Chapter 29

“คืนนี้นั่งข้างๆ ได้เต็มที่ แต่ขอให้งานเสร็จก่อนนะหมอนิ”

“รู้แล้ว สั่งจริงเชียว” แพทย์หญิงนิภากระแทกเสียงอย่างหงุดหงิด ก่อนจะไปนั่งทางด้านหลัง แต่ก็ขยับขึ้นมา พลางเกาะไหล่คนขับไว้แน่น

“โห เชียงใหม่เปลี่ยนไปเยอะมากเลยนะคะวินท์”

“ครับ”

“นิ ชักอยากมาทำงานที่สาขานี้จัง”

“คลินิกที่เชียงใหม่ ไม่ได้ต้องการหมอสูตินะเท่าที่รู้” นายแพทย์สุชาติพูดลอยๆ ก่อนจะมองไปที่กระจกด้านข้าง เห็นแพทย์หญิงส่งสายตามาอย่างไม่พอใจ ชายหนุ่มอมยิ้มแล้วสัญญากับตัวเองว่าคืนนี้ยังไงก็ต้องจับตาดูพฤติกรรมของแพทย์หญิงรุ่นน้องอย่างใกล้ชิด ชายหนุ่มสัญญากับตัวเองว่าจะไม่มีวันยอมให้หมอรุ่นน้องตกหลุมพรางเหมือนที่ตนเองได้ตกมาแล้ว นายแพทย์สุชาติหรี่ตามองเห็นแพทย์หญิงซบศีรษะลงที่ไหล่ แม้จะทำจากด้านหลังรถ

โรงพยาบาลพิงค์วราคม

ต้นน้ำอ้าแขน เมื่อลูกชายตัวน้อยวิ่งเข้ามาหา โดยส่งเสียงเรียกมาแต่ไกล “แม่ครับ แม่”

“น้องนนท์” ต้นน้ำหันไปตามเสียงแล้วกางแขนเพื่อรอรับร่างลูกชายเพียงคนเดียวเข้าสู่อ้อมกอด 

“น้องนนท์คิดถึงคุณแม่”

“แม่ก็คิดถึงลูกครับ” ต้นน้ำกอดลูกชายเพียงคนเดียวแน่น น้ำตารื้นด้วยความตื้นตันเมื่อลูกชายซบศีรษะที่บ่า 

“คุณตากับคุณยายล่ะครับมาด้วยไหม”

“อยู่ตรงโน้นครับ” เด็กชายนนท์วัตรชี้ไปทางด้านหน้า ต้นน้ำเห็นนายแพทย์เอกชัยและพยาบาลอรวสา กำลังยืนคุยกับผู้อำนวยการโรงพยาบาล หญิงสาวอุ้มลูกชายไว้ในอ้อมกอด แล้วเดินไปสมทบคุณพ่อและคุณแม่สามีที่สนทนากับท่านผู้อำนวยการโรงพยาบาลเสร็จ แล้วกำลังเดินตรงมาที่ตนเอง

“สวัสดีค่ะ คุณพ่อคุณแม่”

“สวัสดีจ๊ะน้ำ เดี๋ยวเย็นนี้แม่กับพ่อเราก็บินขึ้นมานะ”

“จริงๆ เหรอคะ ดีใจจัง”

“งั้นเดี๋ยวน้ำ จองโรงแรมเพิ่มนะคะ”

“แม่เราเค้าไม่อยากพักในเมือง อยากพักใกล้ๆ โรงพยาบาลนี้แหละ”

“ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวน้ำจัดการให้เลยนะคะ จริงๆ บ้านน้ำอยู่ใกล้ๆ โรงพยาบาล แต่มีแค่ห้องนอนเดียวกับห้องน้องนนท์”

“ไม่เป็นไรจ๊ะ นอนโรงแรมนั่นแหละสะดวก เพราะกว่าจะกลับจากที่งานคงดึก พรุ่งนี้แม่มีงานที่สมาคมอีก อยากอยู่โรงแรมแถวๆ รอบนอกมันใกล้ธรรมชาติ”

