ตอนที่ 17 จูบแรก

“อันที่จริง ข้าพบใต้ท้าวเฉินกับเสี่ยวเถาโดยบังเอิญตั้งแต่กลางป่าแล้ว ไม่นึกเลยว่า จะถูกหลวงจีนชั่วล่อลวงไปที่นั่นได้ จากนั้นข้ากับใต้ท้าวก็ต่างแยกย้ายกัน ได้พบใต้ท้าวอีกครั้ง ท่านก็มารับตำแหน่งเป็นนายอำเภอซานชิงแล้ว”

“แล้วคุณมาทำงานกับใต้ท้าวเฉินที่ศาลซื่อเหอได้ยังไงคะ” แม้จะเริ่มง่วงจากการเดินทาง แต่ณาราก็ยังอยากรู้เรื่องของเขาต่อ

“ข้าแอบติดตามช่วยเหลือใต้ท้าวสืบคดี คุ้มกันใต้ท้าวจากผู้ที่เสียผลประโยชน์จากการทำคดีของใต้ท้าวอยู่หลายปี กระทั่งครั้งหนึ่ง ข้ายื่นมือเข้าไปช่วยใต้ท้าวปิดคดีเสนาบดีเกากดขี่ข่มเหงราษฎรได้สำเร็จ ฮ่องเต้จึงทรงแต่งตั้งให้ข้าเป็นองครักษ์ขั้น 4 สังกัดศาลซื่อเหอ ทำงานรับใช้ใต้ท้าวเฉินเรื่อยมา”

“คุณก็เลยเลิกเป็นจอมยุทธ มารับราชการแทน อย่างนั้นเหรอคะ”

เจิ้งหมิงพยักหน้ารับ “แต่ข้าก็ยังคงถือว่าตนเองเป็นทั้งชาวยุทธ ทั้งข้าราชสำนัก แล้วเจ้าล่ะ ในโลกของเจ้า เจ้าเป็นมือปราบไม่ใช่หรือ”

“ค่ะ ฉันเป็นมือปราบ ที่เรียกว่า ตำรวจลับ หรือเรียกว่าสายลับก็ได้ ไม่มีใครรู้หรอกว่าฉันเป็นตำรวจ เพราะเบื้องหน้านั้น ฉันเป็นดารา เอ่อ ฉันหมายถึงนักแสดงละครน่ะ”

“เจ้าช่างเก่งกล้านัก”

“ไม่เลยค่ะ ในสมัยของฉัน นอกจากผู้หญิงจะเป็นแม่บ้าน เลี้ยงลูกแล้ว ยังทำงานหลายต่อหลายอย่างได้เก่งไม่แพ้ผู้ชาย ทั้งตำรวจ ทหาร ครู นักการเมือง หรือแม้กระทั่งผู้นำประเทศก็มีนะคะ ที่เรารู้จักกันดีก็คือ ในสังคมระดับโลก เรามีสมเด็จพระราชินีอลิซาเบธที่ 2 เป็นผู้นำเครือจักรภพอังกฤษเลย”

“ฟังเจ้าเล่าแล้ว ข้าอยากรู้เสียแล้วสิว่า ในกาลเวลาของเจ้ามีชาวยุทธ มีสงครามแย่งชิงดินแดนดังกาลเวลาของข้าหรือไม่”

“ไม่มีหรอกค่ะ ในสมัยของฉันผู้คนแข่งขันกันด้วยสงครามทางเศรษฐกิจ แต่กระนั้นผู้คนก็แก่งแย่งชิงดีกันวุ่นวายไม่แพ้สมัยของคุณหรอกค่ะ แต่…” ณารากลืนคำพูดที่เหลือหายลงไปในลำคอ รู้ดีว่าตนเองคงไม่มีทางกลับไปอยู่ในโลกใบเดิมที่คุ้นเคยได้อีก

“แต่อะไรหรือ”

“ฉันคงกลับไปในสมัยของฉันไม่ได้แล้วล่ะค่ะ”

“ข้าเข้าใจ เพราะข้าเองได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ด้วยตาตนเองแล้ว ข้าเห็นว่า เจ้าถูกคนร้ายฆ่าตาย พร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่ง”

