หึงหวง

 

หยางหนิงเฉิงกับเหล่าองครักษ์ที่ได้ยินถึงกับขมวดคิ้ว ฝีปากฮูหยินช่างน่ากลัวเสียจริงๆ จากนั้นก็ชวนไป๋จ้านกินข้าวไป๋ลู่ที่กำลังจะไปถูกอาหลี่รั้งมือเอาไว้

"ลู่ลู่ ที่นี่ไม่ตัดสินคนที่เปลือกเจ้ากินด้วยกันเถอะ หน้าตาไม่สำคัญเท่าจิตใจหรอก"อาหลี่บอกนาง ทุกคนพยักหน้าไป๋ลู่น้ำตาคลอนั่งลงกินข้าวต่อ

"รอท่านปู่จัดทะเบียนบ้านเรียบร้อยข้าจะหาสมุนไพรรักษาให้ท่านอาหญิงอย่าคิดมากเลยเจ้าค่ะ ท่านปู่รบกวนท่านนำเห็ดและผักสดเหล่านี้ส่งไปที่จวนนายอำเภอให้ใต้เท้าลู่หน่อยได้ไหมเจ้าคะ ข้าอยากขอบคุณเขาหากไม่ได้เขาข้าก็คงถูกคนจับใส่กรงถ่วงน้ำไปแล้ว" ไป๋ซู่ฮวาเอ่ยขึ้นไป๋จ้านรับปากนาง ทุกคนนั่งกินอาหารเงียบๆจนไป๋จ้านกลับไปแล้วจึงพาเด็กๆอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกล่อมนอน

"พี่สะใภ้ พี่จะทิ้งท่านพีไปไหมเจ้าคะหรงหรงไม่อยากให้ท่านทิ้งพวกเราไป"

"นั่นสิขอรับ ข้าเองก็ไม่อยากให้ท่านทิ้งท่านพี่ไปเช่นกัน" เด็กทั้งสองกอดเอวนางร้องไห้ อืม ต้องร้องไหเยอะๆให้น่าสงสารที่สุดท่านพี่บอกแบบนั้น ถ้าไม่ทำเดี๋ยวพี่สะใภ้จะทิ้งพวกเขาไป ต้องอ้อนเก่งๆพี่อาหลี่บอกว่าพี่สะใภ้ชอบเด็ก พี่เสี่ยวจิ้งก็บอกว่าหากอยากมีน้องต้องทำให้พี่สะใภ้ใจอ่อนนางจะได้อยากมีลูกไวไว

หนิงจิน หนิงหรงเดิมทีแค่ทำตามที่พี่ชายบอก แต่พอได้รับความอบอุ่นจากไป๋ซู่ฮวาก็กลายเป็นร้องจริงจังจนต้องปลอบกว่าครึ่งคืนจึงหลับไป

ไป๋ซู่ฮวาเดินเบาๆกลัวคนนอนหลับอยู่จะตื่นขึ้นมา นางค่อยๆล้มตัวลงนอนใกล้เขาหยางหนิงเฉิงพลิกตัวขึ้นจูบนางหนักหน่วงทันที ไป๋ซู่ฮวาประท้วงแต่เขาไม่ฟัง ปลดชุดนางออกจนหมดก่อนจะดูดดื่มทรวงอกคู่นั่นอย่างหิวกระหาย มือหนาค่อยๆไต่ลงยังกลางกายสาวก่อนจะสำรวจทักทายไป๋ซู่ฮวาถูกเขาทักทายจนเสียวซ่าน หยางหนิงเฉิงค่อยๆเคล้าคลึงชักจุงจนในที่สุดนางแยกเรียวขาออกรอรับความรักของเขา

หยางหนิงเฉิงมอบความรักให้นางทันที ไป๋ซู่ฮวากอดแผ่นหลังเขาแน่นคนตัวโตขยับสะโพกใส่นางหนักหน่วงจนคนใต้ร่างครางรัญจวน เขาไม่ยอมให้นางพักสักนิดนางกระตุกครั้งแล้วครั้งเล่ากว่าบทรักจะจบลงก็ปาไปสองชั่วยามเกือบสว่างแล้ว กำปั้นน้อยๆทุบอกเขาน้ำตาคลอไป๋ซู่ฮวาสะอื้น

"ท่านผิดสัญญา ข้าขอเวลาท่านแล้วไม่ใช่หรือ เหตุใดยังรังแกข้าอีกฮือๆคนบ้า"

