LOGINShare
บทที่ 7
Related chapters
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 8
ฉินหงตะลึงตัวแข็งทื่ออยู่ครู่หนึ่งและรีบอธิบายว่า “มิใช่เป็นแน่ ตอนนั้นข้าเตรียมทุกอย่างไว้แล้ว ข้าจะมิยอมให้อะไรเกิดขึ้นกับเจ้าเด็ดขาด”หลินชิงเหยาเยาะเย้ยในใจ คร้านจะพูดอะไรกับเขามากกว่านี้ฉินหงพูดกับตัวเองว่า “วันนี้ตัวข้าอารมณ์ดี ไปล่องเรือในทะเลสาบกันเถอะ”หลินชิงเหยาส่ายหัวด้วยสีหน้าเย็นชา "หม่อมฉันขออภัยเพคะ วันนี้หม่อมฉันรู้สึกมิสบายนิดหน่อย หม่อมฉันคงไปกับท่านอ๋องมิได้ โปรดประทานอภัยให้หม่อมฉันด้วยเพคะ"ฉินหงถามด้วยความเป็นห่วง “เจ้าเป็นอะไรไป? ให้ข้าเรียกหมอมาดีหรือไม่?"“มิเป็นไรเพคะ หม่อมฉันแค่เวียนหัวนิดหน่อย เพียงต้องพักผ่อนเพคะ”“ก็ได้ เช่นนั้นเจ้าพักผ่อนก่อน หลังจากโค่นฉินซูองค์รัชทายาทไร้ประโยชน์ลงได้แล้ว ข้าจะพาเจ้าไปเที่ยวชมสถานที่ดี ๆ”หลังจากพูดเพิ่มเติมเล็กน้อย เขาก็หันหลังกลับเดินออกไปอย่างมิเต็มใจเมื่อมองดูร่างที่จากไปของเขา ดวงตาของหลินชิงเหยาก็สั่นไหว หัวใจของนางดิ้นรนกับอารมณ์ที่ขัดแย้งกันหลินชิงเหยา สวมเสื้อคลุมสีดำ เดินออกจากประตูหลังจวนอย่างเงียบ ๆ และมุ่งตรงไปยังตำหนักบูรพา……ตำหนักบูรพาขันทีน้อยหลายคนยืนเฝ้าอยู่ด้านนอกห้องทรงพระอักษรด้วย
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 9
หลังจากที่หลินชิงเหยาได้สติ นางก็หัวเราะกับตัวเอง “ดูเหมือนว่าหม่อมฉันจะเข้าไปยุ่งโดยมิจำเป็น วางพระทัยเถิดเพคะ องค์รัชทายาท หม่อมฉันจะมิเข้ามารบกวนท่านอีก"นางดูหดหู่ใจ ความโศกเศร้าจาง ๆ ยังคงอยู่บนใบหน้าอันบอบบางของนาง หลังจากพูดเช่นนั้นแล้วนางก็หันหลังเดินจากไปสตรีผู้นี้มีความรู้สึกต่อเขาอย่างเห็นได้ชัด!ฉินซูยิ้มอย่างมีเสน่ห์ พลันคว้าแขนขาวดั่งหยกอันละเอียดอ่อนของหลินชิงเหยาแล้วดึงนางเข้าไปในอ้อมอกร่างกายที่บอบบางของหลินชิงเหยาสั่นสะท้าน และตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้เมื่อตระหนักรู้ตัวได้เช่นนั้นนางก็พยายามจะแยกตัวออกนางเริ่มตะโกน“องค์รัชทายาท ท่านจะทำอะไร ปล่อยหม่อมฉันเดี๋ยวนี้!”ฉินซูยื่นมือออกมาเชยคางของนางแล้วจ้องมองเมื่อสบกับสายตาเจ้าเสน่ห์ของฉินซู หลินชิงเหยาก็อดมิได้ที่จะตะลึงเล็กน้อยตอนนั้นเองที่นางสังเกตเห็นรูปลักษณ์อันหล่อเหลาขององค์รัชทายาทไร้ค่า คิ้วคมโดดเด่น และดวงตาที่น่าดึงดูดและนี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมองนางด้วยสายตาอันลึกซึ้งเช่นนี้ก่อนหน้านี้ แม้ว่าอ๋องฉีฉินหงจะบอกว่าเขารักนางก็ตามแต่เขามักจะมองนางด้วยท่าทางวางตัวราวกับว่าคว
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 10
