31 เอาให้หลาบจำ

31 เอาให้หลาบจำ

พลั่ก ตุบ ตับ โครม!!

ไม่ถึงสามนาทีเท่านั้น สุดแสนเสยหมัดขึ้นยาวเข้าปลายคางในช่วงจังหวะที่บิ๊กบอยลดเกราะป้องกัน ล้มลงนอนหงาย

“หนึ่ง สอง สาม...”

แย่แน่ ๆ

เทียนหอมหันไปมองนักมวยรุ่นน้องในค่าย กวาดตามองหาคนที่พอจะช่วยได้ แล้วสะกิดทันที กระซิบข้างหู

“ไปที่เรือน ไปบอกพ่อครูเดี๋ยวนี้!!”

เกร้ง!!!

เธอผ่อนลมหายใจเมื่อได้ยินเสียงระฆังหมดยกที่หนึ่ง จึงรีบวิ่งไปยังมุมเสาสีน้ำเงิน

“พี่แสน” น้ำเสียงร้อนใจทำให้สุดแสนก้มศีรษะลงมองแล้วคลี่ยิ้ม

“เพิ่งยกแรก แค่วอร์มเองหอม รอยกสามก่อน”

“หนูให้เด็กไปตามพ่อครูมาแล้ว บิ๊กบอยต้องขึ้นชก ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาค่ายเราจะไม่มีนักมวย”

สุดแสนขยับปากยิ้มกว้างให้ “ไม่มีนักมวยก็ไม่ต้องชก”

“พี่แสน!!”

เขาดีดตัวลุกขึ้นทันเมื่อเห็นสัญญาณมือจากชานนท์ พ่อครูกำลังมาถ้างั้นเขาต้องจัดการมันให้น่วมเสียแต่ยกนี้เลย

เกร้ง!!

จากที่ตั้งรับในช่วงยกหนึ่ง คราวนี้สุดแสนกลายเป็นฝ่ายรุก จากร่างที่สูงกว่าเหมือนเสียเปรียบกลายเป็นได้เปรียบเพราะช่วงลำแขนที่ยาวกว่า การออกหมัดแต่ละคราวเน้นไปที่ใบหน้าและโดนจัง ๆ หลายหมัด จน  บิ๊กบอยเริ่มมึนหัว ตั้งการ์ดรับยกสูง

ด้วยความโปร่งไม่หนาเทอะทะเท่าทำให้ว่องไวหลบหมัดและย่อตัว ยืดตัวพุ่งหมัดโค้งฟาดเข้ากกหูขวาด้วยหมัดซ้าย อย่างที่บิ๊กบอยไม่คาดว่าคนอย่างสุดแสนจะออกหมัดซ้าย

ร่างนักมวยล่ำเซถลาถอยหลังสามก้าว ชานนท์ปรี่ไปขวางกลางทันที ก้มหน้าถามบิ๊กบอย แม้ว่ายังมึนอยู่แต่บิ๊กบอยพยักหน้ารับว่ายังไหว ด้วยกลัวว่าตนเองจะเสียศักดิ์ศรี

ชานนท์จึงถอยฉากออกส่งสัญญาณชกต่อ สุดแสนปรี่ตรงไปอีกครั้ง แล้วระดมหมัดซ้ายเข้ากกหูอีกรอบ บิ๊กบอยเซถลาอีกครั้ง ร่างสูงลูกเจ้าของค่ายมวยได้ทีตามติดแล้วออกลูกถีบ!!

คนทั้งโรงยิมตกตะลึงตาค้าง จากที่ร้องตะโกนเชียร์อยู่พลันเงียบเสียงตกใจหน้าเหวอ

จากนั้นสุดแสนพลันม้วนตัวฟาดท่อนขาด้วยขาจระเข้ฟาดหางไปที่ศีรษะตรงเข้ากกหูขวาของบิ๊กบอยเข้าเต็มเปา

ปั้ป!!!!!

นี่มันมวยสากล ไม่ใช่มวยไทย!!

เทียนหอมเบิกตากลมโตยกผ้าปิดปากกลั้นเสียงร้องอุทาน สีหน้าพี่ชายตอนนี้กระหยิ่มยิ้มชั่วร้าย เธอวิ่งตรงไปยังมุมน้ำเงินแล้วปีนขึ้นไปบนเวทีทันที แต่ยังไม่ทัน

ตึง โครม!!

ร่างบิ๊กบอยหมุนหนึ่งรอบก่อนจะล้มตึงลงนอนหงาย สุดแสนตามติดด้วยการคร่อมตัวปล่อยหมัดอีกสามสี่หมัดกว่าที่ชานนท์จะตั้งสติได้รีบเข้าไปดึงตัวออกมา สุดแสนยังเหยียดท่อนขาเหยียบลำคอมันไว้

“ขาก...ถุย!! กระจอกว่ะ”

“ไอ้แสนนนนนน!!!!”