"ก็ ข้าหวงเจ้านี่วันนี้ก็ไอ้หน้าขาวจางชุนก็มาพัวพัน ไหนจะใต้เท้าลู่อะไรนั่นอีก เมียข้างามปานนี้แถมข้ายังขาเป๋อีก กลัวว่าเจ้าจะทิ้งข้าไป เมียจ๋าข้าขอโทษยกโทษให้ข้าได้ไหม ไม่ร้องนะคนดีหืม"

"ข้าจะไปไหนเล่า ข้าไม่ใช่สตรีมากรักหลายใจนะ ท่านใจร้ายเรียกร้องไม่นึกถึงข้าเลยฮือๆ"

"คนดี ไม่ร้องแล้วนะต่อไปสัญญาหากเจ้าไม่อนุญาตข้าจะนอนกอดเฉยๆได้ไหม เมียจ๋านะๆรักข้านะ อีกตั้งชั่วยามกว่าจะสว่างให้ข้ารักเจ้าอีกครั้งได้ไหมหืม"

"ขาท่านไม่เจ็บแล้วหรือไง"

"เวลารักเจ้า รู้สึกว่าไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่ สงสัยเมียข้าจะดีกว่ายาของหมอเทวดาเสียอีก นะๆขออีกนะ"

ไป๋ซู่ฮวาพยักหน้า หยางหนิงเฉิงจึงรักนางอีกรอบครั้งนี้เขารักนางถึงยามเฉินเลยทีเดียวจนได้ยินเสียงหนิงจินกับหนิงหรงเอ่ยขึ้น เขาจึงปล่อยร่างนุ่มนิ่มออกมา

" พี่ซูหยางข้าหิวข้าแล้ว พี่สะใภ้ป่วยหรือเปล่าเจ้าค่ะ"

"พวกเราไปดูกันดีไหม"ไม่นานเสี่ยวจิ้งกับอาหลี่ก็หิ้วซาลาเปาจากบ้านไป๋ฮวนกลับมา พวกเขารู้ดีว่าท่านแม่ทัพของพวกเขาไม่ยอมปล่อยอูหยินออกจากห้องแน่ๆจึงขนแป้งกับหมูและข้าวสารไปให้ท่านน้าไป๋ฮวนกับไป๋ลู่ช่วยทำมื้อเช้าแทน เฮ้อลำบากพวกข้าน้อยจริงๆ ท่านจะรักเมียก็ไม่ควรให้ผู้อื่นหิ้วท้องรอสิ

หยางหนิงเฉิงแต่งตัวให้ไป๋ซู่ฮวาย่างเบามือ เขาไม่คิดไม่ฝันว่าเขาต่อต้านสตรีมาตลอดไทเฮาประทานมากี่คนก็ถูกไล่ตะเพิดไปหมด ใครที่พยายามยั่วยวนเขาก็จับโยนให้ทหารในกองทัพเสีย สตรีเป็นสิ่งน่ารังเกียจอย่างยิ่ง

แต่ไม่ใช่กับไป๋ซู่ฮวา เขาอยากใกล้ชิดอยากสัมผัสอยากรักนางอย่างเรียกร้องให้นางรักตอบเขาหยางหนิงเฉิงไม่เข้าใจตนเองเหตุใดคนเราถึงตกหลุมรักได้ง่ายเพียงนี้

"อื้อพอแล้ว ต้องไปดูเขาเก็บเกี่ยวเสบียงใต้เท้าลู่จะมาด้วย ข้าต้องมีพยานในการส่งมอบเสบียงที่พวกเขาติดค้างอีกทั้งจ่ายภาษีให้ทางการด้วย"

"เงินจ่ายค่ายาไปแล้ว เอาที่ไหนมาจ้างคนเล่าเมียจ๋าข้าไม่รักษาขาแล้วกลัวเจ้าลำบาก"

"ข้ามี ข้าไม่ได้โง่อย่างที่ใครๆคิดก่อนหน้า ข้าคิดหาทางแยกบ้ายออกมาแล้วค่อยถอนหมั้น มีเงินเก็บอยู่เกือบยี่สิบตำลึง แต่เพราะจางชุนคนสาวเลวนั่น"

"แต่ก็ทำให้เราได้อยู่ด้วยกันไม่ใช่หรือ คนๆนั้นต้องจัดการแต่ว่าเมียจ๋าเจ้าต้องไปจริงหรือข้าคิดถึง"

