ตอนที่ 22 ถูกพิษร้าย

      เจิ้งหมิงกำลังลอบลงจากเรือสำเภา แต่กลุ่มชายชุดดำบนเรือกลับรู้ตัวว่ามีคนแฝงตัวมากับพรรคพวกของเขา จึงเกิดการต่อสู้กันขึ้น

ต่างฝ่ายต่างต่อสู้กันด้วยกระบี่ เจิ้งหมิงสังหารชายชุดดำล้มตายไปหลายคน ด้วยเพลงกระบี่อันเยี่ยมยุทธ ก่อนกระโดดลงทะเลหลบหนี ไม่นึกเลยว่า กลับถูกอาวุธลับซัดเข้าที่กลางหลัง

พิษของมันร้ายกาจนัก เพียงครู่เดียวก็ซึมเข้ากระแสเลือด ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่าง จนไม่อาจขยับเขยื่อนร่างกายได้ สติสัมปชัญญะที่มีพร่าเลือนลงทุกที

แม้กระนั้นห้วงคำนึงของเขาก็ยังนึกถึงแต่ณารา นางผู้มาจากต่างกาลเวลา ไม่รู้ว่าป่านนี้นางจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร

ขณะร่างของเจิ้งหมิงดำดิ่งลงสู่ก้นทะเลนั่นเอง โลมาตัวหนึ่งก็พุ่งเข้ามา ใช้ครีบของมันช้อนร่างของเขาเอาไว้ แล้วพาไปยังเรือประมง ลำที่มันคุ้นเคย

ขณะนั้น “ไห่ถวน” ชาวประมงหนุ่มน้อย รูปร่างเก้งก้าง ผิวกร้านแดด เรือนผมยาวเกล้าเอาไว้ลวกๆ ดูยุ่งเหยิง ดวงตาเล็กหยี ภายใต้คิ้วหนานั้น เต็มไปด้วยประกายแห่งความสุขกำลังเก็บปลาจากอวนใส่ท้องเรือ

แต่แล้วหางตาของเขาก็เหลือบไปเห็นโลมาตัวนั้นว่ายมาทางเขา โดยที่ครีบของมันกำลังประคองร่างของบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งมาด้วย

“ถิงถิง เจ้าเองเหรอ เจ้าพาคนมาด้วยเรอะ” ไห่ถวนเรียกชื่อที่เขาตั้งให้โลมาตัวนี้อย่างจำได้ว่า มันคือโลมาตัวเดียวกับที่เคยพลัดกับแม่และได้รับบาดเจ็บ

หากไม่เพราะเขากับปู่ช่วยชีวิตมันเอาไว้ รักษาบาดแผลจนหาย มันก็อาจจะตายไปแล้วก็ได้

นาทีนี้ไห่ถวนไม่อยากจะเชื่อเลยว่า มันกำลังช่วยชีวิตคนเอาไว้ หนุ่มน้อยจึงไม่รอช้า รีบกระโดดลงทะเลเข้าประคองบุรุษหนุ่มผู้นั้นขึ้นมาบนเรือ

“เจ้าเก่งมาก ขอบใจมากนะถิงถิง” เด็กหนุ่มยิ้มน้อยๆ ดวงตาทั้งคู่จ้องมองไปยังโลมาตัวนั้นกระโดดขึ้นมาเหนือน้ำ ส่งเสียงร้องเบาๆ แล้วแหวกว่ายตัดผืนน้ำกว้างไกลออกไปจนลับตา ก่อนจะหันมาสนใจร่างที่ยังคงไม่ได้สติอยู่บนเรือ ดวงหน้าคร้ามคมนั้นซีดเซียวเหลือเกิน เนื้อตัวรึก็เย็นเฉียบ ชีพจรสับสนจนน่าหวั่นใจ

“พี่ชาย พี่ชาย” เขาร้องเรียกเสียงดัง เขย่าร่างนั้นแรงๆ ทว่ากลับไร้การตอบรับ สิ่งเดียวที่ทำได้ คงต้องรีบพาบุรุษหนุ่มผู้นี้กลับไปที่บ้านก่อน

