ตอนที่ 28

คิ้วเข้มเหนือดวงตาคมขมวดเข้าหากันทันทีหลังฟังปลายสายบอกเล่าความประสงค์ของผู้เป็นแม่ยายให้ฟัง แม้ลินินจะไม่ได้เล่ารายละเอียดอะไรเท่าไร แต่เขาก็รู้ได้ด้วยสัญชาตญาณว่า ภรรยาซุกซ่อนความกังวลใจบางอย่างเอาไว้

ฤทธิพอจะรู้จักผู้เป็นแม่ยายอยู่บ้างว่ารายนั้นรักและห่วงลูกสาวอย่างมาก เพราะเป็นลูกคนเดียว 

ความห่วงใยนี่แหละที่ทำให้บางครั้งก็เจ้ากี้เจ้าการโดยไม่รู้ตัว ส่วนภรรยาของเขาก็คงอยากปฏิเสธ แต่ก็น้ำท่วมปาก ไม่รู้จะปฏิเสธแม่อย่างไร...ก็ประสาลูกสาวหัวอ่อนที่ไม่เคยมีปากมีเสียงกับแม่นั่นแหละ

แต่ประเด็นอยู่ที่...ฤทธิคิดว่าพนิตนันท์ก็ไม่พร้อมที่จะพบเจอผู้ใหญ่ทางฝ่ายลินิน กับมารดาของเขานั้นเจ้าหล่อนคุ้นเคยเพราะเคยเจอมาตั้งแต่เด็กๆ และแม่เขาก็ยังไม่รู้เรื่องอุ้มบุญอะไรนี่ด้วย

แต่คุณแพรพรรณซึ่งรู้เรื่องจากปากลูกสาวแล้ว ย่อมต้องมองพนิตนันท์ด้วยสายตาอีกแบบที่ฤทธิมั่นใจว่า เด็กสาวคงเกิดความรู้สึกประหม่าทีเดียว

เหมือนตอนที่เขาจีบลินินใหม่ๆ และต้องไปพบเจอพ่อแม่ของหล่อนครั้งแรกนั่นแหละ

ครั้งนั้นคุณแพรพรรณก็มองเขาด้วยสายตาพิเคราะห์และจับผิดจนเขาแทบไม่เป็นตัวของตัวเอง

หลังรับสายและไตร่ตรองถี่ถ้วนแล้วฤทธิจึงโทรศัพท์กลับไป เขาไม่ได้โทรศัพท์ถามพนิตนันท์ด้วยซ้ำว่าสะดวกมาพบมารดาของลินินหรือไม่ 

“ลินิน วันนี้เด็กนั่นเรียนทั้งวันถึงเย็นเลย น่าจะไม่สะดวกมาเจอแม่คุณหรอก เห็นว่าเย็นเพื่อนนัดไปทำรายงานด้วย” อย่างหลังนี่เขาไม่ได้โกหก เพราะเจ้าหล่อนบอกไว้จริง แต่เป็นตอนบ่ายหลังเลิกเรียนต่างหาก ไม่ใช่ตอนเย็น

“ค่ะฤทธิ เดี๋ยวลินินเรียนให้คุณแม่ทราบค่ะ” ภรรยาเขาก็ไม่ได้ซักถามอะไรมาก

“เย็นนี้เลิกงานแล้วผมจะเข้าไปหานะ” เขาบอกก่อนวางสาย

ฤทธิแวะไปเยี่ยมภรรยาทุกวัน บางวันก็อยู่จนดึกดื่นนั่นแหละถึงกลับ แต่เขาไม่เคยนอนค้างที่โรงพยาบาลด้วย เหตุผลหนึ่งก็เพราะลินินไม่ยอมให้เขาอยู่ค้าง หล่อนบอกว่าเขาต้องตื่นไปทำงานแต่เช้า อยากให้นอนสบายๆ มากกว่าจะต้องมานอนหลับบนโซฟาในห้องพิเศษของโรงพยาบาล

เขาเลยได้แต่แวะเยี่ยมและใช้เวลาอยู่กับหล่อนให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้

