บทที่ 17 บอกรัก

ตกเย็นเพียงดาวแวะเข้าไปดูภูดินในห้องอีกรอบเธอเห็นเขายังนอนหลับอยู่จึงนั่งลงบนเตียงข้างๆเขาก่อนจะเอามือไปอังหน้าผากเพื่อดูว่าตัวยังร้อนอยู่มั้ย จังหวะนั้นภูดินก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับดึงตัวเธอลงไปกอด

“คุณภูทำอะไรคะ ปล่อยดาวได้แล้วค่ะ”

“ไม่ปล่อย ขอผมอยู่แบบนี้ซักพักได้มั้ยครับ”

“ไม่ปล่อยใช่มั้ยคะ ได้”เพียงดาวพูดจบก็กัดไปที่แขนของเขาอย่างแรง เพื่อหวังให้ชายหนุ่มปล่อยตัวเธอ

“โอ้ยดาวผมเจ็บ” แต่สิ่งที่เธอได้กลับมาคือนอกจากเสียงร้องของเขาแล้ว เขาก็ยิ่งกอดเธอแน่นกว่าเดิม ก่อนจะพลิกตัวให้เพียงดาวลงไปอยู่ใต้ร่างเขา

“ดาวอย่าดื้อ ไม่งั้นผมไม่หยุดแค่กอดนะ”ชายหนุ่มพูดเสียงต่ำ โน้มหน้าลงไปใกล้เธอจนปลายจมูกติดกัน ริมฝีปากห่างกันแค่นิดเดียว

“คุณภูปล่อยดาวเถอะค่ะ เราไม่ได้เป็น….”เธอพูดยังไม่ทันจบประโยคก็โดนคนด้านบนประกบริมฝีปากจูบเธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะถอนริมฝีปากออกและบอกกับเธอ

“อย่าพูดแบบนี้อีกนะดาว ขอให้คุณจำไว้ว่าคุณคือผู้หญิงของผมนายภูดิน ผมรักคุณนะดาว รักมากด้วย หลงใหลคุณตั้งแต่เห็นหน้าครั้งแรก เริ่มรู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆเมื่อได้รู้จักคุณ จนตอนนี้ เวลานี้ วินาทีนี้ ผมมั่นใจแล้วว่า ผมรักคุณ” เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงหนักแน่นก่อนก้มลงไปจูบเธออีกครั้ง ครั้งนี้เขาใช้เวลาจูบเธอเนิ่นนาน และเป็นจูบอันแสนหวานของเขาทั้งคู่

“จากนี้ไปคุณเตรียมตัวรับความรักจากผมได้เลย ว่าที่นายหญิงของผม”เขาบอกกับเธอหลังผละริมฝีปากออก แต่กระนั้นมือทั้งสองข้างยังกอดเธอไว้แนบแน่น ไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ

“จะกอดดาวอีกนานมั้ยคะ”คนตัวเล็กใต้อ้อมกอดถามชายหนุ่ม

“ตลอดชีวิต”เขาตอบเธอพร้อมก้มลงไปหอมที่หัวเธอเบาๆ

“คุณภูเลิกเล่นได้แล้วค่ะ”

“เรื่องของคุณผมไม่เคยเล่นนะดาว ผมตั้งใจตั้งแต่ชวนคุณมาทำงานที่ฟาร์มแล้ว ถ้าคุณยังไม่ตกลงรับรักผมตอนนี้ก็ไม่เป็นไร ขอแค่ให้โอกาสผมได้จีบคุณได้มั้ย นานเท่าไหร่ผมก็รอได้”หลังพูดจบเขาก็นอนหลับตากระชับกอดหญิงสาวให้แน่นกว่าเดิม พลางคิดไปถึงเรื่องเมื่อตอนบ่าย ที่เขาตัดสินใจโทรหานวลแม่ของเพียงดาวเพื่อบอกความในใจที่เขามีต่อเธอและขออนุญาตจีบลูกสาวของเธอ นวลเองก็ไม่ได้แปลกใจอะไรเพราะมองออกแต่แรกแล้วว่าสิ่งที่ทั้งคู่ปฏิบัติต่อกันมันมากกว่าเจ้านายกับลูกน้อง แต่สิ่งที่เธอกังวลก็คือกลัวเขาทำให้ลูกสาวเธอเสียใจ แต่ภูดินก็ให้คำมั่นสัญญาว่าจะดูแลเพียงดาวอย่างดี จะไม่ทำให้เธอเสียใจแน่นอนแม่ของเธอได้ยินดังนั้นจึงเบาใจได้บ้าง แต่ก็ยังพูดทิ้งท้ายกับเขาว่าเธอมีลูกสาวคนเดียวที่เป็นแก้วตาดวงใจของเธอ หากวันนึงเกิดไม่รักไม่ชอบกันแล้วก็ให้ส่งคืนมาให้เธอ เธอจะดูแลต่อเอง ภูดินรับคำหนักแน่นว่าจะไม่ให้วันนั้นมาถึงแน่นอน

“คุณภูคะอีกไม่กี่วันก็จะปีใหม่แล้ว ดาวจะขอกลับบ้านซักสี่ห้าวันนะคะ”

“ได้สิ ดาวจะหยุดกี่วันก็ได้ ผมอนุญาต”

“ดาวกลับพรุ่งนี้ได้มั้ยคะ”

“ได้ครับ แต่ต้องเป็นหลังจากที่ไปงานเลี้ยงปีใหม่ที่โรงแรมกับผมนะ”

“ไม่ดีมั้งคะ ดาวไม่รู้จะทำตัวยังไง”

