เพิ่งจะมาถึงได้สองวันเอง ที่นี่แคว้นฉินก่อนประวัติศาสตร์กี่ปีไม่รู้หรืออาจไม่มีก็ได้มั้ง นางมาอยู่ที่หมู่บ้านไป๋ฮวาทางทิศตะวันตกของแคว้น ห่างจากเมืองหลวงหนึ่งพันแปดร้อยลี้ นับว่าไกลไม่น้อย
ชาวบ้านมีทั้งดีและไม่ดี หมู่บ้านไป๋ฮวามีกว่าสี่ร้อยชีวิต เมื่อวานใกล้ฤดูเก็บเกี่ยว คนที่ไปดูเรื่องสนุกก็เป็นพวกแม่บ้านว่างงาน เหมือนจะได้ยินเสียงบรรดาสะใภ้ถูกแม่สามีทุบตีออกมาจากหลายๆบ้านที่เสียเงินให้นางและยังต้องเสียเสบียงอีก
ไป๋ซู่ฮวาเป็นหลานคนที่สามของสกุลไป๋ คนโตคือไป๋ซีฮวนบุตรชายลุงใหญ่อายุสิบแปดปีตอนนี้ทำงานเป็นนักบัญชีที่ตัวอำเภอ แต่งงานกับบุตรสาวร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่งเมื่อปีกลาย เขามักไม่อยากกลับบ้านเพราะรังเกียจที่บ้านแต่เมื่อถึงเวลาเก็บเกี่ยวจะรีบมาขนเสบียงทันที เหอะปีนี้อย่าหวังว่าจะได้ไอ้หน้ายาว
อีกคนคือไป๋ซิ่วอายุสิบเจ็ดหน้าตานับว่าดีเสียแต่นิสัยไม่ค่อยดี ไปซู่ฮว่าเป็นหลานคนที่สามอายุสิบหกและไป๋ซูหยางอายุเก้าขวบเป็นหลานคนที่สี่ทั้งคู่เป็นบุตรของไป๋จิงถิงกับโจวซิ่วเหมยบุตรชายคนรองที่ไปทำการค้าแล้วถูกโจรปล้นจากนั้นก็ถูกฆ่าตายเมื่อสองปีก่อน
อาสามไป๋เจินอายุยี่สิบเป็นคนใจดีมักมีขนมมาฝาก แต่ท่านปู่กับท่านย่าลำเอียงรักบ้านใหญ่มากว่าอาสามเลยหนีไปทำงานข้างนอก ส่งเงินมาให้เดือนละสามร้อยอีแปะ แต่ก็ยังถูกด่าอยู่ดีไป๋จิ้งกับบุตรชายมีเงินเดือนคนละหนึ่งตำลึงครึ่ง ให้สองผู้เฒ่าแค่เดือนละหกร้อยอีแปะกลับบอกว่ากตัญญูคนบ้าอะไรลำเอียงจัด เดินข้ามสะพานไม่เอียงจนตำน้ำตายหรือ ไง ส่วนอาเล็กเกิดมามีปมอายุสิบสามก็มีปุ่มเต็มหน้าตอนนี้อายุสิบเก้ายังไม่ออกเรือน บิดามารดาไล่ไปอยู่เพิ่งท้ายบ้านติดกับคอกหมู
"ครอบครัวปัญญาอ่อนเอ๊ย มีในนิยายทะลุมินิทุกเรื่องหรือว่าเจ๊ทะลุมิติมาในนิยายวะ ว่าแต่เจ้ทะลุมิติมาเรื่องไหนล่ะไม่เคยอ่านจริงจังนี่หว่า เฮ้อชีวิตน่าสงสาร เพื่อนรักกันแท้ๆแค่อยากปีนหัวฉันถึงกลับลงมือผลักกันเลยหรือ หน้าผาสูงต้องสองพันเมตร ร่างฉันไม่เละเป็นโจ๊กแล้วหรือ"
ไป่ซู่ฮวาเดินไปหยิบกระดูกหมูออกมาหนึ่งท่อน เช้านี้ต้มโจ๊กก็แล้วกัน เดี๋ยวสายๆค่อยเจียวน้ำมัน นางนำหมูติดมันมาสับละเอียด เตรียมปั้นใส่ในโจ๊กนวดแป้งสาลีเพื่อทำหมั่นโถว
เคี่ยวกระดูกหมูเตาหนึ่งต้มข้าวเตาหนึ่ง ครอบครัวหยางหนิงเฉิงเพิ่งจะย้ายมาได้สามปีกว่า พวกเขาขอซื้อบ้านหลังนี้หลังจากล้อมรั้วอิฐซ่อมแซมบ้านแล้วก็ไม่มีเงิน
หยางหนิงเฉิงเป็นบัณฑิตเรียนดีลายมืองดงามจึงมีรายได้จากการเขียนหนังสือและวาดภาพอวยพร สาเหตุที่จางชุนเลือกลงมือกับเขาก็เพราะต้องการให้หยางหนิงเฉิงเสียชื่อเสียง คบชู้ภรรยาคนอื่นจะมีสิทธิ์เข้าสอบได้อย่างไร
เพราะตาทึ่มนี่ขาเจ็บไปสอบคราวนี้ไม่ได้ตำแหน่งซิ่วไฉจึงตกเป็นของไอ้หน้าปลาในนั่น
"หึ ยังหรอกแกยังรับผลกรรมไม่พอ ยังมีของขวัญอีกหึ" ไป๋ซู่ฮวาอวยพรไอ้หน้าปลาในนั้นอย่างกัดฟัน
ยามเหมาแล้วโจ๊กในหม้อได้ที่ไป๋ซู่ฮวาปั้นหมูใส่ในน้ำแกงกระดูกหมูก่อนจะค่อยๆเทใส่หม้อโจ๊กทีละน้อยคนเบาเมื่อเรียบร้อยก็เอาหม้อออกต้มน้ำสำหรับล้างหน้าให้ทุกคน จากนั้นก็หันไปนึ่งหมันโถว เสียงกุกกักๆเดินมาหาก่อนที่จะมานั่งข้างๆคอยดูไฟให้
