ตอนที่ 30

เช้ารุ่งขึ้นหลังจากล่ำลาคนป่วยและบอกกล่าวเรื่องที่เขาจะต้องเดินทางไปต่างจังหวัดช่วงเสาร์อาทิตย์ ฤทธิก็ออกไปทำงาน ทว่าออฟฟิศไม่ใช่ที่แรกที่เขาไป

เขาโทรศัพท์บอกพนิตนันท์ตั้งแต่เมื่อคืนว่าจะแวะมาหาหล่อนตอนเช้า และมีเรื่องจะคุยด้วย ที่จริงก็เป็นการบอกเจ้าหล่อนกลายๆ นั่นแหละว่าเขาจะไม่เข้าไปค้างที่นั่น

หล่อนจะได้ไม่รอ

ชายหนุ่มก็ไม่ได้คาดหวังว่าเด็กสาวจะรอหรอก...หล่อนอาจจะดีใจก็ได้ที่เขาไม่ไปหา

หลังจากเมื่อคืนเขาก็รู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับลินินดูเหมือนจะมีทิศทางที่ดีขึ้น หลังจากทุกข์โศกโรคภัยโหมกระหน่ำเข้ามาอย่างไม่ยั้ง นี่คงเป็นแสงสว่างจากปลายอุโมงค์ที่ทำให้หล่อนมีหวังเรื่องลูกขึ้นมาอีกครั้ง

นั่นทำให้ฤทธิตัดสินใจเด็ดขาด...เขาจะไม่ยื้อเวลาระหว่างตัวเองกับเด็กสาวออกไปอีกแล้ว เขาต้องทำให้หล่อนท้องโดยเร็วที่สุด เพื่อจะได้ยุติความสัมพันธ์นี้ตามสัญญาที่ตกลงกันไว้

เขาก้าวมาหยุดหน้าประตูพอดี มือที่เอื้อมแตะแป้นเพื่อจะกดรหัสเข้าประตูชะงักค้างก่อนจะดึงมือตัวเองกลับแล้วซุกลงกระเป๋ากางเกง แล้วมองประตูตรงหน้านิ่งนานด้วยสายตาครุ่นคิดไตร่ตรอง

...เสียดายเหรอวะ...เฮ้ย! ไม่หรอก เสียดายทำไม ก็มีลินินอยู่ทั้งคน นั่นเมีย...ส่วนเด็กนี่ ถึงจะนอนกับเขา...แต่ก็ไม่ใช่เมีย...

พอตกผลึกความคิดแล้วจึงเปิดประตูเข้าไป เขาเอ่ยปากบอกตามความคุ้นเคย

“ผมมาแล้ว”

ร่างเล็กบอบบางในชุดนอนทรงคล้ายเชิ้ตแขนยาวตัวใหญ่โคร่งผลุนผลันออกมาจากห้องครัว ในมือยังถือกระบวยติดมาด้วย กลิ่นหอมฉุยชวนหิวที่ลอยอยู่ในอากาศทำให้พอจะเดาได้ว่าเจ้าตัวคงกำลังทำอาหารอยู่แน่ๆ

เด็กสาวยิ้มกว้างให้เขา รอยยิ้มนั้นทำเอาใจชายหนุ่มแกว่ง จนต้องท่องชื่อเมียในใจ ความมุ่งมั่นตั้งใจก่อนจะเปิดประตูเข้ามาสั่นคลอนอยางน่ากลัว

หลังจากย้ายมาอยู่คอนโดมิเนียม ความใกล้ชิดทำให้ช่องว่างที่เคยมีระหว่างเขากับเด็กสาวลดลงไปโดยไม่รู้ตัว พนิตนันท์จึงลดท่าทีเครียดเกร็งยามเจอะเจอหรืออยู่กับเขาไปมากทีเดียว เรียกได้ว่าตอนนี้หล่อนคุ้นเคยกับการมีเขาเข้ามาในชีวิต

“คุณทานอะไรมาหรือยัง หนูต้มโจ๊กเผื่อ มาทานด้วยกันนะคะ อ้อ...หนูซื้อเมล็ดกาแฟที่คุณชอบมาด้วยค่ะ ถ้าอยากดื่มกาแฟ เดี๋ยวหนูชงให้” สาวน้อยจดจำรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับตัวเขาได้อย่างน่าทึ่ง สำหรับเด็กสาวอายุเพียงสิบเก้า นับว่าเจ้าหล่อนปรนนิบัติดูแลเขาได้อย่างดียิ่ง

