ตอนที่ 25 ร่วมเตียง

เสียงกระแอมดังมาจากทางด้านหลัง พาให้ณาราผละห่างจากอ้อมกอดของเจิ้งหมิงอย่างรวดเร็ว หันไปมองตามต้นเสียงก็เห็นว่า ไห่ถวนยืนมองมายิ้มๆ

“ข้าแค่จะมาตามพี่สองคนไปกินข้าว ไม่ได้มาขัดจังหวะนะ”

“เหรอ” ณาราลากเสียงพยายามเข้าใจ หากไม่เพราะต้องทำตัวเป็นจ้าวเจี้ยนฟางละก็ คงไล่เตะก้นคนสอดรู้สอดเห็น แถมยังช่างแซวไปแล้ว

            กว่าเจิ้งหมิงจะพาณารามาส่งที่บ้านพัก ก็เกือบเย็นแล้ว เมื่อมาถึงก็เห็นว่ามีอาหารและถ้วยยาวางอยู่ และดูเหมือนว่าองครักษ์หนุ่มจะสนใจยาในถ้วยเป็นพิเศษ

            “ยาอะไรนะ มันจะเกี่ยวกับสิ่งที่หญิงตั้งครรภ์นางอื่นๆ บอกเจ้ารึเปล่าว่า พวกนางยินยอมจะอยู่ที่นี่โดยไม่คิดหนี”

            “นั่นสิคะ พวกนางทำราวกับว่า ไม่เคยมีสามี ไม่เคยมีครอบครัวอย่างนั้นแหละ” ณาราครุ่นคิด อยากรู้นักว่าเสี่ยวหงกับปิงปิง เพื่อนที่มาพร้อมกับเธอได้ดื่มยาจากถ้วยแล้วหรือยัง แล้วพวกนางอยากจะกลับไปหาครอบครัวหรือไม่

            คิดดังนั้นแล้ว ณาราก็ออกจากห้องมาเคาะประตูเรียกเสี่ยวหงกับปิงปิง ซึ่งพักอยู่ในห้องถัดจากห้องพักของเธอ

            แล้วสิงที่เห็นก็ทำให้ณาราประหลาดใจยิ่งนัก เมื่อพบว่า หญิงตั้งครรภ์ทั้งสองมีท่าทางงัวเงีย ดวงตาทั้งคู่ลึกโหล ดวงหน้าซีดเซียวเหมือนไม่ได้นอนมาหลายคืน

            “เจ้าเป็นใคร” เสี่ยวหงยกมือขึ้นขยี้ตา ดวงตาทั้งคู่ว่างเปล่า ไม่มีวี่แววของความรู้สึกใด

            “ข้าเจี้ยนฟาง คนที่นั่งเรือมาพร้อมกับเจ้าไง”

            “นั่งเรือเรอะ นั่งตอนไหน ข้าอยู่ที่นี่ตลอด จะไปนั่งเรือพร้อมเจ้าได้ยังไง ถ้าไม่มีอะไรข้าขอตัวก่อนล่ะนะ” เสี่ยวหงปิดประตูใส่หน้า ทิ้งให้ณารายืนเกาศีรษะแกรกๆ  ก่อนจะย้ายมาเคาะห้องปิงปิงบ้าง

            “เจ้าเป็นใคร” ปิงปิงเองก็มีท่าทางง่วงงุนไม่ต่างจากเสี่ยวหงเลย

            “อ๋อ ข้าชื่อเจี้ยนฟาง คือข้าเหงา อยากจะมาหาเพื่อนคุยน่ะ” ณาราเปลี่ยนเหตุผลในการเดินมาเคาะห้องคนอื่นเสียใหม่

            “ข้าคงคุยกับเจ้าไม่ได้หรอก ข้าง่วงมาก อยากนอนเต็มทีแล้ว ขอตัวก่อนนะ” ว่าแล้วปิงปิงก็ปิดประตูใส่หน้าณาราเหมือนเสี่ยวหงไม่มีผิด คนงงไม่หายจึงต้องกลับมายังห้องของตัวเอง แล้วเล่าสิ่งที่ได้พบให้เจิ้งหมิงฟัง

            “น่าแปลก ตอนที่พวกนางถูกจับขึ้นเรือมา ยังร้องไห้อยากกลับบ้านอยู่เลย แต่ตอนนี้พวกนางกลับจำข้าไม่ได้ซะแล้ว” 

            “คงเป็นเพราะยาในถ้วยนั่นแน่ ข้าอยู่นักว่า พวกนางดื่มยาอะไรเข้าไป”

