บทที่ 2

ในลิฟต์

ลู่เฉินมองดูจี้หยกที่แขวนบนหน้าอกของเขา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโศกเศร้า

แม้ว่าเขาจะคิดไว้มานานแล้ว แต่เมื่อการแต่งงานนี้จบลงจริงๆ เขาไม่สามารถแสร้งทำว่าไม่รู้สึกอะไรเลยได้

เดิมทีเขาคิดว่าความสุขนั้นง่ายมาก สามมื้อต่อวัน เรียบง่าย ธรรมดาและมีความสุขก็เพียงพอแล้ว

แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว

ที่จริงแล้ว ความธรรมดาก็เป็นความผิดอย่างหนึ่ง

หลังจากหลงอยู่ในห้วงแห่งความธรรมดาที่แสนอบอุ่นมานานสามปี ตอนนี้ ถึงเวลาต้องตื่นขึ้นมาแล้ว

“กริ๊ง...กริ๊ง...”

ขณะที่เขาครุ่นคิดอยู่ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นแล้ว

พอเขารับสาย เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น

"คุณลู่ครับ ผมเป็นหวางป่ายโซ่จากหอการค้าเจียงหลิงครับ ผมได้ยินมาว่าวันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของคุณกับคุณหลี่ ผมเลยเตรียมของขวัญไว้เป็นพิเศษ ไม่ทราบว่าคุณจะพอมีเวลาว่างเมื่อไหร่นะครับ?"

“ขอบคุณนายกสมาคมหวางมากครับ แต่ต่อไปนี้เราไม่ต้องการมันอีกแล้ว” ลู่เฉินพูดอย่างใจเย็น

“ฮะ?” หวางป่ายโซ่ตกใจเล็กน้อย

เขารับรู้อย่างคลุมเครือว่ามีบางอย่างผิดปกติไป

“นายกสมาคมหวาง ยังมีเรื่องอื่นไหมครับ?” ลู่เฉินพูดเปลี่ยนเรื่อง

“แค่กๆ...จริงๆก็มีอีกเรื่องหนึ่งที่อยากรบกวนคุณนะครับ”

หวางป่ายโซ่ไอเบาๆสองครั้งด้วยความอึดอัดใจ "คืองี้ครับ ผมมีเพื่อนคนหนึ่ง ช่วงนี้เขามีโรคที่ประหลาด เขาได้รับการรักษาโดยแพทย์ชื่อดังหลายคน แต่ก็ไม่สามารถรักษาให้หายได้ ผมหวังว่าคุณลู่จะลงมือไปช่วยเขา"

“นายกสมาคมหวาง คุณน่าจะรู้กฎของผม”

“แน่นอนครับ! ถ้าผมไม่มีความจริงใจผมก็ไม่กล้ามารบกวนคุณอยู่แล้วครับ พูดตามตรงๆเลยนะครับ พอดีบ้านของเพื่อนผมคนนั้น ที่บ้านเขามีหญ้าใจมังกรที่คุณต้องการอยู่พอดี ขอแค่คุณยอมช่วยเหลือ พืชสมุนไพรที่หายากนี้จะเป็นค่าตอบแทนของคุณ” หวางป่ายโซ่กล่าว

“จริงอย่างที่พูดแน่นะครับ?” ลู่เฉินดูจริงจัง

"ร้อยเปอร์เซ็นต์เลยครับ!"

“โอเค ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงๆ ผมจะเดินทางไปด้วยตัวเอง” ลู่เฉินตอบรับทันที

เขาไม่สนใจเรื่องเงินหรือเครื่องประดับอะไรทั้งนั้น

แต่พืชสมุนไพรที่หายากบางชนิดคือสิ่งที่เขาใฝ่ฝัน

เพราะเขาต้องการมันเพื่อช่วยชีวิต!

"ขอบคุณคุณลู่ครับ ผมจะให้คนไปรับคุณทันที!"หวางป่ายโซ่ยิ้มด้วยความโล่งใจ

ในฐานะหนึ่งในสามผู้ยิ่งใหญ่ของเมืองเจียงหลิงและเป็นประธานหอการค้าที่มีอำนาจเหนือคนมากกว่าหมื่นคน แต่ในขณะนี้ ต่อหน้าลู่เฉินเขาดูระมัดระวังเป็นที่สุด...

