ตอนที่ 29

ค่ำวันนั้นฤทธิแวะไปเยี่ยมภรรยาที่โรงพยาบาล แม่ยายของเขากลับไปแล้ว สองสามีภรรยาจึงมีเวลาอยู่กันตามลำพัง

ท่าทางของลินินบ่งบอกว่าร้อนใจ เจ้าหล่อนคงเจอแรงกดดันจากผู้เป็นแม่ไม่น้อย เพราะคุณแพรพรรณนั้นขึ้นชื่อเรื่องความละเอียดรอบคอบและเจ้ากี้เจ้าการ

“ลินินไม่น่าเลย...ไม่น่าพลั้งปากออกไปเลยค่ะฤทธิ” หล่อนบ่นออกมาเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ ผู้เป็นสามีได้แต่ปลุกปลอบด้วยการตบไหล่บอบบางของภรรยาเบาๆ

“ช่างมันเถอะ มาคิดหาทางแก้กันดีกว่า นี่แม่คุณโทรบอกแม่ผมเรียบร้อย ตอนนี้แม่เลยรู้เรื่องไปด้วย แต่กับแม่น่าจะไม่มีปัญหาอะไร เพราะแม่เคยเห็นและก็พอจะรู้จักนันท์”

“ลินินขอโทษนะคะฤทธิ พลอยทำให้คุณต้องลำบากไปด้วย แล้วคุณแม่ว่าอย่างไรบ้างคะ?”

“ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก...บ่นๆ ทำนองน้อยใจนั่นแหละ ว่าไม่เห็นหัวแม่ ทั้งที่อยู่บ้านเดียวกันแท้ๆ แต่แม่กลับไม่รู้เรื่องเลย” ฤทธิเล่า...แต่เว้นเรื่องที่มารดารู้ว่าเขากับพนิตนันท์นอนด้วยกันไว้เสีย

“แล้วนันท์รู้เรื่องหรือยังคะ?”

“ยัง ผมยังไม่ได้บอกอะไรเด็กนั่น”

“ยังไม่ต้องบอกหรอกค่ะ เดี๋ยวเรื่องคุณแม่ลินินจะหาทางจัดการเอง ไว้นันท์ท้องแล้วค่อยให้คุณแม่เจอดีกว่า ถึงตอนนั้นแล้วแม่ก็คงไม่เข้ามายุ่งวุ่นวายแล้ว” หล่อนบอกก่อนจะนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วเหมือนนึกออกจึงเอ่ยต่อ “อ้อ...แต่คุณแม่ไม่รู้ว่าคุณกับนันท์ เอ่อ...” 

ลินินเอ่ยเพียงแค่นั้นฤทธิก็ชิงตัดบทเสียก่อน

“ดีแล้ว อย่าให้รู้น่าจะดีกว่า”  

“ค่ะ ลินินก็คิดอย่างนั้น แล้วนี่...นันท์เป็นไงมั่งคะ คุณรีบบอกลินินนะคะถ้านันท์ท้อง” 

พูดออกไปแล้วลินินก็อดลอบสังเกตท่าทีของผู้เป็นสามีมิได้ ทว่าท่าทีของฤทธิเป็นปกติจนจับพิรุธอะไรไม่ได้

“กังวลเรื่องสุขภาพตัวเองก่อนเถอะนะคุณ ดูแลตัวเองให้แข็งแรงเข้าไว้ ส่วนเรื่องนันท์ผมบอกคุณแน่ๆ ไม่ต้องห่วง แต่มันต้องใช้ระยะเวลาอีกพักเลยไม่ใช่เหรอกว่าจะรู้ว่าท้องไม่ท้อง”

“ค่ะ น่าจะเป็นอย่างนั้น...สักเดือนสองเดือนก็น่าจะรู้แล้วมั้งคะว่าท้องหรือเปล่า แล้ว...คุณไปหานันท์บ้างหรือเปล่าคะ?” ถามไปแล้วลินินก็กัดปากตัวเอง

“ก็แวะไปดูบ้าง” ฤทธิแบ่งรับแบ่งสู้...ถึงลินินจะเอ่ยกับปากตนเองให้เขานอนกับเด็กคนนั้น แต่ฤทธิไม่มั่นใจเลยสักนิดว่าหล่อนจะรับเรื่องนี้ได้จริง “แต่ผมให้เขาเซ็นสัญญาเรียบร้อยแล้วล่ะ ว่าพอเด็กคลอดอายุครบแปดเดือน เขาต้องยกเด็กให้คุณ ส่วนเขาก็หมดพันธะกับเด็ก ถึงตอนนั้นเขาก็จะได้รับอิสระ ไปเริ่มชีวิตใหม่”

ลินินเลิกคิ้วเล็กน้อยอย่างนึกไม่ถึงว่าฤทธิจะถึงกับทำสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษร เพราะหล่อนไม่ได้นึกถึงเรื่องนี้แม้แต่น้อย จึงออกจะแปลกใจเมื่อได้ยิน

“ลินินไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลยค่ะ แล้วนันท์เขายอมเซ็นสัญญาเหรอคะ”

“ยอมสิ มาถึงขั้นนี้แล้วนะคุณ กอดสัญญาไว้กับอกอย่างน้อยก็เป็นเครื่องรับประกันอย่างหนึ่ง ทั้งสำหรับเขาและเรานั่นแหละ”

“ขอบคุณนะคะฤทธิ ลินินคิดตื้นๆ แค่อยากมีลูกเท่านั้นเองค่ะ”

“ถ้าเขาท้อง อย่าลืมสิคุณ ลูกอยู่กับเขา ถ้าเขาจะไม่ให้เรา...เราจะทำอะไรได้”

“แต่ก็ลูกคุณนะคะ เขาจะทำอย่างนั้นได้ยังไง?” 

