บทที่ 18 เปิดตัว

เมื่อรถมาจอดที่ลานจอดรถของโรงแรม เพียงดาวก็ลังเลไม่กล้าลงจากรถ

“ดาวไม่ไปแล้วได้มั้ยคะ”

“ทำไมล่ะ ตื่นเต้น กลัวหรอ”

“ดาวทำตัวไม่ถูกค่ะ ไม่รู้จะทำตัวยังไง”

“อยู่กับผมกลัวอะไร”

“นั่นแหละค่ะที่ทำให้กลัว ถ้าดาวลงไปด้วยคุณภูแนะนำดาวว่าเป็นผู้ช่วยส่วนตัวได้มั้ยคะ”

“แต่คุณเป็นผู้หญิงของผม….ก็ได้ครับถ้าคุณยังไม่พร้อมก็ไม่เป็นไร”ภูดินตอบหญิงสาว เขาคิดอยู่ครู่นึงก่อนจะยอมรับปากเธอ เพราะเขาไม่อยากปิดบังใครและอยากให้เกียรติเธอด้วย

“เข้างานได้แล้วครับ” เขาเดินลงรถพร้อมอ้อมมาเปิดประตูรถให้เธอ และยื่นแขนไปให้เธอคล้องเดินเข้างาน

“คุณภูดิน…คุณผู้หญิงสวัสดีค่ะ เชิญด้านในเลยค่ะ”พนักงานต้อนรับหน้างานกล่าวทักทายเจ้านายและผู้หญิงข้างกายเขาด้วยสีหน้าท่าทางประหลาดใจ ก่อนจะมีผู้ชายอีกคนมารับช่วงต่อพาเจ้านายเดินไปที่โต๊ะ

ที่มีเอก วัชรและภรรยาของพวกเขานั่งอยู่ก่อนแล้ว ระหว่างทางก็มีสายตาหลายคู่จ้องมองมาที่ภูดินและเพียงดาวเป็นระยะ ด้วยความที่ภูดินไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนออกงานเลยทุกคนที่พบเห็นเขาในวันนี้จึงรู้สึกแปลกใจ อดที่จะมองผู้หญิงข้างกายเขาไม่ได้ ไม่เว้นแม้แต่เอกและวัชรเพื่อนรักของเขาที่ตอนนี้นั่งอ้าปากค้างกับภาพที่เห็นตรงหน้าอยู่ พวกเขาขยี้ยาตาไปมาพลางมองไปทางภูดิน

“ไอ้วัชรมึงช่วยกูดูหน่อยดิ นั่นใช่ไอ้ดินมั้ยที่เดินควงแขนมากับสาว”

“เออ ก็มันนั่นแหละ ไอ้นี่มันเสือซุ่มทำเป็นไม่สนใจสาวๆที่ไหนได้แอบซุกสาวงามไว้ข้างกาย มึงดูสาวคนนั้นสิสวยมาก ท่าทางดูคล่องแคล่วใช้ได้เลย แต่มึงว่าหน้าคุ้นๆมั้ยวะ”

“ไงพวกมึง สาวๆสวัสดีครับ”ภูดินทักทายเพื่อนๆ

“เออหวัดดีไอ้เพื่อนรัก/สวัสดีครับสาวน้อย”เอกทักทายบ้าง

“พวกมึงดูไม่สนใจกูเลยนะมองแต่ผู้หญิง เดี๋ยวเมียน้อยใจแย่”ภูดินว่าเพื่อน ความจริงเขาหวงเธอไม่อยากให้คนอื่นมองมากกว่า

“ไม่น้อยใจหรอกค่ะ ก็สวยขนาดนี้ขนาดเราเป็นผู้หญิงด้วยกันยังอดมองไม่ได้เลยค่ะ”ภรรยาของเอกพูดเสริม

“นี่เพียงดาว…”