ไห่ถวนจับร่างบุรุษหนุ่มให้นอนคว่ำถลกเสื้อของเขาขึ้น เผยให้เห็นรอยแผลยาวตรงกลางแผ่นหลัง เลือดสีดำคล้ำแห้งกรังตรงปากแผล บอกให้ลูกทะเลหนุ่มน้อยล่วงรู้ในทันทีว่า พิษร้ายคงกระจายเข้าสู่กระแสเลือดของเขาแล้ว

ไม่...เขาจะรอช้าไม่ได้ ต้องรีบช่วยบุรุษหนุ่มโดยด่วน

บอกตนเองแล้ว หนุ่มน้อยก็วิ่งไปยังห้องนอนของท่านปู่ เปิดตู้เสื้อผ้าใบเก่า ซึ่งหลังจากท่านปู่จากไป ก็กลายเป็นตู้เก็บของสำคัญ หยิบกล่องไม้สีน้ำตาล เคลือบด้วยขี้ผึ้งกันความชื้นและเชื้อราออกมา ค่อยๆ เปิดฝาขึ้นช้าๆ ภายในมีขวดแก้วเล็กๆ หลายขวดวางอยู่

มันคือ น้ำผักบุ้งทะเลสกัด ยาถอนพิษชั้นเยี่ยมของชาวทะเลนั่นเอง

หนุ่มน้อยหยิบขวดยาออกมาขวดหนึ่ง วิ่งตรงไปยังห้องพักของเขา ค่อยๆ ทายานั้นลงบนบาดแผลอย่างบรรจง สัมผัสได้ว่า เจ้าของร่างกระตุกน้อยๆ ทั้งยังหมดสติ ส่งเสียงครางฮือในลำคอ คงเพราะเจ็บปวด จากการถูกแตะต้องบาดแลนั่นเอง

จากนั้นก็ออกมาก่อไฟ กลับเข้าไปหยิบห่อยาสมุนไพรพิษ 7 ชนิด ที่ท่านปู่เคยใช้ให้เขาไปเก็บมาตากแห้ง เก็บใส่ห่อผ้าเอาไว้ออกมา ต้มยาด้วยน้ำฝน นำมาป้อนใส่ปากเขา

กว่าจะเสร็จสิ้นก็เต็มไปด้วยความทุลักทุเล

“พี่ชาย ท่านทำให้ข้าเหนื่อยมากเลยนะ เพราะฉะนั้น ท่านต้องห้ามตายเด็ดขาด” หนุ่มน้อยเ่อยกับร่างไร้สตินั้น ก่อนจะเดินออกมาจากบ้าน เพื่อเก็บปลาออกจากเรือ เข้าไปขายในหมู่บ้าน เพื่อประทังชีวิต

ก่อนออกเรือหาปลา เขาได้ช่าวว่า คนของเจ้าเกาะจับหญิงตตั้งครรภ์คนใหม่มาที่นี่ คงต้องการอาหารเพิ่มมากขึ้นอีกเป็นแน่

แม้ไม่รู้ว่า ทำไมเจ้าเกาะจึงลักพาตัวหญิงตั้งครรภ์หลายนางมาไว้ที่นี่  แต่สำหรับชีวิตเดียวของเขา แค่มีกิน มีเงินสักเล็กน้อย พอเลี้ยงชีพตนเองไปวันๆ เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว

เมื่อท่านปู่ยังมีชีวิตอยู่นั้น  เคยเป็นหมอยาประจำหมู่บ้าน ใครเจ็บป่วยก็ต้องมารับการรักษา  แต่เมื่อท่านปู่จากไป ชาวบ้านที่มารับการรักษาจากเขาก็ลดน้อยลง ด้วยไม่เชื่อถือในการรักษาคนไข้ของหนุ่มน้อยอย่างเขา

ไห่ถวนจึงต้องยังชีพด้วยการออกเรือหาปลา เวลาว่างก็ศึกษาหาความรู้จากตำรายา ใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพัง ในบ้านดิน ห่างไกลจากหมู่บ้าน