“คุณไม่ต้องทำอะไรเลยแค่เดินควงแขนผมก็พอ”

“คือดาวยังไม่พร้อมค่ะ”

“ถ้าเป็นในฐานะผู้ช่วยส่วนตัวของผมได้มั้ย”

“นะครับดาว สัญญาว่าถ้างานเลิกแล้วจะไปส่งคุณที่บ้าน”

เพียงดาวใช้เวลาคิดซักพักก่อนตอบตกลง “ก็ได้ค่ะ แต่คุณต้องปล่อยดาวกลับห้องก่อน ดาวถึงจะยอม”เมื่อหญิงสาวพูดจบภูดินก็ยอมปล่อยเธอด้วยท่าทีที่ไม่เต็มใจนัก

ช่วงกลางวันของวันถัดมามีกลุ่มคนแปลกหน้าเดินทางมาที่บ้านของภูดิน ก่อนจะถามหาตัวเพียงดาว พอเธอขานรับว่าคนที่พวกเขาตามหาคือเธอเอง ทุกคนก็รีบวิ่งไปหาเธอก่อนหนึ่งในกลุ่มนั้นพูดกับเพื่อนว่า “ไม่มีเวลาแล้ว เราต้องรีบแล้ว เดี๋ยวจะไม่ทันงานเริ่ม”

“เดี๋ยวค่ะ ขอโทษนะคะมาทำอะไรกันคะ”

“มาตามคำสั่งคุณภูดินค่ะ ไปค่ะห้องคุณดาวอยู่ไหนคะ เข้าห้องกัน”หนึ่งในกลุ่มคนแปลกหน้าพูดพลางจับแขนเธอไว้พร้อมพยักหน้าให้เพียงดาวพาไปห้องนอนเธอ เพียงดาวได้แต่งงจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ยอมพาพวกเขาขึ้นห้องไปตามคำสั่งของภูดิน พอเข้าห้องไปทุกคนก็ต่างทำหน้าที่ของตัวเอง เวลาผ่านไปร่วมสองชั่วโมงบรรดาช่างแต่งหน้าทำผมก็ทำงานเสร็จเรียบร้อย

“สวยหวานม๊ากกกกก”หนึ่งในกลุ่มช่างพูดขึ้น และทุกคนก็ปรบมือพร้อมกับชื่นชมในความสวยของเพียงดาวตามๆกัน

“ใส่ชุดกันค่ะ”พูดจบทีมช่างก็นำชุดเดรสสีฟ้า เปิดไหล่ กระโปรงบานหน้าสั้นหลังยาว ลายลูกไม้ให้หญิงสาวใส่ เมื่อเพียงดาวใส่ชุดนี้แล้วยิ่งสวยสะดุดตาขึ้นไปอีก

“คุณดาวลองดูในกระจกค่ะ มีอะไรอยากเพิ่มเติมตรงไหนบ้างมั้ยคะ”

“ไม่มีค่ะ สวยมากแล้วค่ะ”เธอตอบช่างหลังสำรวจตัวเองในกระจกครู่นึง

“ถ้าเรียบร้อยแล้วพวกเราขอตัวก่อนนะคะ”

“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”

….ก๊อกๆๆ….เพียงดาวเดินไปเปิดประตูตามเสียงเคาะก็พบภูดินยืนอยู่ในชุดสูทสีน้ำเงิน ภูดินเมื่อเห็นหญิงสาวในลุคนี้ก็ยืนนิ่งยิ้มกริ่มชื่นชมในความสวยของเธอ

“คุณภูคะ คุณภู”เธอเรียกเขาหลังจากเห็นเขายืนเงียบอยู่นาน ภูดินตื่นจากภวังค์ก่อนเดินเข้ามาในห้อง

“จะให้ช่างมาแต่งหน้าให้ทำไมไม่บอกคะ”

“ถ้ามาแล้วรู้ว่าจะสวยขนาดนี้ไม่ให้มาหรอก”

“คุณภู!! พูดอะไรคะ”เธอดุเขาที่แซวเธอ

“ก็จริง ผมไม่ชอบให้คนมองผู้หญิงของผม” พูดจบเขาก็ดึงเธอเข้าไปกอดและหอมที่หน้าผากและพวงแก้มสองทั้งข้าง

“นี่ของผม นี่ก็ของผม และปากนี้ก็ของผม” สิ้นเสียงภูดินก็โน้มหน้าลงไปประทับริมฝีปากของเขาลงบนริมฝีปากของเธอเบาๆ

“อื้ออ คุณภู ลิปหลุดพอดีค่ะ พอแล้วค่ะ ถ้าไม่หยุดดาวไม่ไปด้วยนะคะ”

“พอแล้วก็ได้ครับคนสวย วันนี้ไม่อนุญาตให้อยู่ห่างตัวผมนะครับ ผมหวง”เขาก้มลงไปกระซิบข้างหูเธอและหยิบสร้อยเพชรรูปดอกเดซี่ที่สั่งทำไว้มาใส่ให้เธอ

“สุขสันต์วันปีใหม่ล่วงหน้านะครับ”

“มันแพงเกินไปดาวรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ คุณภูเก็บไว้เถอะนะคะ”

“ใส่ไว้ของแทนใจจากนายภูดินไม่อนุญาตให้ถอดออก สำหรับผู้หญิงของผมไม่มีอะไรแพงทั้งนั้น ไปกันได้แล้วครับ เดี๋ยวจะค่ำซะก่อน”

พูดจบเขาก็ยื่นแขนไปให้เพียงดาวคล้อง เธอลังเลอยู่พักนึงก่อนจะยกแขนไปคล้องที่แขนชายหนุ่มก่อนเดินลงบ้านไป