เฉิงจืออี้กล่าวอย่างมีความหมาย “หลังจากมาถึงหลงเฉิงแล้ว กระหม่อมได้ยินมาหลายครั้งว่า เหล่าองค์ชายและองค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียนมิลงรอยกัน ศัตรูของศัตรูก็คือมิตร องค์ชาย หากท่านประสงค์ทวงคืนศักดิ์ศรี ท่านสามารถร่วมมือกับเหล่าองค์ชายแห่งต้าเหยียนได้พ่ะย่ะค่ะ”“เป็นความคิดที่ดี!”มู่หรงฟู่ตบต้นขาของตนในทันใด และลุกพรวดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้นแต่หลังจากสงบลงแล้วเขาก็ถอนหายใจด้วยความหดหู่ “วันนี้เราก่อความวุ่นวายในราชสำนักต้าเหยียน องค์ชายแห่งต้าเหยียนเหล่านี้คงเกลียดเราแล้วจะมีใครร่วมมือกับเราอีกหรือ?”“องค์ชาย หาอย่าได้ประมาทความยั่วยุของตำหนักบูรพา องค์ชายเหล่านั้นต่างรอมิไหวที่จะได้เหยียบย่ำฉินซูพ่ะย่ะค่ะ”“แล้วตามที่ขุนนางอาวุโสเฉิงบอก เราควรร่วมมือกับองค์ชายคนใดดีเล่า?”เฉิงจืออี้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “องค์ชายสามฉินหงหรือองค์ชายหกฉินเหยี่ยนแห่งต้าเหยียน ทั้งสองเผชิญหน้ากับฉินซูในราชสำนักในวันนี้ พวกเขาจะตกลงร่วมมือกับเราอย่างแน่นอน”มู่หรงฟู่พยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า “เรื่องนี้มิควรล่าช้า เราไปคุยกับพวกเขาตอนนี้เถิดพ่ะย่ะค่ะ”“องค์ชาย หากออกไปเช่นนี้จะถูกดึงดูดความสนใจ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 11
เมื่อเห็นการจ้องมองที่แทบจะกินเลือดกินเนื้อคนของฉินหง ฉินเหยี่ยนก็แอบหัวเราะในใจและรอชมละครฉากเดือดฉินหงจ้องมองไปที่ฉินซูและถามอีกครั้ง “บอกมา เจ้าทำอะไรกับชิงเหยา?”ฉินซูวางเอามือไพล่หลังแล้วตอบอย่างมิใส่ใจ "ในเมื่อเจ้าต้องการรู้ เหตุใดมิลองเดาดูเล่า!”“เจ้า… ข้า...”ฉินหงกำหมัดแน่นพร้อมจะลงมือฉินอี้ที่อยู่ด้านข้างรีบหยุดเขาไว้และแนะนำ “เสด็จพี่สาม เสด็จพี่องค์รัชทายาทจะทำอะไรที่มิเหมาะสมกับคนรักของท่านได้อย่างไร เห็นได้ชัดว่ามู่หรงฟู่ต้องการหว่านความขัดแย้งท่าน อย่าตกหลุมพรางแผนการเขาสิ!"“หากมู่หรงฟู่กำลังหว่านความขัดแย้งจริง ๆ เหตุใดฉิน… องค์รัชทายาทฉินมิให้คำอธิบายเล่า?”เดิมทีฉินหงต้องการเรียกเขาด้วยชื่อจริง แต่หลังจากที่เห็นหลินซีขยิบตาให้เขา เขาก็เปลี่ยนใจในพระตำหนักจินหลวน ต่อหน้าขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นและบู๊ของราชสำนัก การเรียกองค์ชายด้วยพระนามนั้นถือเป็นอาชญากรรมอย่างยิ่งหากฉินซูเข้าใจจุดนี้ ตนคงมิสามารถรับผลที่ตามมาได้ คงต้องจบเห่เป็นแน่ฉินอี้อธิบายว่า "เสด็จพี่องค์รัชทายาทคงคร้านเกินจะอธิบาย ยามนี้เป่ยเยี่ยนล้มเหลวในการขอเมืองชิ่งโจวคืน จึงใช้กลยุทธ์สร้างความแตกแ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 12
