3 วันแรก

3 วันแรก

ฮู ฮา ฮู ฮา

เทียนหอมสะดุ้งตื่นสุดตัว เมื่อเสียงตะโกนดังมาจากหน้าลานของทางเข้าสนามมวย เสียงที่เธอมักได้ยินในตอนเช้าขณะที่พ่อบิ๊กเอ็มซ้อมออกกำลังกาย เด็กหญิงลุกนั่งมองแสงสลัวรุ่งเช้าแล้วหยิบนาฬิกาขึ้นดู

ตีห้า!!

แม้ว่าคุ้นเคยกับเสียงนี้ ทว่าเธอยังคงลงจากเตียงถลาไปเกาะขอบหน้าต่างมองลานหน้าโรงยิมไกล ๆ เต็มไปด้วยเด็กในค่ายราวเกือบสองร้อยชีวิต!

ชายหญิงตัวโตด้วยมัดกล้าม บางคนเป็นเพียงเด็กประถมตั้งแถวเรียงห้าหน้ากระดาน วิ่งวนลานราวยี่สิบนาที จากนั้นจึงต่อด้วยวิดพื้น ทำอย่างพร้อมเพรียงกัน

เทียนหอมมองอยู่สักพักจึงถอนหายใจด้วยความคิดถึงบ้าน เธอคิดถึงพ่อกับแม่  ทิ้งตัวลงนอนเอียงหน้ามองชุดนักเรียนตัวใหม่ ในทุกวันจะเป็นแม่ที่เตรียมชุดนักเรียนให้เธอ แต่ต่อไปนี้คงไม่มีอีกแล้ว จากนี้ไปเธอคงต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเอง

เด็กหญิงนอนลืมตาเพ่งมองเพดานบ้านใหม่ แม้ว่าตัวบ้านเป็นเรือนไทย แต่เมื่อเข้ามายังในตัวเรือนกลับตีฝ้ามีไฟหลุม ไฟส่องสว่างทันสมัย ไวไฟแรงจัด ติดแอร์เย็นจนฉ่ำทุกห้อง

ในเวลานี้เธอนอนตาแข็งค้างไม่อาจข่มตาลงนอนหลับได้แล้ว จึงตัดสินใจอาบน้ำแต่งตัวออกไปหาข้าวเช้าทาน

แต่พอถึงเวลาเข้าจริง ๆ เธอใช้เวลานานกว่าที่คาดไว้ กว่าจะออกจากห้องนอนอีกครั้งเกือบสี่สิบนาที ยามนี้ท้องฟ้าเริ่มสางมองเห็นสีทองมุมขอบฟ้า - - คงประมาณหกโมงกว่า

“ลูกส้ม มานั่งก่อน”

เธอขยับเลื่อนเก้าอี้มองอาหารเช้าตรงหน้ามากมายอย่างกับเลี้ยงคนทั้งกองทัพ จึงมองหน้าแม่ตรึงใจ ไม่ทันพูดพลันมีเสียงวิ่งตึงตัง

ผลัก พรวด

“อ้าว ๆ อย่าวิ่ง... เสือ แสน”

เทียนหอมเงยหน้ามองผู้ชายอีกคน ผิวไม่คล้ำเท่าสุดแสน หน้าตาดีหล่อละม้ายคล้ายคลึงกับสุดแสน เพียงแต่ดวงตาติดดุดัน อายุราวยี่สิบหุ่นสูงพอกันแต่หุ่นกลับเปี่ยมกล้ามเนื้อ

“คนนี้เหรอครับ น้องสาวคนใหม่”

“ใช่แล้วเฮียเสือ น้องหอม น้องหอมนี่เฮียสิวากร ลูกชายคนโตของพ่อครูสถิต พวกเราเรียกแกว่าเฮียเสือ”

สุดแสนได้โอกาสเลื่อนเก้าอี้นั่งลงข้างเธอแล้วโอบไหล่ทันที หยักคิ้วใส่พี่ชาย เทียนหอมเบี่ยงตัวหนีเพราะตัวของสุดแสนมีแต่เหงื่อ แล้วยกมือไหว้เฮียเสือ

