ตอนที่ 27

ร่างผ่ายผอมบนเตียงคนไข้นั้น นับวันก็ยิ่งผอมลงจนหนังแทบจะหุ้มกระดูก โรคร้ายที่รุมเร้าพรากความสดใสและสวยงามไปจากหญิงสาวไปจนแทบจะไม่เหลือ

คุณแพรพรรณผู้เป็นมารดาซึ่งแวะมาเฝ้าลูกสาวเป็นประจำทุกวันถึงกับถอนใจออกมาเบาๆ 

“ยายหนู...กินอะไรสักหน่อยไหมลูก เดี๋ยวแม่ไปชงอาหารเสริมมาให้ไหม ถ้ากินข้าวไม่ลง” นางเสนอ...เมื่อสำรับอาหารที่พยาบาลนำมาเสิร์ฟ ยังมิได้รับการแตะต้อง

“ค่ะ แม่”

ได้ยินดังนั้นคุณแพรพรรณจึงกุลีกุจอไปชงอาหารเสริมมาให้คนที่นอนบนเตียง ความรักของแม่ที่มีต่อลูกทำให้นางสะท้อนใจไม่น้อยเมื่อต้องมาเห็นลูกเจ็บป่วยแบบนี้ นับแต่รู้ว่าลูกสาวป่วย นางแทบไม่เคยนอนหลับอย่างเป็นสุขด้วยหวงห่วงสารพัด

“พอออกจากโรงพยาบาล แม่ว่าหนูกลับไปอยู่บ้านเราก็ดีเหมือนกันนะ อยู่ใกล้ๆ แม่ก็หายห่วง จะได้ดูแลกันได้ถนัดถนี่”

ริมฝีปากแห้งผากของคนป่วยคลี่ออกเป็นรอยยิ้มเมื่อได้ยินผู้เป็นแม่เปรย

“ไหนตอนแรกแม่ไม่เห็นด้วย หาว่าหนูทิ้งฤทธิไว้คนเดียว”

“ก็ตอนแรกแม่ก็ห่วงนายฤทธิเขา ผัวเมียกันน่ะลูก อยู่ห่างกันมากก็ไม่ดี แต่พอเห็นหนูเป็นแบบนี้แล้ว ถ้านายฤทธิเขายังมีแก่ใจจะออกนอกลู่นอกทาง ก็เอาเถอะ!”

“แม่! ฤทธิเขาไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกค่ะ” 

พูดออกไปแล้วหัวใจตัวเองกลับหวั่นไหวแปลกๆ เมื่อนึกถึงคำพูดของแม่บ้านเก่าแก่ที่ได้คุยเมื่อช่วงสาย ป้านวลรายงานว่า...ฤทธิกลับบ้านดึกดื่นทุกคน และบางคืนก็ไม่ได้กลับ

คืนไหนที่ไม่ได้กลับ...เขาจะไปนอนไหนได้เล่า ถ้าไม่ใช่ค้างที่คอนโดมิเนียมกับสาวน้อยคนนั้น แม้ว่าตนเองจะเป็นต้นคิดให้ผู้เป็นสามีมีสัมพันธ์กับเด็กสาวคนนั้นเพื่อให้เจ้าหล่อนตั้งท้อง 

แต่พอได้ยินแม่บ้านรายงานให้ฟัง...หล่อนยอมรับว่าเกิดความกังวลขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“ลินิน...ลินิน...” เสียงเรียกชื่อซ้ำๆ ดึงหล่อนกลับจากภวังค์ความคิด

“คะ..แม่...”

“เป็นอะไรลูก คิดอะไรอยู่ แม่เรียกตั้งหลายที หนูไม่ได้ยิน”

“เปล่าค่ะแม่” หล่อนปฏิเสธเป็นพัลวัน

“เปล่าอะไร...แม่เรียกตั้งเป็นนานสองนาน นอกจากไม่หัน ไม่ขาน หนูยังเหม่ออีก ทำเหมือนมีเรื่องในใจ”

ลินินเพียงยิ้ม...หล่อนยังคิดไม่ออกว่าจะบอกแม่อย่างไร เรื่องที่ให้ฤทธินอนกับผู้หญิงอื่นเพื่อที่จะได้มีลูก แต่ก็ต้องบอกสักวันนั่นแหละ 

หรือควรจะลองเกริ่นดู...ทันทีที่คิดหล่อนก็เปรยออกมาให้คนเป็นแม่ฟัง

“แม่รู้ใช่ไหม...หนูอยากมีลูก แต่พอป่วยแบบนี้ ความหวังมันก็ริบหรี่มาก”

“อย่าคิดมากเลยลูก สมัยนี้การแพทย์เขาไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ถ้าอุ้มท้องเองไม่ได้ ก็ต้องหาวิธีอื่น”

“หนูก็คิดๆ อยู่ค่ะ หนูอยากหาคนมาอุ้มบุญ”

“เห็นไหม...มันมีทางออกเยอะแยะ หนูอย่าเพิ่งไปคิดวิตกอะไรเลย ตอนนี้สำคัญที่สุดคือดูแลตัวเองนะลูก ไม่แน่พอหายป่วยแล้ว ร่างกายแข็งแรง หนูอาจจะท้องเองก็ได้”

แต่ลินินรู้ดีว่าหล่อนไม่มีวันนั้นแน่!

