บทที่ 3

ในพระตำหนักจินหลวนอันอันสง่างามและโอ่อ่า

ฉินอู๋ต้าว จักรพรรดิแห่งราชวงศ์ต้าเหยียน สวมฉลองพระองค์ลายมังกร นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร

พระพักตร์ดูสง่างาม มิมีแววโกรธแต่ยังดูทรงอำนาจ

มิว่าจะเป็นขมับที่ขาวโพลน หรือรอยย่นสามเส้นบนหน้าผาก ล้วนแต่บอกเล่าถึงความเหนื่อยล้าจากการทรงงานราชการตลอดทั้งวัน

ใต้บันไดหยก มีเก้าอี้ไม้หนานมู่เนื้อทองสองตัวอยู่ทางซ้ายและขวา มีชายชราสองคนนั่งอยู่บนเก้าอี้เหล่านั้น

คนทางซ้ายสวมชุดขุนนางสีม่วง และเข็มขัดสีทองลายดอกไม้เลื้อยรอบเอว

แม้ว่าเขาจะอายุเกินเจ็ดสิบปีแล้วแต่เขาก็เต็มไปด้วยพลังและกระปรี้กระเปร่า!

มิใช่ใครอื่นนอกจากผู้อาวุโสแห่งสำนักขุนนางใหญ่!

คนทางขวามีอายุเท่าเว่ยเจิงสวมชุดนักปราชญ์ บนคางมีหนวดเคราสีเทายาวประมาณสามนิ้ว ในมือถือเข็มทิศหยกขาวไว้

เสื้อคลุมสีเทาของเขาปักลวดลายของกลุ่มดาวหมีใหญ่ทั้งเจ็ดดวง!

แววตาของเขาดูลึกซึ้งและสงบ แต่การเคลื่อนไหวเฉียบคมราวกับสามารถมองทะลุทุกสิ่งในใต้หล้าได้ในพริบตา

มิใช่ใครอื่นนอกจากเหลยเจิ้น หัวหน้าโหรหลวงแห่งสำนักหอดูดาวหลวง!

ชายสองคนนี้เป็นทั้งขุนนางที่มีอิทธิพลอย่างมากในราชวงศ์ต้าเหยียน และได้รับความไว้วางใจจากจักรพรรดิฉินอู๋ต้าวเป็นอย่างสูง

คณะเสนาบดีส่วนใหญ่ประกอบด้วยขุนนางอาวุโสประจำสำนักขุนนางใหญ่ และเสนาบดีขั้นสองจำนวนห้าคน ซึ่งร่วมกันช่วยองค์จักรพรรดิบริหารราชการแผ่นดิน ถือว่าเป็นตำแหน่งที่มีอำนาจสูง

สำนักหอดูดาวหลวงมีหน้าที่รับผิดชอบในการเฝ้าสังเกตดวงดาว คำนวณปฏิทิน และรักษาความสงบเรียบร้อยในพระราชวัง

ยิ่งไปกว่านั้น ความแข็งแกร่งของหัวหน้าโหรหลวงนั้นมิอาจหยั่งรู้ได้ และมิอาจประมาทได้เลย

ในขณะนี้

ณ ท้องพระโรงอันกว้างขวาง กองขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นและบู๊ต่างยืนเรียงรายอยู่สองฝั่งด้วยสีหน้าจริงจัง

หลังจากที่ฉินซูเข้าไปในท้องพระโรง เขาก็คุกเข่าลงด้วยความเคารพและโค้งคำนับฉินอู๋ต้าวที่กำลังนั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร

“ลูกขอถวายบังคมเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ!”

ฉินอู๋ต้าวโบกมือแล้วพูดอย่างใจเย็น “ลุกขึ้นเถอะ!”

“ขอบพระทัยเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ!”

