ตอนที่ 21 ความรัก...ความลับ 2

เสียงครวญแห่งความสุขสม ยิ่งปลุกเร้าเพลิงปรารถนาให้ลุกโชน แผดเผาสองกาย จนหลอมละลายเป็นเนื้อเดียวกัน

ในนาทีนั้นเอง ทั้งสองไม่รู้เลยว่า เสี่ยวชุ่ย สาวใช้ต้นห้องของฮุ่ยเหนียงเดินผ่านมา เสียงครวญสอดประสานลอดผ่านห้องพักของฮูหยินรองแห่งจวนอ๋อง พาให้สองเท้าหยุดชะงัก เพียงแนบหูกับประตูก็รู้ว่า มีใครคนหนึ่งอยู่ภายในห้องนั้น

แรกทีเดียวนางเข้าใจว่าเป็นท่านอ๋อง 9 แต่เมื่อเดินมายังห้องหนังสือ และพบว่า ไฟในห้องยังคงเปิดอยู่จึงแน่ใจว่า ผู้ชายที่อยู่ในห้องของฮุ่ยเหนียงจะต้องไม่ใช่ท่านอ๋องอย่างแน่นอน

นางเป็นสาวใช้ในตำหนักอ๋องมาตั้งแต่เล็ก รู้เรื่องราวของที่นี่มิใช่น้อย ทำไมจะไม่รู้เล่าว่า ตั้แต่ฮูหยินลี่เจินสิ้นใจ แม้ท่านอ๋องจะให้ฮุ่ยเหนียงขึ้นมาเป็นฮูหยินรอง แต่ก็ไม่เคยมีความสัมพันธ์เกินเลยไปกว่าพี่เขยกับน้องภรรยา

ท่านยังคงวางตนเสมอต้นเสมอปลาย ไม่เคยประพฤตินอกใจอดีตภรรยาเลยสักครั้ง ไม่อย่างนั้นคงจะมีบุตรธิดาเพิ่มแล้ว

แล้วคนที่อยู่ในห้องของฮุหยินรองเป็นใครกันนะ หากนางล่วงรู้ความจริงหลังประตูบานนั้น จะยังคงมีชีวิตอยู่ต่ออีกหรือไม่หนอ

หากยังคงปิดหูปิดตา ไม่ยอมสืบหาความจริง ก็เท่ากับผิดต่อสกุลจ้าว ผิดต่อฮุหยินลี่เจิน ที่อุตส่าห์ซื้อนางมาจากแหล่งข้าทาส

คิดได้ดังนั้นแล้ว เสี่ยวชุ่ยก็กลับไปยังหน้าห้องพักของฮุ่ยเหนียงอีกครั้ง ขณะกำลังเดินเลี้ยวผ่านมุมตึกนั่นเอง นางก็ได้เห็นกับตาว่า พ่อบ้านสกุลจ้าวเดินออกมาจากห้องของฮุ่ยเหนียงด้วยท่าทางกระปรี่กระเปร่า

ที่แท้ชู้รักของฮูหยินรองก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นพ่อบ้านสกุลจ้าวนี่เอง เสี่ยวชุ่ยบอกตนเอง เก็บกำเอาความลับนั้นไว้แล้วเดินกลับมายังห้องพักของตนเอง รอให้ท่านหญิงน้อยกลับมาก่อนเถอะ นางจะพาท่านหญิงไปจับตัวคนหยาบช้ามาให้ท่านอ๋องลงโทษให้ได้ หากท่านหญิงน้อยรู้ความจริงละก็ นางจะต้องไม่ปล่อยให้ฮุ่ยเหนียงเดินลอยหน้าลอยตาอยู่ในบ้านสกุลจ้าวต่อไปเป็นแน่

กลางดึกคืนเดียวกัน จวนรับรองของเฉินลู่ซีตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลงความมืด และเหนีบหนาว ละอองหิมะยังคงโปรยลงมา ย้อมพื้นดินและต้นไม้โดยรอบจนขาวโพลน

ภายในห้องทำงานชั่วคราว เฉินลู่ซีกำลังนั่งตรวจเอกสารเกี่ยวกับการบริหารจัดการกองทหารประจำเมืองฉางโจว โดยมีเลขาเจียงนั่งเขียนรายงานอยู่ที่โต๊ะใกล้ๆ

