ตอนที่ 16 จอมยุทธ...จอมโจร

บรรยากาศยามพลบค่ำ หนาวเย็นลงกว่าเมื่อกลางวันมาก แลเห็นละอองหิมะโปรยลงมาจากผืนฟ้าสีน้ำเงินเข้มเบื้องบน ขณะที่ณาราเดินตามเจิ้งหมิงออกมาทางด้านหลังจวนรับรอง ซึ่งมีรถม้าที่เจิ้นหยางดัดแปลงเองกับมือมาจอดรเอยู่แล้ว

เห็นม้าสีขาวเทียมรถทำจากเหล็กและไม้ หน้าต่างประตูคลุมด้วยผ้าสีเทาหม่น ดูเรียบๆ ตรงหน้าแล้ว ณาราก็อดนึกถึงตอนที่เธอเคยรับบทเป็นองค์หญิงกุ้ยเฟยนั่งอยู่ในรถม้าขึ้นมาไม่ได้

แต่ที่ต่างไปก็คือ ในยามนี้สารถีไม่ใช่นักแสดงตัวประกอบ แต่เป็นถึงองครักษ์ขั้น 4 แห่งศาลซีเหอ เมืองหลวงของอาณาจักรต้าเถียนทีเดียว

ณาราประคองท้องปลอมที่ทำให้ดูอุ้ยอ้าย เคลื่อนไหวไม่คล่องแคล่ว พาตัวเองขึ้นมานั่งบนรถม้า ใจเต้นโครมครามอย่างไรชอบกล เพียงแค่เจิ้งหมิงเข้ามาประคอง เสมือนว่าเธอเป็นภรรยาสาวของเขาจริงๆ

“คุณ ไม่ต้องประคองฉันก็ได้ ฉันไม่ได้ท้องจริงๆ ซะหน่อย” ณาราเสมองไปทางตัวรถม้า รู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าวเหมือนกำลังจะเป็นไข้แบบไม่เคยเป็นม่ก่อน

“ไม่ได้หรอก เจ้ายังบาดเจ็บอยู่นะ”

น้ำเสียงทุ้มนุ่มน่าฟัง เจือด้วยความห่วงใยนั้น ทำให้เธอไม่อาจปฏิเสธความปรารถนาดีของเขา เมื่อเข้ามายังตัวรถ จึงเห็นว่าที่นั่งด้านใน ปูด้วยผ้า นั่งแล้วนุ่มสบาย มีผ้าห่มผืนหนาวางอยู่ด้วย ต่างจากที่นั่งคนขับทำด้วยไม้อย่างสิ้นเชิง

พอสารถีประจำที่นั่งเรียบร้อย รถม้าก็แล่นไปตามถนนแคบๆ มุ่งหน้าสู่นอกเมือง บ้านเรือนสองข้างทางต่างปิดเงียบ ด้วยผู้คนต่างหลบลี้ความหนาวเย็น หากคนร้ายจะลงมือลักพาตัวหญิงตั้งครรภ์ในค่ำคืนนี้ก็คงเหมาะเจาะทีเดียว

“ค่ำๆ มืดๆ พวกเจ้าจะไปไหนน่ะน้องชาย” นายทวารเฝ้าประตูเมืองทักขึ้น

“อ้อ พี่ชาย คือแม่ข้าป่วยหนักน่ะครับ เลยต้องรีบไปดูใจ ขอข้าผ่านประตูด้วยเถิดนะครับพี่ชาย” เจิ้งหมิงค้อมศีรษะแสดงความนอบน้อมเต็มที่

“แล้วใครอยู่ในรถล่ะ” ทหารอีกนายถามพลางเดินเข้ามาทำทีตรวจค้น

“อ๋อ ภรรยาข้าเองครับ นางกำลังตั้งครรภ์แก่อยู่ด้วย อย่างไรพี่ชายช่วยเมตตาให้ข้าผ่านทางด้วยเถิดนะครับ”

นายทวารพยักหน้ารับ ก่อนปล่อยรถม้าให้ผ่านไป คล้อยหลังก็หันมาพยักหน้าให้ลูกน้องของเขา ดวงตาทั้งคู่ฉายแววเหี้ยมเกรียม เมื่อนึกรู้ได้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป 

“ตามรถม้าคันนั้นไปห่างๆ!”