คนในโรงยิมชะงักงันเป็นครั้งที่สองเหลียวมองไปทางประตูทางเข้า ตรงที่ลำแสงยามสายสาดส่องแผ่นหลังของพ่อครูจนเกิดเงาทะมึนบนใบหน้า

ยิ่งกว่าน่ากลัว เรียกได้ว่าพ่อครูยามนี้กลายเป็นยักษ์ทศกัณฐ์ นอกจากความโกรธจนทุกคนแทบเห็นควันพวยพุ่งจากหูแล้ว หน้าที่คล้ำอย่างคนผิวสองดีกลับกลายเป็นเขียวโกรธจัด

สุดแสนเอี้ยวหน้ากลับหลังไปมอง แต่เท้ายังคาเหยียบบนคอหอยบิ๊กบอยพร้อมกระทืบลงอีกเมื่อพร้อม

“ลูกศิษย์พ่อครูกระจอก หาคนฉลาดหน่อยสิพ่อ...ไม่ใช่เอาแต่ล่ำ มีดีแค่หมัดหนักแต่สมองฝ่อ”

ชานนท์รีบลากเพื่อนออกมาทันทีก่อนที่พ่อครูจะทวีความโกรธกลายเป็นความกราดเกรี้ยว เขาล็อคตัวแล้วลากออกมายังมุมสีน้ำเงิน เหลือบตามองบิ๊กบอยลุกขึ้นนั่งได้แล้วกำลังสลัดศีรษะมึนงงจึงค่อยโล่งใจ

สุดแสนสลัดตัวจนหลุดจากท่อนแขนชานนท์รับผ้าขนหนูมาจากเทียนหอม แล้วเหวี่ยงตัวลงไปยังข้างล่าง ยืนรอรับน้องสาวอุ้มลงมาต่อหน้าคนมากมาย

“มึงไอ้แสน ไปบนเรือน กูจะชำระความมึง”

“ใช้คำโบราณเป็นบ้าเลยพ่อครู จะเฆี่ยนผมหรือไง”

“กูไม่เฆี่ยนมึงหรอก ขึ้นบ้านไป”

สุดแสนเดินจูงมือเทียนหอมผ่านตัวพ่อครูสถิตคุณ สังเกตว่าสายตาพ่อครูจับจ้องลงยังมือของคนทั้งคู่ ฝ่ายหญิงทำท่ายึกยักคอยดึงออกแต่ฝ่ายชายจับแน่นพาลากกึ่งจูงไปทางเรือนใหญ่

“ไอ้นนท์!”

“ครับพ่อครู”

ชานนท์รีบแจ้นลงมาจากเวทีที่ตอนนี้พ่อครูเดินเข้าไปในโรงยิมแล้วจนชิดขอบเวที

“ทำไมมึงไม่ห้ามเพื่อนมึงฮะ มึงดูนักมวยกูต้องขึ้นชกอีกไม่ถึงสองเดือน แล้วตอนรวมค่ายมันจะขึ้นต่อยกระชับมิตรได้ยังไง” พ่อครูสถิตคุณร่ายยาวใส่ชานนท์  “มึงโดนทำโทษตัดเงินเดือนสามเดือน แล้วพาบิ๊กบอยไปหาหมอให้เรียบร้อย”

“ครับพ่อครู แล้วไอ้แสน...”

“ไอ้แสนกูจัดการเอง ไอ้ห่านี่นิสัยไม่เปลี่ยน นึกว่าไปเรียนห่างลูกส้มสักหน่อยจะค่อยยังชั่ว นี่อะไรว่ะเหมือนจะร้ายกว่าเดิม”

“ก็ไอ้แสนมันรักน้องส้ม”

“เออ! กูรู้ ใคร ๆ ก็รู้ แต่มันทำตัวเหมือนหมา เกะกะระรานเขาไปทั่ว จะจับแต่งตั้งแต่หลายปีก่อนก็ไม่ยอม ที่นี่พอเขากำลังเติบโตได้ดีเสือกกลับมาแล้วลากให้เขาต่ำลง ผู้หญิงที่ไหนจะยอมว่ะ”

ชานนท์ได้แต่ยืนนิ่งฟังพ่อครูบ่นปนถอนหายใจ ไม่กล้าเปล่งเสียงออกมาอีก

“เอาเถอะ กูระบายกับมึงไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ไม่สู้จัดการมันทั้งคู่ ไม่สิ จัดการไอ้แสนก่อนเลยดีกว่า ให้มันหลาบจำ”

ชานนท์ยังยืนนิ่งขึงแม้ว่าพ่อครูจะสะบัดตัวด้วยอารมณ์ที่ยังคุกรุ่นออกจากโรงยิมไป กระทั่งได้ยินเสียงบิ๊กบอยร้องขึ้นมายามเด็กในค่ายช่วยประคองจึงนึกขึ้นได้

ไม่รู้ว่าพ่อครูจะจัดการไอ้แสนยังไงให้มันหลาบจำ?