“สวัสดีค่ะ”

“ไหนพ่อบอกว่าชื่อน้องส้ม” เฮียเสือยังจ้องหน้าขณะเลื่อนเก้าอี้ลงนั่งแล้วรับจานมาจากมือแม่ตรึงใจ

อืม...ฉันต้องลำดับความสำคัญให้ดี ดูท่าเฮียเสืออีกหน่อยคงเป็นใหญ่ในค่ายนี้

สุดแสนเอามือออกจากไหล่เล็กแล้วหยิบจานเอง ส่งให้น้องคนใหม่ก่อน จึงค่อยหยิบของตัวเอง

“คนเขามีชื่อก็ดันไปเปลี่ยนชื่อ ถามน้องหอมหรือยังว่าชอบหรือเปล่า”

จู่ ๆ สุดแสนก็โยนเผือกร้อนมาให้น้องเล็ก ทั้งเฮียเสือและแม่ตรึงใจจึงหันมามองเธอด้วยสีหน้าตั้งคำถาม ส่วนตัวเขาเองนั้นลงมือตักแฮม ไข่ดาวและขนมปังปิ้งชุดใหญ่ใส่จาน

“หนะ หนู หนู”

“อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ บอกไปเลยว่าไม่ชอบ” สุดแสนพูดไปเคี้ยวไปไม่ได้มองหน้า

“หนู ยังไงก็ได้ค่ะ”

“งั้นสรุปชื่อส้ม จบ”

เธออ้าปากค้างเมื่อเฮียเสือพูดสรุปเอง

“ฮ่า ฮ่า บอกแล้วให้พูดไปว่าไม่ชอบ ไม่ใช่ลูกบ้านนี้เสียหน่อยจะมาชื่อ ส เสือทำไมกัน”

ปัก!! มือเฮียเสือโบกเข้ากลางกบาลสุดแสน

“โอ๊ย เฮียเสือ”

“รีบกินเข้า เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย วันนี้ต้องพาน้องส้มไปฝากเข้าเรียน”

“เกี่ยวอะไรกับผมด้วย”

“ก็อยู่โรงเรียนเดียวกัน พ่อครูสถิตให้นายเป็นคนรับผิดชอบพาไปรายงานตัวก่อน ส่วนเอกสารพ่อจะเอาไปให้วันหลัง”

“อารายกันนนน ไหนว่าเป็นลูกรักคนใหม่”

“วอนแล้วไอ้แสน”

“คร้าบบผมม”

อาหารเช้ากองโตตรงหน้าหมดอย่างรวดเร็วด้วยความไวอย่างเด็กผู้ชาย ผิดไปจากเฮียเสือที่ถึงแม้จะหุ่นหนาหน้าตาดุดันแต่การกินกลับเรียบร้อยหั่นแฮมเป็นชิ้นเล็ก

เธอมองไปทางจานของสุดแสนอีกครั้ง แล้วตวัดสายตาขึ้นมองหน้าที่จ้องเธออยู่ก่อนหน้าแล้ว

“มีอะไร มีปัญหาเหรอน้องหอม”

“เปล่าค่ะ”

สุดแสนหยักมุมปากข้างซ้ายโค้งขึ้นเพียงนิดเดียวเท่านั้นแล้วเลื่อนเก้าอี้ออกเสียงดัง

ครืดดดด

“ไปอาบก่อน น้องหอมช่วยเตรียมรองเท้าไว้ให้พี่หน่อยสิ”

“ห๊า!!”