"ตื่นมาทำไมแค่นี้พี่ทำเองได้ ไม่ได้อยู่บ้านนั้นแล้วพักผ่อนเถอะฟ้าสว่างค่อยตื่น"
"ข้านอนไม่หลับ พี่ใหญ่ข้าคิดถึงท่านพ่อกับท่านแม่ขอรับ"ไป๋ซูหยางร้องไห้ซุกกับหน้าอกพี่สาวกอดนาวแน่น สะอื้นจนไหล่สะท้านไป๋ซู่ฮวากอดเขาไว้ตบหลังให้น้องชายเบาๆ
"พี่ก็คิดถึง แต่ซูหยางฟังพี่นะคนจากไปแล้ว เราสองคนต้องมีชีวิตที่ดีท่านพ่อท่านแม่มองอยู่จากบนนั้นจะได้ไม่ทุกข์ใจ"
"พี่ใหญ่ พี่เขยเป็นคนดีไหมขอรับ เอ่อเขาสั่งให้เรียกเขาว่าพี่เขย"ไป๋ซูหยางมองหน้าพี่สาว
"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เมื่อก่อนแค่เจอหน้าไม่เคยพูดคุยหรือทักทาย แต่ในเมื่อต้องอยู่ด้วยกันแล้วก็ทำอะไรไม่ได้ น้องเล็กพี่ติดหนี้ท่านหมออยู่สิบตำลึง หากหมดหนี้ก้อนนี้พี่จะส่งเจ้าไปเรียนอีกครั้งหนึ่ง"
"พี่ใหญ่ ค่าใช้จ่ายในการศึกษานั้นสูงมาก ข้าไม่เรียนแล้วขอรับ ข้าไม่อยากเห็นท่านลำบากอีก"ไป๋ซูหยางสงสารพี่สาวของเขา นางยอมถูกทุบตีเพื่อแอบแบ่งอาหารให้เขาเสมอ ไป๋ซูหยางคลอดก่อนกำหนดร่างกายจึงอ่อนแอ หลังจากที่พ่อแม่จากไป บ้านใหญ่ก็ลำเอียงเห็นได้ชัด อาหารก็ให้พี่สาวเขาทำหญ้าหมูเขาก็เป็นคนเกี่ยว อาเล็กมาเขาช่วยก็ถูกด่าไล่ไปหาว่านางเป็นตัวเชื้อโรคเดี๋ยวจะเอามาติดหมูที่เลี้ยงอีก
"น้องเล็ก พี่กับพี่เขยคนนั้นของเจ้าไม่รู้ว่าจะเป็นเช่นไร อีกอย่างเขามีคนรักอยู่แล้ว หากเจ้าไม่เรียนภายภาคหน้าพี่จะพึ่งผู้ใด สตรีที่เป็นหม้ายใช้ชีวิตลำบากมากนะ เจ้าดูท่านป้าไป๋ฮวนท้ายหมู่บ้านสิ จะไปมาไหนก็ลำบากมีแต่สายตาจ้องมอง หากว่าสามีนางตายยังพอทำเนา แต่นี่สามีนางอยากมีเมียน้อยแล้วทอดทิ้งพวกนางแม่ลูก วันหนึ่งพี่เขยเจ้าก็ต้องเลือกคนรักเขาอยู่ดี ตอนนี้เขาป่วยร่างกายย่ำแย่อาศัยบ้านเขาเราก็ช่วยกันดูแลเขากับน้องไปก่อน หากเขาหายดีเราค่อยว่ากัน อาจแบ่งที่ดินตรงนั้นปลูกบ้านหลังเล็กๆอยู่กันพี่น้องก็ได้"
ไป๋ซู่ฮวาลูยหัวน้องชายก่อนจะผสมน้ำอุ่นเตรียมไปเช็ดตัวให้หยางหนิงเฉิง เมื่อคืนเขามีไข้ไม่รู้ว่าตอนนี้ดีขึ้นหรือยัง ไป๋ซู่ฮวาไม่รู้เลยว่าคนบนเตียงโมโหนางจะเป็นจะตายอยู่แล้ว ไอ้เด็กบ้านั่นเก้าขวบแล้วนะจะร้องไห้ก็ร้องไปสิ ทำไมต้องกอดแน่นเชียวยังซุกหน้ากับอกพี่สาวเจ้าอีกที่ตรงนั้นของข้านะไอ้น้องเมีย อาหลี่ที่เพิ่งมารายงานข่าวเห็นหน้าที่ดำเป็นก้นหม้อของเขาก็ถามไถ่"ท่านแม่ทัพขอรับ ท่านเป็นอะไรหรือเปล่าอาหลี่ทำอะไรผิดไปหรือไม่ขอรับ""ไม่เกี่ยวกับเจ้าหรอกสตรีบ้านนั่นฟุ้งซ่านปีนเตียงข้าเสร็จแล้ววันๆคิดแต่จะถีบหัวส่ง"หยางหนิงเฉิงโมโหจะตายอยู่แล้วคำก็จะไปสองคำก็จะไปหึ"เอ่อ ว่ากันว่าหากสตรีชอบคิดฟุ้งซ่านก็ต้องทำให้นางไม่ว่างขอรับ""ทำให้พวกนางไม่ว่าง ทำอย่างไรใช้งานพวกนางหรือ""เอ่อ ว่ากันว่าหากสตรีตั้งครรภ์มีบุตรพวกนางจะไม่มีเวลาว่างให้ไปคิดเรื่องอื่นขอรับท่านแม่ทัพข้าน้อยได้ยินมาเช่นนี้"เสียงไป๋ซู่ฮวาเดินเจ้ามาอาหลี่จึงรีบไป หนางหนิงเฉิงยังคงแกล้งหลับอยู่ ไป๋ซู่ฮวาถูกเขาบีบข้อมือเมื่อคืนนี้ยังเจ็บอยู่ ตาที่มนี่สัญชาตญาณระแวงภัยดูไม่เหมือนบัณฑิตแก่เรียนสักนิด นางกลัวเขาจะเล่นงานนางอีกจึงเอ่ยปา
