ตอนที่ 18 พี่น้องร่วมสาบาน

ครู่ต่อมา รถม้าก็หยุดลง ก่อนที่ชายชุดดำผู้นั้นจะคุมตัวณาราเข้ามายังพุ่มไม้ข้างทาง

“พี่ชาย ท่านไปห่างๆ ได้มั้ย”

“ได้ แต่อย่าคิดหนีนะ” ชายชุดดำผู้นั้นย้ำเสียงกระด้าง เดินกระฟัดกระเฟียดออกไป ปล่อยให้เชลยของเขาได้ทำธุระส่วนตัว

ณารามองซ้ายมองขวา เดินลึกเข้าไปอีกนิด ก่อนนั่งลงทำธุระส่วนตัวของตนเอง พลางคิดว่าจะถ่วงเวลาให้เจิ้งหมิงตามมาทันได้อย่างไร

ขณะเดียวกัน เจิ้งหมิงเดินทางด้วยวิชาตัวเบามาตามรอยรถม้า ป่านนี้คนร้ายคงพาณาราล่วงหน้าไปไกลนับร้อยลี้แล้ว ไม่แน่ใจเอาซะเลยว่า จะติดตามเธอไปทันได้อย่างไร ขณะกำลังหนักใจอยู่นั่นเอง ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าม้าดังใกล้เข้ามา

องครักษ์หนุ่มรีบหลบหลังต้นไม้ใหญ่ ครู่ต่อมาก็เห็นว่า คนที่ควบม้ามานั้นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็น “หานอวี้” จอมยุทธผู้ได้สมญานามว่า “กระบี่ไร้เลือด” นั่นเอง

องครักษ์หนุ่มไม่รอช้า รีบเข้าไปดักหน้าทันที

“คารวะพี่หาน”

“เอ้า ข้าก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็น้องเจิ้งนี่เอง” จอมยุทธวัยย่างสี่สิบ ดวงหน้าเข้มหล่อเหลา ไว้หนวด รูปร่างกำยำ แต่งกายรัดกุมหัวเราะอย่างยินดี ไม่นึกเลยว่า กลางป่าเขาเช่นนี้จะได้พบกับจอมยุทธผู้มีพระคุณกับเขาได้

เมื่อสิบกว่าปีก่อน ขณะที่เจิ้งหมิงท่องยุทธภพอยุ่นั้น เคยช่วยเหลือหานอวี้ให้พ้นจากเงื้อมมือของนักพรตจิ้งจอกได้สำเร็จ และในครั้งนั้นเองเขาและเจิ้งหมิงจึงได้สาบานเป็นพี่น้อง มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน

วันนี้เจิ้งหมิงคงต้องกำลังมีเรื่องเดือดร้อนอยู่เป็นแน่ ไม่อย่างนั้นองครักษ์ขั้น 4 อย่างเขาคงไม่มาเดินอยู่กลางป่าเขาเช่นนี้หรอก

“เจ้าจะไปไหนน่ะ”

“คือ…” เจิ้งหมิงเล่าเหตุการณ์ที่เขาเพิ่งประสบมาโดยละเอียด จะเว้นไว้ก็แต่เรื่องสืบราชการที่ต้องปิดเป็นความลับ

“ห่างจากที่นี่ไปร้อยลี้ก็จะถึงหมู่บ้านกวนไห่แล้ว เจ้าเอาม้านี่ไปก็แล้วกันนะ แล้วค่อยเอาไปคืนข้าที่หมู่บ้าน”

“ขอบคุณพี่หานที่ช่วยเหลือ ข้าต้องรบกวนพี่หานแล้ว” เจิ้งหมิงคารวะพี่ชายร่วมสาบานจากใจ กระโดดขึ้นหลังม้าได้ ก็ควบตะบึงไปเบื้องหน้าอย่างรวดเร็ว

ณาราแกล้งพาตัวเองก้าวขึ้นรถม้าอย่างยากเย็น เพราะต้องสวมบทบาทหญิงครรภ์แก่ แต่กระนั้นก็อดถามชายชุดดำคนเฝ้าอย่างอดสงสัยไม่ได้เลย