ฤทธิพยักหน้าก่อนตอบ

“ดีเหมือนกัน กำลังหิวพอดี” คนฟังยิ้มกว้างกว่าเดิมก่อนชี้มือไปทางโต๊ะกินข้าว

“คุณนั่งรอที่โต๊ะได้เลยค่ะ ใกล้เสร็จแล้วเดี๋ยวหนูยกไปเสิร์ฟให้ค่ะ”

ฤทธิเดินไปที่โต๊ะกินข้าวขนาดหกที่นั่งอย่างว่าง่าย เขาขยับเก้าอี้ตัวที่อยู่ตรงหัวโต๊ะออกแล้วนั่งรอ ครู่ต่อมาสาวน้อยก็ถือถาดพร้อมถ้วยใส่โจ๊กที่ต้มเสร็จใหม่ๆ มีควันสีขาวลอยกรุ่นเป็นสาย

สาวน้อยวางโจ๊กถ้วยหนึ่งตรงหน้าเขา ก่อนจะหยิบอีกถ้วยวางไว้หน้าตัวเอง

“หนูเอาโจ๊กสำเร็จมาทำค่ะ เพิ่มหมูบะช่อกับไข่ลวกอีกหน่อย”

ฤทธิก้มมองโจ๊กในถ้วยตรงหน้าแล้วพยักหน้า

“หน้าตาน่ากินดีนะ มีต้นหอมผักชีกับขิงซอยด้วย”

“เอ...คุณกินขิงไหมคะ หนูก็ลืมถาม ถ้าไม่กินเดี๋ยวหนูเอาออกให้” เจ้าหล่อนตั้งท่าจะเอื้อมมาจัดการกับขิงในถ้วยโจ๊กให้ ฤทธิจึงต้องรีบบอก

“ไม่เป็นไรๆ ฉันกินได้”

“งั้นคุณกินไปก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูไปเอากาแฟมาเสิร์ฟให้”

ชายหนุ่มมองตามร่างบอบบางซึ่งเดินไปที่ครัวแล้วก็ถอนหายใจออกมาโดยไม่รู้ตัว พออยู่กับเจ้าหล่อน เรื่องที่ตั้งใจจะมาพูดก็ดันพูดไม่ออกเสียอย่างนั้น เห็นท่าทางกระตือรือร้นและช่างเอาอกเอาใจนั่นแล้วก็นึกเอ็นดูปนสงสารขึ้นมา

เขาเห็นและรู้จักพนิตนันท์มานานพอที่จะรู้ว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่คนเหลวไหลไม่เอาถ่าน ฤทธิมั่นใจว่าถ้าไม่ได้โดนมัดมือชกด้วยเรื่องเงินที่แม่ของหล่อนรับมาจากลินินละก็ ไม่มีทางที่เจ้าหล่อนจะยอมตามข้อตกลงอะไรนี่

เท้าของสาวน้อยที่เดินออกมาจากครัวพร้อมแก้วกาแฟในมือก้าวช้าลงเมื่อสังเกตเห็นท่าทางของคนที่นั่งตรงหัวโต๊ะ แววตาของเขาเหมือนมีเรื่องอะไรในใจ พนิตนันท์จำได้ว่าเมื่อคืนเขาบอกว่ามีเรื่องจะคุย

นี่หรือเปล่า...ที่กวนใจเขาอยู่

เขาจะคุยเรื่องอะไรกับหล่อนกันหนอ...คงเป็นเรื่องสำคัญถึงทำให้เขามีท่าทางแบบนั้น พอวางแก้วกาแฟลงตรงหน้าอีกฝ่ายแล้ว พนิตนันท์จึงเป็นฝ่ายเริ่มต้นบทสนทนา

“เมื่อคืนคุณว่ามีเรื่องจะคุยกับหนูเหรอคะ?”

ฤทธิวางช้อนแล้วสบตาคนพูด แววตาจริงจังเปิดเผยของอีกฝ่ายทำให้เขาตกลงใจเอ่ยปากในสิ่งที่ตั้งใจ

“อืม...ใช่”

“ถ้างั้นคุยเลยก็ได้นะคะ เดี๋ยวคุณต้องไปทำงานอีก”

“แล้ววันนี้...เธอไม่ไปเรียนเหรอ”

“หนูมีเรียนช่วงบ่ายค่ะ” ฤทธิพยักหน้าเป็นเชิงว่ารับรู้

“ใกล้จะปิดเทอมหรือยัง?”

“เดือนหน้าสอบไฟนอลแล้วก็ปิดเทอมค่ะ”

“นี่เพิ่งเทอมแรก เหลืออีกเทอมถึงจะครบปีการศึกษานี้ใช่ไหม?”