“โชคดีเลย ได้พบพืชสมุนไพรที่หายากอีกชนิด ตอนนี้ขาดอีกเพียงห้าชนิดแล้ว เวลาน่าจะเพียงพอ”

ลู่เฉินพึมพำกับตัวเอง

อารมณ์ที่โศกเศร้าในเมื่อกี้ก็ถือว่าได้ผ่อนคลายลงไปบ้าง

"ตึ๊ง!"

ในเวลานี้ประตูลิฟต์เปิดออกแล้ว

ลู่เฉินก้าวออกไป ทันทีที่เขาเดินออกไปจากประตูใหญ่ของบริษัท เขาก็เห็นคนที่คุ้นเคยสองคนเดินมาหาเขา

คนหนึ่งคือจางชุ่ยฮัว ซึ่งเป็นแม่ของหลี่ชิงเหยา

ส่วนอีกคนหนึ่งคือหลี่ห้าว ซึ่งเป็นน้องชายของหลี่ชิงเหยา

“แม่ หลี่ห้าว ทำไมถึงมากันที่นี่?” ลู่เฉินทักทายก่อน

“คุณกับชิงเหยาหย่ากันแล้วเหรอ?” จางชุ่ยฮัวตรงประเด็นทันทีที่เธอเอ่ยปาก

"ใช่."

ลู่เฉินฝืนยิ้ม "เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับชิงเหยา มันเป็นปัญหาของผมเอง คุณอย่าตำหนิเธอนะครับ"

ความตั้งใจเดิมของเขาคือจากกันด้วยดี แต่ไม่คิดว่าหลังจากได้ยินเช่นนี้ จางชุ่ยฮัวพูดอย่างเย็นชาว่า "เป็นปัญหาของคุณแน่นอนเลยสิ! ฉันรู้นิสัยของลูกสาวฉันเป็นอย่างดี หากคุณไม่ได้ทำอะไรผิดต่อเธอ เธอจะหย่ากับคุณได้ยังไง?!”

“หืม?”

ลู่เฉินตกตะลึงและงงไปครู่หนึ่ง

นี่...คนร้ายมาฟ้องก่อนงั้นเหรอ?

“แม่ครับก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าสามปีนี้ ผมทำอะไรไป ผมรู้ดีว่าผมไม่เคยทำอะไรผิดต่อหลี่ชิงเหยาเลยนะครับ” ลู่เฉินกล่าว

“ฮึ่ม! ใจคนมันเดาได้ยากนัก ใครจะรู้ว่าคุณได้ทำอะไรไป? ยังไงซะ การที่ลูกสาวฉันหย่ากับคุณ มันถูกต้องแล้ว! คุณดูตัวเองให้ดีๆสิ มีตรงไหนที่คู่ควรกับลูกสาวฉันบ้าง?” จางชุ่ยฮัวเบ้ปาก .

“แม่ครับ พูดอย่างนี้มันเกินไปหรือเปล่า” ลู่เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย

สามปีก่อน ถ้าเขาไม่ได้ยื่นมือช่วยตระกูลหลี่ไว้ พวกเขาจะมาอยู่ในจุดที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ได้อย่างไร

“เกินไปเหรอ? แล้วไงล่ะ ก็ที่ฉันพูด มันไม่ใช่ความจริงเหรอ?” จางชุ่ยฮัวกอดอก

“พอเถอะแม่! ไม่ต้องพูดเรื่องไร้สาระกับเขาแล้ว!”

ในเวลานี้ หลี่ห้าวที่อยู่ข้างๆได้ก้าวไปข้างหน้าอย่างกะทันหัน "ลู่เฉิน! ที่คุณหย่าร้างกับพี่สาวผมนั้น ผมขี้เกียจที่จะยุ่ง แต่เงินนั้น คุณต้องมอบมันออกมา!"

