บทที่ 11 คนสำคัญ

ตั้งแต่วันแรกที่เพียงดาวเริ่มทำงาน ภูดินก็อยู่ที่ออฟฟิศเกือบทุกวันเพื่อสอนงานเธอ ทั้งสองคนใช้เวลาด้วยกันตั้งแต่เช้ายันเย็นหรือบางวันก็ทำงานจนถึงดึกดื่น เพียงดาวเรียนรู้งานได้ค่อนข้างเร็ว ประกอบกับความมุ่งมั่น ตั้งใจและขยันจึงทำให้เธอเข้าใจกระบวนการทำงานได้ภายในเวลาแค่เดือนเดียว ตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมาที่ภูดินได้ใช้เวลาอยู่กับเพียงดาวนอกจากเรื่องของการทำงานแล้วทั้งสองคนก็ได้เรียนรู้นิสัยส่วนตัวของกันและกันเพิ่มมากขึ้นด้วย

เพียงดาวเมื่อได้เมื่อได้อยู่กับชายหนุ่มก็เห็นว่าเขานอกจากจะเป็นคนที่ทำงานเก่ง ละเอียด รอบคอบจนบางครั้งดูเหมือนจะดุและเคร่งครัดแล้ว อีกสิ่งที่เขามีและตรงข้ามกับภาพลักษณ์การทำงานของเขาคือความรัก มีน้ำใจและเอาใจใส่ต่อพนักงานของเขาทุกคน ไม่เคยเอาเปรียบลูกน้อง เธอจึงไม่แปลกใจเลยที่ทุกคนที่นี่รักและเคารพเขาทั้งที่อายุแค่สามสิบ

ส่วนภูดินเองเมื่อได้ทำงานใกล้ชิดและใช้เวลากับเพียงดาวมากขึ้น ก็ทำให้เขายิ่งอยากรู้จักและเรียนรู้เธอมากขึ้นไปอีกเพราะผู้หญิงคนนี้ทำให้คนบ้างานอย่างเขานับวันยิ่งสนใจในตัวเธอเพราะผู้หญิงคนนี้มีสิ่งที่ทำให้เขาเซอร์ไพรส์ได้ทุกวัน จากตอนแรกที่เขาแค่อยากหาทางให้เธอมาอยู่ใกล้ๆเพราะอยากเรียนรู้นิสัยใจคอของเธอ แต่ไม่คิดว่าเธอจะขยัน ทำงานเก่ง เอาการเอางานขนาดนี้ แถมยังมีน้ำใจ ดูแลเอาใจใส่ทุกคนเป็นอย่างดี และบางเวลายังเด็ดเดี่ยวมีความเป็นผู้นำ สามารถตัดสินใจแทนเขาได้ในวันที่เขาไม่อยู่ และไม่ว่าเธอจะทำงานหนักแค่ไหนก็ยังน่ารัก สดใสและที่สำคัญทำให้เขายิ้มได้ในทุกวัน ภาพนายหญิงของที่นี่ค่อยๆจึงฉายชัดขึ้นในใจของชายหนุ่ม

ทั้งคู่ไปไหนไปกันทำงานตัวติดกันจนกลายเป็นภาพที่ทุกคนในฟาร์มเห็นจนชินตา จนเวลาล่วงเลยมาเกือบครึ่งปีแล้ว เพียงดาวปรับตัวเข้ากับที่นี่ได้เป็นอย่างดี ภูดินเองก็เริ่มชินกับการมีหญิงสาวอยู่เคียงข้าง เขามักจะแสดงความห่วงใยดูแลเอาใจใส่เธอเป็นพิเศษ ที่มากกว่าเจ้านายกับลูกน้อง เพื่อแสดงออกถึงความรู้สึกที่มีต่อเธอให้เธอได้ค่อยๆซึมซับและรับรู้ เพียงดาวเองเธอก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกนั้น หากแต่เธอเองไม่กล้าคิดเกินเลย ด้วยฐานะที่แตกต่างกันมากและเขาเองก็ไม่เคยพูดความรู้สึกที่มีต่อเธอเลยซักครั้ง