“คงยากค่ะแม่ มันลามไปหมดแล้ว” เสียงหล่อนเบาโหวงทีเดียวเมื่อเอ่ยถึงตอนนี้ “หนูมองหาคนที่จะช่วยอุ้มบุญให้แล้วล่ะค่ะ เป็นเด็กสาวสุขภาพดีสมบูรณ์แข็งแรง แต่ยังไงก็คงต้องตรวจสุขภาพดูอีกที”

“เด็กที่ไหน...แล้วเขายอมเหรอลูก ดูดีๆ ล่ะ ไม่ใช่อุ้มบุญให้แล้ว แต่พอคลอดไม่ยอมยกเด็กให้นะ ไอ้เรื่องอุ้มบุญบ้านเราก็ยังไม่มีกฎหมายรับรองเสียด้วย หนูไม่ลองถามพวกญาติๆ ทางเราหรือทางนายฤทธิก่อนล่ะลูก ยังไงก็ญาติกัน น่าจะคุยกันได้ง่ายกว่า”

“คนนี้น่าจะไม่มีปัญหาอะไรค่ะ ที่บ้านมีปัญหาเรื่องเงินพอดีเลยคุยกันง่าย”

“เอาเถอะ...ในเมื่อพูดคุยตกลงกันไปแล้ว แม่ไม่ยุ่งล่ะ แต่ยังไงก็ดูดีๆ ต้องทำสัญญาด้วยไหม...แม่ก็ไม่แน่ใจว่ามันช่วยได้ไหม เพราะอย่างที่รู้ๆ กัน เรื่องอุ้มบุญอะไรนี่ไม่มีกฎหมายรับรอง”

“หนูว่าจะปรึกษาทนายค่ะ เผื่อเขาแนะนำอะไรได้บ้าง แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ”

คุณแพรพรรณพยักพเยิดรับทั้งที่กังวลใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“แบบนี้ต้องใช้วิธีผสมเทียมอะไรแบบนั้นใช่ไหมลูก?”

จู่ๆ ผู้เป็นแม่ก็ถามขึ้นมา ทำเอาคนบนเตียงแทบนั่งไม่ติด ลินินหลุบตามองมือตนเองบนตักเมื่อพยักหน้ารับเบาๆ รู้สึกเหมือนกลับไปเป็นเด็กที่กลัวผู้ใหญ่จับโกหกได้

แต่จะให้บอกแม่ไปตามความเป็นจริงน่ะหรือ ว่าการอุ้มบุญของหล่อน ก็คือให้สามีทำผู้หญิงคนอื่นท้อง รับรองว่านอกจากแม่จะไม่เข้าใจแล้ว คงได้บ่นจนหูชาแน่ๆ

เอาเข้าจริงแล้ว...ลินินก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตนเองคิดถูกหรือเปล่าที่ผลักไสสามีไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น ตอนแรกหล่อนคิดแค่ว่า...อยากจะตอบแทนความอดทนของเขาในฐานะที่หล่อนบกพร่องในหน้าที่ภรรยา

หล่อนถึงกับวางแผนมอมยาเขากับเด็กนั่นแล้วจัดการให้ทั้งคู่นอนด้วยกัน

“นั่นสิ! แม่ก็ถามไม่คิด ถ้าไม่ใช้วิธีนั้น จะไปใช้วิธีอะไรได้อีกล่ะ แต่เอ๊ะ! ยายหนู...รังไข่หนูไม่เหลือแล้วไม่ใช่เหรอ?” คุณแพรพรรณยังไม่วายสงสัย

ลินินยิ้มอย่างใจเย็นเมื่อพยักหน้ารับ

“ค่ะ แม่ รังไข่หนูไม่เหลือแล้ว ก็ต้องใช้ไข่ของผู้หญิงคนนั้นกับน้ำเชื้อของฤทธิค่ะ”

“อ้าว! แล้วแบบนั้นจะเป็นลูกหนูได้ยังไงล่ะ”

“เป็นลูกฤทธิก็เท่ากับเป็นลูกของหนูแหละค่ะแม่”

“โอย...ตายแล้วๆ” 

ผู้เป็นแม่ตบอกตนเองพลางทำท่าคล้ายจะเป็นลม จนคนบนเตียงคนไข้แทบจะปรี่ลงมาจากเตียงเพื่อประคอง ทว่าคุณแพรพรรณลงนั่งตรงโซฟาปลายเตียงเสียก่อน ลินินจึงเอนหลังพิงพนักเตียงดังเดิม ถึงกระนั้นหล่อนก็นึกอยากตบปากตัวเองเหลือเกินที่หลุดปากเล่าให้แม่ฟัง จึงเปรยออกมาตามที่คิด

“หนูไม่น่าเล่าให้แม่ฟังเลย”

“ดีแล้วที่เล่า...ถ้ามาเล่าให้ฟังที่หลังแม่จะโกรธหนูมากๆ แล้วนี่ดำเนินการไปถึงไหนแล้ว...แม่อยากเห็นเด็กคนที่ว่า พาตัวมาให้แม่ดูหน่อยได้ไหม?”

“ก็เริ่มไปแล้วค่ะ ตอนนี้รอฟังผลอยู่ว่าจะท้องหรือเปล่า”

“ถึงไงก็พาตัวมาให้แม่ดูหน่อย แม่อยากเห็นหน้า แล้วแม่สามีเราเขารู้เรื่องไหม?”

“ยังค่ะ ฤทธิยังไม่ได้บอก แต่คุณแม่เจอนันท์แล้ว”

“อ๋อ...ชื่อนันท์เหรอ เด็กคนนั้นน่ะ”

“ค่ะ ชื่อนันท์”

“ไม่รู้ล่ะ ให้นายฤทธิพามาให้แม่เจอหน่อย”

“ค่ะแม่ เดี๋ยวหนูจะบอกให้ฤทธิมาให้แม่เจอตัวนะคะ” ลินินรับปากผู้เป็นแม่ ทว่าฝ่ายนั้นสวนกลับทันควัน

“โทรบอกตอนนี้เลยสิ แม่อยากเจอวันนี้!”