ตอนที่ 11. โลกหลังความตาย

         ในโลกแห่งความตายที่บัดนี้มิได้มีเส้นแบ่งแห่งการเวลากางกั้นนั้น ณาราลืมตาขึ้น พบว่าตนเองกำลังยืนอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคย

สถานที่ที่เธอยืนอยู่เป็นป่าเขาสลัวรางท่ามกลางแสงจันทร์ แลเห็นทิวไม้ตะคุ่มดำ และตรงหน้าของเธอคือ หญิงสาวนางหนึ่งกำลังเดินใกล้เข้ามา

            “คุณเป็นใคร”

            “ข้าชื่อจ้าวเจี้ยนฟาง” นางตอบช้าๆ น้ำเสียงกังวานดุจระฆังแก้ว

            ณาราจ้องดวงหน้างดงามนั้น นิ่งทบทวนเหตุการณ์ครู่หนึ่ง

            จริงสินะ… เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา เธอเข้าแย่งปืนกับคนร้าย เพื่อรักษาชีวิตของธีรเทพเอาไว้นี่นา

            แล้วปืนก็ลั่น จริงสินะ...เสียงปืนดังจนแก้วหูลั่นเปรี๊ยะนั่นคงจะทำให้เธอตายไปแล้ว

            ที่นี่คงเป็นโลกแห่งความตายละกระมัง แล้วผู้หญิงคนที่ยืนอยุ่ตรงหน้าเธอเองก็คงตายแล้วเหมือนกัน

            “ฉันตายแล้ว แล้วคุณเองก็ตายแล้วเหมือนกันใช่มั้ย”

            หญิงสาวผู้นั้นนิ่งไป คล้ายกำลังทบทวนเหตุการณ์อยู่เช่นกัน

            “ข้าเองก็คงตายไปแล้วเหมือนกัน”

            “ถ้างั้น อีกไม่นาน ยมทูตก็จะมารับเราสองคนไปนรก ใช่มั้ยคุณ” ณาราเอ่ยเรื่อยๆ ไม่อนาทรร้อนใจกับความตายเลยแม้แต่น้อย

            ตั้งแต่ตัดสินใจก้าวเข้ามาเป็นตำรวจลับ เดินตามรอยเท้าพ่อ เธอก็บอกตัวเองว่า ชีวิตนี้คงจะจบลงได้ทุกเมื่อ แล้วผู้หญิงตรงหน้าเธอล่ะ จะกลัวความตายมั้ยนะ

            “ใช่ ข้าเองก็คงต้องไปนรกไม่ต่างจากเจ้า”

            “แล้ว คุณไม่กลัวตายหรือ?”

            “ตายเรอะ ข้าไม่กลัวหรอก เท่าที่ผ่านมา ชีวิตข้าก็เหมือนตายทั้งเป็นอยู่แล้ว เกิดเป็นลูกท่านอ๋อง ต้องเสียแม่ตั้งแต่ลืมตาดูโลก พอข้าอายุไม่ถึง 6 ชันษาดี ท่านพ่อก็ส่งข้าเข้าวัง เจ้าคิดว่า ชีวิตในวังสุขสบายนักหรือ วันๆ มีแต่เรื่องแก่งแย่งชิงดี อิจฉาริษยากันไม่รู้จบสิ้น กลับมาถึงบ้านเกิดไ่ม่ทันข้ามวัน ข้าก็ถูกฆ่าเสียแล้ว ข้าตายไปเช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน เสียดายก็แต่ข้าไม่อาจรู้เลยว่า ใครส่งคนมาฆ่าข้าเท่านั้น”

            “ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก เราสองคนตายแล้วนี่ ถึงจะรู้ แต่จะบอกใครได้ว่า ใครฆ่าคุณ”

            “นั่นสินะ” สิ้นคำพูดของจ้าวเจี้ยนฟาง ลำแสงสีดำก็พุ่งขึ้นมาจากพื้นดิน ระหว่างกลางนางกับณารายืนอยู่

            ก่อนที่ยมทูตสวมชุดจีนโบราณสีแดง กับหมวกสีเดียวกันคล้ายหมวกของมือปราบในภาพยนตร์จีนจะปรากฏตัวขึ้น

            “แม่นาง ไปกับข้าเถิด” ยมทูตหนุ่มเอ่ย เข้าคุมตัวจ้าวเจี้ยนฟางเอาไว้ น่าแปลกที่เขากลับไม่สนใจจะจับตัวณาราไปด้วยอย่างที่ควรจะเป็นเลย

            “อ้าว แล้วฉันล่ะ คุณไม่พาฉันไปด้วยเหรอ”

            “ข้าคงพาแม่นางไปด้วยไม่ได้หรอก แม่นางยังไม่ถึงฆาต” พูดจบยมทูตหนุ่มก็พาจ้าวเจี้ยนฟางหายวับไป ทิ้งให้ณารายืนงง ทำอะไรไม่ถูกอยู่ตามลำพัง

            “นี่ เดี๋ยว อย่าเพิ่งไปสิ ถ้าฉันไม่ตาย ฉันจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงล่ะ นี่คุณยม คุณจะทิ้งฉันไว้ที่นี่ไม่ได้นะ” ณาราตะโกนก้อง แปลกเหลือเกินที่โสดประสาทกลับได้ยินเสียงตนเองสะท้อนก้องกลับไปกลับมา

            “นี่ ใครก็ได้ มาเอาตัวฉันไปทีสิ ฉันไม่อยากเป็นผีเร่ร่อนนะ”

            “แม่นางน้อย เจ้าอย่าทุกข์ร้อนใจไปเลย” เสียงทุ้มห้าวของใครคนหนึ่งดังมาจากเบื้องบนนั้น พาให้ณาราชะงักไปครู่ กวาดสายตาไปรอบๆ หาที่มาของเสียง แต่กลับไม่พบสิ่งใด นอกจากทิวไม้มืดทะมึน