“เงิน? เงินอะไร?” ลู่เฉินงงมาก

“คุณอย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อง! อย่าคิดว่าผมไม่รู้ พี่ผมได้ให้เงินคุณ 4 พันล้านเป็นค่าเลิกรา!” หลี่ห้าวพูดอย่างเย็นชา

“ใช่! นั่นเป็นเงินของลูกสาวฉัน คุณมีสิทธิ์อะไรที่จะรับมันไป เอาออกมา เร็วๆเข้า!” จางชุ่ยฮัวยื่นมือเธอออกมา

“เงิน 4 พันล้านบาทนั้น ผมไม่ได้เอาแม้แต่บาทเดียว” ลู่เฉินปฏิเสธ

“เพ้อเจ้อ! ใครมันจะไม่เอาเงิน 4 พันล้านบาทกัน? คุณคิดว่าเราโง่เหรอ!” หลี่ห้าวไม่เชื่ออย่างสุดใจ

“ลู่เฉิน ผมว่าคุณมอบเงินมาดีกว่า ไม่อย่างนั้นก็อย่าหาว่าไม่ไว้หน้ากัน!” จางชุ่ยฮัวตักเตือน

“ถ้าพวกคุณไม่เชื่อ โทรหาหลี่ชิงเหยาได้เลย” ลู่เฉินขี้เกียจที่จะอธิบาย

“ทำไม? คุณขู่พวกเราอยู่งั้นเหรอ? ฉันจะบอกคุณให้นะ วันนี้ไม่ว่าใครจะมาร้องขอความเมตตาแทนคุณ คุณก็ต้องออกจากบ้านเราไปโดยไม่สามารถพกเงินออกไปด้วยได้แม้แต่บาทเดียว!” จางชุ่ยฮัวกล่าวอย่างดุเดือด

“แม่ครับ! ในเมื่อเขาไม่รู้ว่าตัวเองควรทำยังไง งั้นเราก็ค้นดูกันเอง!”

หลี่ห้าวใจร้อนเล็กน้อย เขาตรงไปควานหาในกระเป๋าของลู่เฉินเอง

จางชุ่ยฮัวก็ทำตาม

“แม่ครับ มันต้องถึงขนาดนี้เลยเหรอ?” ลู่เฉินขมวดคิ้ว

เขาไม่คาดคิดจริงๆว่าเขาเพิ่งเซ็นสัญญาหย่าไป ตระกูลหลี่จะก้าวร้าวได้ขนาดนี้

พวกเขาไม่คำนึงถึงศักดิ์ศรีของเขาเลยจริงๆ

“ถุย! ใครเป็นแม่ของแก? อย่ามาเรียกฉันแบบนั้นนะ! แกมันเป็นใคร ที่ไหน? ยังคิดอยู่เหรอว่าคู่ควรกับพวกเรา?!” จางชุ่ยฮัวดูรังเกียจมาก

ในขณะที่พูด เธอก็ยังควานหาต่อไปไม่หยุด

หลังจากค้นหาอยู่พักหนึ่ง ทั้งสองคนไม่ได้พบอะไรเลย

“เห้ย บ้าแน่ๆ หรือว่ามันไม่ได้เอาเงินจริงๆงั้นเหรอ?” หลี่ห้าวไม่เต็มใจที่จะเชื่อ

ในเวลานี้ เขาบังเอิญเห็นจี้หยกที่แขวนบนหน้าอกของลู่เฉิน เขาจึงยื่นมือไปดึงมันออกโดยตรง

“นี่ไม่ใช่จี้หยกที่พี่ผมใส่อยู่เหรอ? ทำไมมันถึงอยู่กับแก? แกขโมยมันมาหรือ!” หลี่ห้าวสงสัย

“นี่คือของที่สืบทอดกันมาของตระกูลผม คืนให้ผม!” ใบหน้าของลู่เฉินตึงเครียดขึ้น

เขาไม่รับเงินสักบาทได้ แต่ของที่เป็นของแม่เขา เขาต้องเอากลับคืนมา!