รถม้าคันเล็กแล่นมาตามแนวป่า เกาะพราวด้วยเกล็ดน้ำแข็ง จนต้นไม้เขียวขจีกลายเป็นสีขาว ท่ามกลางคืนแรมมืดสลัว พอเห็นทางข้างหน้าในระยะใกล้ๆ เท่านั้น เมื่อเห็นท่าว่าหิมะตกหนักขึ้นเรื่อยๆ เจิ้งหมิงจึงพาณาราเข้าไปพักในศาลเจ้าร้างแห่งหนึ่ง

หลังจากพาเธอเข้ามาในศาลเจ้าแล้ว ก็หากิ่งไม้ในบริเวณใกล้ๆ มาก่อไฟไล่ขับความหนาวเน็บ

“หนาวจังเลยคุณ ฉันแทบก้าวขาไม่ออกเลย” แม้จะเคยไปต่างประเทศ สัมผัสกับอากาศหนาวอยู่บ้าง แต่เสื้อโค้ทตัวหนาที่อุตส่าห์หอบหิ้วไปด้วย ก็ทำให้ร่างกายอบอุ่นมากพอจะออกไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ ได้บ้าง แต่เมื่อต้องเผชิญกับอากาศหนาวแบบไร้ซึ่งส่ิงอำนวยความสะดวกแบบสมัยใหม่ ซ้ำยังต้องเดินทางไกล ณาราก็ยิ่งหนาวจับขั้วหัวใจ ฟันบนกับฟันล่างกระทบกันกึกๆ จนแทบพูดไม่เป็นภาษา

“มานั่งตรงนี้เถอะ จะได้อุ่นขึ้น”

เมื่อเห็นว่ากองไฟถูกสุมโชนแสงขึ้นแล้ว ณาราจึงไม่ลังเลเลยที่จะเดินห่อตัวมานั่งลงข้างๆ เขา

“นี่ถ้าไม่ใส่ท้องปลอมนะ ฉันคงจะหนาวยิ่งกว่านี้แน่เลย”

“นี่แค่เริ่มต้นฤดูหนาวเท่านั้นนะ ถ้าถึงช่วงกลางไปถึงปลายเดือนอ้ายละก็ จะหนาวกว่านี้มากทีเดียว ยิ่งเมืองฉางโจวอยู่บนเขาเช่นนี้ด้วยแล้ว หนาวเย็นกว่าเมืองซื่อเหอหลายเท่านัก”

“แล้วคุณไม่หนาวบ้างเหรอคะ”

“หนาว แต่ข้าถูกฝึกฝนให้ทนต่อความหนาวเย็น จึงอาจไม่หนาวมากเท่าเจ้า”

“ฝึกยังไงคะ ต้องไปฝึกที่ภูเขาน้ำแข็ง ลงไปแช่น้ำเย็นจัด เหมือนทหารที่อยู่ทางยุโรป อเมริกาเลยรึเปล่า”

เมื่อเห็นว่า เจิ้งหมิงขมวดคิ้ว เป็นเชิงบอกว่าไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูด ณาราจึงอธิบายต่อว่า

“ในสมัยของฉัน ทหารที่อยู่ในประเทศที่มีอากาศหนาวเย็น จะไปฝึกความแข็งแกร่งของร่างกายที่ภูเขาน้ำแข็งน่ะค่ะ”

“เมื่อสิบกว่าปีก่อน ตอนที่ข้าฝึกวรยุทธใหม่ๆ อาจารย์ก็เคยพาข้าไปฝึกวิชาบนเขาเหมือนกัน จำได้ว่าที่นั่นอากาศเย็นมาก จนข้าไม่สบาย เดินต่อไปไม่ไหว อาจารย์ต้องแบกข้าลงจากเขา”

“หมายความว่า ก่อนจะมาเป็นทหาร ตุณเคยเป็นจอมยุทธมาก่อนงั้นเหรอคะ”

“ใช่ ข้าพเนจรในยุทธภพอยู่นานนับสิบปี กว่าจะได้พบกับใต้ท้าวเฉิน”

“แล้วยังไงต่อคะ” ยามนี้ดวงตาคุ่งามทอประกายใคร่รู้อย่างไม่ปิดบัง ไม่รู้ทำไมจึงสนใจเรื่องราวชีวิตของคนตรงหน้านัก