หลังจากที่ฉินซูยืนขึ้น ขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นและบู๊ในท้องพระโรงต่างก็โค้งคำนับเขาอย่างพร้อมเพรียงกัน

หัวหน้าโหรหลวงเหลยเจิ้นจ้องมองตรงไปที่เขา หลังจากหยุดชั่วครู่ก็มองไปทางอื่น

สิ่งที่ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นก็คือ หลังจากมองฉินซูแวบหนึ่งแล้วดวงตาของเหลยเจิ้นก็แสดงความประหลาดใจและสับสนออกมา

ในเวลานี้ ชายหนุ่มจากต่างแคว้นในชุดหรูหรา ที่อยู่กลางท้องพระโรงก็เอ่ยขึ้น

“องค์จักรพรรดิ ขณะนี้ขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นและบู๊ของพระองค์ก็มากันครบแล้ว เราเริ่มเจรจาเลยดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

“เจรจา?”

ฉินซูขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูประหลาดใจ

ชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างซึ่งแต่งกายด้วยอาภรณ์งดงาม มีเข็มขัดหยกคาดเอว อธิบายด้วยเสียงต่ำ “เสด็จพี่ นี่คือคณะทูตจากเป่ยเยี่ยน"

“เมื่อเร็ว ๆ นี้ ทหารต้าเหยียนของเรารุกคืบขึ้นเหนือ ยึดเมืองชิ่งโจวซึ่งถูกเป่ยเยี่ยนยึดครองตั้งแต่รัชศกเจียคังที่สามสิบเจ็ดคืนได้ เช่นนั้นเป่ยเยี่ยนจึงโกรธมากจึงส่งพวกเขามาเจรจา”

“คนที่เพิ่งพูด คือองค์ชายห้าแห่งเป่ยเยี่ยน มู่หรงฟู่”

“ชายร่างกำยำที่อยู่ด้านข้างคือองครักษ์ส่วนพระองค์ของเขา เขาเป็นที่รู้จักในฐานะนักรบอันดับหนึ่งแห่งเป่ยเยี่ยน ชื่อของเขาคือหนิวจิน!”

“ผู้อาวุโสที่อยู่ถัดจากมู่หรงฟู่ นามว่าเฉิงจืออี้ เขาเป็นสมาชิกอาวุโสสูงสุดของสำนักขุนนางใหญ่เป่ยเยี่ยน เขาเป็นผู้นำในการเจรจาครั้งนี้ มู่หรงฟู่แค่ติดตามเขามาเพื่อฝึกฝนเท่านั้น”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ฉินซูพยักหน้าเล็กน้อย

ฉินซูยังคงประทับใจฉินอี้น้องชายคนที่แปดของเขา

ในความทรงจำของเขา อีกฝ่ายอายุสิบหกหรือสิบเจ็ดปี เป็นคนตรงไปตรงมาและใจกว้าง และให้ความเคารพต่อพี่ชายทุกคน

แม้กระทั่งรู้ว่าฉินซูจะถูกปลดหลังจากวันชุนเฟินปีหน้า ในยามที่ทุกคนมองเขาอย่างเย็นชา หรือแม้กระทั่งซ้ำเติม ฉินอี้ยังคงรักษาความเคารพต่อฉินซูไว้

เป็นเพราะนิสัยของเขาที่มิเป็นปรปักษ์กับผู้ใดอย่างชัดเจน ทำให้เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับพี่น้องทุกคน และเป็นที่รักใคร่จากทุกฝ่าย

ในเวลานี้ ฉินอู๋ต้าวผู้ซึ่งประทับบนบัลลังก์มังกรพูดอย่างใจเย็น

“มู่หรงฟู่ เป่ยเยี่ยนของเจ้าจะเจรจาอย่างไร?”

มู่หรงฟู่ยกคางขึ้นเล็กน้อย มองตรงไปยังฉินอู๋ต้าวด้วยท่าทีเย่อหยิ่ง

“แน่นอนว่ากระหม่อมต้องการให้แคว้นของท่านคืนเมืองชิ่งโจวตามสนธิสัญญาที่ลงนามในตั้งแต่รัชศกเจียคังปีที่สามสิบเจ็ดพ่ะย่ะค่ะ เมืองชิ่งโจวเป็นเมืองขึ้นของเป่ยเยี่ยน”

“นอกจากนี้ เมืองชิ่งโจวยังเป็นของเป่ยเยี่ยนมาเป็นเวลากว่าสี่สิบปีแล้ว”

“ท่านฉวยโอกาสตอนที่เป่ยเยี่ยนมิทันระวังเข้ามายึดเมือง ท่านทรงคิดว่าเป่ยเยี่ยนของเรา รังแกง่ายหรือ?”