“บวช!!!”

“เออ มึงได้ยินไม่ผิด ไอ้แสน” พ่อครูเน้นคำอีกครั้ง เพ่งมองลูกชายตัวดีแล้วยกน้ำขึ้นดื่มแก้กระหายหลังจากที่บ่นพึมกับชานนท์ไปหลายประโยค

“ไม่! มัน พ.ศ.ไหนแล้วพ่อครู ยังจะให้ลูกบวช”

พ่อครูสถิตคุณวางแก้วน้ำลงมองเด็กทั้งสองนั่งพับเพียบเรียบร้อยอย่างที่สอนมาตลอดด้านล่าง ส่วนตัวเองนั่งบนตั่งไม้มะค่าตัวใหญ่กับภรรยา

“พ.ศ.นี้แหล่ะ ถ้ามึงไม่บวช กูไม่ให้แต่งงาน”

“ฮึ” สุดแสนโก่งคิ้วขึ้น “ไม่เห็นต้องแต่ง ทำให้ท้องก็พอ”

ฟวับ! โอ๊ยยย!!

ไม้เรียวยาวฟาดเข้ากลางกระหม่อมสุดแสน ดวงตาพ่อครูวาวแสงโกรธจัด ชี้หน้าลูกชายสุดที่รักพูดด้วยเสียงสั่นเครือ

“กูรับลูกเขามาเลี้ยงดู หวังให้เขาได้เติบโต...อย่างดี” พ่อครูลงเสียงหนัก “แต่มึง ไอ้แสน มึงเป็นลูกกู ลูกที่กูรัก ตามใจจนมึงเป็นแบบนี้ แล้วจะเลี้ยงดูลูกสาวเขาได้ยังไงกัน”

“ทำไมจะเลี้ยงไม่ได้ ผมทำงานแล้ว เงินเดือนเกือบห้าล้าน ยังไม่พออีกเหรอ”

“กูไม่ได้หมายความถึงเงิน” พ่อครูหงุดหงิดกระฟัดกระเฟียดจนตรึงใจต้องจับแขนไว้เตือนสติ “เงินทองกูมีมาก กูยกให้ลูกส้มสักสามสิบล้านก็สบายไปตลอดชีวิตแล้ว ไม่ต้องแต่งงานก็ได้”

สุดแสนสะอึกไปเอี้ยวหน้ามองเทียนหอมที่ยังนั่งก้มหน้า

“แต่มึงจะแต่งกับเขา ก็เท่ากับเอาลูกส้มไปเป็นคนรับใช้ เป็นทาสมึง ต้องตามใจมึงทุกอย่าง มึงไม่สำนึกบ้างหรือไงว่าเขาก็มีหัวใจ”

“ผมให้หอมเป็นคนรับใช้ยังไง ผมจะเลี้ยงดูอย่างดี”

“เฮ้อ...พูดไปมึงก็ไม่เข้าใจ เอาเป็นว่าคำขาดกู ถ้ามึงไม่บวช มึงไม่มีสิทธิ์เบียด”

คิ้วเข้มบนหน้าคมสันกระตุกถี่

“พ่อครูคะ” เสียงหวานของเทียนหอมแทรกขึ้น “ไม่ถามหนูสักหน่อยหรือคะว่าจะแต่งหรือเปล่า”

สุดแสนหันควับไปทางน้องสาว “พูดแบบนี้หมายความว่าอะไร” เทียนหอมหลบตาโดยการเพ่งมองไปทางพ่อครูและแม่ตรึงใจ

“หนูยังไม่พร้อมแต่งค่ะ”

“หอม!!” เขาจับต้นแขนเธอบีบแน่นให้หันมา “หอมก็รู้ว่าพี่ไม่เคยคิดกับหอมแบบน้องสาว และหอมเองก็เช่นกัน ทุกในค่ายรับรู้”

“หอมแค่ไม่พร้อม” เธอพยายามแกะมือสุดแสนออก “หอมต้องการเวลา”

“ห้าปีที่พี่ไปเรียนต่อยังไม่พออีกเหรอ ต้องให้นานขนาดไหน พี่ถอยออกห่างถึงห้าปี ยังจะให้พี่รอไปอีกเมื่อไร”

“หอมยังติดสัญญาเดินแบบอีกสองปี”

“สองปี!!”