“ค่ะ ทำไมเหรอคะ?” พนิตนันท์ย้อนถามเพราะสงสัยที่เขามาถามเรื่องเรียน

“เธอ...อยากจะรอให้จบปีการศึกษานี้ก่อนหรือเปล่า?”

“รอ? เรื่องท้องน่ะเหรอคะ?” ชายหนุ่มพยักหน้าแทนคำตอบ ความเงียบเข้ามาครอบคลุมพื้นที่ระหว่างคนทั้งคู่อยู่พักหนึ่ง

พนิตนันท์กลอกตาเหมือนใช้ความคิด ครู่เดียวหล่อนก็ส่ายหน้าก่อนเอ่ยปาก

“ไม่เป็นไร หนูว่า...ไม่จำเป็นต้องรอหรอกค่ะ” ...ถึงยังไงหล่อนก็ตัดสินใจแล้วว่า จะไม่กลับไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยเดิม เพราะฉะนั้นก็ไม่จำเป็นต้องรอให้จบปีการศึกษาหรอก ให้มันจบเรื่องจบราวเร็วๆ น่าจะดีที่สุด...

“โอเค ดีเหมือนกัน” เขาเอ่ยออกมาในที่สุด “เธอเองก็จะได้เป็นอิสระเร็วๆ”

พนิตนันท์ยิ้มให้กับคำพูดนั้น...ทว่าความรู้สึกในใจกลับตรงกันข้าม มันว่างโหวงอย่างบอกไม่ถูก หญิงสาวไม่แน่ใจนักว่า...อิสระที่เขาพูดถึงนั้น มันจะนำพาความสุขมาให้จริงหรือไม่...

คุ้มกันแล้วหรือ...กับสิ่งที่เสียไป

เพราะ...มันไม่มีอะไรกลับไปเหมือนเดิมได้อีกแล้ว!

ถึงจะได้รับอิสระกลับคืนมา หญิงสาวก็รู้ตัวว่าคงไม่มีวันกลับไปเป็นคนเดิมได้อีกต่อไปแล้ว พนิตนันท์คนนั้นตายจากโลกนี้ไปนับแต่วันที่หล่อนตื่นขึ้นมาพบว่าตนเองนอนอยู่ในห้องนอนของเขานั่นแหละ

แล้วอิสรภาพที่จะได้รับมันจะมีประโยชน์อะไร

แต่...

มันก็คงจะดีกว่าต้องอยู่อย่างนี้ หล่อนอาจจะมีเงินทองใช้ไม่ขาดมือก็จริง แต่ก็ต้องแลกด้วยการเป็นเพียงลูกหนี้ที่ต้องชดใช้หนี้ด้วยการเป็นนางบำเรอเท่านั้น

ไม่มีวันได้รับความรักจากเขา!

เสียงโทรศัพท์มือถือของพนิตนันท์ดังขึ้นจังหวะเดียวกันกับที่ฤทธิกำลังเปิดประตูจะออกไปทำงานพอดี เขาชะงักเท้าหยุดอยู่กับที่...มือที่กำลังจับลูกบิดประตูก็พลอยค้างอยู่อย่างนั้น

เจ้าของโทรศัพท์ที่กำลังล้างจานอยู่ในครัวรีบวิ่งไปหยิบโทรศัพท์ที่วางทิ้งไว้ในห้องนอนแล้วกดรับสาย

ฤทธิปล่อยมือจากลูกบิดและเดินไปยืนข้างประตูห้องนอน รู้หรอกว่าเสียมารยาท แต่ความอยากรู้ทำให้เขาอดใจไม่อยู่

‘ใครโทรมา เจ้าหนุ่มนั่นหรือเปล่า?’

“หวัดดี อ๋อ...เรามีเรียนตอนบ่าย ตอนนี้ยังอยู่บ้าน วิวมีอะไรป่าว?”

คนฟังพรูลมหายใจออกมาโดยไม่รู้ตัว

...ชื่อวิว เพื่อนผู้หญิงแหละ...

แต่แล้วคิ้วเข้มก็ขมวดเข้าหากันโดยอัตโนมัติอีกครั้งเมื่อได้ยินอีกชื่อหลุดจากปาก

“เย็นนี่อาชว์ชวนไปทำรายงานอันใหม่นั่นเหรอ? อืม...ได้ เลิกเรียนตอนบ่ายสาม น่าจะมีเวลาแหละ โอเค...ตามนั้น”