ตอนที่ 10 ถูกฆ่า

     จ้าวเจี้ยนฟางเดินเข้ามาในงานเลี้ยมวันเกิดของบิดา คารวะใต้ท้าวเฉินด้วยความเต็มใจ แต่เมื่อเลื่อนสายตามาหยุดอยู่ตรงหน้าแม่ทัพหลี่เหวินเฉา และหลี่จิ้ง นางกลับคารวะไปตามมารยาทเท่านั้น

            “นี่เจี้ยนฟาง ลูกสาวคนเล็กของข้าที่เพิ่งกลับมาจากวังหลวง ต่อไปเจี้ยนฟางจะกลับมาอยู่ที่นี่แล้วล่ะนะ”

            “ดีๆ นั่งก่อนสิหลานเจี้ยนฟาง” หลี่เหวินเฉาผายมือไปยังเก้าอี้ข้างตัวบุตรชาย

“มานั่งด้วยกันเถิดน้องหญิง” หลี่จิ้งเชื้อเชิกุลีกุจอตักอาหารให้อย่างรู้หน้าที่

จ้าวเจี้ยนฟางจึงต้องเดินมานั่งลงข้างๆ เขาอย่างเสียมิได้

“ท่านหญิงน้อยก็กลับมาแล้ว และวันนี้ก็เป็นวันดี ข้าว่าเรามาคุยเรื่องงานมงคลระหว่างลูกจิ้งกับท่านหญิงดีกว่านะครับท่านอ๋อง” หลี่เหวินเฉาเอ่ยกลั้วหัวเราะ

ขณะที่ท่านหญิงน้อยหน้าตึงขึ้นมาในทันที แม้จะถูกอบรมให้ซ่อนสีหน้า สงบปากสงบคำยามอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ แต่กับเรื่องที่เพิ่งได้ยินแบบไม่เคยรู้ล่วงหน้าเช่นนี้ เธอคงไม่อาจทำได้

“หมายความว่ายังไงคะท่านพ่อ”

“เอ่อ… เรื่องนั้นเอาไว้คุยกันวันหลังเถิดนะแม่ทัพหลี่”

“ไม่ได้หรอก วันนี้แหละ เหมาะสมที่สุดแล้ว” หลี่เหวินเฉาเร่ง ขัดใจนิดๆ ที่เอาเข้าจริงท่านอ๋อง 9 ก็กลับหวงลูกสาวจนออกนอกหน้า

“ท่านพ่อ อย่าเพิ่งเร่งรัดท่านอ๋องเลย ดูซี่ น้องหญิงหน้าแดงไปหมดแล้ว” หลี่จิ้งกระเซ้า ทั้งที่เห็นอยู่แล้วว่า ท่านหญิงน้อยไม่พอใจ

ขณะที่ท่านหญิงน้อยเอ่ยแทรกขึ้นว่า

“ท่านพ่อจะให้ข้าแต่งงานกับคุณชายผู้นี้เหรอคะ”

“เอ่อ…” เห็นดวงหน้าแดงก่ำของบุตรีแล้ว ท่านอ๋อง9 ก็พูดไม่ออก

“ท่านพ่ออยากให้ใครแต่งก็แต่งไป แต่ไม่ใช่ข้า ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย ขอตัวก่อนนะคะ” ว่าแล้วท่านหญิงน้อยก็ลุกขึ้นยืน ก้าวเร็วๆ ออกจากห้องอาหารมา โดยไม่สนใจเสียงเรียกของท่านอ๋องเลยแม้แต่น้อย

         “ลูกข้าเสียมารยาท ต้องขออภัยด้วยนะ” ท่านอ๋องเอ่ยกับทั้งหลี่เหวินเฉาและเฉินลู่ซี

            “ไม่เป็นไรหรอก ข้าเข้าใจ เมื่อรู้ว่าตนเองกำลังจะได้เป็นเจ้าสาว ท่านหญิงน้อยคงจะตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก เชิญรับประทานอาหารต่อเถิดท่าน” แม้จะขัดใจในความทะนงตนของท่านหญิงน้อยผู้นี้ แต่ก็ไม่อยากใส่ใจอะไรให้มากความ สู้มีความสุขกับอาหารอร่อยตรงหน้าจะดีกว่า

