บรรเทาพิษไข้

 

ไป๋ซิ่วพุ่งตัวจะไปทุบตีไป๋ซู่ฮวา หยางหนิงเฉิงพุ่งออกมาก่อนจะสะบัดมือจนไปซิ่วกระเด็นไปไกลจากนั้นก็แกล้งหกล้มนอนอยู่บนพื้น อาหลี่ที่เห็นแม่ทัพที่ตนเองเสแสร้งทำท่าทางอ่อนแอก็กลอกตามองบน นายท่านนี่นะท่านข่าวเสแสร้งเก่งเสียจริงๆ

"เมียจ๋า คนดีของข้าเจ้าเจ็บตรงไหนหรือไม่ เมียจ๋าขาๆของข้าอืมเจ็บๆจัง"

ตาทึ่มนี่โง่หรือไงนะ พุ่งออกมาทำไมนางไม่กลัวคนเหล่านี้เสียหน่อย ถ้าไม่ติดว่าผู้นำหมู่บ้านอยู่ตรงนี้เจ๊ตีให้คลานเหมือนหมาไปแล้วไม่มานั่งรังสรรค์คำด่าหรอก ไป๋ซู่ฮวาพยุงเขาก่อนจะใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่อที่ไม่มีอยู่จริงบนใบหน้าให้หยางหนิงเฉิง หอมหน้าผากเขาเบาๆไม่สนใจสายตาผู้ใด

"สามี ท่านเจ็บหรือไม่วันหลังอย่าทำเช่นนี้อีกหากท่านเจ็บข้าย่อมปวดใจ ไปเข้าบ้านเถอะ ข้าต้มน้ำไว้เดี๋ยวข้าอาบน้ำให้ท่านนะจะได้สบายตัว เวลานอนด้วยข้าชอบคนสะอาดกลิ่นตัวหอมๆ ไปๆเข้าบ้านกัน ท่านปู่ข้าขอตัวนะเจ้าคะ ส่วนคนอื่นกลับดีๆล่ะไม่ส่งนะเจ้าคะ"

ชาวบ้านยืนงงหยางหนิงเฉิงคนนี้หล่อเหลานัก เสียดายที่ขาเป๋ตอนลื่นลงเขา ดูไป๋ซู่ฮวาประคองเขาอย่างกับหยกล้ำค่า ช่างเป็นผัวเมียที่รักกันจริงๆ ขนาดบาดเจ็บยังออกมาช่วยเมียตนเอง

"นางสารเลวมานี่ หากเจ้าท้องจริงๆข้าจะตีให้เด็กไหลออกมาเลยเชียว" สะใภ้ใหญ่ดึงหูบุตรสาว

"ท่านแม่ ท่านอย่าไปฟังนางข้ากับจางซิ่วไฉไม่เคยมีสัมพันธ์กัน" ไป๋ซิ่วเจ็บจากแรงกระแทก อีเด็กบ้านั่นกุเรื่องจนตอนนี้ชาวบ้านต่างรังเกียจนางที่แย่งคู่หมั้นน้องสาวแล้ว แต่ไป๋ซิ่วก็ยังไม่สำนึกว่านี่คือกรรมตามทันที่นางใส่ร้ายผู้อื่นก่อน

ไป๋ซู่ฮวาประคองหยางหนิงเฉิงมานั่งที่เตียงก่อนจะหาหมอนมาหนุนหลังให้เขาแล้วก็เริ่มบ่น

"เจ้าออกไปทำไม ขาเจ็บยังอวดดีหากเจ้าไม่หายข้าจะทำยังไงล่ะ"

"ก็พวกเขาจะตีเจ้านี่ เจ้าเป็นเมียข้าๆก็ต้องปกป้องสิ"

"เหอะๆๆๆหยางหยิงเฉิงใครกันทิ้งข้านอนตากฝน ใครกันด่าข้าแพศยา ใครกันบอกว่าตนเองมีคนรักอยู่แล้ว ทีอย่างงี้ทำห่วงใยข้า กลัวไม่มีคนรับใช้เจ้าก็บอกมาเถอะ"

" ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าเจ้าถูกใส่ร้ายเจ้าไม่ได้ไปขอเป็นอนุผู้ใดจึงอยากขอโทษเท่านั้น"

ไป๋ซู่ฮวาเดินไปในครัวหยิบน้ำร้อนมาผสมก่อนจะใช้ผ้าชุบน้ำแล้วยื่นให้เขา หยางหนิงเฉิงไม่รับจนน่าหงุดหงิด

"เจ้าขาเจ็บไม่ใช่เป็นง่อยสักหน่อยเช็ดเองไม่ได้หรือไง"

"ตอนไปช่วยเจ้าข้าลืมตัวเลยหกล้มหน้าบ้านแขนเลยชาๆเจ็บๆน่ะ"

"หึ ภาระจริงๆมาๆ"

ไป๋ซู่ฮวาคว้าผ้ามาก่อนจะปลดสายรัดเอวเขาออกเผยให้เห็นหน้าอกแกร่ง แม่เจ้าซิกแพ็คแปดลูกของแท้ อิจฉาแม่หนูคนเดิมชะมัด ได้กินของดีซะด้วย ไป๋ซูฮวากลืนน้ำลายดังเอื้อก หยางหนิงเฉิงนึกขำนาง ใบหน้านางแดงจนถึงใบหูแล้ว หยางหนิงเฉิงเลยแกล้งนางเขาทำเป็นเซนั่งไม่อยู่จนนางต้องโอบเขาไว้