เทียนหอมถลึงตาใส่ ทว่าดวงตาแสนร้ายกาจพราวล้อแสงยามเช้าเปล่งประกาย โก่งคิ้วสูงหนึ่งข้าง

“เฮ้ย! ไอ้แสน ทำไมไม่ทำเอง”

“เออน่า เฮียเสืออย่ามายุ่ง”

สุดแสนยังจ้องหน้ามีเพียงแสงจากแววตาเท่านั้นที่เทียนหอมเข้าใจคนเดียว ขยับตัวลุกขึ้นเดินตามสุดแสนกลับไปยังห้องนอน

“แม่ครับ ผมว่าไอ้แสนนี่มันชักจะเอาใหญ่แล้วนะ”

“ก็พ่อมันตามใจ ถึงปากจะร้ายดุด่าแต่พอถึงเวลากลับตามใจปล่อยให้เจ้าแสนเป็นแบบนี้ แล้วเสือไปมหา’ลัย เลยหรือเปล่า”

“ครับ เช้านี้มีสัมมนา”

“ปีสองแล้ว ตั้งใจว่าต่อโทไหมลูก”

“ครับ คงต่อโทที่จุฬา”

“ดีเลย แม่อยากมีใบปริญญา ม.ดังติดฝาบ้านกับเขาบ้าง”

“แม่ครับ ม.อุบลก็ ม.ดังนะครับ”

“เอาเถอะ ยังไงแม่ก็มีติดฝาผนังบ้านทั้งสอง ม.”

สองแม่ลูกพูดไม่ทันกี่ประโยคเสียงตึงตังพลันดังขึ้นมาจากห้องนอนสุดแสน

ตึง ตัง ตึง ตัง

“มากันแล้ว แสน..ลูกอาบน้ำหรือวิ่งผ่านน้ำกันแน่”

“อาบน้ำสิแม่”

“แล้วนั่นอะไร ทำไมน้องส้มต้องถือกระเป๋าให้แสน”

“น้องอาสาเองครับ”

แม่ตรึงใจมองอย่างไม่อยากจะเชื่อ แต่เทียนหอมไม่ได้พูดกล่าวหาอะไร ติดแค่ว่าหน้าตาบึ้งตึงขณะเดินตามสุดแสนออกจากบ้านไปยังโรงจอดรถ

“ดูท่าน้องส้มเราเสร็จเจ้าแสนแล้วนะครับแม่”

เฮียเสือยิ้มพลางหั่นแฮมเป็นชิ้นเล็กวางบนขนมปังตามด้วยไข่ดาวชิ้นเล็กเช่นกัน แล้วจิ้มใส่ปากไม่มีหกเลอะเทอะออกมาแม้แต่น้อย

แม่ตรึงใจมองลูกชายคนโตสลับคนน้องที่พาเทียนหอมเดินออกไปไกลแล้ว ลูกชายเธอทั้งสองคนนิสัยแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ไม่ว่าจะการแต่งกายที่เสือมักชอบแบบสุขุมเรียบร้อยกว่า ส่วนคนน้องแต่งตัวตามแฟชั่นหนุ่ม ๆ สมัยใหม่ เสือเป็นคนเจ้าระเบียบเรียบร้อย ทำอะไรต้องเนี้ยบและเป๊ะ แต่เจ้าสุดแสนดูเหมือนว่าจะง่าย ๆ ทำตัวตามสบายกว่ามาก

ทว่า...ทั้งสองพี่น้องมีนิสัยที่เหมือนกันอยู่หนึ่งอย่าง คือการชอบเป็นความท้าทาย เป็นผู้นำ และอยู่เหนือผู้อื่น

วิ๊ดดดด วิ๊ววววววว

สุดแสนเดินนำแกว่งแขนเบาตัวพลางผิวปากอารมณ์ดี เขาไม่ได้เหลียวกลับไปมองน้องคนใหม่ด้วยซ้ำ แต่ได้ยินเสียงฝีเท้าลงหนักอารมณ์เสียเดินตามมาติด ๆ

“น้องหอม วันนี้อยากไปโรงเรียนด้วยรถคันไหน”

เทียนหอมกวาดตามองรถหรูสิบกว่าคันในโรงจอด

“หนูเลือกได้เหรอคะ”

“ได้สิ พี่ให้อภิสิทธิ์พิเศษในฐานะคนสนิท”

“งั้นหนูขอคันนั้น” เทียนหอมชี้นิ้วทั้งที่ข้อศอกยังคล้องกระเป๋าเป้สีดำของสุดแสนไว้

เขาสะดุ้งเล็กน้อย นั่นมันรถโปรดพ่อครูสถิต เบนท์ลีย์คันเดียวในจังหวัดสีครีมหรูหรา ใช้เฉพาะออกงานสำคัญเท่านั้น

“ไม่ได้เหรอคะ กระจอกจัง”

สุดแสนขบฟัน หางคิ้วกระตุกสองครั้งตามความเคยชินเมื่อเจอสถานการณ์ไม่ถูกใจ

“พี่พรต!! เช้านี้เอาอีนวล”

“แต่ว่าคุณแสน หากพ่อครูรู้เข้า...”