“ใช่ค่ะ พวกมันฆ่าน้าอี้ฟาน ผู้หญิงคนเดียวในครอบครัวของฉัน คุณรู้ใช่มั้ยคะว่า ตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรเลย แม้แต่ชีวิต ร่างกายของฉัน ฉันมันก็เป็นได้แค่วิญญาณเร่ร่อนที่เข้ามาอยู่ในร่างท่านหญิงคนนี้เท่านั้น” ยิ่งเอื้อนเอ่ยคำพูดนั้นออกมา หัวใจดวงน้อยก็กลับยิ่งเจ็บปวดจนเกินจะทานทน สายน้ำตาที่พยายามกักเก็บเอาไว้ให้รินไหลอยู่ภายในใจ กลับเอ่อรินอาบสองแก้ม อย่างสุดจะกลั้นเอาไว้ได้อีกต่อไป

“ในกาลเวลาของเจ้า เจ้าอาจไม่เหลือใคร แต่ที่นี่ เจ้ายังมีข้า มีใต้ท้าวเฉิน เลขาเจียง จี้หมิน เจิ้นหยาง เป็นครอบครัวใหม่ของเจ้านะ” ไม่รู้ทำไมเจิ้งหมิงจึงอยากปลอบโยนนาง ด้วยการขยับเข้าไปใกล้ แล้วโอบกอดนางเอาไว้

“คุณจะไม่ทิ้งฉันใช่มั้ยคะ”

เจิ้งหมิงพยักหน้ารับ ก่อนยกมือขึ้นมาเกลี่ยซับน้ำตาที่แก้มนางแผ่วเบา ราวเกรงว่าแก้มนวลจะบุบสลาย ก่อนจรดริมฝีปากอุ่นจัดลงกับกลีบปากอิ่มงามหนักหน่วง เป็นเครื่องยืนยันคำพูดหนักแน่นนั้นว่า เขาจะอยู่เคียงข้างแม่นางผู้นี้เสมอ ไม่ว่าในยามสุขหรือยามทุกข์

แม้จะรู้จักนางได้เพียงไม่กี่วัน แต่องครักษ์หนุ่มก็ต้องยอมรับกับตนเองว่า ในส่วนลึกของใจนั้น พึงใจในตัวณารา อย่างที่ไม่เคยรู้สึกต่อหญิงนางใดมาก่อน

“ข้าจะไม่มีวันทอดทิ้งเจ้า ในกาลเวลานี้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ข้าจะปกป้องเจ้า ไม่ให้ใครมาทำร้ายเจ้าได้อีก”

ณาราสานสบดวงตาคมกล้าตรงหน้าแน่วนิ่ง อิงศีรษะกับไหล่เขา หัวใจดวงน้อยอุ่นซ่านอย่างประหลาด ไม่นึกเลยว่า การมีใครสักคนอยู่ใกล้ๆ มันให้ความรู้สึกพิเศษต่อใจอย่างนี้นี่เอง

ก่อนหน้าที่จะฝันเห็นเจิ้งหมิงบุกเข้ามาในห้องนอนของเะอนั้น ณาราเฝ้าฝันว่าสักวัน ฟ้าจะส่งใครสักคนมายืนเคียงข้าง

ไม่นึกเลยว่า คนๆ นั้นจะอยู่ห่างกันข้ามภพ ข้ามเวลา…

ได้แต่หวังว่าฟ้าคงไม่ใจร้าย พรากเธอและเขาให้จากกันนะ…

ณาราภาวนากับตนเอง แต่แล้วก็รู้สึกง่วงงุน จนแทบลืมตาไม่ขึ้น

ขณะที่เจิ้งหมิงเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน

“เกิดอะไรขึ้น!” เจิ้งหมิงรีบดึงเธอออกจากอ้อมแขน เผ่นแผล๋วออกไปสำรวจนอกประตู เพียงสายตาปะทะเข้ากับธูปยาสลบปักอยู่กลางดิน ตรงหน้าประตู ทุกอย่างก็ช้าไปเสียแล้ว สติสัมปชัญญะที่เคยมีเลือนลางลงทุกที ก่อนร่างจะล้มลงใกล้ๆ กับประตูทางเข้านั่นเอง