“พี่ชาย เราจะไปที่ไหนกัน”

“หมู่บ้านกวนไห่”

“กวนไห่เหรอ ที่นั่นอยู่ติดทะเลหรือเปล่า ทำไมเราต้องไปด้วยล่ะ”

“ถามมากจริง เราก็จะส่งเจ้าขึ้นเรือไปที่เกาะจวินจวูน่ะสิ เจ้าไม่ต้องห่วงหรอกนะ ที่นั่นเจ้าจะสุขสบายยิ่งกว่าตอนอยู่กับสามีของเจ้าซะอีก” แม้ภายใต้ไอ้โม่งสีดำ น้ำเสียงเขาจะดุดดันไปหน่อย แต่ณาราก็ต้องยอมรับว่า ชายผู้นี้ให้ช้อมูลกับเธอได้ดีทีเดียว

รุ่งเช้าที่ควรจะสดใส บัดนี้ปกคลุมไปด้วยหมอก แม้หิมะจะหยุดตกแล้ว แต่ท้องทะเลกว้างก็ถูกปกคลุมด้วยแผ่นน้ำแข็งหนาซะจนเรือไม่สามารถออกทะเลได้ จากที่คนร้ายตั้งใจจะพาณาราออกทะเลไปยังเกาะจวินจวู จึงต้องเลื่อนการเดินทางออกไปในวันพรุ่งนี้ และระหว่างนี้จึงต้องวางแผนลักพาตัวหญิงตั้งครรภ์ในหมู่บ้านมาเพิ่ม

ณาราถูกปิดตาด้วยผ้าสีดำเดินตามชายชุดดำเข้ามาในกระท่อมไม้ไผ่ชั้นเดียว พอมัดเธอติดกับเสากระท่อมแล้ว จึงยอมแกะผ้าปิดตาออก ทำให้ณาราเห็นว่า ภายในห้องไม่มีใครอื่นอีก

ทางด้านเจิ้งหมิง เขาสะกดรอยตามณารามาเรื่อยๆ ขณะที่หิมะโปรยปรายลงมา ก็ทำให้รอยล้อรถจางลงเรื่อยๆ เช่นกัน ความหวังที่จะรู้ว่ารถม้าแล่นไปทางใด ค่อยๆ เลือนลางลงทุกที แต่ก็ยังใจชื้นขึ้นมาได้ กับการบอกเส้นทางไว้ล่วงหน้าของหานอวี้ ยิ่งพบปิ่นปักผมของณาราตกอยู่ระหว่างทาง ก็ยิ่งมั่นใจว่า คนร้ายจะต้องพาเธอไปยังหมู่บ้านกวนไห่อย่างแน่นอน

ขณะกำลังควบม้ามาตามทางตัดผ่านแนวป่านั่นเอง องครักษ์หนุ่มก็ได้ยินเสียงคลื่นซัดฝั่งดังมาแต่ไกล

ยิ่งควบม้าใกล้เข้าไป เสียงนั่นก็ยิ่งชัดเจนขึ้น กระทั่งพบบ้านเรือนชั้นเดียว บ้างปลูกด้วยไม้ไผ่ บ้างเป็นบ้านเดิน หลังจากสอบถามชาวบ้าน จึงแน่ใจว่า เขาได้มาถึงหมู่บ้านกวนไห่แล้ว

เมื่อตามรอยรถม้าไป จึงพบว่ารถมาหยุดอยู่ที่กระท่อมหลังหนึ่ง ด้านหน้ามีชายฉกรรจ์หน้าตาดุดันสี่คน นั่งจับกลุ่มสนทนากันอยู่

“อากาศเย็นแบบนี้ มันจะมีอะไรดีไปกว่าซื้อเหล้านารีแดงชั้นดีมาดื่มอีกเล่า” คนขับรถม้าเอ่ยกับเพื่อนของเขา