           

            จ้าวเจี้ยนฟางเร่งฝีเท้าพาตนเองออกจากห้องอาหารมา ความเจ็บปวดใจที่ถูกบิดาผลักไสให้แต่งงานออกเรือนไปกับชายที่ไมได้รัก พาให้ก้อนสะอื้นแล่นขึ้นมาจุกตันลำคอ สายน้ำตาเอ่อรินอาบสองแก้มอย่างสุดจะกลั้นเอาไว้ได้อีกต่อไป

            “จะรีบไปไหนล่ะท่านหญิงน้อย หยุดคุยกันก่อนซี่” ฮุ่ยเหนียงก้าวเร็วๆ ตามมาร้องเรียก

            “ไม่ต้องมายุ่งกับข้า จะไปไหนก็ไป” จ้าวเจี้ยนฟางตวาดไล่ โดยไม่ยอมหันไปมองหน้าอีกฝ่าย

            ไม่มีทางหรอกที่นางจะยอมให้ฮุ่ยเหนียง คนที่นางเกลียดชังเห็นน้ำตา

            “ท่านหญิงน้อย ถึงข้าจะไม่ใช่แม่แท้ๆ ของท่าน ถึงท่านจะเกลียดชังข้าสักปานใด แต่ข้าก็หวังดีกับท่านมากที่สุดนะ ฮึ เพราะอย่างน้อย ข้าก็ไม่ได้ต้องการให้ท่านแต่งงานกับคุณชายหลี่”

            “งั้นเรอะ” จ้าวเจี้ยนฟางยกแขนเสื้อขึ้นปาดน้ำตาทิ้งไป ก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับแม่เลี้ยงเต็มตา

            “ท่านหญิงน้อยอยู่ในวังหลวงมาตลอด คงไม่รู้หรอกว่า คุณชายหลี่เป็นคนเช่นไร ชาวเมืองฉางโจวใครๆ ก็ต่างรู้ทั้งนั้นล่ะว่า คุณชายหลี่เป็นพวกมักมาก เห็นผู้หญิงเป็นเพียงผักปลาเท่านั้น ถึงท่านจะแต่งงานเป็นฮูหยินของคุณชายได้ ก็คงมีฐานะไม่ต่างจากอนุหรอก ท่านเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ คงไม่อยากใช้สามีร่วมกับผู้หญิงคนอื่นหรอกจริงมั้ย ข้า หาทางออกให้ท่านได้นะ”

            “ทางออกอะไร”  ท่านหญิงน้อยขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจเลยว่า อีกฝ่ายจะมาไม้ไหน

            “ท่านก็แค่กลับเข้าหวังไปซะ เพียงเท่านี้ ท่านก็ไม่ต้องแต่งงานแล้ว”

จริงสินะ...หากกลับเข้าวังไปได้ นางอาจไม่ต้องแต่งงานอย่างที่ฮุ่ยเหนียงว่าก็เป็นได้

            “คืนนี้ ท่านอ๋องคงมัวแต่สนทนากับแขกของท่าน ข้าว่าท่านหญิงน้อยรีบไปเก็บสัมภาระ แล้วรีบกลับเมืองหลวงไปจะดีกว่า”

            เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่จ้าวเจี้ยนฟางคล้อยตามคำพูดของฮุ่ยเหนียง ยิ่งนางให้สาวใช้มาช่วยเก็บสัมภาระ เตรียมแผนการหนีออกจากตำหนักอย่างปัจจุบันทันด่วน ท่านหญิงน้อยก็ยิ่งมองเห็นเส้นทางแห่งอิสรภาพรออยู่ตรงหน้าแล้ว