เย็นวันหนึ่งขณะที่ภูดิน เพียงดาวและนมแย้มนั่งทานข้าวเย็นกันอยู่ ภูดินก็เอ่ยกับทั้งสองคนว่า

“นมครับ ผมอยากจัดงานเลี้ยงให้ทุกคนในฟาร์มครับ คุณว่าไงดาว”เขาเอ่ยกับนมแย้มก่อนกันไปถามความคิดเห็นของหญิงสาวด้วย

“ก็ดีนะคะ เราไม่มีงานรื่นเริงมานานแล้ว”นมแย้มบอก

“ดีค่ะทุกคนจะได้ผ่อนคลายอีกอย่างก็จะสิ้นปีแล้วด้วยจะได้เลี้ยงปีใหม่ทีเดียวเลยดีมั้ยคะ”

เพียงดาวเสนอเพราะตอนนี้ก็จะเข้าสู่เดือนธันวาคมแล้ว

หลังทานข้าวเสร็จภูดิน เพียงดาว นมแย้ม พี่จันทร์ พี่จวงมาปรึกษาวางแผนการจัดงานเลี้ยง เพียงดาวเสนอให้มีการจับของขวัญปีใหม่เพื่อมอบรางวัลให้พนักงานทุกคนด้วยและให้มีการจัดประกวดชุดแต่งกายยอดเยี่ยมด้วยเพื่อสร้างแรงจูงใจให้ทุกคนอยากมีส่วนร่วมโดยมีเงินรางวัลสำหรับผู้ชนะด้วย เธอเสนอความคิดเห็นของตนเองก่อนหันไปมองชายหนุ่มที่นั่งฟังเธอพูดอย่างตั้งใจ

“เอ่อ ดาวพูดเยอะเกินไปมั้ยคะ”เธอหันไปมองชายหนุ่มก่อนถามเขา

“ไม่เลยผมชอบ”ทำเอาหญิงสาวเขินทำตัวไม่ถูก ส่วนคนอื่นๆก็นั่งยิ่มไปตามๆกัน

“จัดให้ทันวันคริสมาสต์ได้มั้ยครับ”ภูดินเอ่ยถามทุกคน

“พี่จันทร์พี่จวงจัดให้ตามคำขอค่ะ”

“ตีมจัดงานเป็นแนวย้อนยุคดีมั้ยคะ แต่มีข้อแม้ว่าห้ามทุกคนไปตัดชุดใหม่ให้ดัดแปลงจากชุดที่มีอยู่ เพื่อไม่ให้สิ้นเปลือง ส่วนเงินรางวัลตามแต่คุณภูเห็นสมควรเลยค่ะ”

“หมื่นนึง ส่วนของขวัญที่จะจับสลากให้ทุกคนเอาตามที่ดาวเห็นสมควรเลย ค่าอาหารเครื่องดื่มพี่จันทร์พี่จวงไปคิดมาว่าใช้เท่าไหร่แล้วค่อยมาเบิก เอาตามที่เหมาะสมได้เลยผมไม่จำกัดงบ”

“ใจป้ำมากเลยค่ะคุณภู”จันทร์เอ่ยทุกคนต่างนั่งปรบมือชอบใจกันใหญ่

พูดจบภูดินก็ขอตัวขึ้นไปข้างบนก่อนจะลงมาพร้อมกับบัตรเครดิตและบัตรเอทีเอ็ม พร้อมยื่นมันให้เพียงดาวและบอกทุกคนว่าให้เบิกค่าใช้จ่ายจากเพียงดาวได้เลย นมแย้มเห็นดังนั้นก็นั่งยิ้มอย่างมีความสุขที่เห็นภูดินไว้ใจเพียงดาวถึงขั้นมอบบัตรส่วนไว้ให้ใช้จ่าย ก่อนจะขอตัวไปพักผ่อน ปล่อยให้เด็กๆนั่งคุยกันต่อ ส่วนเพียงดาวเมื่อคุยธุระเสร็จแล้วก็ชวนภูดินมาคุยกันที่สวนหน้าบ้าน

“คุณภูคะ เรื่องงานเลี้ยงดาวเห็นด้วยนะคะ แต่เรื่องเงินคุณเอาบัตรเอทีเอ็มและบัตรเครดิตส่วนตัวมาให้ดาวไม่ได้นะคะ”

