ตอนที่ 8 เหตุการณ์ร้ายในห้วงความคิด

ในวินาทีเดียวกัน ต่างกันที่กาลเวลา เจิ้งหมิงจรดปากจอกน้ำชากับริมฝีปาก ขณะกำลังครุ่นคิดเรื่องคดีที่ไม่มีเค้าความคืบหน้าเลยอยู่นั่นเอง ภาพหญิงสาวคนที่เขาเคยเห็นในความฝันเมื่อคืน ก็แทรกเข้ามาในห้วงความคิด

            เธอในยามนี้หมดสติ กำลังถูกชายหนุ่มหน้าตาดี ทว่าจิตใจนั้นต่ำทรามกำลังฉีกเสื้อผ้าที่เหลือติดกายเธอออกอย่างย่ามใจ โดยไม่สนใจร่างโชกเลือดของผู้หญิงอีกคนที่นอนอยู่ใกล้ๆ เลยแม้แต่น้อย

            ขณะที่ชายโฉดผู้นั้นกำลังดึงกางเกงขายาวของเธอออกอยู่นั่นเอง ชายหนุ่มคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้น พร้อมกับปืนในมือ

            เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง กราดกระสุนเข้าใส่ชายโฉดผู้นั้นทันที

            ปัง ปัง ปัง…

            กระสุนพุ่งเข้าเจาะกะโหลกของมันอย่างแม่นยำ ก่อนที่กลุ่มชายชุดดำจะยิงปืนสวนมา เขาจึงต้องหลบวูบ วิ่งหนีลงมาทางบันไดหนีไฟ คล้ายกำลังต้องการถ่วงเวลา

            ทว่าแรงขาหรือจะสู้ความเร็วของลูกตะกั่ว วิ่งไปไม่ถึงไหน เขาก็ถูกยิงเข้าที่ขาล้มกลิ้งลงมาตามขั้นบันได

            อีกด้านหนึ่ง เสียงปืน ทำให้ณาราฟื้นขึ้นมา เพื่อจะพบว่า จางอี้เหลียงนอนทับร่างของเธออยู่ ตำรวจลับสาวค้นกระเป๋ากางเกงของเขา ได้มีดพับมาตัดเชือกที่มัดเท้าเธออยู่ คว้าปืนของเขาได้ ก็รีบโซซัดโซเซตามชายชุดดำกลุ่มนั้นไป ไม่สนใจเลยว่า จะมีเพียงกางเกงขายาวกับเสื้อตัวในที่ขาดวิ่น ทันใดเห็นผู้กองธีรเทพเพื่อนของเธอถูกยิงกลิ้งลงบันไดไป

            ณาราวิ่งไปอีกทาง ที่หนึ่งในชายชุดดำวิ่งลงบันไดไปเพียงลำพัง พอวิ่งไปได้ระยะพอสมควร เธอก็หยุดชายชุดดำคนนั้นด้วยการยิงเข้าที่ขาทั้งสองข้าง ก่อนจะโถมเข้าใส่

            เกิดการต่อสู้ด้วยมือเท้ากันพัลวัน ดีว่าชายชุดดำบาดเจ็บอยู่แล้ว ไม่กี่นาทีก็ถูกล้มด้วยปลายเท้าเตะเสยปลายคางเข้าเต็มรัก

“ผู้กอง” เธอเรียก รีบวิ่งลงบันไดต่อ โดยไม่สนใจเสียงฝีเท้าของคนหลายคนติดตามมาเบื้องหลัง และพบว่า ร้อยตำรวจเอกธีรเทพนอนนิ่งอยู่ตรงหน้าบันไดชั้น 4

“ผู้กอง ตื่นเร็ว ผู้กอง” เธอตะโกน ปราดเข้าไปเขย่าร่างใหญ่แรงๆ เข้าประคองให้เขาลุกขึ้น แม้จะทุลักทุเลไปสักหน่อย แต่ก็ต้องหนีไปให้ได้

“ผู้กองหนีไปเถอะ ทิ้งผมไว้นี่แหละ” ธีรเทพกัดฟันแน่น สีหน้าแสดงความเจ็บปวด

“ไม่ ถ้าหนีก็ต้องหนีด้วยกัน ถ้าตายก็ต้องตายด้วยกัน” ณารากัดฟันแบกร่างเพื่อนนายตำรวจร่วมทีมวิ่งไปข้างหน้า ใจชื้นขึ้นมาได้บ้าง เมื่อได้ยินเสียงไซเรนรถตำรวจดังใกล้เข้ามา

