บทที่ 9

หลังจากที่หลินชิงเหยาได้สติ นางก็หัวเราะกับตัวเอง “ดูเหมือนว่าหม่อมฉันจะเข้าไปยุ่งโดยมิจำเป็น วางพระทัยเถิดเพคะ องค์รัชทายาท หม่อมฉันจะมิเข้ามารบกวนท่านอีก"

นางดูหดหู่ใจ ความโศกเศร้าจาง ๆ ยังคงอยู่บนใบหน้าอันบอบบางของนาง หลังจากพูดเช่นนั้นแล้วนางก็หันหลังเดินจากไป

สตรีผู้นี้มีความรู้สึกต่อเขาอย่างเห็นได้ชัด!

ฉินซูยิ้มอย่างมีเสน่ห์ พลันคว้าแขนขาวดั่งหยกอันละเอียดอ่อนของหลินชิงเหยาแล้วดึงนางเข้าไปในอ้อมอก

ร่างกายที่บอบบางของหลินชิงเหยาสั่นสะท้าน และตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้

เมื่อตระหนักรู้ตัวได้เช่นนั้นนางก็พยายามจะแยกตัวออก

นางเริ่มตะโกน

“องค์รัชทายาท ท่านจะทำอะไร ปล่อยหม่อมฉันเดี๋ยวนี้!”

ฉินซูยื่นมือออกมาเชยคางของนางแล้วจ้องมอง

เมื่อสบกับสายตาเจ้าเสน่ห์ของฉินซู หลินชิงเหยาก็อดมิได้ที่จะตะลึงเล็กน้อย

ตอนนั้นเองที่นางสังเกตเห็นรูปลักษณ์อันหล่อเหลาขององค์รัชทายาทไร้ค่า คิ้วคมโดดเด่น และดวงตาที่น่าดึงดูด

และนี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมองนางด้วยสายตาอันลึกซึ้งเช่นนี้

ก่อนหน้านี้ แม้ว่าอ๋องฉีฉินหงจะบอกว่าเขารักนางก็ตาม

แต่เขามักจะมองนางด้วยท่าทางวางตัวราวกับว่าความรักของเขาคือการกุศล ซึ่งทำให้หลินชิงเหยารู้สึกอึดอัดใจอยู่เสมอ

แต่การจ้องมองของฉินซู ทำให้นางรู้สึกอย่างแท้จริงว่าการได้รับการปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกันนั้นเป็นอย่างไร

ใจของนางเต้นระรัวอย่างดุเดือด

ใบหน้าอันงดงามละเอียดอ่อนนั้นแดงระเรื่อ สวยงามและสดใสราวกับเมฆในยามพระอาทิตย์ตกดิน

ทันใดนั้น ฉินซูก็โน้มตัวลงจูบริมฝีปากสีชมพูละเอียดอ่อนของนาง

“อื้ม...”

จิตใจของหลินชิงเหยาว่างเปล่า นางรู้สึกชาไปทั่วร่าง

ฉินซูจูบนางพลางโอบแขนรอบเอวบางของนาง

หลินชิงเหยาสงบสติอารมณ์และพูดด้วยท่าทีต่อต้าน “องค์รัชทายาท อย่าทำเช่นนี้ ปล่อย... ปล่อยหม่อมฉัน…”

อย่างไรก็ตาม แทนที่จะปล่อยไปฉินซูกลับกอดนางแน่นขึ้น

ก่อนที่จะเดินทางข้ามมิติมา เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านความรัก เขารู้ดีว่าในสถานการณ์เช่นนี้หากสตรีบอกปฏิเสธบุรุษก็จะทำตรงกันข้าม

ทว่า หลินชิงเหยายังคงต่อต้านอยู่เล็กน้อยในตอนแรก

แต่หลังจากที่ฉินซูจูบไปสักพักนางก็ตอบกลับอย่างเชื่องช้า

หัวใจของหลินชิงเหยาเต้นเร็วขึ้นเรื่อย ๆ แก้มของนางร้อนผ่าว ร่างกายร้อนรุ่มมิเป็นระส่ำ นางรู้สึกสับสนเล็กน้อย

เมื่อมือข้างหนึ่งของฉินซูจับอกสวยของหลินชิงเหยา ร่างบางของนางก็สั่นทันที นางคว้ามือของฉินซูและพูดอย่างเขินอาย “องค์รัชทายาท อย่า... อย่าทำเช่นนี้เพคะ”

เมื่อนางพูดเสียงของนางผลุนผลันเล็กน้อย และแก้มของนางก็แดงระเรื่อ

“แต่ตัวข้าต้องการ!”