ขณะเดียวกัน ณาราเองก็ผลอยหลับไปใกล้ๆ กับกองไฟเช่นกัน

เมื่อเห็นว่าสองสามีภรรยาต่างหลับไหลไม่ได้สติ ชายชุดดำสองคนก็เข้ามาช่วยกันอุ้มร่างของณาราออกมาจากศาลเจ้า

“ได้ทั้งคน ทั้งรถม้า คุ้มค่าจริงๆ ใช้รถม้าของพวกมันนี่แหละ” หนึ่งในชายชุดดำเอ่ย ขณะที่ชายชุดดำอีกสองคนยัดร่างณาราเข้าไป ครู่ต่อมารถม้าก็แล่นออกจากที่ตรงนั้นไป

ครึ่งชั่วยามหลังจากนั้น เจิ้งหมิงฟื้นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหนึบที่ศีรษะ รีบผุดลุกขึ้นยืน โซซัดโซเซเข้าไปในศาลเจ้า ใจหายวาบเมื่อพบว่า ณาราไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว มีเพียงกองไฟที่กำลังจะมอดดับเท่านั้น ออกมามองหารถม้าก็ไม่พบ มีเพียงรอยล้อรถมุ่งออกจากศาลเจ้า จึงติดตามไป

จี้หมินเป็นคนรอบคอบ รถม้าของศาลซื่อเหอ จึงไม่มีทางเหมือนรถม้าโดยทั่วไป

ล้อรถถูกบากลึกลงไปตามแนวขวางให้เกิดรอยลึกชัดเจนยามแล่นไปตามทาง เจิ้งหมิงจึงตามรอยไปได้ไม่ยาก

แม้ใจจะเป็นห่วงณาราสักปานใด แต่ก็เชื่อว่า มือปราบจากห้วงอนาคตอย่างนางจะต้องเอาตัวรอดได้อย่างแน่นอน

แรงสั่นสะเทือนยามรถม้าแล่นไปตามทางขรุขระ จนบางครั้งร่างกระเด็นกระดอนไปตามแรงกระแทกจนศีรษะชนผนังด้านหนึ่ง ปลุกให้ณาราตื่นฟื้นจากฤทธิ์ของธูปยาสลบ มองไปรอบๆ ก็เห็นว่า ชายชุดดำคนหนึ่งนั่งเฝ้าเธออยู่นั้นกำลังนั่งสับปะหงก

หากไม่เพราะต้องการรู้ว่า กลุ่มชายชุดดำจับหญิงตั้งครรภ์ไปไว้ที่ใด ณาราก็คงทำอะไรสักอย่างให้ตัวเองหนีไปได้แล้ว แต่นี่… สิ่งที่เธอต้องทำก็คือ ทำอย่างไรก็ได้ เพื่อถ่วงเวลาให้เจิ้งหมิงตามมาทัน

ถึงองครักษ์หนุ่มจะบอกเธอว่า เจิ้นหยางได้ทำล้อรถของศาลซื่อเหอให้ไม่เหมือนกับรถม้าโดยทั่วไป แต่เธอก็อยากแน่ใจว่า เจิ้งหมิงจะสะกดรอยตามมาถูกจริงๆ

คิดดังนั้นแล้ว ณาราก็ค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้น แอบแง้มหน้าต่าออก แล้วถอดปิ่นปักผมขว้างลงไปใกล้กับล้อรถม้า แล้วร้องเรียกคนเฝ้า

“พี่ชาย พี่ชาย พี่ชาย”

 “อะไร” คนเฝ้างึมงำ ลืมตาขึ้น

“อย่าคิดหนีนะ ไม่อย่างนั้นข้าฆ่าเจ้าแน่” คนเฝ้าไม่ขู่เปล่า คว้ากระบี่ขึ้นมาชี้หน้าเธอด้วย

“ข้าไม่หนีหรอก เพียงแต่ข้าปวดหนัก ท่านช่วยบอกคนขับรถม้าให้จอดหน่อยได้มั้ย ข้าไม่ไหวแล้วจริงๆ นะท่านนะ”

“ก็ได้ๆ เรื่องมากจริงๆ” ชายชุดดำบ่น แต่ก็ผลุบออกไปบอกคนขับแต่โดยดี