ตอนที่ 23 เจ้าเกาะ

ดูจากจำนวนคนที่มาจับจายใช้สอยกับร้านรวงแล้ว ณาราก็พอจะประเมินได้ว่า หมู่บ้านแห่งนี่คงใหญ่โตพอดู และชาวบ้านเอง ก็พอมีเงินทองจับจ่ายคล่องมือเช่นกัน

เดินจนทั่วตลาดแล้ว แต่ก็ยังไม่พบวี่แววของเจิ้งหมิงเลย

หากเขาตามเธอลงเรือมาจริง ก็น่าจะต้องมาตามหาเธอที่นี่นี่นา

หรือข้อสันนิษฐษนของเธอจะเป็นความจริงเสียแล้ว บอกตนเองแล้ว ณาราก็ใจไม่ดีเอาซะเลย นึกไม่ออกเลยว่าจะเริ่มตามหาเจิ้งหมิงได้อย่างไร

ณาราเดินเรื่อยๆ ผ่านตลาดมายังท่าเรือ แต่แล้วก็ต้องรีบหลบไปในหมู่ชาวบ้านแทบไม่ทัน เมื่อเห็นเรือลำหนึ่งแล่นมาจอดเทียบท่า ทิ้งสมอ ไกลออกไปมีเรือสำเภาลำใหญ่จอดอยู่  ก่อนที่คนกลุ่มหนึ่งจะก้าวลงจากเรือมาทีละคน

คนเดินนำนั้นช่างคุ้นตานัก เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ทว่านึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก เขาเป็นชายวัยกลางคนสวมมงกุฎทำจากดอกไม้ แต่งกายรู่มร่ามเหมือนชนเผ่าโบราณที่เธอเคยเห็นในภาพยนตร์  หน้าตา บุคลิกภายนอกของเขารึก็ดูองอาจอย่างทหาร ส่วนผู้ที่ก้าวตามหลังมานั้น หน้าตาละม้ายคล้ายกัน มองปราดเดียวก็รู้ว่าถอดพิมพ์ออกมาจากผู้เดินนำไปก่อน น่าแปลกนักที่ผู้เดินตามมาอีกเป็นขบวนนั้น ล้วนแต่เป็นทหารทั้งสิ้น

เหตุใดทหารมากมายจึงมาที่เกาะแห่งนี้

“หลบไปๆ ท่านเจ้าเกาะมาแล้ว หลบๆ” เสียงตะโกนจากทหารหลายนาย พาให้ชาวบ้านต่างรีบหลบ แหวกทางเดินเบื้องหน้าให้กว้างขึ้น ทำไมนะ ชายสูงวัยผู้เดินนำหน้ามานั้น จึงถูกเรียกว่าเจ้าเกาะ  เหตุใดคนพื้นราบ ดูแปลกจากชาวบ้านที่นี่ จึงถูกยกย่องให้เป็นผู้นำคนสำคัญ เขาทำประโยชน์อะไรให้กับคนที่นี่ หรือมาสร้างอิทธิพลข่มขู่ชาวบ้านให้ยอมสิโรราบ ยิ่งคิด ณาราก็ชักจะปวดหัว จับต้นชนปลายไม่ถูก

หากนาทีนี้ มีเจิ้งหมิงอยู่ข้างๆ ก็คงดี เขาเป็นขุนนางราชสำนัก เป็นผู้กว้างขวางพบเจอผู้คนมาไม่น้อย คงรู้แหละว่า ชายสูงวัยกับคนที่น่าจะเป็นบุตรชายของเขาเป็นใคร แม้ไม่เคยเห็นหน้าค่าตา ก็คงพอจะเคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามอยู่บ้างละ

“เจิ้งหมิง พี่หายไปไหนนะ พี่รู้มั้ยว่า กำลังทำให้ข้าเป็นห่วงเนี่ย” ณาราบ่นพึมพำ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อมีมือของใครคนหนึ่งมาสะกิดเธอจากทางด้านหลัง

“เจ้าอยู่นี่เอง ข้าตามหาแทบแย่ เจ้าเดินมาไกลเกินไปแล้วนะ”