“ถ้าอย่างนั้น เจ้าไปซื้อเหล้าก็แล้วกัน ข้าจะไปหากับแกล้ม” ชายฉกรรจ์อีกคนเสนอ ก่อนที่พวกเขาจะแยกย้ายกันไป มีเพียงชายร่างกำยำอีกสองคนนั่งเฝ้าอยู่ตรงหน้าประตู

แทนที่จะบุ่มบ่ามเข้าไป เจิ้งหมิงจึงเดินตามหาบ้านของหานอวี้แทน หลังจากสอบถามชาวบ้านในพื้นที่อยู่ครู่ใหญ่ จึงรู้ว่าหานอวี้อาศัยอยู่กับภรรยาของเขาที่กระท่อมท้ายหมู่บ้าน

“ใต้ท้าวเจิ้ง ท่านพบพี่หานกลางทางเหรอคะ แล้วท่านพบนางรึยัง” หานหลิง ฮูหยินเอ่ยถามหลังจากได้ฟังเรื่องราวจากเจิ้งหมิงจบลง

“ยังครับ แต่ข้ารู้แล้วล่ะครับว่า นางอยู่ที่ไหน” เจิ้งหมิงตอบ ทั้งที่สายตายังคงจับจ้องดวงหน้าของคนพูดแน่วนิ่ง

แม้หานหลิง ฮูหยิน จะแต่งกายเรียบๆ ตามอย่างชาวบ้านธรรมดา แต่เสื้อผ้าแสนธรรมดาสีอ่อนนั้น ก็ไม่อาจปิดบังความงาม ฉาบฉายบนดวงหน้าของนางได้เลย

ดวงหน้าขาวผุดผาดดูอ่อนกว่าวัย ดูรับกันดีกับดวงตาคู่เรียว ภายใต้คิ้วโก่งตามธรามชาติ ไร้การบรรจงวาดใดๆ จมูกโด่งเล็กรับกับริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อ ชวนมอง เมื่อผนวกเข้ากับการเป็นบุตรีของประมุขพรรคอินทรีย์ฟ้าแล้ว ทำให้เขาไม่สงสัยเลยว่า เหตุใดหานอวี้จึงเลือกนางมาเป็นคู่ชีวิต 

“พักนี้ มีคนแปลกหน้าเข้ามาพักในหมู่บ้านของเราอยู่เหมือนกัน ท่านพี่เองก็ทราบ แต่ในเมื่อพวกเขาไม่ได้ทำความเดือดร้อนอะไรให้ชาวบ้าน ท่านพี่จึงไม่ได้ใส่ใจ ไม่นึกเลยว่า พวกเขาจะจับตัวคนของใต้ท้าวมาเช่นนี้ อีกไม่กี่ชั่วยามท่านพี่ก็คงเดินทางมาถึง อย่างไรใต้ท้าวก็พักอยู่ที่นี่ก่อนเถิดนะ”

“ขอบคุณฮูหยิน ข้าคงต้องรบกวนท่านแล้ว” เจิ้งหมิงยกมือขึ้นประสานกับกำปั้น ค้อมศีรษะน้อยๆ อย่างเกรงใจ

“ไม่เป็นการรบกวนอะไรหรอก ใต้ท้าวเป็นผู้มีพระคุณของท่านพี่ ก็เหมือนเป็นผู้มีพระคุณของข้าด้วย หากไม่เพราะเรื่องงานราชการ ใต้ท้าวก็คงไม่เดินทางมาถึงที่นี่ ข้าพูดถูกใช่หรือไม่”

เจิ้งหมิงพยักหน้ารับ “ครับ ขออภัยที่ข้าบอกเรื่องนี้กับท่านไม่ได้”

“ไม่เป็นไร ข้าเข้าใจ ตามสบายนะ เดี๋ยวข้าจะไปทำกับข้าวมารับรองใต้ท้าว” หานหลิงเดินหายเข้าไปในครัวพักใหญ่ก็ยกสำรับออกมารับรองแขกผู้มาเยือน ยังไม่ทันจะรับประทานอาหารเช้า หานอวี้ก็เดินทางมาถึงพอดี