ยิ่งเมื่อเขาให้พนิตนันท์ย้ายมาอยู่คอนโดมิเนียม ฤทธิก็พยายามเอาใจใส่ภรรยามากยิ่งขึ้นเพื่อทดแทนความรู้สึกผิดต่อหล่อนนั่นเอง

แก้ปัญหาไปได้เปลาะหนึ่งฤทธิก็กลับมามุ่งสมาธิที่การทำงานต่อ ไม่ได้นึกเฉลียวใจสักนิดว่า...ปัญหาแรกนั้นจะนำพาเอาปัญหาต่อๆ ไปมาให้ 

กระทั่งเย็นวันนั้นเมื่อกลับถึงบ้านและเจอคุณวจี...มารดาของตนนั่งรออยู่ในห้องนั่งเล่น สีหน้าเคร่งเครียดของคนที่นั่งตัวตรงบนเก้าอี้นวมทำให้ฤทธิสะดุดใจ

และทันทีที่แม่ของเขาเอ่ยคำถามแรกออกมา ฤทธิก็ถอนใจพรืด

“ฤทธิกับลินินให้หนูนันท์อุ้มบุญให้เหรอลูก?”

“แม่รู้มากจากไหนครับ” เขาไม่ตอบในทันที แต่ย้อนถามคนเป็นแม่กลับไป

“เรื่องนี้มีคนรู้เยอะหรือไง...ถ้าเป็นแบบนั้นเท่ากับฤทธิไม่เห็นหัวแม่เลย แค่ที่แม่ต้องมาได้ยินได้ฟังจากปากคนอื่นแทนที่จะเป็นลูกตัวเอง ทั้งที่อยู่บ้านเดียวกัน แถมหนูนันท์ก็เคยมาอยู่ที่นี่เป็นเดือน แค่นี้แม่ก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหัวหลักหัวตอพอแล้ว”

“แม่ครับ...ผมขอโทษ” ฤทธิตรงเข้าไปคุกเข่าบนพื้นหน้าเก้าอี้ที่มารดานั่ง กราบที่ตัก “ผมไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังอะไรแม่หรอก ยังไงก็ต้องบอก เพียงแต่ยังหาจังหวะและโอกาสดีๆ ไม่ได้”

“จะรอให้คลอดแล้วค่อยมาบอกหรือล่ะสิ” คุณวจีดักคออย่างรู้ทัน

“ไม่ใช่อย่างนั้นครับแม่”

“แล้วมันเป็นแบบไหน เล่าให้แม่ฟังหน่อยสิ...”

ฤทธิจึงเลียบเรียงเรื่องราวทั้งหมดให้มารดาฟัง แน่นอนล่ะ...เขาเล่าในส่วนที่คิดว่าเล่าได้เท่านั้น แต่ลืมนึกไปว่าคุณวจีนั้นเป็นคนฉลาดจึงเดาเรื่องราวในส่วนที่เขาไม่ได้เล่าออก

“อุ้มบุญที่ลูกบอกเนี่ย...ปกติเขาใช้วิธีผสมเทียมแล้วค่อยฉีดตัวอ่อนเข้ามดลูกใช่ไหม? แต่ก่อนที่จะใช้วิธีนั้นมันมีระยะเวลาและขั้นตอนในการเตรียมตัวไม่ใช่เหรอ ช่วงเดือนหนึ่งนั่นที่หนูนันท์มาอยู่ที่นี่ ถึงแม่จะอยู่บ้างไม่อยู่บ้างเพราะไปถือศีล แต่แม่ว่าเวลามันไม่น่าจะพอหรอก ลูก...ไม่ได้ใช้วิธีนี้” สายตาของแม่มีแววคาดคั้นเมื่อมองสบสายตาของคนเป็นลูกอย่างรอคำตอบ ครั้นลูกชายยังคงนิ่ง คุณวจีจึงเอ่ยต่อ “ลูก...นอนกับหนูนันท์...ใช่ไหม?”

ฤทธิถอนหายใจออกมาก่อนจะโคลงศีรษะเป็นเชิงตอบรับคำถามของมารดา

“ครับ”

“เมียลูก...เขาว่ายังไง?”