“ทำไมล่ะ”

“ก็ ดาวก็เป็นลูกน้อง อีกอย่างถ้าจะเบิกก็ใช้เงินจากบริษัทก็ได้นี่คะ เดี๋ยวดาวทำเรื่องเบิกเอง”

“ข้อแรกคุณไม่เหมือนลูกน้องคนอื่น ข้อสองผมอยากใช้เงินส่วนตัวจัดงานนี้”ภูดินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมกับสบตาหญิงสาว

“ไม่เหมือน….ยังไงคะ”เธอถามเขาด้วยเสียงอึกอัก

“เพราะคุณคือลูกน้องคนพิเศษ....เป็นผู้ช่วยส่วนตัวของผม”เขากระซิบข้างหูเธอ ก่อนที่จะเอามือขยี้ที่หัวของเธอเบาๆใจจริงเขาอยากจะบอกเธอว่าเพราะเธอคือคนที่เขาชอบแต่กลัวหญิงสาวตกใจและความปากหนักของตัวเองจึงยังไม่กล้าบอกเธอตามตรง

“คุณภู ผมดาวยุ่งหมดแล้วค่ะ”เธอดุเขาเบาๆ

“ผมอยากให้คุณจำไว้ว่าคุณไม่เหมือนกับลูกน้องคนอื่นนะดาว คุณคือคนสำคัญคนนึงในชีวิตของผม รหัสบัตรคือปีและเดือนเกิดผม บัตรนี้ผมให้คุณไว้ไม่ต้องคืนต่อไปเรื่องภายในบ้านต้องรบกวนคุณช่วยจัดการแล้ว”

………เพียงดาวไม่ตอบเขา เธอได้แต่นั่งมองดวงดาวที่เปล่งแสงระยิบระยับเต็มท้องฟ้า ใจก็คิดไปว่าคิดว่าทำไมเขาถึงต้องทำแบบนี้กับเธอด้วยนะ และความรู้สึกในใจเธอตอนนี้มันคืออะไรกัน ความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่มันแค่เจ้านายกับลูกน้องจริงๆ หรือมีอะไรมากกว่านั้น การกระทำของเขานับวันยิ่งแสดงออกชัดเจนว่าไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมงาน แต่เขาก็ไม่เคยพูดความรู้สึกที่มีต่อเธอสักครั้ง เพียงดาวกลัวว่าสิ่งที่เธอกำลังคิดเป็นเพียงความคิดไปเองของเธอฝ่ายเดียว ภูดินเมื่อเห็นหญิงสาวเงียบไปเขาก็นั่งมองดวงดาวเงียบๆข้างเธอซักพักก่อนจะเป็นฝ่ายพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ

“วันนี้ดาวเต็มฟ้าสวยดีนะ”

“ค่ะสวยมาก”

“ดูนู่นสิดาวเห็นมั้ยกลุ่มดาวนายพราน”เขาพูดพลางชี้มือและหันหน้าไปด้านทิศตะวันออก

“ไหนคะดาวมองไม่เห็นออกเลย”

“ทางนั้นไงดูดีๆ”เขาพูดพลางหันหน้ามาหาหญิงสาวและเป็นเวลาเดียวกันกับที่หญิงสาวหันหน้ามาพอดีทำให้ปลายจมูกของทั้งคู่สัมผัสชนกัน ทั้งคู่สบตากันหัวใจเต้นแรงและนั่งนิ่งกันชั่วครู่ก่อนที่เพียงดาวจะเป็นฝ่ายหันหน้าหลบด้วยความเขิน

“ดึกแล้วเราเข้าบ้านกันดีกว่าค่ะ”พูดจบเพียงดาวก็รีบลุกเดินเข้าบ้านไปโดยไม่รอเขา

เหลือแต่ภูดินที่นั่งยิ้มมองท้องฟ้าอยู่คนเดียว ผมจะเริ่มจีบคุณแล้วนะดาวเตรียมตัวรับมือไว้ให้ดี ขอให้เธอรับรักผมด้วยนะครับ เขาพูดพลางแหงนหน้ามองดวงดาวที่ส่องระยิบระยับเต็มท้องฟ้าด้วยหัวใจพองโต