ตอนที่ 24 สิ่งที่ผู้กล้าหวาดกลัว

แม่ผู้ไม่มีวรยุทธ หรือจะต่อกรกับคมกระบี่ได้ เพียงคมกระบี่กรีดลึกเข้าร่าง แม่ก็ล้มฟาดลงกับพื้น  โลหิตแดงฉาดฉานพุ่งจากปากและจมูก พร้อมกับลมหายใจสุดท้ายปลิดปลิวไป

“ท่านแม่ ท่านแม่” ร่างนั้นกระสับกระส่าย ก่อนผุดลุกจากเตียง หายใจหอบแรง ดวงตาคมกล้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจากภาพอดีตตามหลอกหลอน

ชั่วอัดใจต่อจากนั้น ประตูห้องก็เปิดผางออก ก่อนที่หนุ่มน้อยคนหนึ่งจะก้าวเข้ามา

“พี่ชาย ข้ากลับมาแล้ว” หนุ่มน้อยหน้าทะเล้นส่งยิ้มกว้างมาให้ ก่อนหุบยิ้มฉับ เมื่อเห็นว่าคนเจ็บไม่ยิ้มด้วย มิหนำซ้ำยังมองมาด้วยแววตาหวาดระแวงอีกต่างหาก

“พี่ชาย ข้าเป็นคนช่วยชีวิตท่านเอาไว้นะ เหตุใดจึงมองข้าเช่นนั้นล่ะ”

คำถามของหนุ่มน้อย เรียกสติเจิ้งหมิงให้กลับมาเป็นปกติ แววตาหวาดระแวงนั้นจึงค่อยๆ อ่อนแสงลง

            “ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วย เมื่อครู่ข้าฝันร้าย หวังว่าน้องชายคงไม่ถือสา”

            “ข้าไม่ถือสาหรอก ข้าก็แค่ตกใจนิดหน่อย ข้าไห่ถวน ท่านล่ะ”

            “ข้าเจิ้งหมิง ขอบคุณน้องชายมากที่ช่วยข้าไว้”

            “ท่านไม่ต้องเกรงใจหรอก ใครเห็นคนเจ็บอยู่กลางทะเลแบบนั้น ก็ต้องช่วยเหลือเป็นธรรมดา ท่านรู้หรือไม่ว่าตนเองถูกพิษร้ายแรง หมดสติไปตั้งสองวันสองคืน ข้านึกว่าท่านจะไม่รอดเสียแล้ว” หนุ่มน้อยเล่าจ้อยๆ ก่อนจะเงียบเสียงลงในทันใด เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากทางหน้าบ้าน

            ไวเท่าความคิด เจิ้งหมิงก็รีบลุกจากเตียง รุดออกมาดูทันที

            ขณะเดียวกัน ณาราย่องเข้ามาแอบซุ่มอยู่หลังพุ่มไม้หน้าบ้าน เมื่อเห็นว่าหนุ่มน้อยเข้าไปในบ้านแล้ว กำลังจะออกจากพุ่มไม้ ย่องตามเข้าไป แต่แล้วก็ต้องใจหายวาบ สะดุ้งสุดตัว แข้งขาไร้เรี่ยวแรง เมื่อจู่ๆ สายตาเจ้ากรรมก็เหลือบไปเห็นงูเขียวตัวเขื่องเลื้อยผ่านหน้าไป

            ใครจะเชื่อว่าตำรวจลับอย่างเธอไม่เคยกลัวคนร้าย ลูกปืน แต่กับงูตัวยาวๆ จะมีพิษหรือไม่มี เธอก็กลัวทั้งนั้น

            “งูๆ” จากตำรวจผู้แกร่งกล้าเกินหญิง จึงกลายเป็นหญิงสาวยืนหลับตาปี๋ ชี้ไม่ชี้มือไปยังทิศทางที่งูเขียวตัวนั้นเลื้อยผ่านไป อยากจะวิ่ง แต่สองขาก็ก้าวไม่ออกเสียดื้อๆ