“สวัสดีค่ะทุกคน เพียงดาวนะคะ เป็นผู้ช่วยส่วนตัวของคุณภูค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะคะ”เพียงดาวรีบพูดตัดบทภูดินกลัวเขาพูดอะไรไปเยอะกว่านี้

“ดาวนี่วัชร จอยภรรยาวัชร เอก แก้มภรรยาเอก ส่วนคนนี้ว่าที่นายหญิงของภูดินฟาร์ม”

“คุณภูไหนว่าจะไม่พูดไงคะ”เธอดุเขาเบาๆ

“ผมไม่อยากปิดบังใครนี่นา ตอนนี้กำลังตามจีบอยู่”ภูดินพูดกับเพียงดาวก่อนหันไปพูดกับเพื่อนๆที่นั่งอยู่

“ไม่บอกก็รู้ก็มึงเล่นแสดงออกชัดเจนขนาดนี้ มานั่งๆๆ”

“ไอ้ดินมันไม่เคยควงสาวคนไหนเลยนะครับน้องดาว สบายใจได้มันรักจริงหวังแต่งแน่นอน”

“เดี๋ยวจอยกับแก้มพาดาวไปหาของกินดีกว่า ปล่อยหนุ่มๆเขาคุยกัน”

”เฮ้ยไอ้ดินไหนมึงเล่ามาดิ๊ ไปเจอกันได้ไงกูว่าน้องเค้าหน้าคุ้นๆนะ”เอกเค้นถามความจริงจากเพื่อน

“คนที่เราเคยเห็นตอนไปบริจาคของที่โรงเรียนไง”

“เออจริงด้วยก็ว่าหน้าคุ้นๆ มึงนี่เสือซ่อนเล็บนี่หว่า รักเค้าตั้งแต่ตอนนั้นเลยหรอวะ”

“ตอนนั้นแค่สนใจยังไม่ได้ชอบ”

“ตอนนี้หลงเค้าโงหัวไม่ขึ้นเลยดิมึง กูก็ว่าช่วงหลังทำไมไม่ค่อยมาสังสรรค์ด้วยกันเลย”วัชรแซวเพื่อน

“เออ แต่เค้ายังใจแข็งอยู่ยังไม่ตกลงเป็นแฟนกู”ภูดินยอมรับกับเพื่อนตรงๆ

“มันมีคนกล้าปฏิเสธคนอย่างนายภูดินหนุ่มหล่อ เพอร์เฟคด้วยหรอเนี่ย”

“ไม่ได้ปฏิเสธโว้ย แค่ยังไม่ตกลง”

จบบทสนทนาเพื่อนๆก็นั่งขำภูดินเพราะไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน สายตาก็มองกลุ่มของสาวๆที่ไปเดินเลือกของกินอยู่

“ขอโทษครับ”ชายคนหนึ่งขอโทษขณะเดินชนเพียงดาว

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“ผมเติ้ลนะครับอยู่แผนกบัญชี คุณ….”

“เพียงดาวค่ะ เป็นผู้ช่วยคุณภูดินค่ะ”

ขณะที่ทั้งคู่ยืนทักทายกันอยู่นั้นก็มีมือมาโอบไหล่เพียงดาวจากด้านหลัง เพียงดาวสะดุ้งรีบหันไปมองทันที

“คุณภู!! ทำอะไรคะ เอามือลงก่อนค่ะ คนมองใหญ่แล้ว”

“ก็มองไปสิ ผมหิวตักอาหารให้ด้วย”

“ก็ได้ค่ะ แต่เอามือลงก่อน”