“พ่อครูคะ บุญคุณของพ่อครูกับแม่มากจนล้น จนหนูคิดว่าชาตินี้คงทดแทนไม่หมด แต่หนูขอเวลาอีกสองปีแล้วจะกลับมาทดแทนค่ะ”

“หมายความว่าอะไร หอมยอมแต่งกับพี่เพราะแค่ทดแทนบุญคุณยังงั้นเหรอ หอม!!” อารมณ์สุดแสนพุ่งขึ้น เขาบีบต้นแขนกระชากจนเทียนหอมต้องหันมามอง “พูดสิ พูดออกมา”

“หนะ หนู”

เทียนหอมพูดไม่ออก สุดแสนอยู่ในทุกช่วงเวลาของเธอนับตั้งแต่เธอเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้ เธอทำทุกสิ่งที่เขาต้องการมาตลอด แต่เขาไม่เคยทำในสิ่งที่เธอต้องการเลย เขารู้ว่าเธอต้องการเป็นนางแบบ ต้องการเก็บเงิน แต่ยังบังคับให้เธอกลับมาเพื่อกักขังเธอในรูปแบบใหม่ การแต่งงาน

“พี่ไม่สน ถ้าหอมไม่รักพี่ พี่ก็จะแต่ง! พ่อครู” เขาปล่อยมือเทียนหอมทันทีแล้วหันไปก้มลงกราบที่เท้าพ่อครู “เราสองคนมีอะไรกันแล้วตั้งแต่ห้าปีก่อน...หลายครั้ง”

เทียนหอมผงะออกตกใจแล้วเหลือบสายตามองพ่อกับแม่ที่เหมือนตกใจเช่นกัน แต่ยังพอรับมือได้ มองเธอด้วยสายตาเห็นใจ

เธอไม่ต้องการสิ่งนี้

“พี่แสน!! พี่รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา”

“รู้ พี่รู้ตัว พี่ไม่สนวิธีการขอเพียงหอมต้องแต่งกับพี่”

“พี่ไม่ฟังหอมเลย พี่ไม่เข้าใจหอมเหรอ” เธอเริ่มเสียงสั่น

“พี่เข้าใจ พี่รู้ว่าหอมต้องการอะไร ทั้งชีวิตพี่ พี่ทำให้หอมได้ทุกอย่าง หอมไม่ต้องไขว่คว้าหาอะไรอีกแล้ว พี่จะเอามากองแทบเท้าให้..ทุกอย่าง” สุดแสนเน้นเสียง

“นั่นไง พี่ไม่ได้ฟังหอมเลย”

เทียนหอมผลุนผลันลุกขึ้นมือปาดน้ำตาวิ่งกลับไปยังห้องนอนเก่าของตัวเอง

“พ่อครู” สุดแสนหันไปหาพ่อกับแม่ ก้มกราบอีกครั้ง “ผมขอโทษที่ล่วงเกินน้อง เอาเป็นว่าหาฤกษ์เลย” น้ำเสียงร้อนรน

“บวชก่อน” พ่อครูย้ำอีกครั้ง

“จะบวช จะให้ทำห่าเหวอะไรก็ได้ ทำเลย เร็วเท่าไรยิ่งดี ว่าแต่ให้บวชกี่วัน”

“กี่วัน!! อย่างมึงต้องบวชสามเดือน พระธรรมมันถึงจะซึมเข้าไปถึงกระดูก”

“สามเดือน!!”

“เออ” พ่อครูกระแทกเสียงใส่ “แต่ตอนนี้มึงรีบไปดูเจ้าส้มดีกว่า ค่อย ๆ พูดกันนะโว้ย”

พ่อครูสถิตคุณถึงกับต้องคว้ามือแม่ตรึงใจที่นั่งเงียบมาตลอดไว้คุมอาการตื่นเต้นของตัวเอง พอสุดแสนลับสายตาจึงค่อยหันไปหาภรรยา

“มันหุงข้าวไปแล้ว”

“แม่ได้ยินแล้ว เอาเป็นว่าที่เราสงสัยกันมานานก็เรื่องจริง พี่ไปหาท่านเจ้าอาวาสดูฤกษ์นัดเลย ไม่ต้องมีพิธีอะไรให้มากเดี๋ยวเจ้าแสนจะหนีเสียก่อน”

“เอาวัดป่านะ พี่อยากให้มันเข็ด”

“วัดหลวงก็พอแล้วพี่...แม่จะได้ตักบาตรให้พระได้ถนัดสักหน่อย”

“อืม ก็ได้ตามใจแม่”

ตึง ตึง ตึง

เสียงทุบประตูดังก้องมายังอีกฟากของเรือนไทย ทำเอาพ่อครูสถิตคุณและตรึงใจตกใจลุกพรวดขึ้นยืนหน้าเสีย จากนั้นตามด้วยเสียงปิดประตูเสียงดัง จึงได้แต่มองหน้ากันทอดถอนใจ