ไป๋ซู่ฮวาเดือนออกมาก็เห็นน้องขายกำลังผสมน้ำอุ่นให้เด็กทั่งสองล้างหน้าอยู่ ตอนกลางคืนอากาศจะเย็น ทำไมเลือกบ้านติดป่าติดเขาแบบนี้นะ ยังดีที่ล้อมรั้วอิฐแข็งแรง ไม่งั้นหากสัตว์ป่าหลุดลงมาเจ้ากับน้องไม่กลายเป็นอาหารจานโปรดหรือ"กินข้าวแล้วพี่จะไปบ้านท่านน้าฮวนสักหน่อย มะรืนจะเก็บเกี่ยวแล้วพี่จะไปหากระสอบมาใส่เสบียง น้องเล็กเจ้าอยู่บ้านดูแลหนิงจินกับหนิงหรงนะ ห้องใหญ่ที่ติดกับห้องที่เจ้านอนช่วยกันเก็บกวาดหน่อย พี่จะใช้เก็บเสบียงน่ะ"เด็กๆรับปากก่อนจะกินโจ๊กกับหมั่นโถว ไป๋ซู่ฮวาตักโจ๊กใส่ชามจากนั่นก็ใส่ตระกร้าคลุมผ้าเดินไปทางบ้านใหญ่"อาเล็กๆ ข้าเองเจ้าสามท่านอยู่หรือไม่""อยู่ๆ เสี่ยวฮวาหรือเจ้ามาหาอาทำไมกันเดี๋ยวติดโรคจากอาหรอก" ไป๋ลู่เอ่ยแก่หลานสาว นางมีตุ่มขึ้นตามใบหน้า บางครั้งก็เจ็บมาก ไป๋ซู่ฮวาเห็นใบหน้าอาสาวก็ไม่ได้ตกใจ นางเป็นสิวอักเสบสินะ ต้องทำให้หน้าตาสะอาดเกลี้ยงเกลา ไม่สะสมฝุ่นละออง"อาเล็ก ท่านไม่ได้ป่วยหรอกมันเป็นอาการของคนที่ผิวแพ้ง่ายนะ ท่านอย่ากินพวกผักดองมากล่ะ ล้างหน้าบ่อยๆเดี๋ยวก็ดีขึ้น น้ำซาวข้าวเก็บเอาไว้รินแต่ที่ใสๆเอาไว้ล้างหน้าอดทนหน่อยไม่นานก็ดีขึ้น แต่มีเรื่องหนึ
ไป๋ซูหยางกับกำลังช่วยกันกับเด็กทั้งสองกวาดพื้นห้อง โต๊ะเก้าอี้หนักเกินไปพี่สาวเขาบอกว่าจะกลับมาทำเอง ไป๋ซู่ฮวาเปิดประตูห้องที่หยางหนิงเฉิงนอนหลับอยู่ ก่อนจะให้คนมาใหม่รอด้านนอกนางปลุกเขาค่อยๆเขย่า"นี่ตาทึ่ม ตื่นเถอะมีคนมาหาท่านแหนะ ตื่นๆ" หยางหนิงเฉิงลืมตาก่อนจะใช้แขนรัดแผ่นหลังนางแล้วจับพลิกไว้ใต้ร่าง" คำก็ตาทึ่มสองคำก็ตาทึ่ม เรียกใหม่ไม่งั้นข้าจะลงโทษเจ้านะ""นี่ข้าหนักนะ เดี๋ยวขาท่านก็อักเสบหรอกหายไข้แล้วหรือ ไม่เรียกตาทึ่มจะให้เรียกอะไรเล่า อื้อๆๆๆ"หยางหนิงเฉิงจูบนางเรียกร้องจนคนใต้ร่างทั้งทุบทั้งผลักไม่นานนางก็อ่อนลงยอมรับจุมพิตแสนหวานนั้น ก่อนหยางหนิงเฉิงจะปล่อยอย่างเสียดาย"ต่อไปให้เรียกว่าท่านพี่ หรือไม่ก็สามีเข้าใจไหมไม่งั้นข้าจะทำโทษเจ้าอีก ขาข้าเจ็บแต่อย่างอื่นข้าแข็งแรงนะเด็กดื้อ""ได้ๆ ไม่เรียกตาทึ่มแล้วปล่อยก่อนข้าหนักอื้อๆ"เขาจูบนางอีกครั้งๆนี้เรียกร้องกว่าเดิมมือหนาเริ่มซุกซนจนไป๋ซู่ฮวาต้องยึดเอาไว้ ก่อนจะออกแรงผลักเขาออก"ข้าก็ไม่เรียกตาทึ่มแล้วไงท่านยังรังแกข้าอีก ไม่รักษาสัญญานี่" หยางหนิงเฉิงพลิกกายลงรั้งนางมากอดก่อนจะเอ่ย"ข้าไม่ได้ลงโทษ ข้าให้รางวัลเด็กดีต่างห
ไป๋ซู่ฮวาค่อยๆขับเกวียนวัวไปยังทางหมู่บ้านฝั่งตะวันตก ชาวบ้านที่เห็นนางขับเกวียนผ่านไปก็ตะลึง เด็กคนนี้เมื่อก่อนทำไร่ไถนาเก็บผักป่าให้หมู เสื้อผ้าไม่เคยได้ใส่ดีๆรองเท้ายังแทบจะไม่มีใส่ แล้วตอนนี้เล่าชุดกระโปรงสีเขียวตัดกับเสื้อแขนยาวสีขาว ใบหน้าเนียนละเอียดศรีษะเกล้ามวยต่ำทรงสตรีออกเรือนแล้ว ยังมีดอกไม้ป่าดอกเล็กๆแล้วแซมตามร่องมวยผม ดูแล้วเหมือนเทพธิดาก็ไม่ปานช่างงดงามนัก"เสี่ยวฮวา จะไปไหนหรือวันนี้แต่งตัวงามเชียว""อรุณสวัสดิ์เจ้าค่ะท่านป้า อรุณสวัสดิ์ทุกคนข้าจะไปบ้านท่านน้าฮวนเจ้าค่ะ พอดีจะเก็บเกี่ยวแล้วจะขอซื้อกระสอบเจ้าค่ะ""เฮ้อ ระวังหน่อยนะแม่หนู ได้ข่าวว่าย่าเจ้าน่ะตามพี่ชายเจ้ากลับมา ให้พาลูกน้องที่ร้านเมียเขากับร้านเถ้าแก่เขามาด้วย คงตั้งใจมาแย่งเจ้านั่นแหละ" ชาวบ้านที่นี่ไม่ได้เลวร้ายทุกคนคนส่วนมากจิตใจดี"เฮ้อ พูดก็พูดเถอะนะ ไม่รู้จางชุนคนนั้นเหตุใดถึงตาต่ำนักเจ้างามถึงก็เพียงนี้ยังไม่พอใจอีกถอนหมั้นดีๆก็ได้ไยต้องสร้างเรื่องให้คนเขาเสียหาย""ทุกท่านอย่ากล่าวอีกเลย ข้ากับเขาไร้วาสนา ตอนนี้ข้ามีชีวิตที่ดีแล้ว สามีข้าท่านหมอบอกว่าปีหน้าก็เดินได้คล่องถึงเวลานั้นก็สามารถลงสอบไ