หลินชิงเหยายิ้มอย่างขมขื่นพลางหลับตารอความตายดาบเคลื่อนลงมาอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าหลินชิงเหยากำลังจะพบกับจุดจบอันน่าเศร้าในช่วงเวลาวิกฤตินี้ มีร่างหนึ่งกระโดดลงจากหลังม้า!ในขณะที่คนผู้นั้นนี้ยื่นมือออกเพื่อดึงหลินชิงเหยาออกมา มืออีกข้างของเขาก็คว้าดาบอย่างรวดเร็วและช่ำชองในชั่วพริบตา ดาบในมือของฉินหงก็ถูกคนผู้นั้นคว้าไป ในเวลาเดียวกัน ดาบเย็นก็กดลงบนคอของเขาในทันใด!หลังจากที่ฉินหงตระหนักได้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเขาก็ตกตะลึงจนอ้าปากค้าง!“ฉินซู เหตุใดจึงเป็นเจ้า!”เขาตกใจมาก!ฉินซูผู้ไร้ประโยชน์มีทักษะถึงเพียงนี้ได้อย่างไร? เขาสามารถปลดอาวุธได้ด้วยมือเปล่าจริง ๆ หรือ?องครักษ์ที่อยู่รอบ ๆ ฉินหงต่างก็ทำหน้าเคร่งขรึม พลันชักมีดออกมาพร้อมกัน!ดวงตาของฉินซูเย็นชา ดาบในมือของเขากลายเป็นแสงสีขาว ฟันไปที่หัวหน้าองครักษ์ที่อยู่ด้านหน้าม่านตาของหัวหน้าองครักษ์หดตัวลงทันที และพยายามหลบเลี่ยงโดยสัญชาตญาณทว่าก่อนที่เขาจะขยับเท้าได้ ดาบก็ฟาดลงมาแล้ว“ฉึก!”โลหิตพลันพุ่งออกมา ศีรษะของหัวหน้าองครักษ์ลอยขึ้นไปในอากาศ จากนั้นก็ร่วงหล่นลงมาและกลิ้งไปบนพื้นสองสามครั้งก่อนที่มันหยุดลงร่
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 13
หลินซีตบหน้าอกด้วยความมั่นใจ “มิเป็นเช่นนั้นแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง ท่านอาจมิทราบว่า จริง ๆ แล้วเซี่ยหลานถูกองค์รัชทายาทคุกคามเมื่อมินานมานี้ นางต้องการแก้แค้นองค์รัชทายาทมาโดยตลอด แต่นางไม่มีความสามารถที่จะทำเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ”“เยี่ยมมาก คราวนี้เราต้องวางแผนอย่างรอบคอบ เพื่อให้แน่ใจว่าจะโค่นฉินซูลงให้ตกต่ำที่สุดจนลุกขึ้นมิได้อีก!”การแสดงออกของฉินหงดูชั่วร้ายมาก ดูอันตรายอย่างยิ่งในเวลาเดียวกันภายในโรงเตี๊ยมที่คณะทูตเป่ยเยี่ยนพักอยู่มู่หรงฟู่พูดด้วยความโกรธ “ให้ตายเถอะ ข้าอยากให้ฉินซูอับอายต่อหน้าธารกำนัล มิคิดเลยว่าเขาจะหนีไปง่าย ๆ เช่นนี้”เฉิงจืออี้ขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความงุนงงเล็กน้อย “เป็นเรื่องแปลกนักที่คนกล่าวขานกันว่า องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียนหลงสุราเคล้านารีอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน และองค์จักรพรรดิต้าเหยียนก็ตัดสินใจปลดเขาออกหลังจากวันชุนเฟินในปีหน้า ทว่าหลังจากการเผชิญหน้าทั้งสองครั้งนี้ ไฉนกระหม่อมจึงรู้สึกว่า องค์รัชทายาทจะใกล้จะถูกปลดผู้นี้พูดจาเฉียบคมนัก มีสิ่งใดที่เขาดูเหมือนคนที่หลงสุราเคล้านารีหรือ?”“หึ หาได้ต้องถามไม่ เขาต้องรู้ว่าตนกำลังจะถูกปลด ดังนั้นเขาจึ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 14