“ของที่สืบทอดของตระกูลหรอ? ถ้าอย่างนั้น มันล้ำค่ามากเลยสินะ?” ดวงตาของหลี่ห้าวเป็นประกาย

“ลู่เฉิน! แกอาศัยอยู่ในบ้านฉันฟรีๆมาสามปีแล้ว จี้หยกนี้ก็ถือว่าเป็นดอกเบี้ยแล้วกัน เราไปกันเถอะ!”

จางชุ่ยฮัวขยิบตาให้ลูกชายเธอและพร้อมที่จะพาลูกชายของเธอจากไป

"หยุด!"

ลู่เฉินคว้าข้อมือของหลี่ห้าวแล้วพูดด้วยเสียงทุ้มว่า "เอาจี้หยกคืนมาให้ผม!"

“อ๊า~ เจ็บ! แก แม่งปล่อยมือออกเร็วๆ!”

หลี่ห้าวรู้สึกราวกับว่าข้อมือของเขากำลังจะถูกบีบหัก

"คืน ให้ ผม!"

ลู่เฉินพูดทีละคำ

“เชี่ย! ต่อให้กูจะโยนมันทิ้ง กูก็ไม่คืน!”

เมื่อหลี่ห้าวเห็นว่าตัวเองไม่สามารถสะบัดพ้นได้ เขาก็โกรธและโยนจี้หยกลงบนพื้นอย่างแรง

"ปัง!"

ได้ยินเพียงเสียงที่คมชัด

จี้หยกก็แตกหักเป็นชิ้นๆทันที

เมื่อลู่เฉินเห็นเช่นนี้ เขารู้สึกราวกับว่าเขาถูกฟ้าผ่า และใบหน้าของเขาก็ซีดเซียวทันที

นี่...เป็นของที่แม่เขาทิ้งไว้ให้ก่อนที่เธอจะเสียชีวิตไป!

มันเป็นสิ่งเดียวที่เขาคิดถึงแม่ได้ในชีวิตนี้!

“แกยังกล้ามาลงไม้ลงงมือกับฉันงั้นเหรอ? งั้นก็อย่าคิดที่จะรับมันกลับไป!”

หลี่ห้าวสะบัดข้อมือของเขาและด่าทอสาปแช่ง

“ก๊อบ ก๊อบ ...”

ลู่เฉินค่อยๆกำหมัดแน่น กระดูกนิ้วของเขาถูกกำจนส่งเสียง

ดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นของเขาได้แดงก่ำแล้ว

"ไอ้สัตว์เดรัจฉาน!"

ในที่สุดลู่เฉินก็ทนไม่ไหวแล้ว เขาตบหน้าหลี่ห้าวอย่างแรง

"ปัง!"

หลี่ห้าวถูกตบจนตัวหมุนไปมาสองครั้ง แล้วล้มลงกับพื้นอย่างแรง

เขารู้สึกเวียนหัวอยู่พักหนึ่งจนจะลุกก็ลุกขึ้นยืนไม่ได้

“ไอ้คนที่ไร้การอบรม! ในเมื่อแม่แกไม่รู้จักอบรมสั่งสอนแก งั้นฉันจะสอนแกเอง!”

ลู่เฉินคว้าผมของหลี่ห้าวแล้วยกมันขึ้นอย่างแรง

จากนั้นก็ลงมืออีกครั้ง เขาตบหน้าหลี่ห้าวไปอย่างแรง

“ปัง ปัง ปัง ปัง...”

จากเสียงอันดัง หลี่ห้าวถูกตบจนฟกช้ำ ใบหน้าของเขาบวมฉึ่ง ปากเขามีเลือดไหลออกมาอย่างรวดเร็ว น่าเวทนาจนทนดูไม่ได้

“แก แกกล้าตบลูกฉันงั้นเหรอ? ฉันจะฆ่าแก!”

จางชุ่ยฮัวตะโกนและพร้อมที่จะไปช่วย

"ไสหัวไป!"

ลู่เฉินหันกลับมาและขึงตาใส่เธอ

ดวงตาที่แดงก่ำที่เหมือนปีศาจของเขานั้นทำให้จางชุ่ยฮัวหวาดกลัวจนไม่สามารถขยับตัวได้