ตอนที่ 14. สารภาพความจริง

ขณะเดียวกัน เสียงเคาะประตูเบาๆ ดังมานั้น พาให้ณาราผุดลุกจากเตียง ความหวาดหวั่นฉายชัดในดวงตา เมื่อเห็นว่า เลขาเจียงกลับเข้ามาอีกครั้ง พร้อมกับชายวัยกลางคนอีกคน

หน้าตาเขาดูดุดัน จริงจัง บุคลิกงามสง่า มองปราดเดียวก็พอจะเดาได้ว่า เขาจะต้องเป็นใต้ท้าวเฉินลู่ซี คนที่เจิ้งหมิงพูดถึงอย่างแน่นอน

“ฟื้นแล้วเรอะท่านหญิงน้อย”

“ค่ะ” ณาราตอบอ้อมแอ้ม หากเป็นคนอื่นคงไม่กล้าสบตาชายผู้นี้แล้ว

“ข้าทราบจากองครักษ์เจิ้งว่า ท่านหญิงถูกทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บ ไม่ทราบว่าท่านเห็นหน้าคนร้ายหรือไม่”

“ไม่ค่ะ” ณาราส่ายหน้าน้อยๆ เธอจะเห็นหน้าคนร้ายได้อย่างไร ในเมื่อคนถูกทำร้ายจนถึงแก่ชีวิตคือจ้าวเจี้ยนฟางต่างหาก ส่วนเธอน่ะหรือ รู้อยู่แล้วล่ะว่า ตนเองถูกคนในขบวนการค้ายาเคข้ามชาติฆ่าตาย

“อึม แล้วก่อนที่ท่านหญิงจะถูกทำร้ายนั้นน่ะ เหตุการณ์เป็นมาอย่างไรล่ะ ทำไมท่านหญิงถึงออกมาข้างนอกเพียงลำพังได้”

ณารานิ่งนึกอยู่ครู่ พลันภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับจ้าวเจี้ยนฟางก็ผ่านเข้ามาในห้วงความคิดของเธอ เสมือนได้ไปประสบเหตุการณ์ด้วยตนเอง

“คือ หลังจากทะเลาะกับท่านพ่อเรื่องแต่งงานแล้ว ฉัน เอ่อ ข้า...ก็กลับมาที่เรือนเหมยฮวา ฮุ่ยเหนียงตามไปเจอข้า เค้า เอ่อ นางยุให้ข้าหนีออกจากบ้าน เพื่อจะได้ไม่ต้องแต่งงาน ข้าตั้งใจว่าจะกลับเข้าวัง และไม่กลับมาที่นี่อีกชั่วชีวิต ไม่นึกเลยว่า จะเกิดเหตุร้ายขึ้นซะก่อน ข้าคงตายไปแล้ว ถ้าหากเจิ้งหมิงไม่มาเจอเข้า” ณาราเล่าเรื่อยๆ

“อึม เป็นอย่างนี้นี่เอง จริงอย่างที่เลขาเจียงว่า การพูดจาของเจ้า แค่ฟังก็รู้ว่า เจ้าไม่ใช่ท่านหญิงจ้าวเจี้ยนฟาง!”

ฟังน้ำเสียงแน่นหนักนั้นแล้ว ณาราก็ได้แต่อ้าปากค้าง ดวงตาทั้งคู่เบิกกว้าง ไม่นึกเลยว่า ใต้ท้าวเฉินกับเลขาเจียงจะจับพิรุธเธอได้ง่ายดายถึงเพียงนี้

“เจ้าเป็นใคร ถึงได้แอบอ้างเป็นท่านหญิง”

น้ำเสียงแข็งกร้าวขึ้นนั้น ดูเหมือนท่านเปาบุ้นจิ้นในภาพยนตร์ไม่มีผิดเพี้ยน

“ถ้า เอ่อ ข้าไม่ใช่ท่านหญิง แล้วจะรู้เรื่องที่ท่านพ่อคุยกับแม่ทัพหลี่เหวินเฉา หลี่จิ้งได้ยังไง ในงานเลี้ยงวันเกิดท่านพ่อ แขกที่มาในงาน ก็มีแค่ใต้ท้าวกับครอบครัวของท่านแม่ทัพนะคะ”