ตู๋กูโฉ่วเยวี่ยพูดด้วยรอยยิ้ม “ฮ่าฮ่า ๆ ขุนนางอาวุโสเฉิงพูดเกินไปแล้ว พวกเราแค่อยากให้องค์ชายของท่านอยู่ที่นี่อีกสองสามวัน หาอย่าได้ต้องกังวล พวกเราจะดูแลองค์ชายอย่างดี”เฉิงจืออี้สูดจมูกอย่างเย็นชาแล้วพูดกับมู่หรงฟู่ “องค์ชาย โปรดดูแลตัวเองด้วยพ่ะย่ะค่ะ ภายในสิบวัน องค์จักรพรรดิจะส่งคนไปรับท่านกลับอย่างแน่นอน"“ไปเถอะ เดินทางปลอดภัย”เฉิงจืออี้และคนอื่น ๆ ต่างก็อำลามู่หรงฟู่ จากนั้นจึงขึ้นรถม้าและออกจากเมืองไปหลังจากดูพวกเขากลับไปแล้ว มู่หรงฟู่ก็ถามอย่างใจเย็น “พี่ชายตู๋กู ข้าขอถามหน่อยได้หรือไม่ว่า ข้าควรไปพบไทฮองไทเฮาของเจ้าตอนนี้หรือว่าอย่างไร?”ตู๋กูโฉ่วเยวี่ยหัวเราะและพูดว่า "องค์ชายมู่หรงให้เกียรติกันเกินไปแล้ว ท่านมีสถานะที่สูงส่ง กระหม่อมมิกล้าให้ท่านเรียกว่าพี่ชายหรอก เรียกกระหม่อมว่าโฉ่วเยวี่ยเถิดพ่ะย่ะค่ะ"“เข้าประเด็นกันเถิด!”“เช่นนั้น องค์ชายมู่หลง โปรดมากับกระหม่อมมาเถิด เข้าเฝ้าไทฮองไทเฮาก่อน จากนั้น... กระหม่อมจะพาท่านไปยังที่พำนัก”มู่หรงฟู่พยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็ขี่ม้าเคียงข้างกับตู๋กูโฉ่วเยวี่ยไประหว่างทาง เขาถามอย่างสงสัย “ว่าแต่ว่า พี่ตู๋กู เรื่องกั
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 15
เหลยเจิ้นอธิบายว่า “ข้าน้อยเพียงรู้สึกว่า องค์รัชทายาทสามารถหาวิธีที่จะควบคุมเป่ยเยี่ยนได้ ดังนั้นพระองค์อาจมีความคิดเกี่ยวกับการค้นหาผู้มีความสามารถจากทั่วใต้หล้าพ่ะย่ะค่ะ"ฉินอู๋ต้าวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นส่ายหัวเล็กน้อย“ข้าควรถามเว่ยเจิงก่อนแล้วค่อยตัดสินใจ ส่งคนไปจับตาดูเป่ยเยี่ยนอย่างใกล้ชิดด้วย ตอนนี้แม้ว่ามู่หรงฟู่จะถูกกักขังอยู่ที่นี่ แต่เราต้องระวังการเคลื่อนไหวที่เป็นอันตรายจากฝั่งเป่ยเยี่ยนด้วย”“ข้าน้อยน้อมรับสั่งฝ่าบาท!”เหลยเจิ้นโค้งคำนับเล็กน้อยแล้วถอยกลับเดินออกไป…… ทางด้านของฉินซูหลังจากที่เขาออกจากจวนตระกูลหลิน เขามิได้กลับไปที่ตำหนักบูรพา แต่มาที่โรงน้ำชาใกล้กับตลาดที่พลุกพล่านแทนเมื่อพูดถึงการรวบรวมข้อมูล ไม่มีที่ไหนจะดีไปกว่านี้แล้วเขาพบที่นั่งริมหน้าต่างและนั่งลง ขณะดื่มชาเขาก็ตั้งใจฟังบทสนทนาที่ค่อนข้างมีเสียงดังในโรงน้ำชาด้วยเนื่องจากเขาปลอมตัวออกมาประหนึ่งสามัญชนจึงไม่มีใครจำเขาได้ในเวลานี้ ชายคนหนึ่งที่อยู่โต๊ะถัดไปถามสหายของเขาว่า “นี่ ๆ พวกเจ้าเคยได้ยินหรือไม่ เมื่อสองวันก่อนมีใครบางคนทำลายปราการเฮยเฟิงในคราวเดียว พวกผู้นำหัวหน้าต่าง
Latest chapter
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 530
'ฉึก!'เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างแผ่วเบา เข่าซ้ายของคนชุดดำถูกปราณดัชนีของฉินซูเจาะทะลุเลือดสีแดงสดพุ่งออกมา!และคนชุดดำก็เสียหลักทรุดลงไปสีหน้าเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ตะลึงจนพูดมิออก!หลังจากตั้งสติได้ เขาก็กระแทกฝ่ามือลงบนพื้น ร่างก็พุ่งออกไป!เขางอนิ้วทั้งสิบ มือทั้งสองราวกับกรงเล็บอินทรี จิกเข้าที่คอของฉินซูอย่างแรงด้วยปราณบริสุทธิ์อันแข็งแกร่ง นิ้วทั้งสิบของเขามีความแข็งแกร่งเทียบเท่าเหล็กกล้า!"