หลังจากที่ฉินซูพูดจบก็พลันอุ้มนางขึ้นมาในอ้อมแขน และหันหลังกลับเดินไปที่ห้องบรรทม

หลินชิงเหยารู้สึกทึ่งกับท่าทีที่น่าหลงใหลของฉินซู แขนเรียวเล็กทั้งสองข้างของนางโอบรอบคอของฉินซูตามสัญชาตญาณ

เมื่อเดินมาถึงห้องบรรทม ฉินซูก็อุ้มหลินชิงเหยาไปที่เตียง

หลังจากนั้นทันที ห้องบรรทมก็เต็มไปด้วยเสียง “เอี๊ยดอ๊าด” แปลก ๆ

มิรู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด

หลินชิงเหยาเหนื่อยล้าจากการถูกทรมาน แต่ในหัวใจนางก็รู้สึกพึงพอใจอย่างยิ่ง

นางแนบตัวเข้ากับแขนของฉินซูพลางจ้องมองใบหน้าอันหล่อเหลาของฉินซูโดยจมอยู่กับความคิด

มือใหญ่ของฉินซูลูบไล้ร่างขาวบางไร้ที่ติราวกับหยกของนางอย่างได้ใจ

ความงามเช่นหลินชิงเหยาน่าจะมีอยู่ในระดับเทพธิดาของโลกก่อนที่นางจะเดินทางข้ามมิติมา

ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือนางมีบิดาเป็นเสนาบดีกรมพระคลังด้วย

ยามนี้ฉินซูโดดเดี่ยวในราชสำนัก หากเขาสามารถนำเสนาบดีกรมพระคลังมาอยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของเขาได้ เช่นนั้นคงจะเป็นการสนับสนุนที่สำคัญอย่างแน่นอน

แน่นอนว่าเหตุผลหลักที่เขาเอาเปรียบหลินชิงเหยาก็คือ การที่อีกฝ่ายเต็มใจมาหาเขา แล้วเหตุไฉนมิใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้เล่า?

ในขณะที่ฉินซูกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้หลินชิงเหยาก็พูดขึ้น

“องค์รัชทายาท หม่อมฉัน… หม่อมฉันต้องกลับแล้ว ดึกแล้วเพคะ”

“ไปสิ ภายหน้าหากเจ้ามีข้อมูลอื่นใดเจ้าก็มาหาข้าได้ตลอดเวลา ตัวข้าจะมิทำอันใดเลวร้ายกับเจ้า”

หลินชิงเหยาพยักหน้าเบา ๆ พลางสวมเสื้อผ้าแล้วนางก็เดินไปที่ประตูพร้อมหันกลับไปมองสามครั้ง

ลึก ๆ แล้วนางหวังว่าฉินซูจะรั้งนางไว้บ้าง

น่าเสียดายที่ฉินซูไม่มีความตั้งใจที่จะพูดเช่นนั้นเลย

นางมองไปที่ฉินซูอย่างมิพอใจ จากนั้นก็เปิดประตูแล้วเดินจากไป

ฉินซูก็ทำอะไรมิถูกเช่นกัน ลึก ๆ แล้วเขายังต้องการให้หลินชิงเหยาอยู่ต่อ ท้ายที่สุดแล้ว ในค่ำคืนอันยาวนานการมีสาวงามเช่นนางมาร่วมหลับนอนกับเขาก็คงจะเป็นเรื่องน่ายินดีอย่างแน่นอน

น่าเสียดายที่ตอนนี้เขาเป็นเพียงองค์รัชทายาทไร้มงกุฎซึ่งมีแต่คนที่มิเป็นประโยชน์รอบตัวเขา

ยามนี้ยังมิควรที่จะเผชิญหน้ากับเสนาบดีกรมพระคลัง

มิเช่นนั้นหากอีกฝ่ายโกรธขึ้นมาและรายงานต่อองค์จักรพรรดิ ตำแหน่งของฉินซูในตำหนักบูรพาอาจจะสูญเสียไปก่อนที่จะถึงวันซุนเฟินปีหน้า

“เซี่ยหลานจากจวนชิ่งกั๋วกง…”

ฉินซูพึมพำกับตัวเอง ค้นหาข้อมูลที่เกี่ยวข้องในความทรงจำของเขา

น่าเสียดาย ในความทรงจำของเขาไม่มีความประทับใจต่อเซี่ยหลาน

เขาลูบคาง ครุ่นคิดถึงวิธีจัดการกับความท้าทายที่จะต้องเผชิญในภายหน้า

หากเขามิสนใจผลที่ตามมาเขาก็สามารถลงมือฆ่าคู่ต่อสู้ได้โดยตรง

แต่การทำเช่นนั้นย่อมทำให้องค์จักรพรรดิพิโรธอย่างหลีกเลี่ยงมิได้

นอกจากจะกระตุ้นความหวาดระแวงของจักรพรรดิแล้ว จากนั้นก็คงได้มิคุ้มเสีย

ในขณะที่เขากำลังไตร่ตรองถึงมาตรการตอบโต้

ภายในสถานีหลวง

มู่หรงฟู่ตบโต๊ะอย่างแรงและกัดฟันพูด “ไอ้สารเลวฉินซู กล้าดีอย่างไรมาทำให้ข้าอับอายต่อหน้าธารกำนัล ขุนนางอาวุโสเฉิง เจ้าช่วยคิดให้เร็ว ๆ หน่อย หากไม่แก้แค้นฉินซู ความอัปยศอดสูนี้ข้ายอมทนมิได้”

