ท่านอ๋องโรคหลงตัวเองต้องรีบรักษา

ไป๋ซูหยางกับกำลังช่วยกันกับเด็กทั้งสองกวาดพื้นห้อง โต๊ะเก้าอี้หนักเกินไปพี่สาวเขาบอกว่าจะกลับมาทำเอง ไป๋ซู่ฮวาเปิดประตูห้องที่หยางหนิงเฉิงนอนหลับอยู่ ก่อนจะให้คนมาใหม่รอด้านนอกนางปลุกเขาค่อยๆเขย่า

"นี่ตาทึ่ม ตื่นเถอะมีคนมาหาท่านแหนะ ตื่นๆ" หยางหนิงเฉิงลืมตาก่อนจะใช้แขนรัดแผ่นหลังนางแล้วจับพลิกไว้ใต้ร่าง

" คำก็ตาทึ่มสองคำก็ตาทึ่ม เรียกใหม่ไม่งั้นข้าจะลงโทษเจ้านะ"

"นี่ข้าหนักนะ เดี๋ยวขาท่านก็อักเสบหรอกหายไข้แล้วหรือ ไม่เรียกตาทึ่มจะให้เรียกอะไรเล่า อื้อๆๆๆ"

หยางหนิงเฉิงจูบนางเรียกร้องจนคนใต้ร่างทั้งทุบทั้งผลักไม่นานนางก็อ่อนลงยอมรับจุมพิตแสนหวานนั้น ก่อนหยางหนิงเฉิงจะปล่อยอย่างเสียดาย

"ต่อไปให้เรียกว่าท่านพี่ หรือไม่ก็สามีเข้าใจไหมไม่งั้นข้าจะทำโทษเจ้าอีก ขาข้าเจ็บแต่อย่างอื่นข้าแข็งแรงนะเด็กดื้อ"

"ได้ๆ ไม่เรียกตาทึ่มแล้วปล่อยก่อนข้าหนักอื้อๆ"เขาจูบนางอีกครั้งๆนี้เรียกร้องกว่าเดิมมือหนาเริ่มซุกซนจนไป๋ซู่ฮวาต้องยึดเอาไว้ ก่อนจะออกแรงผลักเขาออก

"ข้าก็ไม่เรียกตาทึ่มแล้วไงท่านยังรังแกข้าอีก ไม่รักษาสัญญานี่" หยางหนิงเฉิงพลิกกายลงรั้งนางมากอดก่อนจะเอ่ย

"ข้าไม่ได้ลงโทษ ข้าให้รางวัลเด็กดีต่างหาก เจ้าน่ารักขนาดนี้ใครจะลงโทษลง ว่าแต่ใครมาหาหรือ"

ไป๋ซู่ฮวาค้อนเขา เฮ้อนางมาอยู่ร่างนี้สองวันก็จริงแต่ดูเหมือนว่ายัยหนูคนก่อนจะมีใจให้ไอ้หมอนี่ พอถูกจู่โจมถึงอ่อนระทวยนี่ถ้าไม่หยุดคงได้เปลื้องผ้าซัดกันยับแน่ ดูเหมือนจะเป็นความรู้สึกเจ้าของร่างเดิมที่หลงรักผู้ชายคนนี้ ไอ้บ้าจางชุนนี่วางยาถูกคู่ซะด้วย ไป๋ซู่ฮวาดันตัวเองออกจากคนตัวโตจัดเสื้อผ้าก่อนจะบอกธุระแก่เขา

"มีคนมาหา เขาบอกว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องท่านชื่ออาหลี่น่ะ"

"อ้อ เรียกเขาเข้ามาเถอะข้าขาเจ็บไม่สะดวกลุกออกไป ดูเหมือนจะเจ็บเอวตั้งแต่คืนนั้นยังไม่หายดีเลยข้าคงออกแรงมากไปกระมัง เห็นทีว่าต้องออกแรงอีกสักครั้งที่เขาว่าหนามยอกเอาหนามบ่งประมาณนั้น"