“ผมพูดเผื่อเอาไว้ มันอาจจะไม่เป็นแบบที่ผมพูดก็ได้ คุณอย่าเพิ่งกังวลไปก่อน คุณน่ะ” ฤทธิเอื้อมไปกุมมือบอบบางที่แทบจะเหลือแค่หนังหุ้มกระดูกแล้วลูบเบาๆ “พักรักษาตัวให้แข็งแรง คุณต้องหาย...จะได้กลับมาดูแลลูก เด็กเขาต้องการแม่นะคุณ”

“ค่ะ ลินินรู้”

“รู้แล้วต้องทำด้วย ห้ามดื้อ คุณอยากได้อะไรผมก็ทำให้ทุกอย่างแล้ว ผมขอแค่คุณดูแลรักษาตัวเองให้หาย...คุณทำให้ผมได้ไหม?”

พูดจบฤทธิก็ชะโงกหน้าไปจูบหน้าผากผู้เป็นภรรยาเบาๆ ก่อนจะสวมกอดร่างผ่ายผอมไว้แนบแน่น มือใหญ่ลูบหลังแล้วก็ต้องสะท้อนใจเมื่อสัมผัสผ่านปลายมือพบเจอแต่กระดูกที่แทบจะทิ่มออกมานอกเนื้อ เขากระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นอีกนิด หัวใจซึมซับความรู้สึกที่ไหลบ่ามาราวสายน้ำ

ความรักที่มีให้ผู้เป็นภรรยา...ยังคงเหมือนเดิม ไม่ได้ลดน้อยลงอย่างที่เขานึกกลัว สิ่งที่เกิดระหว่างเขากับเด็กคนนั้น มันก็แค่ความสัมพันธ์ทางกายเท่านั้น

ลินินคือผู้หญิงที่เขารัก...คนเดียว!

ลินินหลับตา หัวใจเต็มตื้นเมื่อสัมผัสความรู้สึกที่ถ่ายทอดมาจากอ้อมแขนแข็งแรงที่ยังอบอุ่นไม่เปลี่ยนแปลง หยาดน้ำใสเอ่อคลอก่อนจะหยาดลงมาเงียบๆ แขนบอบบางยกขึ้นโอบผู้เป็นสามี

“ผมรักคุณนะ”

“ลินินก็รักคุณค่ะ”

“วันนี้ผมจะนอนเฝ้าคุณที่นี้” เขาเอ่ยขึ้นมาอย่างปุบปับตามความรู้สึกที่ผุดขึ้นมาอย่างกะทันหัน

“คุณจะนอนไม่สบายสิคะ โซฟาก็ตัวเล็กแค่นั้นเอง” คนพูดมองเลยไปยังโซฟาที่ตั้งอยู่ชิดผนังใกล้ประตูห้อง

“จะเป็นไรไป...ไม่สบายตัวนิดหน่อย ไกลห่างจากที่คุณเป็นตั้งเยอะ และวันนี้ผมอยากอยู่กับคุณ”

ลินินยิ้มกว้างทั้งปากและตา...หัวใจปรี่ล้นด้วยความสุข

“ตามใจคุณค่ะ แต่ห้ามมาบ่นให้ลินินได้ยินทีหลังนะคะ” หล่อนเอ่ยยิ้มๆ “ในตู้นั่นมีผ้าห่มผืนใหม่ที่พยาบาลเอามาเปลี่ยนให้และก็หมอนค่ะ ว่าแต่...เสื้อผ้าคุณละคะ?”

“ใกล้ๆ นี่มีห้างฯ เดี๋ยวผมแวะไปซื้อก็ได้”

“นี่มันสองทุ่มครึ่งแล้ว...คุณต้องรีบแล้วล่ะค่ะเดี๋ยวห้างฯ จะปิดเสียก่อน”

ฤทธิยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูก็เห็นจริงตามที่ภรรยาบอก เขาลุกขึ้น กระนั้นก็ยังไม่ลืมจูบหน้าผากคนที่นอนบนเตียงก่อนจะเอ่ย

“ผมไปก่อน เดี๋ยวมานะคุณ”

แล้วก็หมุนตัวเดินก้าวยาวๆ ออกจากห้องไป ปล่อยให้คนที่นอนบนเตียงมองตามด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มระบัดระบาย ความรู้สึกแน่นหนักที่เกาะกุมหัวใจเหมือนจะผ่อนคลายลงไปมากทีเดียว 

หล่อนคิดมากไปเองแท้ๆ ที่ระแวงในตัวผู้เป็นสามีทั้งที่เป็นคนยัดเยียดผู้หญิงอื่นให้เขาด้วยตนเอง ทั้งที่ที่ผ่านมาฤทธิก็ไม่เคยออกนอกลู่นอกทางสักครั้ง แม้ว่าหล่อนจะบกพร่องในหน้าที่ภรรยา และละเลยการดูแลเอาใจใส่ในตัวเขา เพราะต้องรับมือกับปัญหาสุขภาพทั้งทางกายและทางใจ 

ต่อจากนี้ลินินสัญญากับตัวเองว่า จะดูแลตัวเองให้ดีที่สุด หล่อนจะต้องหาย...จะต้องแข็งแรง เขาพูดถูก

ลูกต้องการแม่...หล่อนจะต้องเป็นแม่ที่ดีให้ได้