            “นั่นสิคะ ดูเหมือนทุกคนจะได้รับยาเหมือนๆ กันหมด ยานี้น่าจะทำให้เลอะเลือน จำอะไรไม่ได้ แต่ไม่มีผลกับลูกในท้อง ทำให้พวกนางไม่คิดจะหนีไปจากที่นี่ จริงสิ ตอนไปเดินตลาดกับซวงเอ๋อ นางเคยบอกข้าว่า เจ้าเกาะจะให้พวกนางดื่มน้ำวิเศษที่ช่วยเรื่องบำรุงครรภ์ ทำไมเจ้าเกาะที่ว่าต้องทำแบบนี้ด้วย หรือว่า เค้าอยากได้ลูกของพวกนาง” ณาราตั้งข้อสันนิษฐาน ไปตามสิ่งที่ได้พบเห็น

            “การที่เจ้าเกาะต้องการเด็ก ต้องมีจุดประสงค์บางอย่าง พรุ่งนี้ข้าจะไปสืบดูในหมู่บ้าน จะได้รู้ว่านอกจากเด็กที่ยังไม่คลอดแล้ว ยังมีเด็กเล็ก เด็กโตที่มาจากบนฝั่งมากมายเท่าไหร่”

            “ให้ข้าไปด้วยนะคะ”

            “เราพักเรื่องงานเอาไว้ก่อนเถิดนะ อีกอย่างวันนี้เจ้าก็เหนื่อยมามากแล้ว ไปพักผ่อนก่อนเถิด”

            “ก็ได้ค่ะ ถ้างั้นข้าขอตัวไปอาบน้ำก่อนดีกว่า จะได้รับเข้านอน” ณาราตัดบทก่อนเดินเข้ามาในห้องน้ำ ระหว่างผลัดผ้า ตักน้ำราดตัว ก็อดนึกถึงสัมผัสอบอุ่นจากอ้อมแขนของคนอยู่ในห้องขึ้นมาไม่ได้เลย

           ณาราก้าวออกมาจากห้องน้ำในเสื้อผ้าชุดใหม่ ดวงหน้างามฉาบฉายด้วยรอยยิ้มเพียงน้อย เมื่อเห็นว่า เจิ้งหมิงฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะกลางห้อง

            ดูเถอะ… ในยามหลับเช่นนี้ เขาช่างเหมือนหนุ่มน้อย ไร้ซึ่งเขี้ยวเล็บ เสี้ยวหน้าคมคายชวนมองยิ่งนัก

            ณาราลอบชื่นชมดวงหน้าเขาอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนเคลื่อนกายเข้าใกล้ เลื่อนมือไปปัดปอยผมเล็กๆ ออกจากดวงหน้าคมคาย กำลังจะชักมือกลับ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัว นึกไม่ถึงเลยว่า เขาจะยังไม่หลับ มิหนำซ้ำยังจับข้อมือเล็กเอาไว้มั่นอีกต่างหาก

            “พี่ยังไม่หลับเหรอ ข้านึกว่า… เอ่อ” ณาราเอ่ยตะกุกตะกัก ไม่รู้ทำไมหัวใจดวงน้อยจึงเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก

            “ข้ารอให้เจ้าออกมาก่อน ราตรีสวัสดิ์นะ” องครักษ์หนุ่มเอ่ยเสียงนุ่ม กำลังจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะดังเดิม ทว่าณารากลับห้ามเอาไว้

            “พี่ไปนอนบนเตียงกับข้าเถอะค่ะ”

            “ไม่ได้ เจ้าเป็นหญิง ไม่ควรร่วมเตียงเดียวกับชาย”

            “ข้าไม่ถือหรอก ฟ้าดินย่อมรู้ว่า ข้ากับพี่ไม่ได้ทำอะไรเสียหาย มาเถอะ” นาทีนี้ใครจะเชื่อว่า ณาราจะกล้าลากองครักษ์หนุ่มมานั่งลงบนเตียง

            “นอนเถอะ พรุงนี้เราจะต้องเจออะไรอีกก็ไม่อาจรู้ สู้พักผ่อนให้สบายดีกว่านะคะ นอนๆ” ไม่เพียงเท่านั้น ณารายังดันร่างเขาให้นอนลงอีกต่างหาก แต่คงออกแรงมากไปหน่อย ตัวเธอเองจึงเสียหลักล้มลงไปพร้อมกับเขา

