บทที่ 16 ดูแล

...เช้าวันถัดมา…

“ตายแล้วคุณภูของนมมานอนทำไมตรงนี้คะ ดูซิเนี่ยกลิ่นเหล้าหึ่งเลย ลุกไปนอนข้างบนดีๆค่ะ”

นมแย้มเรียกภูดินพร้อมกับเขย่าแขนชายหนุ่มให้ตื่น เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เพียงดาวลงมาข้างล่างพอดี

“หนูดาวมาพอดีเลย ช่วยพาคุณภูไปอาบน้ำอาบท่าหน่อยลูก ทำไมถึงดื่มหนักขนาดนี้นะ”

“คุณภูมานอนทำไมตรงนี้คะตื่นได้แล้วค่ะ”ภูดินลืมตาตื่นขึ้นมา ก็พบเพียงดาวยืนอยู่หน้าตน

“ดาวผมบอกว่าไม่ให้ออกมาไง”

“เช้าแล้วค่ะ ตอนนี้จะสายแล้วด้วย”

ภูดินขยี้ตาพร้อมลุกขึ้นนั่ง

“นี่ผมเผลอหลับไปหรอ”

“ทีนมเรียกตั้งนานไม่ยอมตื่นนะคะ แล้วเมื่อคืนมีเรื่องอะไรกันรึป่าวคะ”นมแย้มถามทั้งสองคน

“ไม่มีอะไรค่ะคุณนม นมพักผ่อนนะคะเดี๋ยวดาวพาคุณภูขึ้นไปข้างบนเองค่ะ”เพียงดาวรีบตอบ

“งั้นนมฝากด้วยนะคะ เดี๋ยวจะไปสั่งเด็กๆทำอาหารแก้เมาค้างให้คุณภูซักหน่อย”

“ไปค่ะคุณภู เป็นยังไงบ้างคะ”

“ผมปวดหัว ช่วยพยุงหน่อยได้มั้ย”ชายหนุ่มอ้อนหญิงสาว

“เดินเองค่ะ โตป่านนี้แล้วทำไมต้องให้พยุงด้วย”เธอดุเขา

“ผมปวดหัวจริงๆนะไม่เชื่อจับดูสิ”ภูดินพูดพร้อมดึงมือหญิงสาวให้ไปแตะที่หน้าผากของเขา

“ตัวรุมๆจริงด้วย”

“ทีนี้พาขึ้นห้องได้ยัง”

“ก็ได้ค่ะ”

ภูดินรีบลุกพร้อมกับเอามือไปคล้องที่คอหญิงสาว ทันทีที่ประตูห้องนอนเปิดออก เขาก็ผลักเพียงดาวเข้าห้องดันหลังของเธอชนประตูก่อนจะก้มลงจูบที่ริมฝีปากของเธอ

“คุณภูทำอะไรคะเนี่ย ไหนว่าไม่สบายไง”เธอดุเขาทันที่ที่เขาถอนริมฝีปากออก

“ก็ไม่สบาย เลยต้องการกำลังใจ”

“ไปอาบน้ำเลยค่ะ เดี๋ยวไปเอาข้าวกับยามาให้”

“อยากอาบน้ำอุ่นเตรียมให้หน่อยได้มั้ย”

“เดี๋ยวไปเรียกพี่จันทร์มาเตรียมให้ค่ะ”เพียงดาวพูดพลางกำลังจะก้าวขาไปออกจากห้อง แต่เขาก็ดึงเธอไปกอดจากด้านหลังและเอาคางมาเกยที่ไหล่ของเพียงดาว ก่อนจะกระซิบข้างหูเธอ “ผมอยากให้คุณเตรียมให้ ได้มั้ยครับ” พูดจบเขาก็ชิงหอมแก้มหญิงสาวไปหนึ่งฟอด

“คุณภู!!!” เพียงดาวร้องเสียงหลงก่อนผลักเขาออก

“ผมสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรแล้ว แค่อยากอยู่กับคุณนานๆ นะครับ”

“ก็ได้ค่ะ ห้ามแตะต้องตัวดาวอีกนะคะ”