แมลงหวังโค่นต้นไม้ใหญ่ มิเจียมตัว!"ฉินซูหัวเราะเยาะ ยื่นมือออกไป จับข้อมือของคนชุดดำไว้ได้อย่างรวดเร็วจากนั้นก็ออกแรงอย่างรุนแรง!'กร๊อบ กร๊อบ!'หลังจากเสียงดังกรอบแกรบสองครั้ง กระดูกข้อมือของคนชุดดำก็แตก!กระดูกแหลมคมแทงทะลุเนื้อออกมา น่าขนลุกขนพอง"อ๊าก! มือข้า!!"คนชุดดำร้องโหยหวน หลังจากตั้งสติได้ เขาก็พูดด้วยเสียงสั่นเครือ "ท่าน ท่านเป็นผู้มีพลังระดับสวรรค์จริง ๆ!"เหตุผลที่เขาพูดเช่นนี้เป็นเพราะเขาเองเป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับปฐพีขั้นสูงสุดพลังระดับนี้ แต่กลับไร้แรงต่อต้านเมื่อเผชิญหน้ากับฉินซู นี่แสดงให้เห็นว่า พลังของฉินซูแข็งแกร่งกว่าระดับปฐพี นั่นก็คือระดับสวรรค์
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 529
ในขณะนั้นเสียงของฉินซูก็ดังมาจากป่าข้าง ๆ"ไว้ชีวิต!"เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดาบที่พวกตงฟางโซ่วสองคนฟันลงมาครึ่งทางก็หยุดชะงักคนชุดดำทั้งสองก็ตกใจจนเหงื่อเย็นเยียบไหลรินออกมา ราวกับได้เดินผ่านประตูนรกสวีเซี่ยงเฉียนพูดกับตงฟางโซ่ว "เจ้าเฝ้าพวกมันไว้ ข้าจะไปช่วยองค์รัชทายาท!""มิต้อง องค์รัชทายาทมียอดฝีมือช่วยเหลืออยู่ วรยุทธ์ของเราเข้าไปก็มีแต่จะสร้างความวุ่นวายเปล่า ๆ คอยคุ้มครองพวกใต้เท้าเซี่ยเถิด""ก็ได้ ข้าอยากจะเห็นเหมือนกันว่า ใครกันที่บังอาจลอบปลงพระชนม์องค์รัชทายาท!"สวีเซี่ยงเฉียนพูดจบ ก็เอื้อมมือไปดึงผ้าปิดหน้าของคนชุดดำทั้งสองออกและได้เห็นว่าคนทั้งสองมีใบหน้าขาวสะอาด ไม่มีหนวดเครา ลักษณะอ้อนแอ้นเหมือนสตรีเมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของคนทั้งสอง สวีเซี่ยงเฉียนก็ชะงักไปเขายื่นมือไปจับที่เป้าของคนทั้งสอง จากนั้นก็อุทาน "ให้ตายสิ พวกเจ้าเป็นขันทีจากสำนักขันทีฝ่ายพิธีการ!!"เมื่อครู่เขายังรู้สึกว่าคนทั้งสองคุ้นหน้ามาก รู้สึกเหมือนเคยเจอที่ใดมาก่อนยามนี้เมื่อรู้ว่าคนทั้งสองเป็นขันที เขาก็นึกขึ้นได้ทันทีว่าเคยเจอพวกเขาที่สำนักขันทีฝ่ายพิธีการขันทีจากสำนักขันทีฝ่ายพิธีการก
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 528
"น้องสอง สวีเซี่ยงเฉียน พวกเจ้าสองคนอยู่คุ้มครององค์รัชทายาทและพวกใต้เท้าถาน ส่วนที่เหลือตามข้ามา!"ตงฟางไป๋พูดจบ ก็ยกดาบรบขึ้นฟ้า นำหน้าพุ่งเข้าโรมรันหลังจากพุ่งเข้าไปในกลุ่มศัตรู ดาบรบในมือของเขาก็ฟาดฟันอย่างรุนแรง ฟันคนไปหลายคนราวกับผ่าแตงคนอื่น ๆ ก็ตามเข้าไปต่อสู้กับโจรป่าที่บ้าคลั่งเหล่านี้แม้ว่าวรยุทธ์ของโจรป่าเหล่านี้จะมิแข็งแกร่งนัก แต่ก็มีจำนวนมากแม้ตงฟางไป๋กล้าหาญถึงเพียงนี้ แต่ก็มิสามารถฆ่าพวกมันให้หมดได้ในคราวเดียวตงฟางโซ่วและสวีเซี่ยงเฉียนที่เฝ้าอยู่หน้ารถม้า จ้องมองการต่อสู้อย่างมิกะพริบตา ดาบรบในมือของพวกเขาพร้อมที่จะฟาดฟันได้ทุกเมื่อในขณะที่การต่อสู้กำลังดุเดือด จู่ ๆ ก็มีร่างคนสองร่างพุ่งออกมาจากป่าข้าง ๆ !