“พี่ชาย ข้าไปขายปลาก่อนนะ ระหว่างที่ข้าไม่อยู่ ท่านก็นอนพักไปก่อนก็แล้วกัน” หนุ่มน้อยตะโกนบอก ก่อนหาบปลาอออกจากบ้าน

ขณะเดียวกัน ณาราเดินไปเดินมาอยู่ภายในห้องพัก รู้สึกใจไม่ดีอย่างไรบอกไม่ถูก ในเมื่อเจิ้งหมิงปลอมเป็นชายชุดดำปะปนมาบนเรือแล้ว ไฉนจึงยังไม่ตามเธอมาที่บ้านพักอีกนะ

หรือจะเกิดเรื่องร้ายขึ้นกับเขา ณษราสันนิษฐานไปในทางร้าย ช่างใจอยู่ครู่ ก่อนตัดสินใจว่าจะออกตามหาเขา

หญิงสาวแง้มประตู โผล่หน้าออกมามอง เมื่อเห็นว่าคนเฝ้าห้องกำลังเปลี่ยนเวรยามกันอยู่ ก็แอบวิ่งลงมาทางหลังบ้าน เดินปะปนกับหญิงตั้งครรภ์นางอื่นๆ ออกมา

“นี่เจ้า เจ้านั่นแหละ” หญิงตั้งครรภ์นางหนึ่งทักขึ้น พร้อมกับที่นางเดินขึ้นมากระแทกไหล่ ทำเอาณาราใจหาย ไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้

“อ๋อ มีอะไรเหรอแม่นาง”

”นางส่งยิ้มน้อยๆ ตอบ พาให้ดวงหน้างามอยู่แล้ว สดใสขึ้น

ณาราจ้องหน้านางครู่หนึ่ง ก่อนเลื่อนสายตามาหยุดอยู่ตรงหน้าท้องนูนน้อยๆ ของนาง

“เจ้าเพิ่งมาเหรอ ข้าไม่เคยเห็นหน้าเลย”

“ใช่ค่ะ” แววตาใสซื่อของนาง พาให้ณารากล้าเสี่ยงตอบออกไปตามตรง

“แล้วเจ้าถูกพาไปดื่มน้ำยาวิเศษต่อหน้าท่านเจ้าเกาะรึยัง”

“น้ำยาวิเศษเหรอ”

“ใช่ น้ำยาวิเศษ ช่วยบำรุงครรภ์ให้แข็งแรงยังไงล่ะ ถ้าเจ้ายังไม่ได้ดื่ม ก็อย่าเพิ่งออกไปไหน เดี๋ยวเด็กในครรภ์จะเป็นอันตรายได้นะ”

“อ๋อ ข้าดื่มแล้วไง แต่ตอนข้าเข้าไป ข้าอาจจะไปคนละรอบกับเจ้าก็ได้” ณาราโกหกออกไป ได้แต่หวังว่า ผู้หญิงตรงหน้าจะเชื่อคำพูดของเธอ

“งั้นเหรอ ก็คงจะจริงอย่างที่เจ้าว่า ว่าแต่เจ้าจะไปไหน”

“ไป ไปตลาด” ณารายิ้มน้อยๆ

“เหรอ ถ้าอย่างนั้น ข้าขอเดินไปด้วยนะ วันนี้เพื่อนข้าไม่สบาย เลยไม่ได้มาด้วย ข้าชื่อซวงเอ๋อนะ เจ้าล่ะ”

“เจี้ยนฟาง” ณาราแนะนำชื่อของเจ้าของร่างนี้ออกไป

“เจี้ยนฟาง ไปกันเถอะ” ว่าแล้วซววงเอ๋อก็จูงมือเธอ ฝ่าผู้คนมายังตลาด ซึ่งสินค้าส่วนใหญ๋เป็นเผัก ผลไม้ และอาหารทะเล มีร้านเสื้อผ้ากับเครื่องประดับเพียงไม่กี่ร้านเท่านั้น