บทที่ 10

เฉิงจืออี้กล่าวอย่างมีความหมาย “หลังจากมาถึงหลงเฉิงแล้ว กระหม่อมได้ยินมาหลายครั้งว่า เหล่าองค์ชายและองค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียนมิลงรอยกัน ศัตรูของศัตรูก็คือมิตร องค์ชาย หากท่านประสงค์ทวงคืนศักดิ์ศรี ท่านสามารถร่วมมือกับเหล่าองค์ชายแห่งต้าเหยียนได้พ่ะย่ะค่ะ”

“เป็นความคิดที่ดี!”

มู่หรงฟู่ตบต้นขาของตนในทันใด และลุกพรวดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น

แต่หลังจากสงบลงแล้วเขาก็ถอนหายใจด้วยความหดหู่ “วันนี้เราก่อความวุ่นวายในราชสำนักต้าเหยียน องค์ชายแห่งต้าเหยียนเหล่านี้คงเกลียดเราแล้วจะมีใครร่วมมือกับเราอีกหรือ?”

“องค์ชาย หาอย่าได้ประมาทความยั่วยุของตำหนักบูรพา องค์ชายเหล่านั้นต่างรอมิไหวที่จะได้เหยียบย่ำฉินซูพ่ะย่ะค่ะ”

“แล้วตามที่ขุนนางอาวุโสเฉิงบอก เราควรร่วมมือกับองค์ชายคนใดดีเล่า?”

เฉิงจืออี้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “องค์ชายสามฉินหงหรือองค์ชายหกฉินเหยี่ยนแห่งต้าเหยียน ทั้งสองเผชิญหน้ากับฉินซูในราชสำนักในวันนี้ พวกเขาจะตกลงร่วมมือกับเราอย่างแน่นอน”

มู่หรงฟู่พยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า “เรื่องนี้มิควรล่าช้า เราไปคุยกับพวกเขาตอนนี้เถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“องค์ชาย หากออกไปเช่นนี้จะถูกดึงดูดความสนใจได้ง่าย สวมอาภรณ์เรียบ ๆ ออกไปดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ”

“ขุนนางอาวุโสเฉิงรอบคอบมิเปลี่ยน!”

หลังจากนั้นมินาน

มู่หรงฟู่สวมอาภรณ์ธรรมดาแล้วออกจากสถานีหลวงไปพร้อมกับเฉิงจืออี้ มุ่งไปที่จวนอ๋องฉี

เมื่อพวกเขามาถึงจวนอ๋องฉี พวกเขาก็ได้พบว่าอ๋องฉีมิได้อยู่ในจวน

ด้วยความสิ้นหวังจึงต้องเปลี่ยนเส้นทางไปที่จวนอ๋องจิ้น

จวนอ๋องจิ้น

ฉินเหยี่ยนกำลังฝึกดาบในสวนหลังบ้าน

รูปร่างของเขาเคลื่อนไหวดั่งสายลม ทุกท่าทางแสดงถึงความสง่างามและจังหวะที่แน่นอน

ขณะที่เขารู้สึกควบคุมได้มากขึ้น ขันทีคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามา

“ท่านอ๋อง องค์ชายห้าแห่งเป่ยเยี่ยนและขุนนางอาวุโสเฉิงเสด็จมาพ่ะย่ะค่ะ พวกเขาบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะหารือกับท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฉินเหยี่ยนก็หยุดดาบพลางขมวดคิ้ว “พวกเขามีธุระอันใดกับตัวข้า?”

“เอ่อ… พวกเขามิได้บอกชัดเจนพ่ะย่ะค่ะ”

ขุนนางประจำจวนอ๋องที่อยู่ด้านข้างเอ่ยเตือนว่า “ท่านอ๋อง วันนี้องค์ชายมู่หรงฟู่ถูกองค์รัชทายาททำให้อับอายในราชสำนัก พวกเขามาที่นี่ยามนี้ เกรงว่าพวกเขาต้องการร่วมมือกับท่านเพื่อจัดการกับองค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ”

“ร่วมมือ?”

ฉินเหยี่ยนหรี่ตาลงเล็กน้อยและพูดด้วยความสนใจ “หากเป็นเช่นนั้น ตัวข้าก็อยากจะรู้นักว่าพวกเขาจะจัดการกับฉินซูอย่างไร พาพวกเขาไปที่ห้องโถงรับแขก เอาชาให้พวกเขาด้วย ส่วนตัวข้าจะตามไปทีหลัง”

“พ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากที่ขันทีน้อยเดินออกไปแล้ว ขุนนางประจำจวนอ๋องซุนฉีก็ถามอย่างเคร่งขรึม “ท่านอ๋อง ท่านจะร่วมมือกับพวกเขาจริง ๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ?”

