บทที่ 6

ฉินหงขมวดคิ้วและถามว่า “ไฉนท่านมองข้าเช่นนั้นเล่า?”

ฉินซูยิ้มอย่างสงบและพูดว่า “ไม่มีอะไร ข้าแค่อยากจะบอกว่า หากมู่หรงฟู่มิชอบก็ยังมีหลินชิงเหยามิใช่รึ?”

บุตรีสุดที่รักของใต้เท้าหลินเป็นหนึ่งในห้าของสาวงามแห่งหลงเฉิงของเรา ด้วยความงามเช่นนี้ ตราบใดที่มู่หรงฟู่มิใช่ขันที ก็คงไม่มีทางที่เขาจะมิถูกนางล่อลวงหรอกใช่หรือไม่?”

ครั้นได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของฉินหงก็แสดงถึงความมิพอใจทันใด!

ขุนนางคนอื่น ๆ ก็มีการแสดงออกที่แตกต่างกันออกไป

มีผู้ใดมิรู้บ้างเล่าว่า หลินชิงเหยาเป็นคนรักของอ๋องฉี ฉินหง เมื่อฉินซูพูดเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาอยากมีปัญหากับอ๋องฉีใช่หรือไม่?

สีหน้าหลินซีดูมิพอใจ เขาประสานมือและโค้งคำรับไปทางฉินอู๋ต้าว “ฝ่าบาท บุตรีของข้าน้อยมีคนที่นางรักอยู่แล้ว ข้าน้อยมั่นใจว่าฝ่าบาทจะมิ…”

ยังมิทันที่เขาจะพูดจบฉินอู๋ต้าวก็โบกมือและขัดจังหวะเขา

“เสนาบดีหลิน เรื่องยังมิไปถึงขั้นนั้น ไฉนเจ้าต้องตื่นตระหนกนัก?”

“ข้าน้อย… ข้าน้อยเพียงกังวล…”

“มีสิ่งใดให้กังวลนัก? แม้ว่านางจะแต่งงานกับมู่หรงฟู่โดยมีข้าสนับสนุน เช่นนั้นเจ้าก็กลัวว่ามู่หรงฟู่จะกล้ารังแกนางรึ? อีกอย่างข้าเพิ่งบอกว่าเรื่องยังมิไปถึงขั้นนั้น หากมู่หรงฟู่ชอบองค์หญิงที่ข้าเลือกให้เล่า?”

เมื่อเห็นว่าจักรพรรดิตรัสเช่นนี้หลินซีก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยักหน้า และมิพูดอะไร

ทว่าดวงตาของฉินหงที่มองไปที่ฉินซูกลับมืดมนลงเรื่อย ๆ

“เช่นนั้นเว่ยเจิงและเหลยเจิ้นอยู่ต่อก่อน ที่เหลือก็ออกไปได้ หากมีเรื่องใดจะหารือ เราจะหารือกันที่ราชสำนักในเช้าวันพรุ่ง”

หลังจากที่ฉินอู๋ต้าวพูดจบ ทุกคนก็โค้งคำนับด้วยความเคารพและถอยกลับอย่างเป็นระเบียบ

เมื่อมาถึงนอกท้องพระโรงฉินหงจ้องมองไปที่ฉินซูด้วยท่าทางที่ดุร้ายและขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดว่า “องค์รัชทายาท ท่านรู้หรือไม่ว่าชิงเหยาเป็นคนรักของข้า ท่านพูดเช่นนั้นต่อหน้าเสด็จพ่อ ท่านคงมีเจตนาแอบแฝงจริง ๆ สินะ”

ฉินซูแสร้งทำเป็นประหลาดใจและเอ่ยว่า “หืม! นางเป็นคนรักของเจ้ารึ? แต่ข้าสงสัยนัก คนรักของเจ้ามาหาข้าที่ตำหนักบูรพาด้วยเหตุผลใดกัน?"

ได้ยินเช่นนี้หัวใจของฉินหงก็กระตุก

เกิดเรื่องอันใดขึ้น?

เขาส่งคนไปบอกชิงเหยาว่าอย่าไปที่ตำหนักบูรพาแล้วมิใช่หรือ?

เหตุใดนางถึงยังไป?

ยิ่งไปกว่านั้น รอยยิ้มบนริมฝีปากของฉินซูก็ดูน่าสนใจมากทีเดียว!

เป็นไปได้หรือไม่ว่าชิงเหยาจะ…

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ฉินหงก็ถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ฉินซู เจ้าทำอะไรกับชิงเหยา?”

ใบหน้าของฉินซูเคร่งขรึมขึ้นและพูดอย่างเย็นชา “ฉินหง พูดคุยกับข้าก็กรุณาสุภาพด้วย หากเจ้ากล้าเรียกข้าด้วยชื่ออีกครั้ง ตัวข้าจะกลับไปรายงานต่อองค์จักรพรรดิทันที!"

“เจ้า...”