หยางหนิงเฉิงออดอ้อนมือไม้เริ่มซุกซนทั้งๆที่เพิ่งแต่งตัวให้นาง ไป๋ซู่ฮวาอ่อนใจจับมือปลาหมึกเขาออกก่อนจะดุเสียงเข้ม

"อย่ารุ่มร่าม ข้าจะได้รีบทำงานเป็นเด็กดีว่าง่ายๆแล้วคืนนี้จะตามใจท่านตกลงไหม"

"ได้สัญญาแล้วนะว่าคืนนี้จะให้ ห้ามบิดพลิ้วนะหืม" ไป๋ซู่ฮวางับปลายจมูกเขาเบาๆ ช่างมันเถอะไหนๆก็ไหนๆแล้วมาอาศัยร่างนี้ก็ต้องรับผิดชอบแทนนาง อีกอย่างบุรุษตรงหน้าก็ไม่เลวร้ายเท่าไหร่ ที่สำคัญรูปงามนักถ้าบอกว่างามเหนือผู้คนก็ว่าได้ รองลงมาคงเป็นใต้เท้าลู่คนนั้น คนโบราณนี่เขากินอะไรกันนะถึงหน้าตาดีขนาดนี้

คนตัวเล็กไปทำงานแล้วได้ยินเสียงชาวบ้านและคนของทางการมา เขามองไปลอดประตูก็เห็นไอ้เด็กน้อยนั่นหัวเราะต่อกระซิกกับเมียเขาอยู่ หึ ลู่เปียวที่กำลังคุยกับไป๋ซู่ฮวารู้สึกเหมือนมีไอเย็นแผ่ออกมาจากในบ้านตลอดเวลา

"แม่นางไป๋ บ้านท่านเย็นยะเยือกนักข้ารู้สึกขนลุกเช่นไรไม่รู้"

"ใต้เท้าอย่าคิดมากเลยเจ้าค่ะ บ้านอยู่ติดเชิงเขาอากาศมักจะเย็นเป็นธรรมดา ไปดูพวกเขาเริ่มเก็บเกี่ยวกันเถอะเจ้าค่ะ"

เดิมทีไป๋ซู่ฮวาจะเลี้ยงอาหารพวกเขาแต่คิดอีกทีไม่ดีกว่า จึงทำอาหารเฉพาะแค่ลู่เปียวและหวังเฮ่ากับคนติดตามไม่กี่คน

"แม่นางไป๋ เห็ดและผักของเจ้าช่างรสชาติดียิ่งนัก ข้าชอบมากไม่คิดว่าวันนี้จะได้กินอีก" เสียงกระแอมไม่หยุดดังออกมาจากในบ้าน ไป๋ซู่ฮวาอ่อนใจ

"เดี๋ยวข้ามานะเจ้าคะ ท่านพี่คงสำลักหรือหิวน้ำขอตัวไปดูก่อน"

ไป๋ซู่ฮวาเดินมาถึงก็เห็นคนตัวโตนั่งหน้างอ ไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง จึงไปนั่งข้างเขาก่อนจะเอนตัวซบกับอกแกร่งมือบางลูบหน้าอกเขาอย่างเอาใจ

"อย่างอแงสิ เขามาธุระเรื่องงาน ข้าแต่งงานแล้วใครจะมาชอบกันเขาเป็นถึงผู้ตรวจการเชียวนะข้าเป็นแค่สาวชาวบ้าน อีกอย่างสามีข้ารูปงามออกปานนี้ ใครจะสิ้นคิดไปเลือกคนอื่นหืม อื้อ"

หยางหนิงเฉิงจูบนางดูดดื่มเรียกร้อง ไป๋ซู่ฮวาตามใจเขาไม่งั้นวันนี้ไม่ต้องกินดี กระดูกคงติดคอเขาทั้งวันคงกระแอมจนลูกกระเดือกหลุด หยางหนิงเฉิงปล่อยนางอย่างเสียดาย ไป๋ซู่ฮวาจัดเสื้อผ้าเข้าที่โน้มคอเขาลงมาจูบอีกครั้งก่อนจะเดินออกมา ลู่เปียวเงยหน้ามองไหนว่าเป็นสามีตกกระไดพลอยโจน เหตุใดถึงเอิ่ม ปากบวมขนาดนี้ดูท่าไม่พลอยโจนเสียกระมัง