“ครับผม”

หลังจากเตรียมน้ำอุ่นให้ภูดินแล้ว ระหว่างรอเขาแช่น้ำ เพียงดาวก็จัดเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้เขาใส่ ไม่ใช่ว่านี่คือครั้งแรกที่เพียงดาวทำแบบนี้ให้เขา ช่วงไหนที่ภูดินงานยุ่งมากจนต้องไปนอนที่อื่นก็เป็นเพียงดาวที่เป็นคนจัดเตรียมเสื้อผ้าให้ บางวันก็รับหน้าที่เตรียมน้ำอุ่นไว้ให้เขาด้วย เรียกได้ว่าเธอเข้าออกห้องนอนของเขาเป็นเรื่องปกติ แต่สิ่งที่ผิดแปลกไปจากทุกครั้งคือการกระทำของภูดินในวันนี้

“คุณภูดาวเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้แล้ว เดี๋ยวลงไปเอาข้าวกับยามาให้นะคะ”

เพียงดาวลงไปข้างล่างซักพักก็กลับขึ้นมาพร้อมกับอาหารและยา

…ก๊อกๆๆๆ…”คุณภูแต่งตัวเสร็จรึยังคะดาวเข้าไปได้มั้ย”หญิงสาวเคาะประตูก่อนเอ่ยถามชายหนุ่ม

“เข้ามาได้เลย”

“ว๊ายยย คุณภูไหนบอกว่าเสร็จแล้วไงคะ”เพียงดาวร้องเสียงหลงรีบหันหลังกลับเมื่อเปิดประตูเข้ามาแล้วภาพที่เห็นคือผู้ชายตรงหน้าที่ใส่เพียงกางเกงนอนขายาวตัวเดียว เผยให้เห็นแผงอกขาวและกล้ามท้องเป็นลอน

“อายอะไรหันมาได้แล้ว”

เพียงดาวค่อยๆหันหน้ามามองเขาเขาพบว่าเขายังไม่ยอมใส่เสื้อแต่กลับยืนกอดอกมองเธอด้วยแววตากรุ้มกริ่ม เพียงดาวเผลอยืนนิ่งมองแผงอกแกร่งของชายหนุ่มตรงหน้าชั่วครู่ก่อนจะได้สติรีบไล่ให้เขาไปใส่เสื้อให้เรียบร้อย

“ไปใส่เสื้อได้แล้วค่ะ”

“ก็ผมร้อน”

“งั้นดาวออกไปข้างนอกนะคะ”

“ไม่ได้ ใส่ก็ได้ครับ”

หลังจากชายหนุ่มสวมเสื้อเรียบร้อยแล้วก็เดินมานั่งที่โซฟาข้างๆหญิงสาวที่นั่งรออยู่ก่อนหน้า เธอเลื่อนอาหารไปไว้ตรงหน้าเขาทันทีที่เขานั่งลง

“ทานข้าวได้แล้วค่ะ ยังปวดหัวอยู่มั้ยคะ”

“ยังปวดอยู่นิดหน่อย”

“ขอดาวดูหน่อย”เพียงดาวพูดพร้อมกับเอามือไปแตะหน้าผากเขาเพื่อวัดอุณหภูมิ ทำให้ใบหน้าของทั้งอยู่อยู่ห่างกันแค่ไม่กี่เซน “ตัวยังรุมๆอยู่เลย”เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงห่วงใย ภูดินอมยิ้มในความใส่ใจของเธอ ก่อนยื่นหน้าไปจุ๊บที่แก้มของเธอเบาๆ

“คุณภู!!!ทำแบบนี้อีกแล้วนะคะ”เพียงดาวร้องเสียงดุพร้อมตีที่แขนของเขา

“เป็นห่วงหรอ”

“ก็ห่วงตามประสา.........เจ้านายกับลูกน้องค่ะ ทานข้าวได้แล้วค่ะ ถ้าทำแบบเมื่อกี้อีกดาวจะออกไปแล้วนะคะ” จบประโยคของหญิงสาวภูดินก็นั่งทานข้าว ทานยาตามคำบอกของหญิงสาวอย่างว่าง่าย หญิงสาวได้แต่นึกในใจว่าก็ไม่เห็นจะกินยายากเหมือนที่นมแย้มบอกไว้เลย