หลังจากกลับมาจากพระราชวังมาที่สถานีหลวงแล้ว มู่หรงฟู่ก็ขังตัวเองอยู่ในห้องบรรทม และพยายามสงบสติอารมณ์

การอดทนครู่หนึ่งอาจนำมาซึ่งความสงบสุขชั่วคราว แต่เขามิเคยคาดคิดเลยว่าการถอยกลับ ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้เขาโกรธมากขึ้น

ในที่สุดเขาก็ทนมิไหวอีกต่อไป จึงเรียกทูตของเป่ยเยี่ยนมาหารือเรื่องนี้

เฉิงจืออี้กล่าวอย่างเคร่งขรึม “องค์ชาย อยู่ใต้ชายคาผู้อื่นก็ควรก้มหัวเอาไว้ การยั่วยุองค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียนในเวลานี้มิใช่เรื่องฉลาดเสียเท่าไร"

“แล้วเจ้าหมายความว่า ให้ตัวข้าเพิกเฉยต่อเรื่องที่ข้าโดนตบวันนี้รึ?” ใบหน้าของมู่หรงฟู่เปลี่ยนเป็นเย็นชาและน้ำเสียงของเขาดังขึ้นเล็กน้อย

ทุกคนมองหน้ากันสักพักมิรู้จะตอบอย่างไร

มู่หรงฟู่ตะคอกอย่างเย็นชาและพูดต่อ “แม้ว่าเขาจะตบหน้าข้า แต่ที่เราเสียไปคือศักดิ์ศรีของเป่ยเยี่ยน!

หากเรื่องนี้ถูกรายงานกลับไปยังเป่ยเยี่ยน พวกเจ้าทุกคนจะถูกมองว่าเป็นขบถ ลองคิดดูเถอะ หากเรากลับไปแล้วพวกเจ้าจะอธิบายเรื่องนี้ต่อหน้าเสด็จพ่ออย่างไร!”

“ขุนนางอาวุโสเฉิง ข้าเชื่อว่าเรามิอาจเพิกเฉยต่อเรื่องที่องค์ชายถูกตบพระพักตร์ได้ มิเช่นนั้น เป่ยเยี่ยนจะต้องเสียศักดิ์ศรี หากเรากลับไปแล้วจะเอาหน้าที่ไหนไปยืนต่อหน้าพระพักตร์องค์จักรพรรดิเล่า”

“ใช่แล้ว ขุนนางอาวุโสเฉิง ฉินชูนั้นผยองเกินไป หากเรามิทำอะไรเลย มันจะทำให้เป่ยเยี่ยนของเราต้องอับอาย”

"ใช่ เราจะปล่อยไปมิได้ มิว่าอย่างไรเราจะต้องให้ฉินซูได้ชดใช้!"

ทุกคนต่างเริ่มพูด และฝูงชนก็ยิ่งดูโกรธมากขึ้น

เฉิงจืออี้โบกมือ และเสียงโห่ร้องตำหนิของฝูงชนก็หยุดลงทันที

“ทุกคน ข้าเข้าใจความรู้สึกของเจ้า แต่อย่าลืมว่านี่คือเมืองหลวงของจักรพรรดิต้าเหยียน เรากำลังเดินบนน้ำแข็งบาง ๆ หากเรามิระวังคำพูดและการกระทำ ราชสำนักจักรพรรดิต้าเหยียนก็จะมีข้อแก้ตัวมากมายที่จะทำให้เราเดือดร้อน”

สีหน้าของมู่หรงฟู่เคร่งขรึมขึ้นและเขาถามว่า “ขุนนางอาวุโสเฉิง ยังต้องการให้ตัวข้าเพิกเฉยอีกหรือ?"

เฉิงจืออี้กะพริบตาสองสามครั้งแล้วพูดว่า "หากองค์ชายมิสามารถเพิกเฉยได้จริง ๆ เช่นนั้นกระหม่อมก็มีวิธีพ่ะย่ะค่ะ"

มู่หรงฟู่ก็รู้สึกตื่นเต้นในทันใด เฉิงจืออี้เลื่องชื่อด้านความเฉียบแหลมทางกลยุทธ์ วิธีการที่เขาคิดขึ้นมานั้นต้องมิธรรมดาเป็นแน่

ดังนั้นเขาจึงรีบถาม “วิธีของเจ้าคืออะไร? รีบบอกข้ามาสิ!"