หลังจากที่มู่หรงฟู่พูดจบ เฉิงจืออี้สมาชิกอาวุโสสูงสุดของสำนักขุนนางใหญ่เป่ยเยี่ยนก็พูดเช่นกัน

เขากล่าวด้วยท่าทางที่มิเย่อหยิ่งและมิอ่อนน้อมว่า “จักรพรรดิเหยียน ทหารห้าแสนนายของเป่ยเยี่ยนเรากำลังเตรียมกองกำลัง ทันทีที่จักรพรรดิมีราชโองการ พวกเขาจะบุกเข้าตีเมืองทั้งเจ็ดทางตอนเหนือในต้าเหยียนของท่าน เพื่อป้องกันมิให้ผู้คนแถบชายแดนระหว่างทั้งสองแคว้นต้องทนทุกข์ทรมานแล้ว ได้โปรดคืนเมืองชิ่งโจวด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินอู๋ต้าวมิได้ตัดสินใจในทันที ทว่ามองไปที่ขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นและบู๊ด้วยความสนใจอย่างมาก และถามอย่างแผ่วเบา "ใต้เท้าทุกท่าน พวกเจ้าคิดอ่านเช่นไร?"

“ฝ่าบาท ทหารม้าเป่ยเยี่ยนนั้นเก่งกาจและมีทักษะการยิงธนูดีเยี่ยม หากเรารบกับพวกเขา เกรงว่าจะได้มิคุ้มเสีย”

“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท กองทัพของเราต่อสู้กับพวกเขาเมื่อสี่สิบปีก่อน ส่งผลให้เราพ่ายแพ้ครั้งใหญ่ และสูญเสียเมืองชิ่งโจวไป ฝ่าบาท โปรดไตร่ตรองให้รอบคอบอีกครั้งด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“ฝ่าบาท หากเกิดสงคราม ทุกชีวิตบริเวณชายแดนจะต้องทุกข์ยาก ฝ่าบาท โปรดคำนึงถึงความเป็นอยู่ของราษฎรเป็นสำคัญด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากได้ยินคำพูดของขุนนางเหล่านี้ ฉินอู๋ต้าวก็มิแสดงอารมณ์หรือความโกรธอะไรบนใบหน้า ดวงตาที่หมองคล้ำของเขาจ้องมองไปที่องค์ชายสาม ฉินหง

“เจ้าสาม เจ้าคิดเช่นไร?”

ฉินหงตอบด้วยเสียงนอบน้อมว่า “เสด็จพ่อ ลูกคิดว่า หากมิเกิดสงครามย่อมดีที่สุด หากเป่ยเยี่ยนต้องการเมืองชิ่งโจวคืนก็ให้พวกเขาซื้อคืนกลับไปได้พ่ะย่ะค่ะ”

“อย่างไร เราก็ยึดเมืองชิ่งโจวมาได้ด้วยกำลัง ดังนั้นเรามิอาจคืนเมืองทั้งเมืองกลับไปได้เพียงเพราะคำพูดของพวกเขามิกี่คำ มิเช่นนั้น ในภายภาคหน้าต้าเหยียนคงมิรู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ใด”

หลู่เหนิง เสนาบดีกรมขุนนางกล่าวด้วยเสียงนอบน้อมว่า “ฝ่าบาท ท่านอ๋องฉีตรัสได้ถูกต้องแล้ว ให้เป่ยเยี่ยนจ่ายเงินซื้อเมืองชิ่งโจว ด้วยวิธีนี้ จะสามารถรักษาหน้าตาของทั้งสองแคว้นของเราไว้ได้พ่ะย่ะค่ะ”

“กระหม่อมเห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

“กระหม่อมก็เห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

เสนาบดีทุกคนต่างแสดงความคิดเห็นกัน

ฉินอู๋ต้าวเอนหลังบนบัลลังก์มังกร เหลือบมองผู้คน และถามอย่างสบาย ๆ “รัชทายาท เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

ก่อนที่ฉินซูจะทันได้เอ่ยปาก ฉินเหยี่ยน องค์ชายหกก็พูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันว่า “องค์ชายรัชทายาท ถึงแม้ว่าท่านจะเอาแต่หมกมุ่นในสุราเคล้านารีอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันมิคิดหาความก้าวหน้า แต่ครั้งนี้ที่เสด็จพ่อถามความเห็นของท่าน ท่านควรจะแสดงออกให้ดี อย่าให้เสด็จพ่อต้องผิดหวัง!”