ฉินหงแทบจะระเบิดโทสะ ในอดีตตนมักจะโต้เถียงกับฉินซูบ่อยครั้ง แต่ทุกครั้งตนก็ได้เปรียบอยู่เสมอ

ทว่าครั้งนี้ เพียงคำพูดมิกี่คำกลับทำให้ตนเสียสมดุลเพียงนี้ได้อย่างไร?

เขากำลังตั้งใจที่จะเผชิญหน้ากับฉินซูอย่างแน่วแน่

ทว่าในเวลานี้หลินซีเสนาบดีกระทรวงการคลังกลับคว้าแขนของเขาไว้พร้อมส่ายหัวเล็กน้อย

ฉินหงหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า “เสด็จพี่องค์รัชทายาท คอยดูแล้วกัน!"

หลังจากพูดจบ เขาก็ก้าวไปข้างหน้าด้วยย่างก้าวที่ใหญ่และมั่นใจ

ฉินซูพูดอย่างมิเหมาะสม “น้องสาม มีบางอย่างที่ข้าลืมบอกเจ้า”

ฉินหงหยุดทันใด และหันกลับมาถามอย่างเหลืออด “อะไร? ว่ามาสิ เวลาของข้าเป็นเงินเป็นทอง!"

“ฮิฮิ ไม่มีอะไรมาก ข้าแค่อยากจะบอกเจ้าว่า หลินชิงเหยาน่าทึ่งเสียจริง!”

หลังจากที่ฉินซูพูดจบก็ก้าวไปตบไหล่ฉินหง และหันหลังเดินออกไปอย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ฉินหงตกตะลึงทันใดราวกับถูกฟ้าผ่า

หลังจากนั้นมินาน ในที่สุดเขาก็รู้สึกตัวและพูดว่า “ใต้เท้าหลิน ที่ฉินซูพูดเมื่อกี้หมายความเยี่ยงไร? เขาได้ชิงเหยา…”

หลินซีรีบปลอบ “ท่านอ๋องฉี หาอย่าได้ทรงคิดมากพ่ะย่ะค่ะ ชิงเหยาจะเป็นพวกมิรู้จักรักษาความบริสุทธิ์ได้อย่างไร?"

“พูดก็พูดเถอะ วันนี้นางไปที่ตำหนักบูรพาเพียงลำพัง ข้ากังวลว่าฉินซูจะเอาเปรียบนางไปแล้ว”

“ท่านอ๋อง ท่านทรงกังวลมากเกินไป ตำหนักบูรพามิใช่สถานที่ที่ฉินซูจะมีอำนาจปานนั้น ชิงเหยาเป็นลูกรักของกระหม่อม ฉินซูมิกล้ากระทำการโดยประมาทอย่างแน่นอน หากเขาทำ กระหม่อมจะไปรายงานต่อองค์จักรพรรดิ เช่นนั้นฉินซูก็จะยิ่งถูกปลดเร็วขึ้น!”

“ก็จริง ดูเหมือนว่าข้าจะคิดมากไป เพียงแต่ว่าไอ้สารเลวผู้นี้ ฉินซู ไฉนวันนี้เขาดูจึงเปลี่ยนไป เขามิเคยปากดีเยี่ยงนี้มาก่อน”

หลินซีดูเคร่งขรึมและพูดว่า “กระหม่อมเองก็สับสนมิแพ้กันพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมรู้สึกว่า องค์รัชทายาทดูแตกต่างไปเป็นคนละคนพ่ะย่ะค่ะ”

ดวงตาของฉินหงกะพริบเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงถามออกไปว่า “ใต้เท้าหลิน เจ้าคิดว่าสิ่งที่ฉินซูทำก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดงหรือไม่?”

หลินซีคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว “เป็นไปมิได้พ่ะย่ะค่ะ ในอดีตเขามัวแต่สํามะเรเทเมาเท่านั้น อีกทั้งเขายังทำลายสตรีผู้สูงศักดิ์มากมาย เรื่องพวกนี้เป็นที่รู้จักไปทั่วทั้งราชสำนัก ด้วยเหตุนี้ องค์จักรพรรดิจึงได้ทรงมีพระดำรัสที่จะทรงปลดองค์รัชทายาทหลังวันชุนเฟินในปีหน้า”

“ทว่าหากเขายังสร้างความประทับใจให้องค์จักรพรรดิเช่นนี้ต่อไป เช่นนั้นเรื่องที่จะถูกปลดออกจากตำแหน่งคงได้สูญเปล่าเป็นแน่”

“ท่านอ๋องหาได้ต้องทรงกังวลไม่พ่ะย่ะค่ะ ขอเพียงเราเติมเชื้อไฟเล็กน้อย จากนั้นเราจะรายงานต่อองค์จักรพรรดิให้ปลดเขาในมิช้าพ่ะย่ะค่ะ!”