มาถึงท้ายหมู่บ้านก็พบกระท่อมดินหนึ่งหลัง มีรั้วไม้ไผ่กั้นไว้ในรั้วมีเด็กผู้หญิงอายุเจ็ดขวบกำลังให้อาหารไก่และเด็กผู้ชายห้าขวบกำลังตักน้ำรดแปลงผัก"เสี่ยวชิงเสี่ยวฉุนท่านน้าฮวนอยู่หรือไม่ พี่ซู่ฮวามีเรื่องอยากปรึกษา"ไป่ชิงกับไป๋ฉุนเงยหน้ามามองผู้มาเยือนจึงเอ่ยทัก"พี่ซู่ฮวาท่านสบายดีหรือเจ้าคะ ท่านแม่ไม่ค่อยสบายอยู่ในบ้านเจ้าค่ะ""อ๋อ พาพี่ไปหาท่านแม่ได้หรือไม่"เสี่ยวชิงพยักหน้าก่อนจะพานางเดินเข้าไปในบ้าน ไป๋ฮวนนอนหลับอยู่ เสียงไอเป็นระยะๆเสี่ยวชิงเรียกนางไป๋ฮวนค่อยๆลืมตา"สวัสดีเจ้าค่ะท่านน้า ข้าเองซู่ฮวาบุตรสาวโจวซิ่วเหม่ยเจ้าค่ะ""อ้อ เสี่ยวฮวาหรือ แค่กๆๆ มีเรื่องอะไรให้น้าช่วยหรือเปล่าแค่กๆ""ท่านน้าป่วยมานานหรือยังเจ้าคะ เหตุใดท่านปิดบ้านจนแสงแดดไม่ส่องแบบนี้เล่า ข้าช่วยเปิดให้นะเจ้าคะ"ไป่สู่ฮวาเปิดหน้าต่างออกไปก็เห็นภายในบ้านยุ่งเหยิง ข้าวของระเนระนาด มีร่องรอยของการทุบตีเด็กๆด้วย"ท่านน้า เกิดอะไรขึ้นเหตุใดถึงมีร่องรอยถูกทำร้าย""ฮือๆๆๆ ท่านพ่อมาแย่งเสบียงท่านแม่ไม่ให้เขาเลยทุบตีเจ้าค่ะ ฮือน้องเล็กเป็นใบ้ไม่ยอมพูดเขาหาว่าท่านแม่เป็นตัวอัปมงคลให้กำเนิดเด็กอัปมงคลเจ้าค่ะฮือๆๆๆๆ
อาหลี่เอ่ยชมนาง ตอนที่นอนในห้องอยากจะโบกไอ้เด็กบ้านี่สักฝ่ามือ นั่นเมียข้านะอยากไปชายแดนใช่ไหมเดี๋ยวน่าดูแน่"ข้าขอตัวไปดูพี่ชายเจ้าก่อน เที่ยงแล้วได้เวลากินยาแล้ว" ไป๋ซู่ฮวาเดินเข้าไปในห้องเห็นคนตัวโตนอนหลับอยู่ นางอังหน้าผากเขาก่อนจะรู้ตัวก็อยู่ใต้ร่างเขาเรียบร้อยแล้ว"ทำไมรู้สึกเหมือนท่านไม่ได้ป่วยเลยนะตา เอ่อท่านพี่""เมียจ๋า คิดถึงเจ้าจังข้าหิวแล้ว""เดี๋ยวก่อน ข้าลืมไปว่าท่านยังไม่ได้กินข้าว รอเดี๋ยวนะอื้อๆๆ" ไป๋ซุ่ฮวากำลังจะลุกแต่ถูกเขาจุมพิตเว้าวอนเรียกร้อง ไม่นานก็เรื่อยลงมาจนครอบครองทรวงอกแสนหวานนั้น"ทะท่านพี่ พอ พอก่อน อื้อ ท่านพี่ท่านบาดเจ็บอยู่นะอยากให้แผลที่หลังฉีกหรือไง ข้ายินดีเป็นหม้ายนะถ้าท่านไม่รักตัวเอง" ได้ผลคนตัวโตหยุดทันทีมองนางตาละห้อย"อยากรักเจ้า อยากกลืนกินเจ้าคนดีสงสารข้าหน่อยไม่ได้หรือ""ท่านบาดเจ็บอยู่ อีกอย่างเรื่องของเราเริ่มแรกก็ถูกคนวางแผน ให้เวลาข้าหน่อยได้หรือไม่ขอข้าปรับตัวสักหน่อยนะ""นานแค่ไหน ข้าจะลงแดงแล้วเมียจ๋า""ให้แผลท่านหายก่อน ว่าแต่ท่านเป็นบัณฑิตเหตุใดถึงถูกธนูยิงได้ไปทำอะไรมา หรือแอบปีนเข้าหาลูกสาวบ้านไหนกัน" หยางหนิงเฉิงบีบจมูกนางก่อน
ไป๋ซิ่วที่ได้ยินถึงกะกำมือแน่น นางเด็กบ้านั่นสวยใช่น้อยถึงต้องให้อยู่แต่ในนาขาเปื้อนโคลนไง นางไม่ต้องการให้ใครเห็นความงามนังเด็กซู่ฮวานั่นไป๋ลู่ที่ได้ยินคำนินทาดูถูกก็น้ำตาคลอจนอาหลี่สงสาร"นี่ทุกท่าน ข้าชื่ออาหลี่เป็นน้องชายพี่หนิงเฉิงสามีอาซ้อซู่ฮวาอีกอย่าไป๋ลู่นางไม่ได้ยั่วยวนข้า นางแค่ถูกคนจิตใจชั่วร้ายกลั่นแกล้งจนหกล้มเลือดออกข้าจึงรับนางไว้ ไปเถอะลู่ลู่ไปใส่ยาที่บ้านอาซ้อรอผักกับเห็ดพวกนี้ไปทำมื้อเย็น