"นั่งดีๆสิ อยู่เฉยเป็นไหมยุกยิกอยู่ได้ นี่ท่อนล่างข้าไม่เช็ดนะ"

"ทำไมล่ะทำยังกับไม่เคยเห็น มิใช่เจ้าสัมผัสแล้วหรือ เต็มไม้เต็มมือดีหรือไม่เมียจ๋า"

"หยาง หนิง เฉิงเจ้ามันไอ้โรคจิต อย่ามาเมียจ๋ากับข้านะ อึ๊ยขนลุกอีตาบ้าข้าไม่อยากเสวนาด้วยแล้ว"

ไป๋ซู่ฮวาไม่สนใจเขานางไปหาเด็กทั้งสองก่อนจะปูเตียงให้ใหม่และนำผ้าห่มผืนใหม่ออกมาให้ จากนั้นก็ไปหาน้องชายจัดการปูเตียงห่มผ้าให้เช่นกัน ตกดึกไป๋ซู่ฮวาได้ยินเสียงหยางหนิงเฉิงละเมอจึงลุกมาดู นางใช้มือแตะหน้าผากหยางหนิงเฉิงคว้าข้อมือนางออกแรงตามสัญชาติทันทีไป๋ซู่ฮวาเจ็บจนน้ำตาร่วง เจ็บชะมัดหยางหนิงเฉิงลืมตาเห็นเป็นนางจึงปล่อยมือ

"นี่ตาทึ่มเจ้าเป็นอะไร เอ๊ะทำไมตัวร้อนขนาดนี้ เป็นไข้ได้อย่างไรกันรอแป๊บนะ"

ไป๋ซู่ฮวาไปคว้าเอาสุราที่นางซื้อมาไว้ดื่มต้องมาผสมเช็ดตัวให้เขาเสียดายก็เสียดายเมื่อถอดเสื้อเขาออก

นางเห็นบาดแผลจากด้านหลังก็เหมือนเป็นรองหัวลูกธนู บาดแผลนี่กระมังที่ทำให้เป็นไข้ ไป๋ซู่ฮวาใช้สุราเพียวๆฆ่าเชื้อแผลนั่นก่อนจะป้อนยาแก้ไข้ที่หมอเทวดาทิ้งไว้ให้ หยางหนิงเฉินหนาวสั่นตลอดเวลา ไป๋ซู่ฮวาจึงต้องนำผ้านวมผืนใหม่ของตนมาให้เขา

เจ็บใจเสียจริงๆของตัวเองแท้ๆต้องมาเสียสละ เห็นเขาเป็นไข้หนาวสั่นไป๋ซู่ฮวาจึงปีนขึ้นเตียง นางถอดเสื้อตนเองกับเขาออกก่อนจะกอดเขาจากด้านหลัง หยางหนิงเฉิงรู้สึกอบอุ่นและหายหนาวเล็กน้อยจากนั้นก็ผล็อยหลับไป

ยามอิ๋นหยางหนิงเฉิงรู้สึกตัว เขารู้สึกถึงความนุ่มหยุ่นด้านหลัง มือหนาไต่ไปตามมือบางก็เห็นว่านางนอนหลับกอดเขาอยู่ นางถอดเสื้อเพื่อให้ความอบอุ่นแก่เขา เมื่อเห็นนางยุกยิกจะตื่นเขาจึงแกล้งหลับต่อ ไป่ซู่ฮวาค่อยๆขยับออกจากนั้นก็ใส่เสื้อปกติ หากตาทึ่มนี่ตื่นขึ้นมาจะหาว่านางปีนเตียงเขาอีก

หยางหนิงเฉิงหลี่ตามองร่างบางที่กำลังใส่เสื้อ ดอกบัวคู่งามนั่นยั่วยวนให้เคล้าคลึงเสียจริง เขาอยากดูดดื่มมันเหลือเกินความหวานคืนนั้นเขายังตราตรึง ให้ตายสิไอ้ลูกชายตัวดีกับตื่นขึ้นเริ่มขยายแข็งขึง หยางหนิงเฉิงทำเป็นละเมอขยับตะแคงตัวเข้าด้านในเตียงเพื่อปกปิดอาการตื่นของไอ้ลูกชายตัวดีที่อยากปล้ำเมียสาวตรงหน้า

เห็นหยางหนิงเฉิงขยับไป๋ซู่วาก็รีบลงจากเตียงไปทำอาหารในครัวทันที ขืนตื่นขึ้นมาเจอนางนั่งเสื้อผ้าหลุดลุ่ยอยู่บนเตียงเขาเดี๋ยวโรคหลงตัวเองจนโง่ของตาทึ่มนี่ก็กำเริบอีก

ไป๋ซู่ฮวาคว้าตะเกียงเดินเข้ามาในครัวเพิ่งจะยามอิ๋น( 03.00-04.59)จึงลงมือก่อนเตาไฟ ยังดีที่ทะลุมิติมาก็รีดไถเอ้ยก็หาเงินได้ทันที ไม่ต้องปีนป่ายหาโสมหาเห็ดหลินจืออะไรพวกนั้น มิตงมิติจะมีเหมือนในนิยายไหมว้า

เออช่างมันเถอะเรื่องหาเงินเดี๋ยวค่อยคิด