ดวงตาของฉินหงสว่างขึ้น เขารีบถามว่า “แผนดี ๆ ของเจ้าคืออะไร มาบอกข้ามาเร็วเข้า!”

หลินซีหันมองไปรอบ ๆ และพูดว่า “ท่านอ๋อง ที่นี่คนมากมายนัก กลับไปแล้วค่อยคุยกันเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“ได้ ไปกันเถอะ”

ในเวลาเดียวกันนั้น

ภายในพระตำหนักจินหลวน

ฉินอู๋ต้าวพิงบัลลังก์มังกรอย่างสบาย ๆ และถามอย่างมิใส่ใจว่า “เจ้าสองคน วันนี้พวกเจ้าสังเกตเห็นสิ่งใดผิดปกติกับองค์รัชทายาทบ้างหรือไม่?”

เว่ยเจิงรู้สึกสับสนเล็กน้อยและตอบว่า "ฝ่าบาท ข้าน้อยมิคิดเช่นนั้นำพ่ะย่ะค่ะ”

“เลิกแสร้งทำเป็นสับสนเถอะ ในอดีตฉินซูรู้วิธีดื่มสุราเคล้านารีเท่านั้น ทำให้เกิดความเสื่อมเสียต่อชื่อเสียงของราชวงศ์มากมาย เขามิรู้เรื่องอันใดเกี่ยวกับราชสำนักทั้งสิ้น วันนี้เขาตบองค์ชายแห่งเป่ยเยี่ยนและโต้กลับผู้อาวุโสของเป่ยเยี่ยนด้วย อีกทั้งเสนอแผนอันแยบยลสองประการ เจ้ามิคิดว่ามันแปลกรึ?”

“นี่......”

เว่ยเจิงมิรู้ว่าจะพูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงแสดงรอยยิ้มที่เคอะเขินแต่สุภาพให้กับฉินอู๋ต้าว

ฉินอู๋ต้าวกลอกตามาที่เขาแล้วถามเหลยเจิ้นว่า “แล้วเจ้าคิดเช่นไร?”

“ฝ่าบาท วันนี้องค์รัชทายาทมีพฤติกรรมที่แตกต่างไปจากเดิมพ่ะย่ะค่ะ บางทีองค์รัชทายาทอาจตระหนักได้ถึงความผิดพลาดในอดีต เช่นนั้นจึงตัดสินพระทัยที่จะกลับตัวกลับใจก็เป็นได้พ่ะย่ะค่ะ”

“โอ้ หากเขาเปลี่ยนได้จริง ๆ พระอาทิตย์คงจะขึ้นทางทิศตะวันตกแล้วกระมัง พวกเจ้าผู้เฒ่าทั้งสองเลิกแสร้งทำเป็นสับสนจ่อหน้าข้าได้แล้ว เจ้าคิดว่าข้ามิรู้แผนการเล็ก ๆ น้อย ๆ ในใจเจ้ารึ?”

เหลยเจิ้นส่ายหัวพร้อมรอยยิ้ม เปลี่ยนเรื่องแล้วถามว่า “ฝ่าบาท พระองค์ทรงวางแผนที่จะดำเนินการตามที่องค์รัชทายาทแนะนำหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ"

ฉินอู๋ต้าวถอนหายใจเบา ๆ และพูดว่า “นอกเหนือจากนั้นแล้วเราจะทำสิ่งใดได้อีกรึ? แน่นอนว่าเรามิสามารถคืนเมืองที่ทหารได้ทำงานอย่างหนักเพื่อยึดครองมาได้ใช่หรือไม่เล่า?”

“ฝ่าบาท หลังจากที่ข้าน้อยกลับมา เราจะหารือกับหลินซีและคนอื่นๆ และพยายามหาทางยุติภัยพิบัติโดยเร็วที่สุดพ่ะย่ะค่ะ”

“เช่นนั้นก็พอได้ ข้าจะเปิดเผยกับเจ้า ตราบใดที่มันมิมากเกินไปข้าก็จะสนับสนุน!”

เว่ยเจิงโค้งคำนับด้วยความเคารพ “ด้วยพระดำรัสของฝ่าบาท ข้าน้อยทราบว่าต้องทำอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ เพื่อมิให้เสียเวลา ข้าน้อยขอทูลลาพ่ะย่ะค่ะ"

หลังจากที่เขาเดินออกไปแล้วฉินอู๋ต้าวก็ถามเหลยเจิ้น “เจ้ายังยืนกรานที่จะปลดองค์รัชทายาทจนกว่าจะถึงวันชุนเฟินในปีหน้าหรือไม่?”

“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”

“ครั้งที่แล้วข้าไม่มีเวลาถามมากนัก เช่นนั้นตอนนี้ช่วยบอกเหตุผลให้ข้าฟังหน่อยเถอะ ในเมื่อเขาจะถูกปลดในมิช้าก็เร็ว ไฉนต้องทำเรื่องที่เกินความจำเป็นด้วยเล่า?”