อ้อแม่นานคนนี้ที่ดินตรงนี้เป็นของอาซ้อข้าไม่ทราบว่าเป็นของท่านตั้งแต่เมื่อไร"อาหลี่จุงมือไป๋ลู่จากไปชาวบ้านหันมามองไป๋ซิ่ว อะไรคือคนจิตใจชั่วร้ายตรงนั้นมือแค่พวกเจ้าหรือน้องสามีไป๋ซู่ฮวาหมายถึงไป๋ซิ่วกัน ที่แปลงนี้ใต้เท้าผู้ตรวจการคนนั้นเป็นคนเอาคืนมาเองรวมที่ดินของจางชุนด้วย"หน้าด้านดีจริงๆ ของคนอื่นบอกของตัวเองเหอะ ข้ากลับมาถึงก็เจอเรื่องตลกหัววันเชียว"เซียวผิงผิงเอ่ยขึ้นนางมาหาเพื่อนรักที่ถูกขับออกมา เซียวผิงผิงกลับบ้านท่านยายจึงพึ่งรู้เรื่อง"ผิงผิง ระวังปากเจ้าด้วยที่แปลงนี้เป็นของบ้านข้า นังไป๋ซู่ฮวาคนหน้าหนานั่นมาแย่งไปต่างหาก"ไป๋ซิ่วไม่ยอมแพ้ชี้หน้าเซียวผิงผิง"เพ้ย ใครๆ
เสียงฟ้าร้องครืนๆดังกระหึ่ม มีสายฟ้าแลบแปล๊บปล๊าบไปทั่วบริเวณบ้าน บนเตียงมีบุรุษคนหนึ่งนั่งมองร่างบางที่ถูกทุบตีจนสลบ นางถูกห่อด้วยเสื่อขาดเก่าๆแล้วเอามาโยนไว้ที่หน้าประตูบ้าน"โอ๊ย เจ็บชิบทำไมเจ็บแบบนี้วะ เหมือนถูกกระทืบมาเลยพับผ่าสิแม่งเอ๊ย" ไป๋ซูฮวาลูบคลำเนื้อตัวที่เจ็บก่อนจะรู้สึกแปลกๆ ฉันผอมขนาดนี้ได้ไงวะ เดี๋ยวนะทำไมมือมีแต่กระดูก ไป๋ซู่ฮวาพยายามลืมตาก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งอายุประมาณสิบแปดนั่งอยู่บนเตียงอิฐใส่ชุดโบราณเก่าๆ ข้างๆมีเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิงอายุไม่เกินห้าขวบนั่งอยู่ ทั้งหมดกำลังมองมาที่เธอ"เอ่อ ที่นี่ที่ไหนพวกคุณเป็นใครคะ""ไป๋ซู่ฮวา อย่ามาทำปัญญาอ่อนเจ้าทำเรื่องน่าอายเช่นนี้อย่ามาทำกลบเกลื่อนไขสือ"หยางหนิงเฉิงเกลียดสตรีตรงหน้า สองคืนก่อนเขาพลัดลื่นตกเขาจนบาดเจ็บ ตกค่ำมีไข้เล็กน้อยใครจะรู้ว่าสตรีคนนั้นวางยางเขาเพื่อให้ร่วมหลับนอนกับนางทั้งๆที่มีคู่หมั้นอยู่แล้ว ตอนนี้ไป๋ซูฮวาไม่รู้ว่าคนตรงหน้าพูดเรื่องอะไร แต่เธอเริ่มปวดหัวและเห็นภาพแปลกๆของผู้หญิงอีกคนการใช้ชีวิตการกระทำทุกอย่างของผู้หญิงคนนั้นหลั่งไหลเขามาเหมือนกับเธอกำลังเชื่อมต่อข้อมูลใส่เมมโมรี่ตนเอง ไป๋ซูฮวาทนต
ไป๋ซิ่วที่ได้ยินถึงกะกำมือแน่น นางเด็กบ้านั่นสวยใช่น้อยถึงต้องให้อยู่แต่ในนาขาเปื้อนโคลนไง นางไม่ต้องการให้ใครเห็นความงามนังเด็กซู่ฮวานั่นไป๋ลู่ที่ได้ยินคำนินทาดูถูกก็น้ำตาคลอจนอาหลี่สงสาร"นี่ทุกท่าน ข้าชื่ออาหลี่เป็นน้องชายพี่หนิงเฉิงสามีอาซ้อซู่ฮวาอีกอย่าไป๋ลู่นางไม่ได้ยั่วยวนข้า นางแค่ถูกคนจิตใจชั่วร้ายกลั่นแกล้งจนหกล้มเลือดออกข้าจึงรับนางไว้ ไปเถอะลู่ลู่ไปใส่ยาที่บ้านอาซ้อรอผักกับเห็ดพวกนี้ไปทำมื้อเย็น อ้อแม่นานคนนี้ที่ดินตรงนี้เป็นของอาซ้อข้าไม่ทราบว่าเป็นของท่านตั้งแต่เมื่อไร"อาหลี่จุงมือไป๋ลู่จากไปชาวบ้านหันมามองไป๋ซิ่ว อะไรคือคนจิตใจชั่วร้ายตรงนั้นมือแค่พวกเจ้าหรือน้องสามีไป๋ซู่ฮวาหมายถึงไป๋ซิ่วกัน ที่แปลงนี้ใต้เท้าผู้ตรวจการคนนั้นเป็นคนเอาคืนมาเองรวมที่ดินของจางชุนด้วย"หน้าด้านดีจริงๆ ของคนอื่นบอกของตัวเองเหอะ ข้ากลับมาถึงก็เจอเรื่องตลกหัววันเชียว"เซียวผิงผิงเอ่ยขึ้นนางมาหาเพื่อนรักที่ถูกขับออกมา เซียวผิงผิงกลับบ้านท่านยายจึงพึ่งรู้เรื่อง"ผิงผิง ระวังปากเจ้าด้วยที่แปลงนี้เป็นของบ้านข้า นังไป๋ซู่ฮวาคนหน้าหนานั่นมาแย่งไปต่างหาก"ไป๋ซิ่วไม่ยอมแพ้ชี้หน้าเซียวผิงผิง"เพ้ย ใครๆ