ทั้งสองปิดหน้า สวมชุดดำ คนหนึ่งกระโดดเข้ามา โจมตีฉินซูที่อยู่ข้างรถม้า"บังอาจนักเจ้าพวกโจร!!"ตงฟางโซ่วคำราม พลันกระทืบเท้ากับพื้น ร่างพุ่งออกไปราวกับกระสุนปืนใหญ่สวีเซี่ยงเฉียนก็มิยอมแพ้ โบกดาบรบในมือใส่ชายชุดดำอีกคนในขณะที่พวกเขากำลังต่อสู้ตะลุมบอนกับคนชุดดำ ร่างหนึ่งก็พุ่งออกมาจากราวป่าหลังจากปรากฏตัว เท้าทั้งสองของเขาก็เหยียบหินก้อนใหญ่ข้า
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 527
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ตงฟางไป๋และคนอื่น ๆ ก็หยุดทันทีสวีเซี่ยงเฉียนถามอย่างระมัดระวัง "องค์รัชทายาท หยุดด้วยเหตุใดหรือ ที่นี่มิควรอยู่เป็นเวลานาน พวกเราควรรีบผ่านไปให้เร็วที่สุดพ่ะย่ะค่ะ"ฉินซูกล่าวสิ่งที่น่าตกใจ "ข้างหน้ามีการซุ่มโจมตี!""หา?!"สวีเซี่ยงเฉียนและคนอื่น ๆ ตกใจมาก รีบมองไปข้างหน้าเห็นเพียงตรงทางเลี้ยวข้างหน้าเป็นเนินดิน บนเนินดินเต็มไปด้วยพุ่มไม้ เหมาะแก่การซ่อนตัวตงฟางไป๋หยิบธนูขึ้นมายิงไปทางนั้นสองดอก!"อ๊าก!!"เสียงร้องโหยหวนดังขึ้น ร่างหนึ่งกลิ้งลงมาจากเนินดิน!เมื่อเห็นดังนั้น สวีเซี่ยงเฉียนและคนอื่น ๆ ก็ตกตะลึง!บนเนินดินนั้นมีคนจริง ๆ !!"บัดซบ โดนจับได้แล้ว รีบยิงธนูเร็วเข้า!"สิ้นเสียงผรุสวาท เสียงสายธนูจำนวนมากก็ดังขึ้นฉับพลัน ตามด้วยเสียงแหวกอากาศดังมามิขาดสาย!เมื่อสังเกตให้ดี ลูกธนูจำนวนนับมิถ้วนกำลังพุ่งออกมาจากเชิงเขา!ลูกธนูโปรยปรายลงมาราวกับห่าฝน!ตงฟางไป๋ตะโกนเสียงดัง "เกราะหวาย ป้องกัน!"เมื่อสิ้นเสียง ทุกคนก็หยุดฝีเท้า ยกเกราะหวายในมือขึ้นเหนือศีรษะพรึ่บพรั่บ ป้องกันรถม้าที่ฉินซูอยู่ไว้อย่างแน่นหนา'ฉึก ฉึก ฉึก...'ในพริบตา เกราะหวา
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 526
เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของซ่างกวนอวิ๋นซีก็มืดมนลงทันใด!นางเพียงแค่นเสียงเย็นชา กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ "หึ มันเป็นใครกัน หากกล้าพูดถึงเรื่องนี้ ข้ายินดีจะสังหารมันให้สิ้นเสีย!"มู่หรงเซี่ยวเทียนรีบโบกมือ พยายามโน้มน้าวอย่างขันแข็ง "ท่านเซียนซ่างกวนอย่าเพิ่งใจร้อน บิดาของหยวนหัวคืออ๋องเซียงหยางแห่งแคว้นใหญ่ มีอำนาจและอิทธิพลมาก อีกทั้งยังมีวรยุทธ์สูง แคว้นเล็ก ๆ อย่างพวกเรามิอาจแข็งขืนต่อพวกเขาได้!""พูดเช่นนี้ แสดงว่าท่านทรงต้องการให้ข้าแต่งงานด้วยหรือ?""ท่านเซียนซ่างกวน อิทธิพลของแคว้นใหญ่นั้นมิอาจมองข้ามได้ หากท่านแต่งงานย่อมเป็นผลดีมากกว่าผลเสีย ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อได้รับการสนับสนุนจากแคว้นใหญ่ การบ่มเพาะตนของท่านจะต้องก้าวหน้าไปอีกขั้น สถานะของเป่ยเยี่ยนของพวกเราจะสูงขึ้นตามอย่างแน่นอน""หึ องค์รัชทายาทช่างวางแผนเก่งเหลือเกิน พูดไปพูดมาก็เพื่อเป่ยเยี่ยนของท่านเอง!"