ภูดินไม่ตอบแต่ยอมปล่อยมือจากไหล่ของหญิงสาว แล้วช่วยถือจานอาหารที่เธอตักก่อนหน้านั้นและยืนรอจนกว่าเธอจะตักอาหารเสร็จ ด้านชายหนุ่มที่มาทักเพียงดาวก่อนหน้านั้นตั้งแต่ภูดินเดินเข้ามาเขาก็จำใจเดินถอยออกไป ภูดินเห็นตั้งแต่เขาพยายามเดินชนเพียงดาวเพื่อทำความรู้จักกับเธอ เขาจึงลุกจากที่นั่งมาหาเธอเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ ไม่ให้ใครมาเกาะแกะเธออีก ส่วนแก้มกับจอยเมื่อเห็นภูดินเดินมาก็จูงมือกันเดินกลับโต๊ะไปนั่งสมทบกับสามีของตน ก่อนจะซุบซิบเรื่องของทั้งคู่กันด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ เพราะพวกเขาไม่เคยเห็นภูดินเป็นแบบนี้มาก่อน

“เสร็จแล้วค่ะ เท่านี้อิ่มมั้ย”

“อิ่มครับ กลับโต๊ะกัน” เขาพูดพลางเอามืออีกด้านเดินโอบเอวหญิงสาวไป เพียงดาวพยายามดึงมือเขาออก แต่เขายิ่งกระชับกอดให้แน่นยิ่งขึ้น “ผมหวง”

เขากระซิบข้างหูเธอ เพียงดาวได้ยินดังนั้นก็ทำตัวไม่ถูก ได้แต่รีบเดิน ปล่อยให้เขาเดินโอบเอวไปจนถึงโต๊ะ

“ไอ้ดินจะหวงอะไรขนาดนั้น ดูซิน้องเขาเกร็งไปหมดแล้ว”เอกแซวเพื่อน

“คนอื่นจะได้รู้ว่ามีเจ้าของแล้ว”เขาพูดพร้อมมองเพียงดาว

เพื่อนๆต่างยิ้มแย้ม หัวเราะชอบใจกับการกระทำที่เปิดเผยของเขา งานเลี้ยงคืนนี้ดำเนินไปจนเวลาล่วงเลยมาถึงสี่ทุ่มเป็นเวลางานเลี้ยงเลิก ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน ภูดินและเพียงดาวทันทีที่เข้ามาในรถแล้วเขาก็ดึงหญิงสาวเข้ามาจูบอย่างดูดดื่ม

“อื้อ…คุณภูพอได้แล้วค่ะ”เพียงดาวพูดเสียงอู้อี้ในลำคอ ขณะที่ริมฝีปากยังถูกปากชายหนุ่มประกบไว้อยู่

“คุณพูดว่าอะไรนะ เมื่อกี้ฟังไม่ถนัด”เขาพูดกวนเธอหลังจากถอนริมฝีปากออก

“คุณภู!!! ทำไมชอบทำแบบนี้คะ”เพียงดาวดุเขา

“ทำอะไร ทำแบบนี้หรอ”พูดจบเขาก็บรรจงจูบเธออีกครั้ง

“คุณภู!!!”เพียงดาวดุอีกครั้งพร้อมกับตีแขนของเขาไปหลายทีก่อนที่ภูดินจะรวบข้อมือเธอไว้

“ผมหวง ใครใช้ให้คุณสวยขนาดนี้ล่ะ ใจจริงผมอยากทำมากกว่านี้อีกรู้มั้ย”เขาพูดพลางใช้สายตามองตั้งแต่ใบหน้าของเธอไล่ลงมาจนถึงเรียวขางาม

“หยุดเลยนะคะ ดาวสู้คนนะ”เธอพูดพลางกำกำปั้น ทำหน้าตาจริงจัง ทำเอาภูดินที่นั่งข้างๆอดขำไม่ได้

“ผมล้อเล่นน่ะ ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นก็ได้ ไปครับเดี๋ยวไปส่งบ้าน”

หลังจากใช้เวลาเดินทางร่วมชั่วโมงทั้งคู่ก็เดินทางมาถึงบ้านของเพียงดาวในเวลาห้าทุ่มเศษ