“คุณภูนอนพักผ่อนนะคะ ดาวขอตัวลงไปข้างล่างก่อน” เธอบอกชายหนุ่มหลังเขาทานข้าวทานยาเรียบร้อยแล้ว

“อยู่เป็นเพื่อนผมก่อนได้มั้ยครับ”เขาพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “รอให้ผมหลับก่อนค่อยออกไปนะครับ”

เพียงดาวถอนหายใจให้กับความออดอ้อนของเขาก่อนตอบตกลงชายหนุ่มไป

“ก็ได้ค่ะ”

ภูดินเดินไปหยิบหนังสือเล่มหนึ่งก่อนยื่นมาให้เพียงดาว เธอทำหน้างงก่อนภูดินจะบอกว่าให้อ่านให้เขาฟัง เพียงดาวรับหนังสือมาก่อนเดินไปลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียงและเรียกชายหนุ่มให้ขึ้นไปนอนพัก ก่อนเริ่มอ่านหนังสือเพียงดาวเอ่ยถามชายหนุ่มด้วยความสงสัยว่าทำไมเขาถึงได้ดื่มจนเมาขนาดนั้น

“อยากรู้จริงๆหรอ”

“ก็เผื่อคุณภูมีเรื่องไม่สบายใจไงคะ ถ้าดาวช่วยได้ก็จะช่วย” เธอพูดด้วยความเป็นห่วง เพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เธอไม่เคยเห็นเขาดื่มหนักขนาดนี้

เรื่องที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ก็คือคุณนั่นแหละดาวเขาคิดในใจ

“ถ้าบอกเพราะคุณจะเชื่อผมมั้ย”

“ดาวหรอคะ ดาวทำอะไรให้คุณกลุ้มใจขนาดนี้คะ”เธอถามด้วยความสงสัย พลางทำหน้าเหมือนมีเครื่องหมายคำถามอยู่ที่หน้า

“ผม ต้อง ดื่ม เพื่อ หัก ห้าม ใจตัวเอง”เขาพูดเน้นเสียงทุกคำเพื่อให้หญิงสาวตรงหน้าเข้าใจความหมาย

“เข้าใจรึยังครับ”

“…เข้าใจแล้วค่ะ…”เธอพูดเสียงอ่อน ก่อนรีบเปลี่ยนเรื่องคุย “ดาวอ่านหนังสือให้ฟังนะคะ”

เขาไม่ตอบแต่หลับตารอฟัง เพียงดาวอ่านหนังสือไปสักพักก็เหลือบมองชายหนุ่ม ก่อนจะพบว่าเขานอนหลับไปแล้ว เธอจึงห่มผ้าและจัดท่านอนให้เขานอนสบายขึ้น “หายเร็วๆนะคะ”หญิงสาวพูดเบาๆก่อนจะเก็บของเดินออกจากห้องไป ภูดินที่แกล้งหลับอยู่เมื่อเห็นหญิงสาวเดินออกจากห้องไปแล้วก็ยิ้มพอใจในความใส่ใจของเธอ พลางคิดไปว่าผู้หญิงคนนี้ตนเลือกไม่ผิดแน่ จากนี้ไปจะแสดงออกให้เธอรับรู้ถึงความรู้สึกที่มีต่อเธอ เพื่อให้เธอเปิดใจให้เขาให้ได้ แต่ครั้งนี้เขาจำเป็นต้องยอมปล่อยเธอไปก่อนเพื่อหักห้ามใจตัวเองไม่ให้ทำอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้ เพราะถ้าเพียงดาวยังอยู่ในห้องนอกจากเขาจะนอนไม่หลับแล้วยังอยากทำอย่างอื่นกับเธอมากกว่านี้อีก จึงจำใจต้องปล่อยให้เธอออกจากห้องไป….สักพักเขาก็ผลอยหลับไปด้วยความเพลียและฤทธิ์ของยา