            ร่างเธอจึงทาบทับอยู่เหนือร่างองครักษ์หนุ่ม ดวงหน้าห่างกันเพียงแค่คืบ สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ รินรดดวงหน้า ดวงตาคู่เรียวสานสบดวงตาคมกล้าที่บัดนี้อ่อนแสงลง ประกายในนัยน์ตาดำขลับอบอุ่นอ่อนโยน

            “ขอโทษค่ะ”

            “ณารา”

ฟังเสียงเขาเวลาเรียกชื่อเธอสิ ทำไมถึงได้นุ่มรื่นหูแบบนี้นะ

            “หึม”

            “เจ้าจะเรียกข้าว่าท่านพี่ แทนคำว่าพี่เช่นเดิมได้หรือไม่”

            “ทำไมจะไม่ได้ล่ะคะ เรียกท่านพี่ก็ได้ ท่านพี่”

เจิ้งหมิงหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ก่อนพลิกกายกลับขึ้นมาอยู่เหนือร่างเล็กกว่า

            “จะ...จะทำอะไร” ณาราถามตะกุกตะกักทั้งที่ลมหายใจติดขัด ดวงหน้าแดงซ่านขึ้นอีกครา

            แทนคำตอบนั้นองครักษ์หนุ่มก็เคลื่อนดวงหน้าคมเข้ามาจนชิด

            “ไม่รู้เหตุใด ข้าจึงหักห้ามใจตนเองมิได้ เมื่ออยู่ใกล้เจ้าเช่นนี้” สิ้นคำพูดนั้น ริมฝีปากอุ่นก็โฉบลงมาปะกบกลีบปากนุ่มดุจกุหลาบแรกแย้มแผ่วเบา ราวเกรงว่ากลีบกุหลาบงามตรงหน้าจะบุบสลาย

            “อึ้ม” ณาราส่งเสียงในลำคอ ทำได้เพียงดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนเขา ความชาแล่นจากกลีบปากคู่งาม ซ่านไปทั่วร่างจนท้ายที่สุดก็ไม่อาจขยับเขยื้อนกายได้เลย

            เวลาแห่งสัมผัสแปลกใหม่ผ่านไปหลายนาที กว่าที่เขาจะยอมถอนริมฝีปากออก ปล่อยให้ณาราได้หายใจหายคอ

            “ข้าไม่ควรแตะต้องเจ้าเลย แต่ข้าหักห้ามใจตนเองไม่ได้จริงๆ”

            นาทีนี้ณาราได้แต่นิ่งเงียบ ไม่รู้จะตอบโต้คนตรงหน้าอย่างไรดี ควรโกรธ หรือไม่ถือสาดีนะ อีกอย่างเธอเองก็เป็นแค่วิญญาณเร่รอนที่มาสิงในร่างของจ้าวเจี้ยนฟาง ร่างนี้ก็ไม่ใช่ของเธอสักหน่อย ต่อให้เขากระทำล่วงเกินไปมากกว่าการจุมพิต เธอก็แค่ตื่นเต้นกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ก็ไม่ควรรู้สึกอะไรไม่ใช่หรือ

            “ตอนนี้พี่ยังเห็นข้าเป็นข้า หรือว่าเป็นหน้าท่านหญิงน้อยคะ”

            “ผู้อื่นคงเห็นเจ้าเป็นท่านหญิง แต่ข้ายังคงเห็นหน้าเจ้าซ้อนอยู่ในร่างนี้เสมอ”

            “แต่ข้าตายไปแล้วนะ ร่างนี้ไม่ใช่ของข้า ข้ามันก็แค่วิญญาณที่เข้ามาสิงร่างนี้เท่านั้น ทำไมกัน ทำไมท่านยังอยากจูบข้าอีก” เอ่ยออกไปแล้ว ณาราก็ไม่อาจสะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้เอ่อรินอาบสองแก้มนวลได้เลย

            “คงเพราะใจข้าไม่ได้ยึดอยู่ในร่างนี้ แต่เป็นคนที่อยู่ในร่างนี้ต่างหากเล่า หากสวรรค์เมตตา ให้ข้าได้พบกับเจ้าตอนมีชีวิตอยู่ในห้วงเวลาของเจ้า ข้าเองก็คงทำเช่นนี้ อย่าร้องไห้เลยนะ” องครักษ์หนุ่มปลอบพลางเลื่อนหัวแม่มือเกลี่ยซับน้ำตาเกาะพราวที่ผิวแก้ม