แต่แล้วความวุ่นวายก็เกิดขึ้น เมื่อจู่ๆ ประตูห้องทำงานก็เปิดผางออก ก่อนที่คนร้ายชุดดำคนหนึ่งจะบุกเข้ามา

“มีคนร้าย!” สิ้นเสียงตะโกนของเฉินลู่ซี จี้หมินและเจิ้นหยาง สองมือปราบก็เข้ามาพร้อมกระบี่ในมือ เข้าต่อสู้กับคนร้าย ต่างประมือกันด้วยคมกระบี่อย่างไม่มีใครยอมใคร ข้าวของภายในห้องถูกทำลายจนเสียหาย แต่แล้ว คนร้ายก็กลับหนีไปทางหน้าต่างโดยไม่ได้ทำร้าย หรือหมายเอาชีวิตใครเลย

“ใต้ท้าว เลขาเจียง ปลอดภัยดีนะครับ” จี้หมินเข้าประชิดตัวใต้ท้าวของเขา

“ข้าประมาทเอง จนใต้ท้าวเกือบถูกทำร้าย ใต้ท้าวโปรดลงโทษด้วย” เจิ้นหยางคุกเข่าน้อมรับโทษ ขณะที่จี้หมินเองก็สอดกระบี่กลับเข้าฝัก แล้วคุกเข้าลงเช่นกัน

“ข้าไม่ตำหนิพวกเจ้าหรอก ลุกขึ้นเถิด”

“ขอบคุณใต้ท้าว” สองมือปราบกล่าวพร้อมกัน ก่อนลุกขึ้นยืนเคียงกันดังเดิม

“น่าแปลก คนร้ายเข้ามาที่นี่ก็จริง แต่ก็ไม่ได้ต้องการทำร้ายใครเลยแม้แต่น้อย”

“นั่นสิครับใต้ท้าว” เลขาเจียงเห็นด้วย หากยังไม่ทันจะเอ่ยอะไรต่อ ก็ได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกมาจากทางด้านหน้าจวนรับรอง เมื่อเฉินลู่ซีเดินออกมา จึงพบว่า ไป่หลู พร้อมด้วยทหารอีกจำนวนหนึ่งยืนรออยู่

“ใต้ท้าวเฉิน ข้ากำลังตามจับคนร้าย เห็นว่ามันหนีเข้าไปในจวนของท่าน ไม่ทราบว่าท่านพบคนร้ายหรือไม่”

เฉินลู่ซีนิ่งนึกอยู่ครู่หนึ่ง

“ข้าไม่พบใครเข้ามาในจวนเลยแม้แต่คนเดียว”

“แต่คนของข้ายืนยันว่า เห็นคนร้ายเข้ามาในนี้ ถ้าอย่างนั้น ข้าคงต้องเสียมารยาท ขอตรวจค้นสักหน่อยแล้ว” ไป่หลูเอ่ยเสียงกระด้าง ไม่ได้เกรงใจแขกคนสำคัญของเมืองฉางโจวเลยแม้แต่น้อย

“บังอาจ! ที่นี่เป็นจวนพักของผู้แทนพระองค์ จะให้เจ้าเข้าไปค้นส่งเดชในยามวิกาลเช่นนี้ได้อย่างไร” เฉินลู่ซีคัดค้าน ด้วยไม่รู้จุดประสงค์แท้จริงว่า ไป่หลูต้องการเข้าไปในจวนเพื่ออะไร

“ใต้ท้าว หากคนร้ายหลบซ่อนอยู่ในจวนละก็ ข้าเกรงว่า อาจเป็นอันตรายกับท่านได้นะครับ”

“ท่านรองเจ้าเมือง ที่นี่มีทหารรักษาการเวรยามแน่นหนา อีกทั้งข้าเองก็มีมือปราบยอดฝีมือคอยอารักขา ท่านอย่าห่วงไปเลย กลับไปก่อนเถอะนะ”

“ถ้าอย่างนั้น พรุ่งนี้ข้าจะมาใหม่ ข้าลาล่ะ ทหารกลับ” เมื่อไม่อาจเข้าไปภายในจวนรับรองได้ ไป่หลูจึงต้องนำกองทหารกลับไป