ฉินซูเพียงแค่เหลือบมองเขาอย่างเย็นชา จากนั้นก็คำนับจักรพรรดิฉินอู๋ต้าวแล้วพูดว่า

“เสด็จพ่อ ลูกคิดว่า มิว่าทูตของเป่ยเยี่ยนจะพูดอย่างไร เมืองชิ่งโจวก็มิควรถูกคืนกลับไปอยู่ในมือของพวกเขา กว่าห้าร้อยปีครึ่งสหัสวรรษแล้ว นับตั้งแต่แคว้นต้าเหยียนสถาปนาขึ้น นับตั้งแต่ก่อตั้งแคว้น เมืองชิ่งโจวก็เป็นดินแดนของต้าเหยียน”

“ในรัชศกเจียคังปีที่สามสิบเจ็ด เมืองชิ่งโจวถูกเป่ยเยี่ยนยึดไป ตอนนี้เราเพิ่งได้ในสิ่งที่เป็นของเรากลับมา ดังนั้นจึงมิจำเป็นต้องเจรจาอะไรอีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกไป มู่หรงฟู่ก็พูดด้วยความโกรธทันที “ฝ่าบาท หากฝ่าบาททรงทำตามที่องค์รัชทายาทของท่านว่าจริง ๆ แคว้นของเราทั้งสองก็มีแต่จะต้องทำสงครามเท่านั้น เมื่อถึงเวลานั้น ราษฎรจะต้องเดือดร้อน ผู้คนมากมายจะต้องล้มตาย ท่านจะกลายเป็นคนบาปที่สุด กระหม่อมแนะนำให้ท่าน... "

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ฉินซูก็ตบเขาด้วยหลังมือ!

“เพียะ!”

มู่หรงฟู่มิทันระวังตัว จึงถูกตบจนล้มลงไปกับพื้นทันที

หนิวจิน องครักษ์ที่อยู่ข้างกายเขาไม่มีเวลาโต้ตอบแม้แต่น้อย!

หลังจากได้ยินเสียงดังกล่าว ทหารที่ถือดาบอยู่ด้านนอกพระราชวังก็รีบกระโดดเข้ามาอย่างรวดเร็ว จ้องมองคณะทูตเป่ยเยี่ยนด้วยสายตาดุดัน

หลังจากที่มู่หรงฟู่รู้สึกตัว เขาก็คำรามด้วยท่าทางท่าทางดุร้ายแต่ภายในจิตใจกลับหวาดหวั่น “สารเลว เจ้ากล้าตบข้ารึ?!”

ดวงตาของฉินซูกลอกตามองไปรอบ ๆ จากนั้นเขาจึงเหยียบไปที่ใบหน้าของมู่หรงฟู่ และพูดอย่างเย็นชา “ตบเจ้ารึ? เพราะว่าเจ้าล่วงเกินเสด็จพ่อของข้า ข้าสามารถฆ่าเจ้าได้ตอนนี้เลยด้วยซ้ำ!”

หลังจากพูดเช่นนั้น ประกายดุดันที่เต็มไปด้วยเจตนาสังหารก็ฉายบนใบหน้าของเขา!

ม่านตาของหนิวจินหดตัวลง เอื้อมมือใหญ่ออกไปและคว้าดาบจากมือของทหารนายหนึ่งโดยมิต้องคิด

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ฉินซูก็แสดงสีหน้าชื่นชม พลางคิดไปว่า ‘ขุดหลุมดักไว้ ก็กระโดดลงหลุมมาจริง ๆ!’

หากเขากล้าดึงดาบออกจากฝักในท้องพระโรงของต้าเหยียน ผู้กล้าอันดับหนึ่งแห่งเป่ยเยี่ยนผู้นี้ต้องพบจุดจบเป็นแน่!