“ครั้งนั้นใต้ท้าวเฉินเดินทางไปรับตำแหน่งนายอำเภอที่ซานชิง อำเภอเล็กๆ ขึ้นตรงต่อเมืองซื่อเหอ” เจิ้งหมิงมองเปลวไฟแลบเลียกิ่งไม้ให้มอดไหม้ลงทีละน้อย พร้อมกับภาพเหตุการณ์หนึ่งผ่านเข้ามาในห้วงความคิด…

เฉินลู่ซี นายอำเภอคนใหม่ของซานชิง กำลังเดินทางจากบ้านเกิดไปรับตำแหน่ง พร้อมกับเสี่ยวเถา ผู้ติดตามคนสนิท ขณะนั้นเป็นเวลาพลบค่ำ จึงแวะพักที่วัดแห่งหนึ่ง ซึ่งหลวงจีนหนุ่มสองคนก็ออกมาต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดี แต่พอเฉินลู่ซีเข้าไปในวัดแล้ว ประตูวัดที่เปิดไว้กลับปิดลง

“พวกเจ้ามีเงินเท่าไหร่ ส่งมาให้หมด” หนึ่งในหลวงจีนเลวไม่ข่มขู่เปล่า ชักกระบี่จากฝักออกมาพาดที่คอของเสี่ยวเถา

“ข้าพอมีเงินเพียงเล็กน้อยกับข้าวของจำเป็นเท่านั้น พวกท่านอยากได้อะไรก็เอาไปเถอะ ข้าขอชีวิตเสี่ยวเถา คนของข้าก็พอ” เฉินลู่ซีต่อรอง นึกเสียดายเหลือเกินที่ต้องเอาชีวิตมาทิ้งไว้กลางซ่องโจรในคราบของวัดเช่นนี้ แทนที่จะได้ใช้ชีวิตที่เหลือทำคุณประโยชน์ให้กับบ้านเมือง อย่างที่สู้อุตส่าห์พากเพียรสอบจองหงวนได้

ความหวังจะได้กลับออกไปมืดมนลงทุกที สายตาทอดมองหลวงจีนเลวรื้อค้นถุงสัมภาระ ดวงตาของพวกมันเบิกโตทีเดียว เมื่อเห็นว่ามีเงินถุงหนึ่ง ซุกซ่อนอยู่ในก้นถุง

“พวกข้าได้เงินแล้ว พวกเจ้าก็อย่าหวังได้รอดชีวิตกลับออกไปเลย” หลวงจีนเลวคนถือกระบี่พาดคอเสี่ยวเถาอยู่เอ่ยเสียงเหี้ยม หากยังไม่ทันได้ปาดคอผู้ติดตามหนุ่มด้วยซ้ำ กระบี่ปริศนาคมกริบก็พุ่งมาปาดคอหลวงจีนเลวผู้นั้นเลือดทะลักล้มตึงลงกับพื้น ทั้งยังไม่ได้ส่งเสียงร้องเลยสักแอะ ก่อนที่เจิ้งหมิงจะตะกายอากาศเข้ามาด้วยวิชาตัวเบา เข้าต่อสู้กับหลวงจีนเลวที่เหลือ

ประกระบี่เพียงไม่กี่เพลงเท่านั้น หลวงจีนเลวก็ถูกสังหารไม่มีเหลือ

“ท่านเป็นอย่างไรบ้าง พวกมันทำร้ายท่านหรือไม่” เจิ้งหมิงเก็บกระบี่เข้าฝัก มองศพนอนเกลื่อนพื้นราวมองพวกมดปลวกไร้ค่า

“ข้าไม่เป็นไร เสี่ยวเถา เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า”

“ขะข้าไม่เป็นอะไรครับคุณชาย” เสี่ยวเถาเ่อ่ยตะกุกตะกัก ใจยังเต้นโครมครามจนแทบทะลุออกมาเต้นนอกอกอยู่แล้ว

“เรารีบไปจากที่นี่ก่อนเถิดท่าน ไป” ว่าแล้วเจิ้งหมิงก็นำทางเฉินลู่ซีออกมาจากวัดแห่งนั้น…