            วินาทีนั้น เจิ้งหมิงก้าวพ้นประตูบ้านมาอย่างรีบร้อน สายตาคมประดุจเหยี่ยวกราดไปยังที่มาของเสียง แล้วก็แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง เมื่อเห็นว่าณารายืนอยู่ตรงหน้า

            “ณารา”

เสียงเรียก พาให้ณาราลืมตาขึ้น ดวงตาคู่เรียวเบิกโตขึ้นอีก เพียงเห็นว่า เจิ้งหมิง คนที่เธอตามหายืนอยู่ตรงหน้านี่เอง

            ความดีใจ บวกกับความหวาดกลัว พาให้เธอกระโดดกอดเขา ใจดวงน้อยอบอุ่นขึ้นมาเป็นกอง เมื่ออ้อมแขนแข็งแรงโอบร่างเธอเอาไว้เช่นกัน

            “พี่เจิ้ง พี่อยู่ที่นี่จริงๆ ด้วย ข้าตามหาแทบแย่แหน่ะ รู้รึเปล่าว่า ข้าเป็นห่วงพี่มากแค่ไหน” วินาทีนี้ ไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว ที่เธอจะปิดบังความในใจเอาไว้อีก

            ขณะที่เจิ้งหมิงเองก็โอบร่างในอ้อมแขนเอาไว้แน่น ความรู้สึกคล้ายพบของที่หล่นหายคงเป็นเช่นนี้นี่เอง

            องครักษ์หนุ่มไม่สนใจหรอกว่า เวลาจะเดินผ่านไปนานเท่าไร ขอให้มีนางอยู่ในอ้อมกอดเขาเช่นนี้ ก็เป็นสุขใจเกินพอแล้ว

            เขาบอกตนเอง เนิ่นนานกว่าจะยอมปล่อยนางเป็นอิสระ

            “เราเข้าไปคุยข้างในก่อนเถิด” แล้วเดินนำเธอเข้ามาในบ้าน โดยมีไห่ถวนเดินตามเข้ามาด้วยรอยยิ้มเต็มดวงหน้าเช่นกัน

            “นึกว่าใคร ที่แท้ก็ภรรยาพี่ชายนั่นเอง”

ณารากำลังจะปฏิเสธ แต่เจิ้งหมิงชิงตอบก่อนว่า

            “ใช่ นางเป็นภรรยาข้า”

น่าแปลกที่คำตอบง่ายๆ ไม่มีความจริงเจืออยู่เลยสักนิด แต่กลับทำให้ณารารู้สึกว่าสองแก้มของเธอนั้นร้อนผะผ่าวราวจับไข้ จนต้องเสมองไปทางอื่น

            “แหม พี่สาว ไม่ต้องเขินหรอกครับ ข้ายินดีกับพี่ด้วยนะ”

            “เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร” เมื่อความเป็นห่วงคลายลง ความสงสัยใคร่รู้ก็เข้ามาแทนที่

            “ข้าเดินตามหาพี่เสียทั่วตลาด ไม่นึกเลยว่าจะพบไห่ถวน ผูกผ้าผูกผมของพี่ ข้าก็เลยตามมา”

            “อ๋อ ผ้าผูกผม” ไห่ถวนยิ้มแหยๆ “ข้าขอยืมมาใช้ก่อน แล้วจะคืนให้”

            “ไม่เป็นไรหรอก สิ่งของเพียงเล็กน้อยเท่านี้เอง เจ้าเอาไปเถอะ”

            “จริงเหรอครับพี่ชาย ขอบคุณครับ ขอบคุณ” ไห่ถวนค้อมศีรษะ ประสานมือข้างหนึ่งกับกำปั้นของตัวเอง ไม่นึกเลยว่า จะได้พบกับคนที่ชะตาต้องกันเช่นนี้

            สายลมยามบ่ายพัดเอากลิ่นอายท้องทะเลเข้าจมูก หมู่สนใหญ่หน้าบ้านให้ร่มเงา เกลียวคลื่นสาดซัดเข้าหาหาดทรายขาวละเอียด ชวนให้สุขกายสบายใจยิ่งนัก