“ใต้ท้าว จริงอย่างที่ท่านหญิงพูดนะครับ”

“แต่การพูดการจาของเจ้า ไม่เหมือนการพูดจาของท่านหญิงเลยสักนิด”

“ก็ ข้าอาจจะถูกทำร้ายจนสมองได้รับความกระทบกระเทือนก็ได้นี่คะ จริงมั้ยคะคุณองครักษ์เจิ้งหมิง” ณาราไม่รู้จะอธิบายให้ใต้ท้าวเฉินเชื่อได้อย่างไร มิหนำซ้ำเรื่องราวที่เกิดขึ้นยังยาวซะจนขี้เกียจเล่าอีกต่างหาก จึงถือโอกาสโบ้ยไปทางคนที่เพิ่งก้าวเข้ามาในห้องซะเลย

“ที่นาง เอ่อ ท่านหญิงพูดก็มีเหตุผลนะครับใต้ท้าว ข้าเห็นว่า เราน่าจะพักเรื่องนี้เอาไว้ก่อนดีกว่านะครับ”

“ใช่ค่ะ เพื่อความปลอดภัยของฉัน เอ้ย ข้า ข้าขออยู่ที่นี่เป็นการชั่วคราวก่อนได้มั้ยคะ อย่างน้อยก็จนกว่าจะจับคนที่ลอบปองร้ายข้าได้ ที่จริง ในตำหนักของท่านพ่อ ข้าบาดหมางกับฮุ่ยเหนียง แม่เลี้ยงของข้าอยู่ ขืนข้ากลับไปจะต้องไม่ปลอดภัยแน่ๆ ที่นี่ปปลอดภัยสำหรับข้าที่สุดแล้วล่ะ อย่างน้อยก็มีใต้ท้าว มีองครักษ์เจิ้งอยู่ ใต้ท้าวอนุญาตให้ข้าอยู่ที่นี่เถอะนะคะ” ณาราชักแม่น้ำทั้งห้ามาให้ใต้ท้าวเฉินคล้อยตาม ใจชื้นขึ้นมาเป็นกองทีเดียว เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพยักหน้ารับ

“ข้านึกอยู่แล้วว่า ใต้ท้าวจะต้องไม่ใจร้ายกับลูกนกลูกกาอย่างข้า” ณารายิ้มน้อยๆ ให้เฉินลู่ซีอย่างขอบคุณ

ขณะที่คนได้รับรอยยิ้มกลับมองหน้าเลขาเจียงและองครักษ์เจิ้งด้วยแววตาเครียด ไม่เข้าใจเลยว่า เกิดอะไรขึ้นกับจ้าวเจี้ยนฟางกันแน่

หลังจากได้ฟังคำบอกเล่าอันเหลือเชื่อจากปากของเจิ้งหมิง เฉินลู่ซีก็ยิ่งไม่รู้ว่าตนเองควรจะรู้สึกอย่างไรดี ภายในห้องทำงานที่ควรจะมีแต่เรื่องคดีให้คิด พิจารณา จึงยิ่งอึมครึมไปกันใหญ่

“ท่านกำลังจะบอกว่า นางมาจากกาลเวลาข้างหน้าอย่างนั้นเรอะ”

“ครับใต้ท้าว ตอนแรกข้าเองก็ไม่ปักใจเชื่อ เพราะข้าเคยเพียงแต่ฝันเห็นนางเท่านั้น แต่ตอนอยู่ในร้านน้ำชา ข้ากลับเห็นชีวิตของนาง ทั้งที่ยังตื่นอยู่ และที่สำคัญก็คือ ข้าเห็นนางซ้อนอยู่ในร่างของท่านหญิง”

ในขณะที่ทุกคนเห็นนางเป็นท่านหญิงน้อยอย่างนั้นเรอะ” ใต้ท้าวเฉินขมวดคิ้วมุ่น ยิ่งรู้สิ่งเหนือความเป็นไปได้ ก็ยิ่งประหลาดใจ

“ครับ”