"คนลามกนี่ขนาดท่านเจ็บขานะยังเอาเปรียบอยู่ได้ ข้าจะไปตามคนพวกท่านคุยกันไปเถอะ อ้อเมื่อสักครู่ท่านหลับข้าจะไปท้ายหมู่บ้านไปขอซื้อกระสอบกับท่านน้าฮวน เดี๋ยวกลับมาอื้อๆๆๆ" เขารั้งนางมาจูบอย่างไม่รู้อิ่มอีกครั้ง ไป๋ซู่ฮวารีบเอ่ยละล่ำละลักทันทีที่เขาถอนริมฝีปากออก ทำไมตอนรังแกนางดูไม่เหมือนคนเจ็บสักนิด ทีตอนนี้สีหน้าดูเหมือนทรมานเสียเต็มประดา คนบนเตียงทรมานมากนักแต่เขาทรมานเพราะนางนี่แหละอยากจับเมียกดลงที่นอนจะแย่ ไม่นานอาหลี่ก็เข้ามาก่อนจะทักทาย

"พี่ข้าตามหาท่านตั้งนาน กว่าจะรู้ว่าท่านอยู่ที่นี่ อ้อเมื่อกี้ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าพี่คือสามีของแม่นางคนนี้หรือขอรับ"

"หึแสดงเก่งกว่าข้าอีกนะองครักษ์หลี่"หยางหนิงเฉิงค่อนขอด

"แหม่ท่านแม่ทัพ ข้าเรียนมาจากท่านมิใช่หรือ"

สองนายบ่าวส่งสายตาไปมา

"เอ่อ อาซ้อข้าชื่ออาหลี่ยินดีที่ได้พบท่านะขอรับ"

"อ้อ เช่นกันข้าชื่อซู่ฮวา ข้ามีธุระต้องไปก่อนขอตัวนะพวกท่านตามสบายเถอะ"

ไป๋ซูหยางออกไปแล้วเสียงเกวียนวัวค่อยๆเคลื่อนออกไปจากบ้าน อาหลี่จึงหันมาหาเขา

"ได้ข่าวว่าตอนนั้นที่ถูกตามล่าฉินกุ้ยเฟยกับคนของนางหนีไปได้หลังจากที่ซ่อนองค์ชายกับองค์หญิงไว้แล้วจึงล่อคนของฮองเฮาออกไป ดูเหมือนนางยังไม่ตายขอรับ"

"หนิงจินกับหนิงหรงยังไม่ถึงห้าขวบ หากเข้าวังตอนนี้ก็ต้องถูกเลี้ยงดูโดยฮองเฮา รอตามหาฉินกุ้ยเฟยให้เจอก่อนหากนางไม่อยากเข้าวังค่อยว่ากัน แต่อย่างไรนี่ก็คือสายเลือดมังกรจะระเหเร่ร่อนนานไปก็ไม่ได้ แล้วมีเรื่องอะไรอีกไหม"

"เอ่อ ได้ยินแว่วๆว่าบ้านใหญ่จะขายบุตรสาวคนเล็ก เห็นอาซ้อบอกว่าให้อาเล็กนางออกไปให้คบพบหน้าบ่อยๆให้เรื่องถึงหูคนที่จะมาซื้อขอรับ"

"เมียข้าฉลาดจริงๆนะ อืมมีเรื่องอะไรอีก ข้าง่วงสงสัยเพราะยาแก้ไข้นั่นแหละ"

"เห็นอาซ้อบอกอาเล็กของนางให้เก็บเห็ดให้มากหน่อย เพื่อขอบคุณใต้เท้าลู่ที่มาจากเมืองหลวงอาจอยากชิมอาหารป่าขอรับ"

"ใครใช้ให้นางวุ่นวายกัน ไอ้เด็กนั่นไม่อยู่เมืองหลวงมาวุ่นวายอะไรเมียชาวบ้าน"

"ท่านแม่ทัพเขาเป็นถึงหลายชายท่านเสนาบดี อีกอย่างยังพ่วงตำแหน่งหนึ่งในสี่ยอดบุรุษงามแห่งเมืองหลวงเชียวนะขอรับ"

"เหอะ ก็แค่หนึ่งในสี่ของเมืองหลวงข้าเป็นยอดบุรุษงามในใต้หล้ายังไม่อวดเลย หลานเสนาบดีลู่แล้วไง ข้าเป็นหลานฮ่องเต้มีอะไรต้องกลัวกัน"

"ท่านอ๋องโรคหลงตัวเองต้องให้ท่านหมอหยุนรักษานะพ่ะย่ะค่ะ" อาหลี่พูดจบก็รีบจากไปทันทีอย่างรู้ตัว หยางหนิงเฉิงสะบัดมือใส่ไอ้เด็กบ้านั้นไม่ทัน หึเกาะแกะเมียข้าหรือระวังตัวให้ดีนะคุณชายลู่