“ทำไมบ้านเงียบจังนะ หรือแม่นอนไปแล้ว”หญิงสาวบ่นเบาๆก่อนจะหยิบโทรศัพท์โทรหาผู้เป็นมารดา

“ฮัลโหลแม่นอนแล้วหรอคะ อะไรนะคะไปเที่ยวบ้านคุณน้าหรอ”

“มีอะไรรึป่าว”ภูดินที่ยืนอยู่ข้างๆเอ่ยถาม

“แม่ไม่อยู่บ้านค่ะอีกสองสามวันถึงจะกลับ”

“เอาไงจะกลับฟาร์มมั้ยหรืออยากอยู่บ้าน”ภูดินทำสีหน้าครุ่นคิดอยู่แป๊บนึงก่อนจะขอโทรศัพท์ในมือเธอมาคุย

“คุณน้าสวัสดีครับ ผมภูดินนะครับ ในช่วงที่คุณน้าไม่อยู่ผมอยู่เป็นเพื่อนเพียงดาวที่บ้านได้มั้ยครับ”

“ได้สิจ๊ะ น้าฝากน้องด้วยนะ น้าก็คิดอยู่เป็นผู้หญิงอยู่คนเดียวอันตราย ญาติๆก็ไม่มีใครอยู่กันซักคน”ภูดินเปิดลำโพงเพื่อให้เพียงดาวได้ยินด้วย

“ครับคุณน้าผมจะดูแลดาวอย่างดีเลยครับไม่ต้องเป็นห่วง เที่ยวให้สนุกนะครับ”

“จ้า น้าวางก่อนนะน้าๆเค้าเรียกแล้ว”

“ครับสวัสดีครับ”

“แม่ เดี๋ยวก่อนค่ะ”เพียงดาวพยายามเรียกแม่แต่ก็ไม่ทันแม่ที่กดวางสายไปก่อนแล้ว ก่อนจะหันไปมองค้อนภูดิน

“กลับฟาร์มเลยค่ะ ดาวอยู่คนเดียวได้”

“ดึกแล้ว มึนหัวด้วยสงสัยดื่มเยอะไปหน่อย ขอนอนด้วยนะครับ”เขาพูดพลางทำหน้าอ้อนเธอ

“เฮ้อ………”เพียงดาวถอนหายใจยาวก่อนจะเปิดประตูเดินนำชายหนุ่มเข้าบ้านไป

“ไปนอนห้องดาวนะคะ เดี๋ยวดาวไปนอนห้องแม่”

“ครับคุณผู้หญิง”

จบบทสนทนาทั้งคู่ก็แยกย้ายกันเข้าห้องนอนไปพักผ่อน ภูดินนึกย้อนไปถึงเมื่อเช้าตอนที่ตนเองโทรไปหาแม่ของเพียงดาวเพื่อขออนุญาตมานอนค้างที่บ้านด้วย ความจริงเขาทราบมาก่อนแล้วว่าแม่ของเพียงดาวไม่อยู่บ้าน แต่ไม่ได้บอกให้เธอรู้เพราะอยากใช้เวลาช่วงปีใหม่กับเธอ ซึ่งแม่ของเพียงดาวเองก็อนุญาต เพียงแต่ขอว่าอย่าพึ่งชิงสุกก่อนห่าม อย่ารีบร้อนเกินไปซึ่งเขาเองก็เห็นด้วยและรับปากว่าจะไม่ทำอะไรเกินเลย

“ผมรอเวลาที่คุณพร้อมอยู่นะดาว”ภูดินดูรูปเพียงดาวในโทรศัพท์แล้วพึมพำเบาๆ ก่อนจะกดส่งข้อความหาเธอ

“ฝันดีนะครับที่รัก”

ด้านเพียงดาวเมื่ออ่านข้อความแล้วก็ได้แต่ยิ้มและพูดกับหน้าจอว่า “ฝันดีค่ะ”แต่ไม่พิมพ์ตอบเขา