“แสนรับผิดชอบเอง!”

เทียนหอมแกว่งเป้สีดำหนักอึ้งในมือเดินกระหยิ่ม ปากกระจับสีชมพูหยักโค้งเล็กน้อยเดินตามติดขึ้นไปนั่งด้านหลังสุดแสน

“หอมจังเลย” เธอลูบเบาะนั่งที่มีกลิ่นหอมโชยขึ้นมา เริ่มรู้สึกสนุก

“นั่งดี ๆ รถคันนี้พ่อครูสถิตรักเท่าชีวิต”

เทียนหอมยิ้มแป้นแล้นเอียงหน้ามาทางเขา ดวงหน้าอย่างเด็กหญิงแก้มยังยุ้ยออกทั้งสองข้างอมชมพูสุขภาพดี ผมสั้นติ่งหู ผิวขาวจัดจนเห็นเส้นเลือดสีเขียวพาดบนแก้มทั้งสองข้างแล้วเลื้อยลงราวกิ่งไม้เกาะใต้ลำคอ

“เช้านี้เดี๋ยวพี่พาไปหาครูสมรักษ์ แกเป็นครูฝ่ายวิชาการ สนิทสนมกันดีกับพ่อครูสถิต ที่โรงเรียนมีรั้วกั้นแยกเด็กประถมกับมัธยม ฉะนั้นเราคงเจอกันอีกทีตอนเย็น ให้มารอตรงประตูรั้วตอนโรงเรียนเลิก อย่าช้า! เถลไถล เข้าใจไหม”

“อืม หนูขอถามหน่อย ทำไมพี่แสนกับเฮียเสือถึงเรียกพ่อว่าพ่อครูสถิต”

“คนที่ค่ายมวยก็เรียกกันแบบนี้ทั้งนั้น”

“แต่พ่อเป็นพ่อพี่นี่นา”

“อยู่ไปแล้วจะชินเอง”

เทียนหอมพยักหน้ารับแล้วมองถนนที่ตอนนี้คนขับรถพาเข้ามายังในตัวเมืองแล้ว

ในวัยสิบขวบ เทียนหอมยอมรับโชคชะตาที่พลิกผันเท่าที่เด็กหญิงคนหนึ่งจะสามารถทำได้ เธอสูญเสียพ่อแม่บังเกิดเกล้าไปอย่างไม่มีวันกลับ แต่อย่างน้อยเธอมีบ้านใหม่ พ่อแม่ใหม่ พี่ชายใหม่สองคน เธอจะเกาะเกี่ยวพวกเขาไว้ให้เหนียวแน่นดั่งเถาวัลย์พันรอบต้นไม้ใหญ่ ดั่งไม้กาฝากที่ดูดกลืนกินความรักซึมซับให้ตนเองได้เติบโต

เทียนหอมเอี้ยวดวงหน้าหวานมองพี่ชายคนใหม่ ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ในมือไม่สนใจ

เอาล่ะ...เธอจะยอมเป็นน้องส้มของบ้านหลังนี้ เป็นทาสรับใช้สุดแสน ถ้ามันจะทำให้ทุกคนในบ้านยอมรับเธอเป็นลูกอีกคน

ส่วนพี่ชายคนใหม่คนนี้ เด็กหญิงเอียงหน้าหันไปมองอีกทีแล้วขยับมุมปากคล้ายยิ้มแต่ไม่ใช่

เธอคิดว่า เธอพอจะมีวิธีรับมือกับสุดแสน...