อาหลี่เอ่ยชมนาง ตอนที่นอนในห้องอยากจะโบกไอ้เด็กบ้านี่สักฝ่ามือ นั่นเมียข้านะอยากไปชายแดนใช่ไหมเดี๋ยวน่าดูแน่"ข้าขอตัวไปดูพี่ชายเจ้าก่อน เที่ยงแล้วได้เวลากินยาแล้ว" ไป๋ซู่ฮวาเดินเข้าไปในห้องเห็นคนตัวโตนอนหลับอยู่ นางอังหน้าผากเขาก่อนจะรู้ตัวก็อยู่ใต้ร่างเขาเรียบร้อยแล้ว"ทำไมรู้สึกเหมือนท่านไม่ได้ป่วยเลยนะตา เอ่อท่านพี่""เมียจ๋า คิดถึงเจ้าจังข้าหิวแล้ว""เดี๋ยวก่อน ข้าลืมไปว่าท่านยังไม่ได้กินข้าว รอเดี๋ยวนะอื้อๆๆ" ไป๋ซุ่ฮวากำลังจะลุกแต่ถูกเขาจุมพิตเว้าวอนเรียกร้อง ไม่นานก็เรื่อยลงมาจนครอบครองทรวงอกแสนหวานนั้น"ทะท่านพี่ พอ พอก่อน อื้อ ท่านพี่ท่านบาดเจ็บอยู่นะอยากให้แผลที่หลังฉีกหรือไง ข้ายินดีเป็นหม้ายนะถ้าท่านไม่รักตัวเอง" ได้ผลคนตัวโตหยุดทันทีมองนางตาละห้อย"อยากรักเจ้า อยากกลืนกินเจ้าคนดีสงสารข้าหน่อยไม่ได้หรือ""ท่านบาดเจ็บอยู่ อีกอย่างเรื่องของเราเริ่มแรกก็ถูกคนวางแผน ให้เวลาข้าหน่อยได้หรือไม่ขอข้าปรับตัวสักหน่อยนะ""นานแค่ไหน ข้าจะลงแดงแล้วเมียจ๋า""ให้แผลท่านหายก่อน ว่าแต่ท่านเป็นบัณฑิตเหตุใดถึงถูกธนูยิงได้ไปทำอะไรมา หรือแอบปีนเข้าหาลูกสาวบ้านไหนกัน" หยางหนิงเฉิงบีบจมูกนางก่อน
มาถึงท้ายหมู่บ้านก็พบกระท่อมดินหนึ่งหลัง มีรั้วไม้ไผ่กั้นไว้ในรั้วมีเด็กผู้หญิงอายุเจ็ดขวบกำลังให้อาหารไก่และเด็กผู้ชายห้าขวบกำลังตักน้ำรดแปลงผัก"เสี่ยวชิงเสี่ยวฉุนท่านน้าฮวนอยู่หรือไม่ พี่ซู่ฮวามีเรื่องอยากปรึกษา"ไป่ชิงกับไป๋ฉุนเงยหน้ามามองผู้มาเยือนจึงเอ่ยทัก"พี่ซู่ฮวาท่านสบายดีหรือเจ้าคะ ท่านแม่ไม่ค่อยสบายอยู่ในบ้านเจ้าค่ะ""อ๋อ พาพี่ไปหาท่านแม่ได้หรือไม่"เสี่ยวชิงพยักหน้าก่อนจะพานางเดินเข้าไปในบ้าน ไป๋ฮวนนอนหลับอยู่ เสียงไอเป็นระยะๆเสี่ยวชิงเรียกนางไป๋ฮวนค่อยๆลืมตา"สวัสดีเจ้าค่ะท่านน้า ข้าเองซู่ฮวาบุตรสาวโจวซิ่วเหม่ยเจ้าค่ะ""อ้อ เสี่ยวฮวาหรือ แค่กๆๆ มีเรื่องอะไรให้น้าช่วยหรือเปล่าแค่กๆ""ท่านน้าป่วยมานานหรือยังเจ้าคะ เหตุใดท่านปิดบ้านจนแสงแดดไม่ส่องแบบนี้เล่า ข้าช่วยเปิดให้นะเจ้าคะ"ไป่สู่ฮวาเปิดหน้าต่างออกไปก็เห็นภายในบ้านยุ่งเหยิง ข้าวของระเนระนาด มีร่องรอยของการทุบตีเด็กๆด้วย"ท่านน้า เกิดอะไรขึ้นเหตุใดถึงมีร่องรอยถูกทำร้าย""ฮือๆๆๆ ท่านพ่อมาแย่งเสบียงท่านแม่ไม่ให้เขาเลยทุบตีเจ้าค่ะ ฮือน้องเล็กเป็นใบ้ไม่ยอมพูดเขาหาว่าท่านแม่เป็นตัวอัปมงคลให้กำเนิดเด็กอัปมงคลเจ้าค่ะฮือๆๆๆๆ
ไป๋ซู่ฮวาค่อยๆขับเกวียนวัวไปยังทางหมู่บ้านฝั่งตะวันตก ชาวบ้านที่เห็นนางขับเกวียนผ่านไปก็ตะลึง เด็กคนนี้เมื่อก่อนทำไร่ไถนาเก็บผักป่าให้หมู เสื้อผ้าไม่เคยได้ใส่ดีๆรองเท้ายังแทบจะไม่มีใส่ แล้วตอนนี้เล่าชุดกระโปรงสีเขียวตัดกับเสื้อแขนยาวสีขาว ใบหน้าเนียนละเอียดศรีษะเกล้ามวยต่ำทรงสตรีออกเรือนแล้ว ยังมีดอกไม้ป่าดอกเล็กๆแล้วแซมตามร่องมวยผม ดูแล้วเหมือนเทพธิดาก็ไม่ปานช่างงดงามนัก"เสี่ยวฮวา จะไปไหนหรือวันนี้แต่งตัวงามเชียว""อรุณสวัสดิ์เจ้าค่ะท่านป้า อรุณสวัสดิ์ทุกคนข้าจะไปบ้านท่านน้าฮวนเจ้าค่ะ พอดีจะเก็บเกี่ยวแล้วจะขอซื้อกระสอบเจ้าค่ะ""เฮ้อ ระวังหน่อยนะแม่หนู ได้ข่าวว่าย่าเจ้าน่ะตามพี่ชายเจ้ากลับมา ให้พาลูกน้องที่ร้านเมียเขากับร้านเถ้าแก่เขามาด้วย คงตั้งใจมาแย่งเจ้านั่นแหละ" ชาวบ้านที่นี่ไม่ได้เลวร้ายทุกคนคนส่วนมากจิตใจดี"เฮ้อ พูดก็พูดเถอะนะ ไม่รู้จางชุนคนนั้นเหตุใดถึงตาต่ำนักเจ้างามถึงก็เพียงนี้ยังไม่พอใจอีกถอนหมั้นดีๆก็ได้ไยต้องสร้างเรื่องให้คนเขาเสียหาย""ทุกท่านอย่ากล่าวอีกเลย ข้ากับเขาไร้วาสนา ตอนนี้ข้ามีชีวิตที่ดีแล้ว สามีข้าท่านหมอบอกว่าปีหน้าก็เดินได้คล่องถึงเวลานั้นก็สามารถลงสอบไ