ฉินเหยี่ยนยิ้มเบา ๆ “มิว่าจะเข้าร่วมหรือไม่ เรามาดูกันก่อนเถอะว่าพวกเขาจะพูดอะไร”

“ท่านอ๋อง สิ่งที่กระหม่อมอยากจะพูดคือ เป่ยเยี่ยนเป็นแคว้นศัตรู และมู่หรงฟู่อาจมีเจตนาแอบแฝง…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ฉินเหยี่ยนก็ขัดจังหวะเขาด้วยการโบกมือ

“ตัวข้ามิใช่คนโง่ จะมิระวังพวกเขาได้อย่างไร บางทีเราอาจใช้ประโยชน์จากพวกเขาได้”

ซุนฉีถามอย่างสงสัย “ท่านอ๋อง ท่านทรงวางแผนที่จะใช้พวกเขาอย่างไรหรือพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยี่ยนตะคอกเบา ๆ จากนั้นกระซิบแผนของเขาอย่างเงียบ ๆ

หลังจากฟังสิ่งที่เขาพูดแล้ว ซุนฉีก็ยกนิ้วให้

“ท่านอ๋อง แผนนี้ช่างแยบยลนัก ด้วยวิธีนี้ เราคงได้นั่งดูอย่างสบาย ๆ แล้ว!”

“ฮ่าฮ่า มาดูกันว่า วันพรุ่งมู่หรงฟู่จะกล้าพูดต่อหน้าธารกำนัลหรือไม่ ไป ไปพบเขากัน”

หลังจากพูดจบเขาก็หันหลังพลางเอามือไพล่หลังเดินกลับไปที่เรือน

หลังจากมาถึงห้องโถงรับแขก ฉินเหยี่ยนก็โค้งคำนับพลางยิ้มไปทางมู่หรงฟู่

“องค์ชายมู่หรง ขุนนางอาวุโสเฉิง ท่านทั้งสองมาที่นี่ดึกดื่น มีเรื่องอันใดหรือ?”

มู่หรงฟู่โค้งคำนับและกล่าวทักทาย “อ๋องจิ้น หากเราไม่มีธุระคงมิมา ท่านคงเดาจุดประสงค์ที่เรามาที่นี่ในครั้งนี้ได้"

“เช่นนั้น อย่าได้อ้อมค้อม บอกมา พวกท่านวางแผนจะจัดการกับฉินซูอย่างไร?”

“อ๋องจิ้นช่างรวดเร็วตรงไปตรงมา เช่นนั้นเราก็จะมิซุ่มซ่อน”

จากนั้นทั้งสามก็คุยกันเกือบหนึ่งชั่วยาม

เป็นเวลาดึกแล้วเมื่อมู่หรงฟู่และเฉิงจืออี้ออกจากจวนอ๋องจิ้น

ระหว่างทางกลับโรงเตี๊ยม พวกเขายิ้มแย้มกระปรี้กระเปร่า

มู่หรงฟู่เงยหน้าขึ้นมองแสงจันทร์ที่ส่องสกาวแล้วพูดอย่างมีชัย “ฉินซู รอข้าก่อน วันพรุ่งจะได้เห็นดีกัน"

……

วันต่อมา

หลังจากที่ฉินซูรับประทานอาหารเช้าแล้ว เขาก็ขี่ม้ามุ่งหน้าไปยังพระราชวังอย่างสบาย ๆ โดยมีองครักษ์ล้อมรอบ

เมื่อเขามาถึงเชิงเมืองจักรพรรดิ ฉินเหยี่ยนยิ้มและประสานมือคำนับอย่างสุภาพ

“เสด็จพี่องค์รัชทายาท ในภายหลังหากเสด็จพ่อปฏิเสธคำขอของเป่ยเยี่ยน มู่หรงฟู่จะใช้โอกาสนั้นโจมตีเป็นแน่ จากนั้นก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเสด็จพี่แล้ว อย่าทำให้เสด็จพ่อผิดหวังเล่า”

ฉินซูมิได้มองเขาด้วยซ้ำ เขาแค่เดินผ่านไปโดยมิแยแสสักนิด

เมื่อเห็นเช่นนี้ ฉินเหยี่ยนก็มิโกรธ เขาเดินเอามือไพล่หลังตามฉินซูเข้าไปในพระราชวังอย่างสบาย ๆ

ภายในพระตำหนักจินหลวน

เสนาบดีทั้งฝ่ายบุ๋นและบู๊ของราชสำนักต่างก็กระซิบและพูดคุยกันเอง

เมื่อฉินอู๋ต้าวผู้สวมอาภรณ์ลายมังกรปรากฏตัวขึ้น เหล่าเสนาบดีทั้งหลายก็คุกเข่าลงเพื่อแสดงความเคารพ

หลังจากทำความเคารพเสร็จ ฉินอู๋ต้าวเหลือบมองขันทีอาวุโสที่อยู่ข้าง ๆ เขา

มีคนตะโกนจนสุดปอดจากด้านนอกห้องโถง “ประกาศ ทูตเป่ยเยี่ยนมาเข้าเฝ้าแล้ว!”

หลังจากนั้นมินานมู่หรงฟู่และคนอื่น ๆ ก็ก้าวเข้ามา

หลังจากเข้าไปในท้องพระโรงแล้วมู่หรงฟู่ก็เหลือบมองฉินซูด้วยรอยยิ้มเหยียดหยัน

เฉิงจืออี้ประสานมือโค้งคำนับเล็กน้อยให้ฉินอู๋ต้าวซึ่งนั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร และถามว่า “องค์จักรพรรดิต้าเหยียน พระองค์จะคืนชิ่งโจวให้กับเป่ยเยี่ยนของเราหรือไม่ วันนี้ถึงเวลาที่พระองค์จะทรงให้คำตอบที่ชัดเจนแก่เราแล้วใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

ฉินอู๋ต้าวยิ้มเบา ๆ และเอ่ยว่า “ขุนนางอาวุโสเฉิงล้อเล่นหรือไร นับตั้งแต่ต้าเหยียนสถาปนาชิ่งโจวก็เป็นดินแดนของเรามาโดยตลอด จะพูดถึงเรื่องคืนได้อย่างไร?”

เฉิงจืออี้ขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “องค์จักรพรรดิต้าเหยียน อดีตส่วนอดีต ปัจจุบันคือปัจจุบัน หากมิคืนชิ่งโจว ทหารเป่ยเยี่ยนของเราจะเดินกำลังติดอาวุธเป็นแน่ กองทัพมาถึงที่หน้าประตูเมือง เมื่อถึงเวลานั้น แคว้นของเราทั้งสองจะจัดการทุกอย่างด้วยกำลัง กระหม่อมพูดไปหมดแล้ว เช่นนั้น ขอทูลลา!”

หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็หันหลังกลับและเตรียมจะเดินออกไป

ทว่าฉินอู๋ต้าวไม่มีความตั้งใจที่จะเปิดปากเพื่อชักชวนให้เขาอยู่ต่ออย่างคาดมิถึง

เขาอดมิได้ที่จะรู้สึกสงสัยในใจ เป็นไปได้หรือไม่ว่าต้าเหยียนตั้งใจแน่วแน่ที่จะเริ่มสงครามกับเป่ยเยี่ยนจริง ๆ?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เขาก็อดมิได้ที่จะหันกลับไปถาม “องค์จักรพรรดิต้าเหยียน ข้าขอถามอีกครั้ง เพื่อชิ่งโจวแห่งเดียว ต้าเหยียนต้องการจะเผชิญหน้ากับเราเป่ยเยี่ยนเช่นนั้นจริง ๆ ใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

ทันทีที่เขาพูดจบเหวินเยวี่ยนซานเสนาบดีกรมกลาโหมก็หัวเราะเยาะและพูดว่า “ขุนนางอาวุโสเฉิง คำพูดของท่านน่าขันนัก ชิ่งโจวเป็นของเราต้าเหยียนมาโดยตลอด หากเป่ยเยี่ยนต้องการยึดไป เช่นนั้นก็ลองดูได้เลย”

“ใช่แล้ว ท่านคิดว่าต้าเหยียนของเรากลัวพวกท่านจริง ๆ หรือ?”

"พวกเราต้าเหยียนมิเคยเกรงกลัวการต่อสู้!"

เสนาบดีคนอื่น ๆ ก็เห็นด้วยเช่นกัน

เฉิงจืออี้อดมิได้ที่จะแอบประหลาดใจ เห็นได้ชัดว่าเมื่อวานเสนาบดีเหล่านี้มิเห็นด้วยกับการทำสงคราม ไฉนตอนนี้พวกเขาจึงเปลี่ยนแนวคิดไปเช่นนี้?

ในเวลานี้ มู่หรงฟู่ยิ้มเบา ๆ และพูดว่า “ย่อมได้ ในเมื่อต้าเหยียนตัดสินใจเข้าสู่สงครามแล้ว พวกเราเป่ยเยี่ยนก็จะมิถอยเช่นกัน”

จากนั้นเขาก็มองไปที่ฉินซูและถามไปในทิศทางอื่น “องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน ก่อนออกเดินทางข้ามีคำถามจะถามท่าน”

ฉินซูเลิกคิ้วแล้วพูดว่า “อะไร?”

“มิใช่เรื่องสำคัญ แค่ว่าเมื่อวานนี้ คนรักของอ๋องฉีอยู่ในตำหนักบูรพานานกว่าครึ่งชั่วยาม แต่ข้ามิรู้ว่าท่านทำสิ่งใดกับนางในช่วงเวลานั้น”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกไป ในท้องพระโรงก็เกิดความโกลาหล!

ดวงตาของฉินเหยี่ยนฉายแววแห่งชัยชนะ ข่าวนี้เขาเป็นคนเปิดเผยต่อมู่หรงฟู่เมื่อคืนนี้

ใบหน้าของฉินหงเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ผันผวน

ทันใดนั้นเขาก็จำสิ่งที่ฉินซูพูดเมื่อวานนี้ได้ เช่นเดียวกับพฤติกรรมที่ผิดปกติของหลินชิงเหยา

ยิ่งเขาคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติมากขึ้นเท่านั้น

ดังนั้นเขาจึงถามด้วยความโกรธ “ฉินซู เมื่อวานเจ้าทำอะไรกับชิงเหยา!”