            ครั้งสุดท้ายที่ณาราไปเที่ยวทะเล ก็คงเมื่อปีที่แล้ว ก่อนเปิดกล้องถ่ายทำซีรี่ส์จีนสุดอลังการที่เพิ่งปิดกล้องไปเมื่อสองเดือนที่แล้วนั่นละ ไม่นึกเลยว่าครั้งนี้ เธอจะได้มาเที่ยวทะเลที่อยู่ในอีกกาลเวลาหนึ่ง

            “ณารา” เสียงเรียกทุ้มนุ่ม พาให้เธอหันกลับไปมอง และพบว่า เจิ้งหมิงกำลังเดินใกล้เข้ามายืนเคียงข้างเธอ

            “พี่ถูกพิษ ร่างกายกำลังฟื้นตัว ทำไมไม่นอนพักอยู่ในบ้านล่ะคะ”

            “ข้านอนมาหลายวันแล้ว อยากจะออกมารับลมบ้างน่ะ ว่าแต่เจ้าเถิด จะกลับไปที่นั่นอีกรึเปล่า” เจิ้งหมิงหมายถึงที่พักของหญิงตั้งครรภ์กลางหมู่บ้าน

            “ยังไงข้าก็ต้องกลับไปที่นั่นค่ะ ข้าต้องรู้ให้ได้ว่า คนที่พวกชาวบ้านเรียกว่าเจ้าเกาะเป็นใคร ตอนอยู่ที่ท่าเรือ ข้าเห็นหน้าพวกเขาแล้ว รู้สึกคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก จริงสิ พี่เจิ้งรู้จักคนเยอะ ลองไปดูมั้ยคะ เผื่อจะรู้ว่า พวกเขาเป็นใคร”

            “ดีเหมือนกัน ถ้าอย่างนั้น ข้าจะตามเจ้าไปด้วย” เจิ้งหมิงเดินมาหยุดยืนตรงหน้าเธอ แล้วดึงมือนุ่มมาเกาะกุมไว้ ดวงตาคมกล้าสบตานางแน่วนิ่ง

            “ตราบใดที่ยังปิดคดีนี้ไมไ่ด้ ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าต้องเผชิญอันตรายเพียงลำพังอีก”

            “ชีวิตข้าก็เหมือนพี่ ปราบปรามพวกค้ายาเสพติดเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมาก็ไม่น้อย แม้ความตายก็ยังเคยผ่านมาแล้ว ข้าไม่กลัวหรอกค่ะ”

            “เจ้าไม่กลัว แต่ข้ากลัว” เจิ้งหมิงไม่พูดเปล่า ดึงร่างเล็กกว่าเข้ามากอดไว้แนบอก

            “ในนิมิตข้าเห็นว่าเจ้าตายเช่นไร เมื่อแรกนั้นข้าชื่นชมในความกล้าหาญของเจ้า แต่เมื่อได้ใกล้ชิดเจ้า ข้ากลับไม่ต้องการให้เกิดสิ่งใดขึ้นกับเจ้าอีก”

            น้ำเสียงทุ้มนุ่มกระซิบริมหูนั้น ทำเอาคนฟังหน้าแดงซ่าน ความอบอุ่นที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนอบอวลไปทั่วอณูของใจ

            นี่กระมังความรู้สึกที่หัวใจอ้างว้างมานานปีเฝ้าตามหา

            นับตั้งแต่เล็กจนโต ณาราก็ทำงานหาเลี้ยงตนเองและน้าสาวมาตลอด ไม่เคยสนใจเรื่องอื่นใด เรื่องความรักจึงอยู่ห่างไกลความคิดของเธอมากนัก แม้นักแสดงหนุ่มหล่อมากหน้าหลายตาจะแวะเวียนมาสานสัมพันธ์ด้วย ทว่าณาราก็ให้ได้เพียงความเป็นเพื่อนเท่านั้น คล้ายหัวใจกำลังรอคอยใครสักคนอยู่ ไม่นึกเลยว่า คนที่หัวใจรอคอยกลับอยู่ต่างห้วงเวลาเช่นนี้