“ลินินเป็นคนต้นคิดเรื่องนี้ครับแม่” เขาตอบตามความเป็นจริง

“แล้วลูกก็เห็นดีเห็นงาม?” แววตาคาดคั้นนั้นเจือความผิดหวังจางๆ “หนูนันท์เขายอมหรือว่า...”

คุณวจีหยุดคำพูดไว้เพียงนั้นเมื่อนึกโมโหที่ตนเองมิได้รู้เรื่องอะไรทั้งที่เกิดขึ้นในบ้านแท้ๆ

“เรื่องคืนนั้น...ผมก็ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นได้ยังไงเหมือนกัน ตื่นมาผมก็เจอนันท์นอนอยู่บนเตียงผมแล้ว เด็กนั่นก็ปฏิเสธบอกว่าไม่รู้มานอนตรงนี้ได้ยังไง ผมโกรธ...บอกให้ลินินไล่เด็กนั่นไป แต่ลินินไม่ยอม...อ้างเรื่องท้องขึ้นมาว่า ถ้านันท์ท้อง ก็จะรับเด็กเป็นลูก”

“แล้วท้องไหม?”

“ไม่รู้สิครับ น่าจะยัง”

“ลูกเอาหนูนันท์ไปไว้ไหน...ทำไมแม่ไม่เห็น ปกตินันท์มาช่วยดูแลลินินไม่ใช่เหรอ? จะว่าไปเฝ้าไข้ลินินที่โรงพยาบาลก็ไม่ใช่ เวลาแม่ไปเยี่ยมลินินก็ไม่เคยเห็นหน้า”

“ผมให้นันท์ไปอยู่ที่คอนโดฯ ครับ”

“ฤทธิคิดจะเลี้ยงเด็กคนนั้นเป็นเมียน้อยเหรอลูก” 

คำถามของแม่ทำให้ฤทธิกระอักกระอ่วนใจอย่างบอกไม่ถูก

“ไม่ใช่นะครับแม่ ผมทำสัญญากับนันท์ เมื่อไรที่เขาคลอดลูก และเด็กแข็งแรงพอผมก็จะปล่อยให้เขากลับไปใช้ชีวิตของเขา”

“แลกกับอะไร?”

“ส่วนของผม ผมจ่ายเงินรายเดือนให้เขา” ฤทธิเว้นเรื่องจำนวนเงินไว้ “แต่ส่วนของลินิน ดูเหมือนเขาจะคุยกับทางพ่อแม่ของนันท์ ซึ่งผมไม่รู้ว่าตกลงอะไรกันไว้บ้าง”

“มีใครอยู่ตรงนั้นไหม?” คุณวจีถามหาเด็กรับใช้ที่มักจะซุ่มคอยอยู่ไม่ไกลเผื่อว่านายจะเรียกหาใช้งาน สักพักก็มีเด็กสาวคนหนึ่งเดินเข้ามารอฟังคำสั่ง “บอกนวลให้ชงยาหอมมาให้ฉันที”

“แม่ครับ...แม่เป็นยังไงบ้าง ไม่สบายตรงไหนให้เรียกหมอไหมครับ?” ฤทธิถามอย่างเป็นห่วงพลางแตะแขนแม่เบาๆ

“แม่จะเป็นลม นี่คิดอะไรกันอยู่ทั้งผัวทั้งเมียเลย ลินินนี่ก็จริงๆ เลย มีอย่างที่ไหนหาผู้หญิงมาให้ผัวซะอย่างนั้น”

“เราน่ะ...นอนกับหนูนันท์ไปกี่ครั้งแล้ว อย่ามาโกหกแม่เชียวนะ ลองว่ามีครั้งแรก...ครั้งต่อๆ ไปมันก็ตามมา ยิ่งแยกห้องนอนกับเมียมาเป็นปีๆ แบบนี้”

ฤทธิไม่ได้ตอบคำถามแม่

เขาจะตอบได้อย่างไรว่า...นับแต่ให้พนิตนันท์ไปอยู่ที่คอนโดมิเนียม เขาก็แวะไปหาเจ้าหล่อนทุกวัน