บทที่ 12 ขอชิมหน่อย

หลังจากที่สมาชิกในฟาร์มรู้ว่าจะมีงานเลี้ยงปีใหม่ ทุกคนก็ตื่นเต้นและต่างเฝ้ารอให้ถึงวันงานเร็วๆ ทางด้านของภูดินและเพียงดาวช่วงเดือนสุดท้ายของปีก็ยุ่งมาก ทั้งคู่รีบเร่งเคลียร์งานให้เสร็จก่อนวันคริสมาสต์ ส่วนฝั่งของนมแย้มและพี่จันทร์พี่จวงก็กำลังวุ่นวายกับการจัดหาอาหารและเครื่องดื่ม โดยมีกลุ่มของวิทย์และน้าเสริมเป็นลูกมือช่วยเรื่องการจัดสถานที่ จนเวลาล่วงเลยมาถึงอาทิตย์สุดท้ายก่อนถึงวันจัดงาน

“คุณภูกับคุณดาวจะให้พวกพี่ไปซื้อของขวัญให้มั้ยคะ ดูคุณๆยุ่งๆ”พี่จวงถามทั้งคู่หลังทานอาหารเย็นเสร็จ

“พรุ่งนี้เดี๋ยวผมไปเองครับ”

“สักเก้าโมงเช้าตื่นไหวมั้ยดาว ขอโทษนะช่วงนี้ไม่ค่อยได้ให้คุณพักผ่อนเลย”ภูดินหันไปถามเพียงดาว

“ไหวค่ะ ไม่มีปัญหาแค่นี้สบายมากค่ะ”

“พวกพี่จะเข้าไปในเมืองพร้อมกันมั้ยคะ”เพียงดาวถามจันทร์จวง

“เดี๋ยวไปกับน้าเสริมกับเจ้าวิทย์ค่ะ ไปหาซื้อของหลายอย่างแยกกันไปน่าจะสะดวกกว่า”

“เอางั้นก็ได้ค่ะ ตังค์ที่ดาวให้ไปรอบที่แล้วพอมั้ยคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ดาวเอาให้เผื่อไว้ให้อีก เผื่อขาดเหลืออะไร”

ภูดินนั่งมองหญิงสาวคุยกับแม่บ้านของตนด้วยท่าทางคล่องแคล่ว จนเขาเผลอคิดไปว่าเหมือนนายหญิงกำลังคุยกับลูกน้องของตนเองอยู่และเผลอยิ้มออกมา

เช้าวันรุ่งขึ้นทุกคนในบ้านต่างแยกย้ายไปทำธุระของคนเอง ภูดินกับเพียงดาวมุ่งตรงไปที่ห้างสรรพสินค้า เพื่อเลือกซื้อของขวัญปีใหม่ให้ทุกคน เพียงดาวแนะนำให้ไปแผนกเครื่องใช้ไฟฟ้าก่อน เธอตั้งใจเลือกของที่จำเป็นต้องใช้ในชีวิตประจำวันจริงๆจะได้เกิดประโยชน์สูงสุด ซึ่งภูดินเองก็เห็นด้วย

“เราควรมีรางวัลใหญ่ๆสักสี่ห้ารางวัลดีมั้ยคะ”เพียงดาวถามเขาหลังเลือกซื้อเครื่องใช้ไฟฟ้าเสร็จ

“ตามที่คุณเห็นสมควรเลยวันนี้ผมเป็นคนตามครับ คุณว่าไงผมก็ว่างั้น”

“คือดาวดูผลประกอบการปีนี้แล้วดีทีเดียวก็เลยคิดว่าขอเป็นทองสองเส้นกับแท็บเลตดีมั้ยคะ คือว่า..ดาวไม่ได้จะละลาบละล้วงนะคะ”

“ผมก็ไม่ได้จะปิดบังอะไรคุณหนิ เอาตามที่คุณนายเพียงดาวเห็นสมควรได้เลยครับ เงินผมอยู่ในมือของคุณแล้วนี่”

“คุณภูอย่ามาล้อดาวนะคะ”เธอพูดพร้อมตีที่แขนของเขาเบาๆ

“ไม่ได้ล้อนะ อะไรที่คุณว่าดีผมก็ว่าดี แต่ตอนนี้ผมหิวแล้วหาอะไรทานกันก่อนได้มั้ย”

เธอเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือเป็นเวลาเที่ยงกว่าแล้ว

”อยากทานอะไรคะ”

“อาหารญี่ปุ่นดีมั้ยไม่ได้กินนานแล้ว”

“ตามนั้นค่ะ”เธอพูดพลางดึงแขนชายหนุ่มไปอย่างลืมตัว ก่อนจะนึกขึ้นได้และกำลังจะปล่อยมือออก แต่เขากลับจับแขนเธอไว้ก่อนดึงมือของเธอมากุมและพาเดินไปร้านอาหาร