มู่หรงเซี่ยวเทียนยิ้มประจบ "ข้าในฐานะจักรพรรดิแห่งเป่ยเยี่ยน ย่อมคิดถึงบ้านเมืองอยู่เสมอ อีกทั้งเรื่องนี้ก็ใช่ว่าจะไม่มีประโยชน์แก่ตัวท่าน ข้าหวังว่าเมื่อหยวนหัวพูดถึงเรื่องแต่งงาน ท่านจะพยักหน้าตกลง""ข้าไ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 525
เหลยเจิ้นโบกมือปัดรำคาญ กล่าวว่า "ไปเถอะ ตั้งใจฝึกฝนให้ดี ข้าหวังว่าเจ้าจะสร้างชื่อในการประชุมระหว่างแคว้นในอีกมิกี่เดือนหน้าข้าง""เช่นนั้นข้าไปก่อน"จีอันพูดจบก็หันหลังเดินจากไปเหลยเจิ้นยกมือขึ้นค้ำหน้าผาก ขณะมองดูแผ่นหลังของเขา รู้สึกปวดหัวมากจีอันมีสายเลือดของชือโหยว หากปลุกพลังได้มากขึ้นก่อนการประชุมระหว่างแคว้น ต้าเหยียนก็จะมีความมั่นใจเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อยที่จะก้าวเข้าสู่ยี่สิบอันดับแรกแต่จีอันผู้นี้เป็นคนใจร้อน และถูกกระตุ้นจากภายนอกได้ง่าย ดังนั้นแม้ว่าคุณสมบัติและศักยภาพจะดีมากแต่วรยุทธกลับมิกระเตื้องขึ้นเท่าที่ควรในช่วงตลอดหลายปีหากเขาตั้งใจฝึกฝนได้สักสองสามเดือน จะสามารถเทียบเคียงกับการฝึกฝนอย่างหนักของตู๋กูโฉ่วเยวี่ยและกู้เสวี่ยเจี้ยนเป็นเวลาหลายปีจีอันผู้นี้คือคนที่เหลยเจิ้นหวังพึ่งมากที่สุดในสนามประลองของการประชุมระหว่างแคว้นหลังจากมองส่งจีอันเดินจากไป เขายกมือขึ้นร่าย ปล่อยลำแสงสายหนึ่งออกมาในความว่างเปล่าเบื้องหน้าแสงสีขาวกระจายออกในอากาศ จากนั้นร่างของกู้เสวี่ยเจี้ยนก็ปรากฏขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ในภาพ กู้เสวี่ยเจี้ยนกำลังกินดื่มอย่างเอร็ดอร่อย มีสาวใช้สอ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 524
ฉินหยางถามต่อ "เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่?""ข้าก็มิทราบรายละเอียด ข้าก็เพิ่งได้รับข่าวมินานมานี้เอง"ฉินหยางกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "ที่พวกเขาหายตัวไปกะทันหัน คงจะมิใช่ถูกคนขององค์รัชทายาทจับตัวไปหรอกใช่หรือไม่?"ฉินหงส่ายหน้าน้อย ๆ "คงเป็นไปได้ยาก ท้ายที่สุดพวกเขาก็แค่ปล่อยข่าวเรื่องเรือสินค้าให้คนบางกลุ่มรู้ ส่วนคนที่เผยแพร่ข่าวออกไปจริง ๆ คือคนอื่น แม้ว่าองค์รัชทายาทจะรู้เรื่องเข้า ก็มิน่าจะตามสืบมาถึงตัวพวกเขาเร็วเช่นนี้""กันไว้ดีกว่าแก้ คนเหล่านั้นเป็นคนสนิทของเรา หากพวกเขาตกไปอยู่ในมือฉินซู พวกเราได้เจอปัญหาใหญ่เป็นแน่""ข้าถึงได้มาปรึกษาเจ้าเรื่องนี้ สิ่งสำคัญที่สุดคือเพิ่มกำลังคนออกไปตามหาพวกเขา แล้วฆ่าปิดปากเสีย เพื่อป้องกันปัญหาในภายหลัง"ฉินหยางพยักหน้า "ได้ ข้าจะให้ผู้ดูแลในวังนำคนไป เจ้าจะให้คนของเจ้าออกเดินทางเมื่อไร?""รออยู่ข้างนอกแล้ว!""ดี ถ้าเช่นนั้นอย่ารอช้า ให้พวกเขาออกเดินทางเลย"จากนั้น คนสนิทของจวนอ๋องซิ่นและจวนอ๋องฉีก็นำผู้ใต้บังคับบัญชาลงใต้ มุ่งหน้าไปยังเหยี่ยนโจว......สำนักหอดูดาวหลวงเหลยเจิ้นกำลังนั่งสมาธิอยู่ในห้องโถงชั้นบนสุดในตอนนั้นเอ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 523