    จ้าวเจี้ยนฟางปลอมตัวเป็นชาย แบกสัมภาระเท่าที่จำเป็นขึ้นบ่า ก้าวลงจากเรือนเหมยฮวา เมื่อต้องจากบ้านเกิดเมืองนอนเข้าจริงๆ ก็อดใจหายไม่ได้

            “ข้าอกตัญญูนัก ไม่มีโอกาสได้ทดแทนบุญคุณท่านพ่อ ขอท่านพ่อรักษาตัวด้วยนะคะ” ท่านหญิงน้อยพร่ำรำพัน สองเท้าก้าวเร็วๆ สู่ประตูด้านหลังตำหนักท่านอ๋อง 9

            แสงจันทร์ในคืนเพ็ญส่องฉาย แลเห็นหมู่ไม้สองข้างทางตะคุ้มดำ 

            สายลมยามดึกพัดหมู่ไม้ตะคุ่มดำนั้นเอนไหว บางคราก็ดูคล้ายมือของปีศาจกวักเพรียกหานาง ชวนให้อกสั่นขวัญหาย

            หากท่านหญิงน้อยก็ถอยหลังไม่ได้อีกแล้ว นางจำใจต้องสลัดความหวาดกลัวในใจออกไป กลั้นใจก้าวเดินไปข้างหน้า

            แต่แล้ว นางก็ต้องชะงัก เมื่อรู้สึกว่ามีสายตาของใครคนหนึ่งจ้องมองมาจากทางด้านหลัง แต่เมื่อหันไปมอง กลับไม่พบใคร

            หนึ่งชั่วยามของการเดินทางไกลยาวนานนักในความคิดนาง สองขาก้าวเดินผ่านเนินเตี้ยๆ เริ่มอ่อนล้าโรยแรง

            นางเดินมาไกลขนาดนี้คงไม่มีใครตามมาแล้วละ ท่านหญิงน้อยบอกตนเอง วางสัมภาระลงกับพื้น นั่งพักตรงใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง

            แต่แล้ว เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อจู่ๆ ก็มีชายชุดดำสองคน เคลื่อนกายด้วยวิชาตัวเบา ตะกายอากาศมุ่งมาทางนาง พอได้ระยะก็ชักกระบี่ออกมา

            คมกระบี่ต้องแสงจันทร์วับวามพาให้นางตกใจจนแทบสิ้นสติ

            “พวกเจ้าเป็นใคร ต้องการอะไรจากข้า”

            “ชีวิต…” หนึ่งในชายชุดดำตอบเสียงเหี้ยม

            “พวกเจ้า เอ่อ พวกท่านอย่าทำอะไรข้าเลย พวกท่านอยากได้อะไร ข้าจะหามาให้ทุกอย่าง ขอเพียงพวกท่านปล่อยข้าไป”

            “ข้าเองก็อยากทำอย่างนั้นอยู่หรอก หากข้าปลอ่ยเจ้าไป ชีวิตข้าสองคนก็คงหาไม่เช่นกัน อภัยให้ข้าเถิดนะ” ว่าแล้ว ชายชุดดำผู้น้นก็ตวัดปลายกระบี่เข้าจ้วงแทงร่างของนาง

            คมกระบี่ผ่านเสื้อผ้า ผิวเนื้อนางอย่างไร้ความปราณี

            ในวินาทีที่วิญญาณของจ้าวเจี้ยนฟางหลุดจากร่างนั่นเอง เป็นเวลาเดียวกับที่ดาวดวงหนึ่งพุ่งจากโค้งฟ้าอีกด้านหนึ่ง สู่พื้นดิน

            แม้จะเป็นเหตุการณ์ธแสนธรรมดาที่เกิดขึ้นได้ทั่วไป แต่ในค่ำคืนนี้กลับแตกต่งไปจากทุกค่ำคืนที่ผ่านมา

            เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นคือ… กงล้อแห่งโชคชะตากำลังพาวิญญาณดวงหนึ่ง ข้ามกาลเวลามายังแผ่นดินต้าเถียน