ไป๋ซูหยางกับกำลังช่วยกันกับเด็กทั้งสองกวาดพื้นห้อง โต๊ะเก้าอี้หนักเกินไปพี่สาวเขาบอกว่าจะกลับมาทำเอง ไป๋ซู่ฮวาเปิดประตูห้องที่หยางหนิงเฉิงนอนหลับอยู่ ก่อนจะให้คนมาใหม่รอด้านนอกนางปลุกเขาค่อยๆเขย่า"นี่ตาทึ่ม ตื่นเถอะมีคนมาหาท่านแหนะ ตื่นๆ" หยางหนิงเฉิงลืมตาก่อนจะใช้แขนรัดแผ่นหลังนางแล้วจับพลิกไว้ใต้ร่าง" คำก็ตาทึ่มสองคำก็ตาทึ่ม เรียกใหม่ไม่งั้นข้าจะลงโทษเจ้านะ""นี่ข้าหนักนะ เดี๋ยวขาท่านก็อักเสบหรอกหายไข้แล้วหรือ ไม่เรียกตาทึ่มจะให้เรียกอะไรเล่า อื้อๆๆๆ"หยางหนิงเฉิงจูบนางเรียกร้องจนคนใต้ร่างทั้งทุบทั้งผลักไม่นานนางก็อ่อนลงยอมรับจุมพิตแสนหวานนั้น ก่อนหยางหนิงเฉิงจะปล่อยอย่างเสียดาย"ต่อไปให้เรียกว่าท่านพี่ หรือไม่ก็สามีเข้าใจไหมไม่งั้นข้าจะทำโทษเจ้าอีก ขาข้าเจ็บแต่อย่างอื่นข้าแข็งแรงนะเด็กดื้อ""ได้ๆ ไม่เรียกตาทึ่มแล้วปล่อยก่อนข้าหนักอื้อๆ"เขาจูบนางอีกครั้งๆนี้เรียกร้องกว่าเดิมมือหนาเริ่มซุกซนจนไป๋ซู่ฮวาต้องยึดเอาไว้ ก่อนจะออกแรงผลักเขาออก"ข้าก็ไม่เรียกตาทึ่มแล้วไงท่านยังรังแกข้าอีก ไม่รักษาสัญญานี่" หยางหนิงเฉิงพลิกกายลงรั้งนางมากอดก่อนจะเอ่ย"ข้าไม่ได้ลงโทษ ข้าให้รางวัลเด็กดีต่างห
ไป๋ซู่ฮวาเดือนออกมาก็เห็นน้องขายกำลังผสมน้ำอุ่นให้เด็กทั่งสองล้างหน้าอยู่ ตอนกลางคืนอากาศจะเย็น ทำไมเลือกบ้านติดป่าติดเขาแบบนี้นะ ยังดีที่ล้อมรั้วอิฐแข็งแรง ไม่งั้นหากสัตว์ป่าหลุดลงมาเจ้ากับน้องไม่กลายเป็นอาหารจานโปรดหรือ"กินข้าวแล้วพี่จะไปบ้านท่านน้าฮวนสักหน่อย มะรืนจะเก็บเกี่ยวแล้วพี่จะไปหากระสอบมาใส่เสบียง น้องเล็กเจ้าอยู่บ้านดูแลหนิงจินกับหนิงหรงนะ ห้องใหญ่ที่ติดกับห้องที่เจ้านอนช่วยกันเก็บกวาดหน่อย พี่จะใช้เก็บเสบียงน่ะ"เด็กๆรับปากก่อนจะกินโจ๊กกับหมั่นโถว ไป๋ซู่ฮวาตักโจ๊กใส่ชามจากนั่นก็ใส่ตระกร้าคลุมผ้าเดินไปทางบ้านใหญ่"อาเล็กๆ ข้าเองเจ้าสามท่านอยู่หรือไม่""อยู่ๆ เสี่ยวฮวาหรือเจ้ามาหาอาทำไมกันเดี๋ยวติดโรคจากอาหรอก" ไป๋ลู่เอ่ยแก่หลานสาว นางมีตุ่มขึ้นตามใบหน้า บางครั้งก็เจ็บมาก ไป๋ซู่ฮวาเห็นใบหน้าอาสาวก็ไม่ได้ตกใจ นางเป็นสิวอักเสบสินะ ต้องทำให้หน้าตาสะอาดเกลี้ยงเกลา ไม่สะสมฝุ่นละออง"อาเล็ก ท่านไม่ได้ป่วยหรอกมันเป็นอาการของคนที่ผิวแพ้ง่ายนะ ท่านอย่ากินพวกผักดองมากล่ะ ล้างหน้าบ่อยๆเดี๋ยวก็ดีขึ้น น้ำซาวข้าวเก็บเอาไว้รินแต่ที่ใสๆเอาไว้ล้างหน้าอดทนหน่อยไม่นานก็ดีขึ้น แต่มีเรื่องหนึ
ไป๋ซู่ฮวาลูยหัวน้องชายก่อนจะผสมน้ำอุ่นเตรียมไปเช็ดตัวให้หยางหนิงเฉิง เมื่อคืนเขามีไข้ไม่รู้ว่าตอนนี้ดีขึ้นหรือยัง ไป๋ซู่ฮวาไม่รู้เลยว่าคนบนเตียงโมโหนางจะเป็นจะตายอยู่แล้ว ไอ้เด็กบ้านั่นเก้าขวบแล้วนะจะร้องไห้ก็ร้องไปสิ ทำไมต้องกอดแน่นเชียวยังซุกหน้ากับอกพี่สาวเจ้าอีกที่ตรงนั้นของข้านะไอ้น้องเมีย อาหลี่ที่เพิ่งมารายงานข่าวเห็นหน้าที่ดำเป็นก้นหม้อของเขาก็ถามไถ่"ท่านแม่ทัพขอรับ ท่านเป็นอะไรหรือเปล่าอาหลี่ทำอะไรผิดไปหรือไม่ขอรับ""ไม่เกี่ยวกับเจ้าหรอกสตรีบ้านนั่นฟุ้งซ่านปีนเตียงข้าเสร็จแล้ววันๆคิดแต่จะถีบหัวส่ง"หยางหนิงเฉิงโมโหจะตายอยู่แล้วคำก็จะไปสองคำก็จะไปหึ"เอ่อ ว่ากันว่าหากสตรีชอบคิดฟุ้งซ่านก็ต้องทำให้นางไม่ว่างขอรับ""ทำให้พวกนางไม่ว่าง ทำอย่างไรใช้งานพวกนางหรือ""เอ่อ ว่ากันว่าหากสตรีตั้งครรภ์มีบุตรพวกนางจะไม่มีเวลาว่างให้ไปคิดเรื่องอื่นขอรับท่านแม่ทัพข้าน้อยได้ยินมาเช่นนี้"เสียงไป๋ซู่ฮวาเดินเจ้ามาอาหลี่จึงรีบไป หนางหนิงเฉิงยังคงแกล้งหลับอยู่ ไป๋ซู่ฮวาถูกเขาบีบข้อมือเมื่อคืนนี้ยังเจ็บอยู่ ตาที่มนี่สัญชาตญาณระแวงภัยดูไม่เหมือนบัณฑิตแก่เรียนสักนิด นางกลัวเขาจะเล่นงานนางอีกจึงเอ่ยปา
เพิ่งจะมาถึงได้สองวันเอง ที่นี่แคว้นฉินก่อนประวัติศาสตร์กี่ปีไม่รู้หรืออาจไม่มีก็ได้มั้ง นางมาอยู่ที่หมู่บ้านไป๋ฮวาทางทิศตะวันตกของแคว้น ห่างจากเมืองหลวงหนึ่งพันแปดร้อยลี้ นับว่าไกลไม่น้อยชาวบ้านมีทั้งดีและไม่ดี หมู่บ้านไป๋ฮวามีกว่าสี่ร้อยชีวิต เมื่อวานใกล้ฤดูเก็บเกี่ยว คนที่ไปดูเรื่องสนุกก็เป็นพวกแม่บ้านว่างงาน เหมือนจะได้ยินเสียงบรรดาสะใภ้ถูกแม่สามีทุบตีออกมาจากหลายๆบ้านที่เสียเงินให้นางและยังต้องเสียเสบียงอีกไป๋ซู่ฮวาเป็นหลานคนที่สามของสกุลไป๋ คนโตคือไป๋ซีฮวนบุตรชายลุงใหญ่อายุสิบแปดปีตอนนี้ทำงานเป็นนักบัญชีที่ตัวอำเภอ แต่งงานกับบุตรสาวร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่งเมื่อปีกลาย เขามักไม่อยากกลับบ้านเพราะรังเกียจที่บ้านแต่เมื่อถึงเวลาเก็บเกี่ยวจะรีบมาขนเสบียงทันที เหอะปีนี้อย่าหวังว่าจะได้ไอ้หน้ายาวอีกคนคือไป๋ซิ่วอายุสิบเจ็ดหน้าตานับว่าดีเสียแต่นิสัยไม่ค่อยดี ไปซู่ฮว่าเป็นหลานคนที่สามอายุสิบหกและไป๋ซูหยางอายุเก้าขวบเป็นหลานคนที่สี่ทั้งคู่เป็นบุตรของไป๋จิงถิงกับโจวซิ่วเหมยบุตรชายคนรองที่ไปทำการค้าแล้วถูกโจรปล้นจากนั้นก็ถูกฆ่าตายเมื่อสองปีก่อนอาสามไป๋เจินอายุยี่สิบเป็นคนใจดีมักมีขนมมาฝาก แ
ไป๋ซิ่วพุ่งตัวจะไปทุบตีไป๋ซู่ฮวา หยางหนิงเฉิงพุ่งออกมาก่อนจะสะบัดมือจนไปซิ่วกระเด็นไปไกลจากนั้นก็แกล้งหกล้มนอนอยู่บนพื้น อาหลี่ที่เห็นแม่ทัพที่ตนเองเสแสร้งทำท่าทางอ่อนแอก็กลอกตามองบน นายท่านนี่นะท่านข่าวเสแสร้งเก่งเสียจริงๆ"เมียจ๋า คนดีของข้าเจ้าเจ็บตรงไหนหรือไม่ เมียจ๋าขาๆของข้าอืมเจ็บๆจัง"ตาทึ่มนี่โง่หรือไงนะ พุ่งออกมาทำไมนางไม่กลัวคนเหล่านี้เสียหน่อย ถ้าไม่ติดว่าผู้นำหมู่บ้านอยู่ตรงนี้เจ๊ตีให้คลานเหมือนหมาไปแล้วไม่มานั่งรังสรรค์คำด่าหรอก ไป๋ซู่ฮวาพยุงเขาก่อนจะใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่อที่ไม่มีอยู่จริงบนใบหน้าให้หยางหนิงเฉิง หอมหน้าผากเขาเบาๆไม่สนใจสายตาผู้ใด"สามี ท่านเจ็บหรือไม่วันหลังอย่าทำเช่นนี้อีกหากท่านเจ็บข้าย่อมปวดใจ ไปเข้าบ้านเถอะ ข้าต้มน้ำไว้เดี๋ยวข้าอาบน้ำให้ท่านนะจะได้สบายตัว เวลานอนด้วยข้าชอบคนสะอาดกลิ่นตัวหอมๆ ไปๆเข้าบ้านกัน ท่านปู่ข้าขอตัวนะเจ้าคะ ส่วนคนอื่นกลับดีๆล่ะไม่ส่งนะเจ้าคะ"ชาวบ้านยืนงงหยางหนิงเฉิงคนนี้หล่อเหลานัก เสียดายที่ขาเป๋ตอนลื่นลงเขา ดูไป๋ซู่ฮวาประคองเขาอย่างกับหยกล้ำค่า ช่างเป็นผัวเมียที่รักกันจริงๆ ขนาดบาดเจ็บยังออกมาช่วยเมียตนเอง"นางสารเลวมานี่ หากเ