้าเล่ห์

ธนาหันมารับแก้วจากมือเพื่อน พร้อมดึงเก้าอี้มานั่งใกล้ๆ เขาพูดเสียงเรียบ 

“งานทางนั้นเรียบร้อยไหม?”

คอลินหัวเราะในลำคอ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน 

“ต้องถามด้วยเหรอ? ฉันเป็นคนจัดการเองนะ มีอะไรไม่เรียบร้อยบ้าง?” 

เขาเอ่ยพลางยิ้มมีเลศนัย ก่อนจะยกบรั่นดีขึ้นดื่มอีกครั้ง

 “ว่าแต่ข่าวลือนี่หนาหูเลยนะบอส…ช่วงนี้ทั้งวันวิ่งขึ้นไปแต่ชั้นบนสุดเลยนะ” 

คอลินมองธนาอย่างรู้ทัน ใบหน้าเปื้อนยิ้มเต็มไปด้วยความขบขัน

“อยากเห็นหน้าจังเลย เด็กสาวแบบไหนที่ปั่นหัวบอสใหญ่ของเรา” คอลินพูดพร้อมยิ้มและยื่นแก้วเข้ามาชนกับแก้วในมือของธนาเบาๆ 

“แกร๊ง!” เสียงแก้วชนกันดังขึ้นอีกครั้งในห้องทำงานกว้างขวาง เสียงสะท้อนกลับไปกลับมาท่ามกลางความเงียบที่เข้ามาแทนที่ ธนามองไปที่คอลินที่นั่งอยู่ตรงข้าม เขาเห็นเพื่อนสนิทยังคงยิ้มอย่างมีเลสนัย ไม่ใช่แค่สนุกกับสถานการณ์นี้ แต่กำลังเฝ้ามองความเปลี่ยนแปลงในตัวเขาอย่างตั้งใจ

“ดูเหมือนว่าเธอจะมีผลกระทบกับคุณพอสมควรนะบอส” คอลินกล่าวเสริมด้วยน้ำเสียงที่มีอารมณ์ขัน แต่ธนารู้ดีว่ามันมีความจริงอยู่ในคำพูดนั้น

เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังขึ้นในห้องทำงาน ทำให้ธนาหันไปมองด้วยความสงสัย ก่อนที่ลูกน้องคนหนึ่งจะวิ่งเข้ามา สีหน้าตื่นตระหนก “บอสครับ! คุณเจนหายไปจากวัดที่เธอไป!”

คำพูดนั้นเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ ธนารู้สึกเหมือนถูกตีด้วยน้ำแข็ง เขาแทบไม่เชื่อหูตัวเอง “หายไปไหน?” น้ำเสียงของเขาแข็งกร้าว หัวใจเต้นแรงในอก รู้สึกถึงความวิตกกังวลพุ่งทะยานขึ้นทันที

“รายงานว่าเธอถูกเห็นออกจากวัด แต่ไม่มีใครรู้ว่าเธอไปไหน!” ลูกน้องตอบเสียงสั่น แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“บะ บอส ครับ พะ พวกเรา”

“เงียบ!” ธนาตะโกนใส่ลูกน้องอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะพูดสั่งเสียงเฉียบขาด

 “ให้ทุกคนออกตามหาเธอเดี๋ยวนี้! ให้ทุกคนลงไปตรวจสอบพื้นที่รอบๆ วัดและสอบถามผู้คน”

“ครับบอส!” ลูกน้องพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบออกไปทำตามคำสั่ง

ธนาหันกลับมามองคอลิน “ถ้าเธออยู่ในอันตรายล่ะก็...” น้ำเสียงของเขาสั่นไหว เขารู้สึกถึงความเครียดที่เพิ่มขึ้นในอากาศ 

เมื่อธนาและคอลินเดินออกจากห้อง ทำให้บรรยากาศในอาคารคาสิโนเต็มไปด้วยความตึงเครียดและความคาดหวังของลูกน้องที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ทั้งสองคนเคลื่อนไหวอย่างมั่นใจ ดวงตาของธนาแสดงออกถึงความหนักแน่น ในขณะที่คอลินตามติดอยู่ข้างๆ ด้วยรอยยิ้มที่ดูผ่อนคลาย แต่ก็มีความสนใจในสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

ในขณะที่เดินไปยังทางออก ธนารู้สึกถึงความไม่สบายใจที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในอก ราวกับว่าสิ่งที่เขาได้ยินหรือสัมผัสอยู่ตลอดเวลานั้นกำลังทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เสียงของผู้คนที่พูดคุยกันในบรรยากาศคึกคักของคาสิโนนั้นกลับทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกห้อมล้อมด้วยความกดดัน

ทันใดนั้น เสียงใสๆ ของเจนก็ดังขึ้นจากมุมหนึ่งของอาคาร “คุณกำลังจะไปไหนคะ?” เสียงนั้นเต็มไปด้วยความสงสัยและสดใส แต่เมื่อได้ยินมันกลับทำให้ธนาเกิดอาการชะงัก ดวงตาของเขาลุกโชนด้วยความโกรธและความกังวลในคราวเดียวกัน