หลังจากเขาออกไป เสียนเฟยก็พูดกับนางรับใช้ข้างกายว่า "ไป ไปเชิญขันทีเกามาพบข้าที""เพคะ!"นางรับใช้รีบเดินออกไปอย่างรวดเร็วหนึ่งเค่อต่อมาขันทีรูปร่างปานกลาง อายุประมาณห้าสิบปีก็เดินเข้ามาคนผู้นี้มีนามว่า เกาส่วง เป็นหนึ่งในขันทีผู้ดูแลสำนักขันทีฝ่ายพิธีการหลังจากเขามาถึงตำหนักอวี้จ้าว ก็คุกเข่าลงอย่างนอบน้อม "ข้าน้อยขอคารวะพระสนมเสียนเฟย"เสียนเฟยโบกมือ "ลุกขึ้นเถิด""ขอบพระทัยพระสนมเสียนเฟย มิทราบว่าพระสนมเรียกข้าน้อยมา มีบัญชากระไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?"เสียนเฟยมิได้ตอบ แต่พยักหน้าให้นางรับใช้ผู้นั้นเล็กน้อยนางรับใช้ถอยออกไปอย่างรู้ความ ยังปิดประตูก่อนจากไปด้วยเมื่อเห็นดังนั้น เกาส่วงก็มีสีหน้าเคร่งขรึม พลางเอ่ยถามเสียงเบา "พระสนม มีข่าวจากหวงเฟิงส่งกลับมาหรือพ่ะย่ะค่ะ?""หวงเฟิงตายแล้ว""ว่ากระไรนะพ่ะย่ะค่ะ?!"เกาส่วงมีสีหน้าประหลาดใจ และพูดพึมพำ "หวงเฟิงมีพลังระดับสวรรค์ครึ่งขั้น ด้วยพลังเช่นนั้น นอกจากจะมิสำเร็จแล้วยังถูกฆ่าตายอีก เป็นไปได้อย่างไรกัน?""หึ แม้แต่บุตรแห่งนักปราชญ์และผู้อาวุโสหอดารารักษ์ยังตายด้วยน้ำมือฉินซู หวงเฟิงถูกฆ่าตาย เจ้ายังคิดว่ามีกระไรที่เป็นไ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 522
เสียนเฟยขมวดคิ้ว ถามว่า "เซียวเอ๋อร์ มีเรื่องกระไรตกอกตกใจขนาดนี้ เกิดกระไรขึ้นกันแน่?""หมู่เฟย เมื่อหลายวันก่อน ลูกเขียนจดหมายถึงหัวหน้าชนเผ่าโครยอ ทั่วป๋าชื่อ ให้เขาลงมือลอบกำจัดองค์รัชทายาทที่รอวันปลด แล้วให้สัญญาว่า เมื่อลูกได้ขึ้นครองราชย์ จะยกเมืองสองเมืองให้เผ่าของพวกเขาฟื้นฟูแคว้นผลคือเมื่อครู่ลูกได้รับข่าว ทั่วป๋าชื่อถูกฉินซูกำจัดไปแล้ว ซ้ำร้ายจดหมายที่ลูกเขียนก็ตกไปอยู่ในมือของฉินซู...""ว่ากระไรนะ?!"เสียนเฟยตกใจผุดลุกขึ้น พลันถามเสียงดัง "เซียวเอ๋อร์ เจ้าทำกระไรลงไป ชนเผ่าโครยอเป็นเผ่าใต้อาณัติของต้าเหยียน เจ้ากล้าเขียนจดหมายถึงหัวหน้าของพวกมัน? ไหนยัง… ยังให้เขากำจัดฉินซูอีก เจ้า..."นางพูดยังมิทันจบ ก็รู้สึกแน่นหน้าอกพร้อมด้วยร่างที่สั่นเทาเมื่อเห็นดังนั้น ฉินเซียวก็รีบเข้าไปประคอง "หมู่เฟย ท่านเป็นกระไรหรือไม่ อย่าได้บันดาลโทสะเลยพ่ะย่ะค่ะ หากท่านประชวรจะเป็นเรื่องใหญ่""เจ้าลูกมิรักดี เกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้ ข้าจะมิโกรธได้อย่างไร? ปกติเจ้าออกจะฉลาด ไฉนถึงทำผิดพลาดโง่ ๆ เช่นนี้!"เสียนเฟยยิ่งพูดก็ยิ่งเดือดดาล และตบหน้าฉินเซียวฉาดหนึ่งฉินเซียวพูดอย่างมิยอมแพ้ "