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เขาก็พอจะรู้แล้วว่า คนของใต้ท้าวเฉินหายไปหนึ่งคน

แผ่นดินใต้หล้านี้ ใครเลยจะไม่รู้ว่า เฉินลู่ซีมีสามทหารเสือ เป็นยอดฝีมือคอยคุ้มกัน แต่ในคืนนี้เสือกลับหายไปหนึ่งตัว เท่ากับว่าเสืออีกตัวอาจอยู่กับท่านหญิงน้อยที่หายตัวไปก็เป็นได้ 

เรือสำเภาแล่นเรื่อยไปตามกระแสคลื่น และความมืดของท้องทะเลกว้าง เวิ้งว้าง กระทั่งรุ่งอรุณมาถึง เรือก็แล่นมาถึงเกาะจวินจวู 

เกาะขนาดใหญ่กลางทะเลจีนใต้แห่งนี้ มีพื้นที่ทางทิศเหนือเป็นภูเขาสูง ทิศตะวันออกและทิศใต้เป็นชายหาด ติดกับหมู่บ้านชาวประมง ส่วนทิศตะวันตกของเกาะเป็นแนวหินโสโครกและร่องน้ำลึก สลับกับแนวปะการัง

เมื่อก้าวลงจากเรือนั้น แรกทีเดียวณาราคิดว่า กลุ่มชายชุดดำคงคุมตัวเธอกับหญิงตั้งครรภ์คนอื่นๆ ขึ้นเกาะ แต่เธอกลับคิดผิดไปถนัด เพราะคนที่มารับนั้น เป็นเพียงกลุ่มชาวบ้านธรรมดา แต่งกายด้วยเสื้อผ้าเรียบๆ เปิดเผยใบหน้า ต่างมาต้อนรับและพาเธอมายังกระท่อมกลางหมู่บ้าน ปลูกสร้างด้วยไม้ไผ่ สลับกับบ้านดิน แบ่งเป็นห้องเล็กๆ พอดีกับคนหนึ่งคนพักแบบไม่อึดอัด

สถานที่สะดวกสบายตรงหน้า ไม่ได้ทำให้ณาราประหลาดใจเท่ากับ หญิงตั้งครรภ์หลายนาง ที่ต่างใช้ชีวิตตามปกติ ไม่เหมือนคนถูกลักพาตัวมาเลยสักนิด

หลังจากได้ห้องพัก ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องของเสี่ยวหงและปิงปิงแล้ว ณาราก็ออกมาเดินสำรวจบริเวณโดยรอบ

“เจ้าเพิ่งมาที่นี่เรอะ” อวี้เอ๋อ หญิงตั้งครรภ์แก่นางหนึ่งเดินผ่านมาพอดีเอ่ยทักขึ้น

“ค่ะ ข้าชื่อเจี้ยนฟาง เพิ่งมาถึงเมื่อเช้านี่เอง”

“เรอะ ถ้าอย่างนั้น เจ้าก็กลับไปพักผ่อนก่อนเถิด เจ้าไม่ควรจะออกมาเดินเพ่นพ่าน จนกว่าจะได้รับอนุญาตจากเจ้าเกาะ”

“ทำไมล่ะคะ” ณารายังคงไม่คลายความสงสัยอยู่นั่นเอง

“เจ้าอย่าเพิ่งถามอะไรเลย”

“ค่ะ ว่าแต่ท่านอยู่ที่นี่ ไม่อยากกลับบ้านไปหาสามีบ้างหรือ?”

อวี้เอ๋อส่ายหน้าช้าๆ “ไม่ล่ะ ข้าอยู่ที่นี่ก็สุขสบายดีอยู่แล้ว พอลูกข้าคลอดออกมา ไม่ว่าหญิงหรือชาย ก็จะกลายเป็นบุตรของท่านเจ้าเกาะ”

“เจ้าเกาะ” ณาราพึมพำ อยากจะถามต่อนัก แต่ก็ต้องเก็บคำถามที่เหลือเอาไว้ในใจ รอให้นางพบเจิ้งหมิงก่อนเถิด จะสืบเรื่องนี้ให้กระจ่างทีเดียว  บอกตนเองแล้ว ณาราก็เดินกลับมายังห้องพัก