“เจน…” เขาหันไปตามเสียง รู้สึกได้ถึงความวุ่นวายในใจของตัวเอง สีหน้าเคร่งเครียดของเขาปรากฏชัดขึ้น ขณะที่คอลินมองกลับไปยังเจนด้วยความสนใจ

เจนยืนอยู่ตรงนั้น ความมีชีวิตชีวาของเธอถูกตัดกับความหนักแน่นในอากาศ 

ในช่วงเวลาแห่งความตึงเครียดนี้ ธนารู้สึกถึงความโกรธที่ค่อยๆ ก่อตัวในอก เขายืนอยู่ที่นั่น ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความดุร้ายและไม่พอใจ ราวกับมีแสงไฟที่ถูกจุดขึ้นในใจเขา ร่างสูงใหญ่ของเขาเคลื่อนไหวอย่างมั่นคง เมื่อเดินตรงไปยังเจนที่ยืนอยู่โดยไม่รู้ตัว

“เจน!” เสียงของเขาหนักแน่นและเข้มข้น ดังก้องไปทั่วห้องอย่างดุดัน ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่เธอราวกับจะสะกดจิตให้อยู่เฉยๆ แม้เสียงของเขาจะเต็มไปด้วยอำนาจ แต่ความรู้สึกภายในของเขากลับเต็มไปด้วยความกังวลและความไม่สบายใจ

เจนรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงในบรรยากาศ ราวกับว่าเธอกำลังยืนอยู่กลางพายุ ธนาก้าวเข้าไปใกล้ และในชั่วพริบตา เขากระชากแขนเธออย่างรวดเร็ว ทำให้ร่างเล็กๆ ของเธอปลิวตามแรงดึง ดวงตาของเจนเบิกกว้างด้วยความตกใจ เธอไม่คาดคิดว่าธนาจะมาทำเช่นนี้

“เธอจะทำอะไร!?” เสียงของเธอสั่นเครือ ขณะที่ถูกดึงเข้าหาธนาอย่างแรง แขนของเธอรู้สึกเหมือนถูกล็อกไว้ในกำมือที่แน่นหนา ในขณะที่เขาจับแขนเธอไว้แน่น ธนามองไปที่เธอด้วยความโกรธที่ยังไม่หมดไป และในใจของเขาเองก็เต็มไปด้วยความลังเล

“หุบปาก!” ธนาตะคอกกลับ เสียงของเขาเต็มไปด้วยอำนาจจนทำให้บรรยากาศรอบๆ เงียบลงราวกับมีอะไรมาหยุดความเคลื่อนไหว ธนารู้สึกถึงความหายใจที่หนักแน่นของตัวเอง เขาหยุดกึกเมื่อเห็นสีหน้าของเจนที่เต็มไปด้วยความสับสนและไม่เข้าใจ

“อย่าเล่นกับไฟเลยนะเจน” เขาพูดเสียงต่ำ แต่แฝงไปด้วยความดุเดือด น้ำเสียงของเขาทำให้เจนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกบดขยี้อยู่ภายใต้แรงกดดันที่เขาแผ่ซ่านออกมา ราวกับว่าเขาเป็นสายฟ้าที่กำลังจะเกิดพายุ ฝนแห่งความโกรธและความผิดหวัง เขาหันกลับมาตวัดอุ้มเจนขึ้นในอ้อมแขน

ร่างสูงใหญ่ของธนาเดินอุ้มเจนออกจากห้องอย่างดุดัน ความโกรธในใจเขาระเบิดออกมาเหมือนภูเขาไฟที่กำลังจะปะทุ ในขณะที่เขาก้าวไปข้างหน้า ทุกคนรอบข้างรู้สึกถึงแรงกดดันที่เกิดขึ้นจากความรุนแรงนี้ ราวกับว่าอากาศรอบตัวกลายเป็นหนาวเย็นขึ้นอย่างกะทันหัน

“คุณเจน!” เสียงของลูกน้องคนหนึ่งดังขึ้น แต่ธนาไม่สนใจ เขาเดินผ่านทุกคนไปอย่างมั่นใจ ใบหน้าของเขาเคร่งเครียด ดวงตาสีเข้มแสดงถึงความโกรธและความกังวลที่ซ่อนอยู่ในใจ เขาไม่สามารถปล่อยให้สถานการณ์นี้เกิดขึ้นได้

เจนที่ถูกอุ้มรู้สึกถึงความตึงเครียดในอ้อมแขนของเขา ร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อยจากการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วและดุดันนี้ แต่ความรู้สึกไม่ปลอดภัยกลับเกิดขึ้นในใจของเธอ ความเจ็บปวดจากการถูกจับอยู่ในวงล้อมของเขาเหมือนจะยิ่งทำให้เธอตื่นตัว

“ทำไมคุณถึงไม่ไว้ใจฉัน?” เธอถามเสียงสั่น เธอพยายามจะตั้งสติ แต่ในใจก็มีแต่ความสับสนและกลัว ความโกรธที่แผ่ซ่านออกจากเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกกดดัน

“เพราะเธอทำตัวเหมือนเด็กที่ไม่รู้จักคิด!” เขาตอบเสียงเข้ม ดวงตาของเขาส่องประกายด้วยความโกรธ มันไม่ใช่แค่ความหึงหวง แต่เป็นความรู้สึกที่มาจากการพยายามปกป้องและควบคุมสถานการณ์ให้ได้ในแบบที่เขาต้องการ

เมื่อถึงชั้นบนสุด เขาก็เปิดประตูห้องด้วยแรงกระแทก มันเหมือนกับการเปิดประตูเข้าสู่โลกที่เต็มไปด้วยความเครียดและความตึงเครียดที่เพิ่มขึ้น ธนาวางเจนลงบนพื้น แต่ยังคงยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ร่างสูงใหญ่ของเขาบดบังทุกสิ่งรอบตัว

“เธอไม่มีทางไปไหนทั้งนั้น!” เขาพูดด้วยเสียงที่ก้องกังวานในห้องที่เงียบงัน เจนสัมผัสได้ถึงความโกรธที่พุ่งพลังอยู่ในตัวเขา รู้สึกเหมือนเขากำลังขังเธอไว้ในกรงทองที่เขาสร้างขึ้นด้วยมือของเขาเอง

“คุณ…” เจนพยายามห้ามใจไม่ให้ตัวเองกลัว แต่ความกดดันที่เขาส่งมาเป็นเหมือนก้อนหินก้อนใหญ่ที่ทับถมอยู่ในใจเธอ

“ฉันทำอะไรผิด?” เสียงของเจนสั่นสะท้านเมื่อธนา วางเธอลงบนพื้นห้อง ความรู้สึกของความสับสนและวิตกกังวลท่วมท้นอยู่ในใจของเธอ ราวกับว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพียงความฝันอันเลวร้ายที่เธอไม่สามารถควบคุมได้

ในขณะที่เธอพยายามที่จะตั้งสติให้กับตัวเอง ธนายืนอยู่ตรงหน้า ร่างสูงใหญ่ของเขาแผ่รังสีของความโกรธและความกดดัน ทำให้บรรยากาศรอบตัวหนาแน่นจนหายใจไม่ออก ดวงตาของเขายังวูบไหวด้วยอารมณ์ที่ปะทุขึ้นมา แต่เขาไม่ได้ตอบคำถามของเจน

“ทำไมคุณถึงไม่บอกฉันว่าเกิดอะไรขึ้น?” เจนถามอีกครั้ง เสียงของเธอแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความเข้มแข็ง เธอรู้สึกถึงความไม่ยุติธรรมที่เธอได้รับ ความคิดว่าตนเองไม่ได้ทำผิดอะไรกลับยิ่งกระตุ้นให้เธอมีความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับเขา

ธนานิ่งไปชั่วขณะ เขารู้สึกถึงความตึงเครียดในอากาศ และความรู้สึกผิดที่ท่วมท้นใจ เขามองลงไปที่เธอ ใบหน้าของเขาเริ่มคลายความตึงเครียดเล็กน้อย แต่ความโกรธที่ยังหลงเหลืออยู่ทำให้เขาไม่สามารถแสดงออกได้

“ฉันแค่ออกไปเที่ยวแล้วกลับมา ทำไมมาดุฉันขนาดนี้?” เสียงเจนสั่นเครือ น้ำตาเริ่มคลออยู่ที่ขอบตา สองแก้มของเธอมีรอยน้ำตาที่อาบไปด้วยความน้อยใจ ธนารู้สึกถึงแรงกระแทกของคำพูดเธอ มันทำให้เขาแทบจะไม่สามารถหายใจได้

“ก็คุณอนุญาตเอง...” เสียงเธอแผ่วเบาสะอื้น น้ำเสียงที่เจือไปด้วยความเศร้าทำให้ธนาใจไหววูบ เขาไม่สามารถทนเห็นเธออยู่ในสภาพนี้ได้อีกต่อไป

เขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด รู้สึกถึงความอบอุ่นจากร่างเล็ก ๆ ของเธอที่นั่งอยู่บนตัก เขาใช้มือกอดเธอแน่น รู้สึกเหมือนกับกำลังปกป้องเธอจากทุกสิ่งที่ทำให้เธอเจ็บปวด

 “ฉันขอโทษ” 

เขาพูดเสียงต่ำ และกดจูบเบา ๆ ที่ผมของเธอ

“ฉันแค่เป็นห่วงนิดหน่อย” 

ธนาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึก เขามองเจนที่นั่งอยู่บนตัก มองดวงตาของเธอที่ยังมีน้ำตา

“อย่าร้องเลยนะเด็กดื้อ ฉันขอโทษแล้วไง” 

ธนาพูดเสียงเบา เขาใช้มือของเขาเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาบนแก้มของเจนด้วยความระมัดระวัง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน แม้จะมีความเข้มงวดอยู่ในตัว แต่ในช่วงเวลานี้เขากลับเผยให้เห็นอีกด้านที่อ่อนโยนของเขา