“องครักษ์เจิ้ง ท่านพอจะบอกรูปพรรณสันฐานของนางจะได้ไหม” เลขาเจียงเตรียมกระดาษและพู่กันพร้อม เมื่อเจิ้งหมิงเริ่มบอกรูปร่าง หน้าตาของนาง ก็เริ่มวาดตามทันที

เพียงไม่กี่นาทีต่อมา ภาพของสตรีสาว หน้าตางดงามก็ปรากฏแก่สายตาของทุกคน

หน้าตาและทรงผมตัดซอยเรียบง่ายตามสมัยของนางนั้น ช่างแตกต่างจากผมยาวเกล้า ประดับปิ่นตามแต่ฐานะของสตรีในแผ่นดินต้าเถียนอย่างส้ินเชิง

“สวรรค์ลิขิตชะตาจริงๆ ป่านนี้วิญญาณของท่านหญิงคงไปสู่ปรโลกแล้ว” ใต้ท้าวเฉินตั้งสมมุติฐาน

“ทำไมใต้ท้าวถึงคิดเช่นนั้นครับ” เลขาเจียงยังไม่คลายสงสัยอยู่นั่นเอง

“หากท่านหญิงไม่ถึงแก่ชีวิต แล้วแม่นางผู้นี้จะมาอยู่ในร่างท่านหญิงได้อย่างไรกัน”

“แล้วใต้ท้าวจะทำอย่างไรต่อไปครับ” จี้หมินเอ่ยถามขึ้นบ้าง หลังจากเงียบฟังมาครู่ใหญ่

“นั่นสิครับ ท่านอ๋องจะต้องส่งคนมาตามหาธิดาของท่านแน่ๆ” เจิ้นหยางอดกังวลไปถึงความวุ่นวายที่กำลังจะเกิดขึ้นในวันข้างหน้าไม่ได้

“เอาไว้สืบคดีการหายตัวไปของหญิงตั้งครรภ์ในเมืองฉางโจวแล้วเสร็จก่อนเถิด แล้วค่อยหาตัวคนร้ายที่หมายเอาชีวิตท่านหญิง เมื่อได้ตัวคนร้ายแล้ว ค่อยเปิดเผยเรื่องนี้ต่อท่านอ๋องก็ยังไม่สาย” สิ้นความเห็นของใต้ท้าวเฉิน ประเด็นการสนทนาก็เปลี่ยนมาว่าด้วยเรื่องคดีต่อ

“น่าแปลกนะครับใต้ท้าว ข้าสืบอยู่หลายวันแล้ว แต่กลับไร้วี่แววของคนร้าย ไม่อาจรู้ร่องรอยเลยว่า คนร้ายลักพาตัวพวกนางไปไว้ที่ไหน”

“ข้าสอบถามท่านนายอำเภอแล้ว ก็ไม่มีวี่แววของคดีนี้เลยครับ ส่วนท่านเจ้าเมืองก็ป่วยเป็นอัมพาตครึ่งซีก จากการถูกทำร้าย ไม่สามารถให้รายละเอียดอะไรได้เลย มิน่าเล่าจางเหวินชิง จึงดั้นด้นเดินทางไปร้องเรียนถึงเมืองซื่อเหอ” เลขาเจียงให้รายละเอียดตามที่เขาทราบมาจากจี้หมินและเจิ้นหยาง

“คดีนี้ หากไม่เข้าถ้ำเสือ ก็คงไม่ได้ลูกเสือมาโดยง่ายเป็นแน่”

“หมายความว่าอย่างไรครับใต้ท้าว” เจิ้นหยางยังไม่เข้าใจความนัยของใต้ท้าวเฉินอยู่นั่นเอง

“หากเรามีหญิงตั้งครรภ์สักนาง คงจะสืบหาตัวคนร้ายได้ไม่ยาก” เฉินลู่ซีรำพึง

ขณะที่เจิ้งหมิงเองก็อดนึกถึงคำพูดของแม้ค้าขายผักในตลาดขึ้นมาไม่ได้เช่นกัน

ถ้าเขามีภรรยาที่กำลังตั้งครรภ์ คงบุกเข้าถ้ำเสือได้ไม่ยากเย็นอะไรนัก แต่ใครกันเล่า จะมาเป็นภรรยาหลอกๆ ของเขา