“รักกันเหลือเกินนะ ท่าทางจะอยากเป็นผีเฝ้าที่นี่ทั้งคู่” เสียงเหี้ยมของใครคนหนึ่ง พร้อมกับชายวัยประมาณห้าสิบ ผมแซมหงอก ดวงหน้าขาวดุดัน รูปร่างกำยำก้าวออกมาจากมุมมืด ในมือถือปืนเล็งมายังเธอกับธีรเทพ

            เพียงแวบแรกที่เห็น ณาราก็จำได้ในทันทีว่า เขาคือ “จางเหวินคัง” มหาเศรษฐีคนดังของฮ่องกงนั่นเอง

            ถ้าชีวิตไม่ต้องแขวนอยู่ระหว่างความเป็นกับความตายแบบนี้ ณารากับธีรเทพคงไม่มีทางรู้ว่า เขาอยู่เบื้องหลังขบวนการค้ายาเคข้ามชาติ

            ณาราไม่รู้หรอกว่า เธอจะได้รอดชีวิตกลับออกไปบอกใครไหมว่า จางเหวินคังไม่ได้เป็นนักบุญอย่างที่ใครๆ เห็นตามสื่อต่างๆ หรือไม่

            แต่เธอจะต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อให้ธีรเทพปลอดภัย...

            บอกตัวเองแล้ว ณาราก็โถมเข้าใส่จางเหวินคัง เข้ายื้อแย่งปืนในมือเขา

            ขณะที่อีกห้วงเวลาหนึ่งนั้น เจิ้งหมิงกลับทำได้เพียงเฝ้ามองภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้วงความคิดของตนเอง

            มองการยื้อแย่งปืนแบบสู้ตายนั่นแล้ว องครักษ์หนุ่มก็อดชื่นชมในความกล้าหาญของหญิงสาวไม่ได้เลย

            เธอช่างมีน้ำใจต่อเพื่อนของเธอ ไม่ต่างจากชาวยุทธที่ดีพึงมีเลย

            หลายปีที่เขาพเนจรอยู่ในยุทธภพ ก่อนจับพลัดจับผลูมาเป็นองครักษ์วังหลวง พบพาลชาวยุทธที่ดี มีน้ำใจมากมาย

            หากเป็นไปได้ เขาเองก็อยากจะทำอะไรสักอย่างเพื่อช่วยเหลือเธอในห้วงความคิดเช่นกัน

            “หนีไปผู้กอง หนีไป!” เธอร้องสั่ง ทั้งยังยื้อแย่งปืนกับจางเหวินคังอยู่อย่างนั้น

            ความที่มัวแต่ห่วงหน้าพะวงหลังนี่เอง จึงเสียจังหวะให้คนร้ายเป็นฝ่ายได้เปรียบ ตวัดปืนเข้าหาตัวเธอจนได้

            ปัง...

            เสียงดังจนแก้วหูลั่นเปรี๊ยะนั้น พาให้เจิ้งหมิงใจหายวาบ สะดุ้งสุดตัว ตื่นจากห้วงความคิดนั้นในทันใด จอกน้ำชาในมือร่วงหล่นลงกับโต๊ะตรงหน้า น้ำชาหกเป็นวงกว้าง

            “เอ่อ มีอะไรรึเปล่าครับ คุณชาย อ้อ ชาหกหมดแล้ว เดี๋ยวข้ารินให้ใหม่นะครับ”

            “อ้อ ไม่เป็นไรหรอก แค่เช็ดโต๊ะให้ก็พอ ข้าต้องรีบไปแล้วล่ะ” องครักษ์หนุ่มวางเงินค่าน้ำชาลงบนโต๊ะ แล้วลุกออกจากร้านมา ไม่ใช่เพราะห่วงเรื่องคดีที่ได้รับมอบหมายให้มาสืบ แต่เพราะห่วงความเป็นไปของหญิงสาวในห้วงคำนึงต่างหาก

            เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่นะ ทำไมถึงได้เห็นเหตุการณ์ประหลาด ผู้คนแต่งกายประหลาดเช่นนี้ได้

            เล่าให้ใครฟัง จะมีใครเชื่อไหมนะ ใต้ท้าวเฉิน เลขาเจียง จะเชื่อหรือไม่ จะหาว่าเขาเสียสติไปแล้วหรือไม่หนอ

            คิดแล้ว องครักษ์หนุ่มก็ได้แต่กลัดกลุ้ม หาทางออกให้ตนเองไม่ได้เลย