ณาราลอบระบายลมหายใจ เมื่อเห็นว่า คนที่มาสะกิดเธอนั้นคือซวงเอ๋อนั่นเอง

“อ๋อ ขอโทษด้วย คือข้าเที่ยวเพลินไปนิด ข้าอยากให้ลูกในท้องได้เที่ยวบ้าง ก็เลยเดินออกมาไกลไปหน่อย เรากลับกันเถอะ” ว่าพลางจูงมือซวงเอ๋อให้เดินมาด้วยกัน เมื่อเดินผ่านยามเฝ้าประตูก็เสมองไปทางอื่นไม่ให้พวกเขาจับสังเกตได้

“เจ้าพักผ่อนเถอะ เย็นนี้จะมีคนเอายาบำรุงครรภ์มาให้เจ้า” ซวงเอ๋อย้ำ

“เดี๋ยวซวงเอ๋อ” ณาราคว้าแขนอีกฝ่ายเอาไว้

“มีอะไร”

“เจ้าไม่อยากกลับบ้าน ไม่คิดถึงสามี ครอบครัวเจ้าบ้างเหรอ”

ซวงเอ๋อส่ายหน้าน้อยๆ

“ไม่ล่ะ ข้าอยู่ที่นี่ก็มีความสุขดีอยู่แล้ว ท่านเจ้าเกาะบอกว่า จะดูแลพวกเราเป็นอย่างดี แล้วข้าก็เห็นนะว่า หญิงที่คลอดบุตรที่นี่ ต่างได้รับเงิน ทองคำเป็นของรับขวัญบุตรกันทั้งนั้น”

“แล้วครอบครัวเจ้าล่ะ”

“ข้าไม่มีครอบครัวหรอก ตั้งแต่ข้าฟื้นขึ้นมาบนเกาะแห่งนี้ ข้าก็จำได้ว่า ตนเองมีเพียงข้ากับลูกในท้องเท่านั้น เจ้านึกอย่างไรจึงถามเรื่องนี้”

“เปล่า ข้าก็แค่ถามไปเรื่อยเปื่อยตามประสาคนท้อง คิดฟุ้งซ่าน เจ้าอย่าใส่ใจเลย ขอบคุณนะที่มาส่ง ข้าง่วงแล้วล่ะ” ว่าพลางเดินมาส่งซวงเอ๋อถึงหน้าประตู

เมื่ออยู่ในห้องตามลำพังแล้ว ณาราก็ยิ่งคิดไม่ตกไปกันใหญ่ว่าทำไม ซวงเอ๋อจึงพูดเหมือนว่าตนเองจำเรื่องราวก่อนหน้าจะมาอยู่ที่เกาะนี้ไม่ได้เลย หรือยาบำรุงครรภ์ที่ซวงเอ๋อพูดถึงจะเป็นยาพิษ ลบควมทรงจำของหญิงตั้งครรภ์ที่นี่

เธอคงต้องอยู่ห่างจากยาทุกชนิดที่คนข้างนอกเอามาให้ซะแล้ว ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องจำอะไรไม่ได้แน่ๆ ที่สำคัญก็คือ หากเจ้าเกาะและคนของเขารู้ว่า เธอไม่ได้ตั้งครรภ์จริงๆ ละก็ บางทีพวกเขาอาจจะเอาเธอไปฆ่า โยนลงทะเลให้ปลากินก็ได้

ด้านไห่ถวนกลับจากขายปลาที่ตลาดและพบว่าเจิ้งหมิงยังคงไม่ได้สติ แต่โชคยังดีที่ชีพจรของเขากลับมาเต้นเป็นปรกติแล้ว

หนุ่มน้อยยิ้มให้กับร่างไร้สตินั้น กวาดตามองไปทั่วร่าง เมื่อตอนสายขณะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นั้น ไม่พบของมีค่าใดในตัวเขา ที่ถูกตาต้องใจเป็นพิเศษ ก็เห็นจะเป็นผ้าผูกผมสีดำ ปักลายทองรูปเหยี่ยวบนเรือนผมของเขา เมื่อถอดออกมาพลิกดูก็ยิ่งถูกใจ

“พี่ชาย ท่านมีผ้าผูกผมลวดลายเช่นนี้ได้ คงเป็นผู้ดีมีสกุล ไหนๆ ข้าก็ช่วยชีวิตท่านแล้ว ผ้าผูกผมอันนี้ข้าขอละกันนะ แลกกับผ้าผูกผมของข้าก็ได้” ว่าแล้วไห่ถวนก็จัดการเกล้าผมขึ้น จัดการผูกผมเสียใหม่ วิ่งออกไปชะโงกดูเงาตนเองตรงโอ่งน้ำหน้าบ้าน ก่อนจะยิ้มอย่างพอใจ