“ไปกันผมหิวแล้ว” หญิงสาวไม่ขัดขืนและยอมเดินไปกับเขาแต่โดยดี

หลังทานข้าวเสร็จภูดินให้เพียงดาวเลือกซื้อของรอไปก่อนส่วนเขาขอตัวไปทำธุระสักครู่ เมื่อเขาแยกตัวออกจากเธอก็ตรงไปที่ร้านเพชรที่เขาสั่งทำสร้อยไว้ เพื่อเป็นของขวัญปีใหม่ให้เธอ

“รอนานมั้ย ซื้อของครบยัง”

“ครบแล้วค่ะ แต่ดาวขอไปซื้อของใช้ส่วนตัวแป๊บนึงนะคะ”

“ได้ ไปซื้อเสื้อผ้าให้ผมด้วยอยากได้ชุดใหม่พอดี”

“ให้ดาวซื้อให้หรอคะ”เพียงดาวทำสีหน้าสงสัย

“งั้นสิ ก็บัตรผมอยู่กับคุณ”ภูดินพูดพลางเลิกคิ้วให้หญิงสาว

“งั้นก็เอาคืนไปเลยค่ะ”เธอจะยื่นบัตรคืนให้เขา

“ไม่รับคืนครับ ก็บอกแล้วว่าต่อไปหน้าที่ดูแลเรื่องภายในบ้านให้เป็นหน้าที่ของคุณ รวมถึงการซื้อเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวให้ผมด้วย” ที่จริงเขามีบัตรใบอื่นอีก ส่วนสองใบนี้เขาตั้งใจทำมาให้เธอโดยเฉพาะเพื่อใช้จ่ายส่วนตัวและดูแลบ้าน เพียงแต่เขายังไม่กล้าบอกเธอตรงๆ พูดจบเขาก็เดินกุมมือหญิงสาวเข้าไปดูเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวของทั้งคู่ ตลอดทั้งบ่ายทั้งสองคนเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้กว่าจะได้ของครบตามต้องการก็ปาเข้าไปสี่โมงเย็นแล้ว

“เหนื่อยมั้ย”ภูดินพูดพลางเอามือขยี้หัวเธอเบาๆ

“นิดหน่อยค่ะ”

“ขอแวะไปทำธุระที่โรงแรมแป๊บนึงได้มั้ยเดี๋ยวพาไปหาของอร่อยๆทาน”

“อืมมม ก็ได้ค่ะ”

ภูดินใช้เวลาไม่นานก็เดินทางมาถึงโรงแรม ทันทีที่เขาพาเพียงดาวเดินเข้ามาในโรงแรม ก็ทำเอาพนักงานแตกตื่นกันใหญ่เพราะไม่เคยเห็นบอสพาสาวคนไหนมาเลย

“สวัสดีค่ะบอส สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง”พนักงานต้อนรับของโรงแรมกล่าวทักทายทั้งคู่

“สวัสดีค่ะ”เธอทักทายกลับ

“ผมแวะมาเซ็นเอกสารหน่อย ไอ้สองคนนั้นอยู่มั้ย”

“ไม่อยู่ค่ะพึ่งออกไปเมื่อสักครู่นี้เอง”

“งั้นเหรอ ป่ะดาวไปข้างบนกัน”ขอบตอบด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเรียบเฉยก่อนชวนหญิงสาวขึ้นไปบนห้องทำงานตน

เพียงดาวมีสีหน้าลังเลว่าจะขึ้นไปกับเขาหรือรอเขาตรงนี้ดี

“ดาวนั่งรอที่ล็อบบี้ข้างล่างก็ได้ค่ะ”

“แน่ใจนะ”เขาพูดพลางหันไปมองพนักงานที่ตอนนี้ทุกคนต่างจดจ้องสายตามองมาที่เธอ เพราะอยากรู้ว่าผู้หญิงที่บอสพามาคือใคร เพียงดาวเมื่อเห็นสายตาที่มองเธอด้วยความสงสัยใคร่รู้ก็เปลี่ยนใจเดินตามเขาไปที่ห้องทำงาน

“คุณนั่งเล่นรอผมตรงนี้ก่อนนะ”ชายหนุ่มพาหญิงสาวไปนั่งรอที่โซฟาในห้องทำงานของเขา ก่อนจะขอตัวไปทำงาน เมื่อเขานั่งทำงานไปสักพักก็เหลือบมองหญิงสาวพบว่าเธอหลับอยู่ คงเพราะความเพลียที่เดินเลือกซื้อของทั้งวัน ประกอบกับแอร์เย็นๆในห้องทำงานเลยทำให้เธอเผลอหลับไป ภูดินเดินมานั่งลงตรงหน้าเธอแล้วใช้มือเขี่ยผมที่ปกคลุมใบหน้าเธอออกเขานั่งมองใบหน้าของหญิงสาวด้วยความหลงใหล ก่อนจะหยิบเสื้อคลุมมาห่มให้เธอและก้มลงไปจุมพิตที่หน้าผากของเธอเบาๆและกลับไปนั่งทำงานต่อ

“ตื่นแล้วหรอ” ภูดินที่นั่งรอเธออยู่ฝั่งตรงข้ามเอ่ยถามเมื่อเห็นหญิงสาวลืมตาขึ้นมา หลังทำงสนเสร็จเขาเลือกที่จะนั่งรอโดยไม่ปลุกเธอเพราะคิดว่าเธอคงเพลียจึงอยากให้พักผ่อนให้เต็มที่