            “เสียงใคร… ใครพูดน่ะ คนหรือผี”

            “ข้าไม่ใช่คน ไม่ใช่ผี”

            “ถ้างั้น ท่านก็เป็นเทวดาน่ะสิ”

            “ข้าคือทูตสวรรค์ ตอนนี้ชะตาเจ้ายังไม่ถึงฆาต แต่มีอันต้องจากที่ที่เจ้าเคยมามาอยู่ที่นี่ ขอต้อนรับเข้าสู่ชีวิตใหม่นะ”

สิ้นคำพูดนั้น ลมพายุหอบหนึ่งก็พัดมา หอบเอาณาราให้ลอยขึ้นไปในที่สูง หมุนคว้างกลางอากาศ ตามมาด้วยความรู้สึกคล้ายตกจากที่สูง ภาพความทรงจำมากมาย ผ่านเข้ามาในห้วงความคิด

            ตั้งแต่ภาพหญิงนางหนึ่งเจ็บท้อง ร้องครวญครางอยู่ภายในห้องนอน ท่ามกลางคนรับใช้ หมอตำแย เสียงทารกร้องจ้า ก่อนที่ผู้หญิงนางงนั้นจะสิ้นใจด้วยอาการตกเลือด

            ภาพเด็กหญิงคนหนึ่งเติบโตขึ้นมาท่ามกลางความอ้างว้างเดียวดาย แม้พร้่งพร้อมด้วยสมบัติ ข้าทาสบริวาร แต่ในหัวใจกลับไร้ความสุข

            กระทั่งนางอายุไม่เต็ม 6 ชันษา ก็ถูกส่งเข้าไปอยู่ในวังหลวง ซึ่งเต็มไปด้วยการแก่งแย่ง อิจฉาริษยา ของบรรดานางสนม เจ้าจอม ที่ต่างแย่งชิงความเป็นที่โปรดปรานขององค์ฮ่องเต้ไท่จงองค์ก่อน

            โชคยังดีที่พอนางเจริญวัยขึ้น ฮ่องเต้ไท่จือองค์ปัจจุบันอนุญาตให้นางกลับมาอยู่กับท่านอ๋อง 9 ได้

            แต่ไม่นึกเลยว่า นางกลับต้องถูกทาบทามให้ต้องแต่งงานกับหลี่จิ้ง ลูกชายของแม่ทัพหลี่เหวินเฉาอีก

            และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้นางต้องหนีออกจากตำหนักท่านอ๋องในยามวิกาล

            กระทั่งถูกตามเอาชีวิต

            เห็นชีวิตนางแล้ว ณาราก็ได้แต่นึกสงสาร ในความอาภัพของนาง

            เพราะอย่างน้อยที่สุด เธอก็แค่ต้องสูญเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่ยังเล็ก แต่ก็มีน้าอี้ฟานที่รักและดูแลเธอเหมือนลูกแท้ๆ

            ตั้งแต่ก้าวเข้าสู่วงการมายา ตั้งแต่เป็นดารารุ่นเด็ก กระทั่งกลายเป็นไข่มุกเม็ดงามของเอเชีย ก็มีแต่คนคอยพะเน้าพะนอ ได้ทำงานที่ตัวเองรัก มีแฟนคลัปคอยเป็นกำลังใจให้

            ตลอดชีวิตที่ผ่านมา ไม่เคยต้องมีเวลาให้ตัวเองรู้สึกเหงา เดียวดายเลย

            “นับจากนี้ ชีวิตเจ้าก็คือชีวิตนาง ชีวิตนางก็คือชีวิตเจ้า จงใช้ชีวิตที่เหลือให้มีค่าที่สุด” เสียงทุ้มห้าวนั้นดังมาจากเบื้องบนอีกแล้ว ก่อนที่ทุกอย่างรอบกายจะดับวูบลงอีกครั้ง

            หลังแยกย้ายจากใต้ท้าวเฉินที่หน้าตำหนักท่านอ๋อง 9 แล้ว เจิ้งหมิงก็เดินทางกลับโรงเตี๊ยมที่พัก ระหว่างสองเท้าตะกายอากาศด้วยวิชาตัวเบา เพื่อให้ถึงที่หมายเร็วขึ้นนั่นเอง สายตาขององครักษ์หนุ่มก็เหลือบไปเห็นร่างของใครคนหนึ่งนอนหมดสติอยู่

            องครักษ์หนุ่มไม่รอช้า รีบกระโจนลงสู่พื้น เข้าพลิกร่างนั้นขึ้น ตรวจชีพจรก็พบว่ายังเต้นอยู่

            แสงจันทร์คืนเพ็ญ สาดส่องลงมานั้น ทำให้เขาเห็นดวงหน้าของคนเจ็บชัดเจน

            หนุ่มน้อยผู้นี้หน้าตาเหมือนใครนะ คุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน องครักษ์หนุ่มถามตนเอง ตัดสินใจแบกร่างหนุ่มน้อยขึ้น จากที่จะกลับที่พัก จึงเปลี่ยนเส้นทางมาที่จวนพักรับรองของใต้ท้าวเฉินในทันที

            เลขาเจียง มือขวาคนสนิทของใต้ท้าวเฉิน นอกจากจะรอบรู้ในทางบุ๋นแล้ว ยังรอบรู้ในวิชาการแพทย์อีกด้วย เขาแปลกใจไม่น้อย ที่จู่ๆ องครักษ์เจิ้งหมิงก็กลับมาที่จวนรับรอง พร้อมกับคนเจ็บ