“ข้านีก็หล่อใช้ได้เหมือนกันนะนี่ แต่เดี๋ยวข้าไปเอาผ้าผูกผมมาเกล้าผมให้พี่ชายก่อนดีกว่า” หนุ่มน้อยบอกตนเอง เดินกลับเข้าไปในห้องตนเอง หยิบผ้าผูกผมสีน้ำเงินเข้มดูเก่าไปสักหน่อย แต่ก็ยังใช้การได้ออกมา

พอรุ่งเช้าก็ออกหาปลา กลับมาป้อนยาเจิ้งหมิง แล้วจึงจัดปลาแห้งใส่หาบ ออกไปขายที่ตลาด

สายวันนี้ ณาราตัดสินใจถอดท้องปลอมออก แต่งกายให้รัดกุมยิ่งขึ้น แล้วจึงแอบออกมาที่ตลาดตามลำพัง ความหวังจะได้พบร่องรอยของเจิ้งหมิงดูเหมือนจะมืดมนลงทุกที มิหนำซ้ำฟ้าดินก็ยังไม่เป็นใจ จู่ๆ ท้องฟ้าก็มืดครึ้ม ฝนตั้งเค้า ทำท่าจะตกลงมาอีกต่างหาก

“เฮ้อ สวรรค์ ทำไมถึงได้ใจร้ายกับณาราแบบนี้เนี่ย” หญิงสาวบ่นไปตามเรื่อง

พลันสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นผ้าผูกผมแสนคุ้นตาบนมวยผมของพ่อค้าขายปลาแห้ง ที่กำลังเก็บของเตรียมกลับบ้าน

เพียงแวบแรกที่เห็น ภาพผ้าผูกผมบนศีรษะของเจิ้งหมิงก็ผ่านวาบเข้ามาในห้วงความคิด

แม้จะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่เธอก็จำได้ว่า เขามักจะผูกผมด้วยผ้าลายนี้เสมอ สีสันของผ้าอาจต่างกันไปตามเสื้อผ้าที่สวมใส่ หากลวดลายเหยี่ยวนั้นเหมือนกันทุกชิ้น ไม่สั่งทำขึ้นเป็นพิเศษ ก็คงซื้อหาจากร้านเดิม ไม่ต้องจับสังเกตอะไรมากก็จดจำได้

เห็นดังนั้นแล้ว ณาราจึงรีบสะกดรอยตามพ่อค้าหนุ่มไป จนกระทั่งถึงบ้านดินหลังกะทัดรัดท้ายหมู่บ้าน

พื้นที่โดยรอบติดกับป่า ภูเขา ด้านหน้าติดทะเล นับเป็นที่ปลอดภัยสำหรับเจ้าของบ้าน หากเจิ้งหมิงอยู่ในที่เช่นนี้ก็นับว่าปลอดภัยสำหรับเขา

ขณะเดียวกัน เจิ้งหมิงตกอยู่ในห้วงฝัน เจียโหยว่ แม่ของเขากำลังนั่งบรรเลงกู่เจิง เสียงบทเพลงวิหคเหินลมแว่วหวาน ดวงตาคู่งามจับจ้องชายวัยกลางคนกำลังจิบชาอยู่บนโต๊ะใกล้ๆ เต็มไปด้วยความรัก ความสุข ข้างกายนั้นเด็กชายวัยแปดขวบกำลังปรบมือไปตามจังหวะเพลง ดวงหน้าเล็กๆ เปี่ยมด้วยรอยยิ้ม

แต่แล้วความสุขของครอบครัวเล็กๆ ก็พลันมลายสิ้น เมื่อชายชุดดำกลุ่มหนึ่งบุกเข้ามาในบ้าน พ่อชักกระบี่ออกจากฝักเข้าต่อสู้กับพวกมัน ปกป้องครอบครัว ทว่าจำนวนของพวกมันมีมากกว่า ไม่กี่นาทีต่อจากนั้น หนึ่งในพวกมันก็เข้าประชิดตัวแม่

“ท่านพี่ ช่วยข้าด้วย!”