“ดาวหลับไปนานเลยหรอคะ ทำไมคุณภูไม่ปลุกดาวล่ะคะ”

“ไม่นานมาก ผมรอได้อยากให้คุณพักผ่อนให้เต็มที่”

“ตายแล้วนี่ทุ่มนึงแล้วหรอ!! ไหนว่าไม่นานไงคะ”เธออุทานหลังจากดูเวลา

“ไปล้างหน้าล้างตาหน่อยมั้ยเดี๋ยวพาไปหาข้าวกิน อยากไปทานข้าวที่ไหนเดี๋ยวพาไป”

“อืมมมม งั้นดาวขอไปเดินถนนคนเดินได้มั้ยคะ เค้าบอกว่าที่นั่นมีของอร่อยเยอะ”

“ตามใจคุณเลย ถ้าไม่เหนื่อยเดี๋ยวพาไป”

เมื่อมาถึงถนนคนเดินเพียงดาวก็ตื่นตาตื่นใจกับอาหารมากมายตรงหน้า เธอเดินเข้าออกร้านค้าเป็นว่าเล่น โดยมีภูดินเดินตามอยู่ไม่ห่าง ได้แต่ยิ้มอ่อนใจในความซนของเธอ ร้านสุดท้ายที่เธอเลือกซื้อคือไอศรีมชาโคลที่เป็นของขึ้นชื่อของที่นี่ ก่อนจะชวนภูดินไปหาที่นั่งริมบึงนั่งทานอาหารกัน ติดกับถนนคนเดินมีบึงและสวนสาธารณะขนาดใหญ่ให้ผู้คนที่นี่ได้มาพักผ่อนหย่อนใจและออกกำลังกาย ภูดินนั่งทานอาหารที่เธอซื้อมาเยอะแยะอย่างประหลาดใจว่าอร่อยเหมือนที่เธอบอกจริงๆด้วย ทั้งที่บางอย่างหน้าตาเหมือนของเล่นมากกว่าของกินด้วยซ้ำ ความจริงเขาไม่เคยมาเดินที่แบบนี้เลยเพราะคนเยอะพลุกพล่าน แต่เพราะเธออยากมาเขาจึงยอมตามใจเธอ ฝั่งของเพียงดาวเมื่อได้ไอติมมาแล้วก็ทานอย่างอร่อยจนเลอะริมฝีปาก

“เลอะหมดแล้วดาว”เขาพูดพร้อมกับเอานิ้วโป้งเช็ดที่ริมฝีปากให้หญิงสาว เธออึ้งกับการกระทำของเขาไปครู่นึงก่อนเอ่ยขอบคุณเขาเสียงอ่อย

“เอ่อ……….ขอบคุณค่ะ”

“กินเลอะเทอะเหมือนเด็กเลย”เขาบ่นเธอเบาๆ

“ก็มันอร่อยนี่คะ”

“ไหนขอชิมหน่อย”ภูดินยื่นมือไปจับมือของเธอที่ถือไอติมอยู่เอาเข้าปากตัวเอง

“อื้ม อร่อยจริงๆด้วย”

“คุณภู!!”เพียงดาวตกใจอึ้งกับการกระทำของเขา

“ทำไมขอชิมแค่นี้เอง หวงหรอ”เขาเลิกคิ้วถามเธอ

“แต่อันนี้ดาวกินแล้วนะคะ คุณภูจะกินต่อ.....”

“ผมไม่ถืออะไรที่คุณทานแล้วผมทานต่อได้หมด”เขาพูดตัดบทเธอด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ก่อนจับมือที่เธอไอติมอยู่มาทานอีกครั้ง เพื่อตอกย้ำคำพูดของตัวเองให้เธอรับรู้

“คุณภู ดาวเชื่อแล้วค่ะ”เธอรีบบอกเขา ภูดินยังจับมือเธอไว้แน่นก่อนยื่นไอติมให้เธอกินต่อ

“อ้ำ ทานเร็วจะละลายหมดแล้ว”

“ก็ปล่อยก่อนสิคะ ดาวทานเองได้”

“ผมอยากป้อน” เธอรู้ว่าขัดเขาไปก็ทำอะไรไม่ได้จึงยอมทานต่อแต่โดยดี

“คุณภูทำแบบนั้นทำไมคะ”เพียงดาวถามชายหนุ่มขณะกำลังเดินทางกลับฟาร์มกัน

“ทำแบบนั้นคือทำอะไร”

“ก็กินไอติมอันเดียวกับดาว”

“ก็ผมอยากชิมด้วยมันมีอันเดียวหรือจะให้ผมชิมจากปาก......”เขาก้มมองริมฝีปากสีชมพูของเธอ เพียงดาวรีบปิดปากตัวเองไว้และไม่พูดอะไรต่อ ภูดินมองหน้าเธอแล้วก็ได้แต่นั่งยิ้มด้วยความพอใจจนถึงบ้าน