“นี่จ๊ะ หมอวินท์ฝากแม่มาให้ คืนนี้น้ำใส่ชุดนี้นะลูก หมอวินท์อุตส่าห์เลือกให้เอง”

ต้นน้ำรับกล่องสีขาวมองยี่ห้อที่ติดหน้ากล่อง ก็รู้ว่าชายหนุ่มจ่ายเงินสำหรับชุดนี้แพงมาก ต้นน้ำรู้สึกตื่นเต้นจนอยากเปิดออกดูแต่อายพ่อและแม่สามีที่กำลังยืนอยู่ด้านหน้า หญิงสาวได้แต่ลูบกล่องเบาๆ แล้วนึกถึงใบหน้าสามี 

“ขอบคุณค่ะคุณแม่ คืนนี้เราต้องไปงานกี่โมงคะ”

“ประมาณทุ่มครึ่งก็ได้”

“ไปค่ะคุณแม่น้ำไปส่งที่โรงแรมค่ะ”

ต้นน้ำกดข้อความส่งผ่านโปรแกรมยอดฮิต ส่งให้สามี “ขอบคุณนะคะ สามีน้ำน่ารักที่สุด” พร้อมส่งสติ๊กเกอร์เป็นรูปไอคอนที่มีตัวการ์ตูนยกมือไหว้ท่วมหัว 

อนวินท์กดอ่านข้อความขณะที่รถติดไฟแดง ชายหนุ่มหลุดหัวเราะกับอารมณ์ขันของภรรยา พลางกดข้อความส่งตอบกลับไปสั้นๆ 

แพทย์หญิงนิภา แอบสังเกตปฏิกิริยาของชายหนุ่ม แล้วเม้มริมฝีปากแน่น “ใครนะส่งข้อความให้วินท์ทำไมวินท์ต้องยิ้มกว้างขนาดนั้น ฉันต้องรู้ให้ได้มันเป็นใคร”หญิงสาวพยายามชะโงกไปใกล้ๆ แต่อนวินท์ปิดหน้าจอ หญิงสาวถึงกับเม้าริมฝีปากแน่น 

“ใครนะ ต้องรู้ให้ได้” แพทย์หญิงนิภาพูดกับตัวเองในใจ

อนวินท์ขับรถแล้วนึกภาพไปถึงใบหน้าของภรรยาสาวตอนเปิดกล่อง แล้วเห็นชุดเดรสสีครีมไข่มุก พร้อมเครื่องประดับสองชิ้น ชายหนุ่มนึกไปถึงภาพตอนที่ภรรยาสาวสวมใส่ชุดที่ตนเองเลือกให้ ย้อนนึกไปถึงภาพตอนที่เลือกชุดผ่านโปรแกรมยอดฮิต โดยสั่งให้ทางร้านส่งชุดผ่านมาทางมือถือ อนวินท์ก็ไม่เคยคิดว่าตนเอง จะทำให้ใครได้ขนาดนี้ ชายหนุ่มขับรถแล้วนึกถึงภรรยาสาวยืนยิ้มให้แล้วหัวใจมันพองโต ราวกับมีผีเสื้อนับพันวิ่งไปมาตรงช่วงท้อง อนวินท์ผิวปากเป็นทำนองเพลงรักอย่างอารมณ์ดี แต่ชายหนุ่มกลับไม่ได้สังเกตุของ หญิงสาวที่เป็นเพื่อนร่วมงาน ที่ใบหน้าหงิกงอ หงุดหงิด แพทย์หญิงนิภา เม้มปาก

กัดริมฝีปากล่าง มือจิกที่เบาะนั่งอย่างแรง ด้วยความหึงหวงในตัวเพื่อนชายคนสนิทที่ตนหลงรัก