29 ถึงบ้านแล้ว

29 ถึงบ้านแล้ว

ปัง!!!

สุดแสนมองหน้าม่อยของน้องสาวยามเดินจูงมือกันขึ้นบ้าน เขาเอียงหน้าก้มลงมอง

“เป็นอะไร”

“หนูคาดว่า ลุงพรตต้องรู้แน่เลย”

“รู้อะไร”

“ที่เราทำกันในรถ”

สุดแสนเอี้ยวหน้ากลับไปมองลุงพรต “ไม่เห็นลุงพรตจะว่ายังไงเลย ก็ปกติ”

“ไม่...ไม่ปกติ เมื่อตอนหนูลงจากรถ ลุงพรตแกหูแดง”

“ยุงอาจกัดหูแกก็ได้”

“ตลกล่ะ ยุงอะไรจะมากัดในรถ” เธอดึงมือออกเมื่อเดินถึงมาชั้นสอง “หนูอายเป็นนะ ต่อไปห้ามพี่แสนทำรุ่มร่ามอย่างนั้นอีก”

สุดแสนไม่ตอบเพียงหัวเราะชอบใจก่อนจะหุบยิ้มเมื่อเห็นพ่อครูเดินออกมาจากห้องนอน

“มากันแล้ว แม่ ๆ”

เขาถอนหายใจเหนื่อยหน่าย หรี่ตามองพ่อครูอย่างรู้ทัน “เรียกแม่ทำไมพ่อครู”

“พี่แสน!!” เทียนหอมกระตุกเสื้อสุดแสนก่อนจะหันไปไหว้พ่อครู “สวัสดีค่ะพ่อ” จากนั้นจึงโผเข้าไปกอดแม่ตรึงใจ “แม่คะ คิดถึงแม่จังเลยค่ะ”

“คิดถึงอาร๊ายย เพิ่งจะกลับไปได้สองเดือน แล้วกินอะไรมาหรือยัง ให้แม่ลงครัวไหม” ตรึงใจยังลูบหลังลูกสาวพาเดินไปทางห้องนั่งเล่น

“กินมาแล้วครับแม่ ผมกับน้องขอตัวเข้านอนก่อนนะครับ เหนื่อย เพลีย”

“แล้วกระเป๋าลูกส้มล่ะ ไม่เห็นมี” พ่อครูพูดพลางชะเง้อมองหา

“ไม่ทันได้เก็บมาค่ะ พี่แสนบุกจู่โจมลากหนูกลับตรงมาอุบลเลย”

“อ้าว ไอ้นี่ ไม่ให้น้องได้เก็บเสื้อผ้า”

“เสื้อผ้าในตู้ของเก่ายังมี ต้องเก็บเอามาทำไม”

“น้องเป็นผู้หญิง โตเป็นสาว และเป็นถึงนางแบบดัง มึงจะให้น้องแต่งตัวธรรมดามอซอได้ไงว่ะไอ้แสน”

“ฮึ” สุดแสนแค่นเสียง “ก็ไม่ต้องใส่ก็ได้เสื้อผ้า”

“ไอ้แสน!!!”

“แสน!!!”

“พี่แสน!!”

สามเสียงร้องตะโกนขึ้นมาพร้อมกันจนสุดแสนยกมือปิดหู แต่มีเพียงพ่อครูที่ทะลึ่งตัวพรวดลุกขึ้นขวางระหว่างสุดแสนและเทียนหอม

“ลูกส้ม วันนี้พ่อกับแม่ ย้ายของหนูมานอนห้องฝั่งตะวันออก ติดกับห้องแม่ชั่วคราว”

“ย้าย พ่อครูหมายความว่าอะไร” สุดแสนถามเสียงเข้ม “ทำไมต้องย้าย ให้น้องนอนห้องเดิมก็ดีแล้ว”

พ่อครูสถิตคุณปรายตามองลูกชายตัวเองที่ทำเสียงแข็งใส่พ่อ ยกมุมปากยิ้มขึ้นอย่างคนเป็นต่อ เพราะยังไงบ้านหลังนี้เขาใหญ่สุด

“นอนห้องเดิมติดมึง มันไม่ปลอดภัย เอาเป็นว่าคืนนี้ ส้มจะนอนห้องใหม่ ส่วนมึงนอนห้องเดิม แล้วเราค่อยคุยกันอีกทีพรุ่งนี้ ไปลูกส้ม เดินไปพร้อมแม่เขาเลย”

พ่อครูเอี้ยวหน้ามองลูกชายขณะประคองลูกสาวและภรรยาให้ลุกขึ้น ต้อนให้เดินออกห่าง “มึงไปนอนได้แล้ว ค่อยคุยกันพรุ่งนี้”

สุดแสนมองตามร่างระหงของน้องสาวที่โดนพ่อครูประคองพาเดินห่างออกไปยังอีกฝั่งของเรือนไทย ออกอาการหงุดหงิดจนยากจะหลับตาลงเป็นแน่ จึงหันกลับลงจากเรือนไปยังห้องครัวเพื่อหาเบียร์ดื่ม

“อ้าว เฮียเสือ” เขาพบเข้ากับพี่ชายคนโตนั่งดื่มเบียร์อยู่ก่อนหน้าแล้ว

“ส้มล่ะ”

“โน้น...โดนพ่อครูต้อนไปนอนห้องใหม่แล้ว” สุดแสนเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์ออกมาดึงฝาห่วง

ป๊อก!

“พ่อเขากลัวมึงจะทำอะไรลูกสาวเขา”

“ทำไปแล้วจะกลัวอะไรอีก”

“พ่อครูกับแม่ไม่รู้นี่หว่า ถ้ารู้ป่านนี้จับแต่งงานไปนานแล้ว”

สุดแสนยืนพิงตู้เย็นกระดกเบียร์หลุบตามองพี่ชาย “เดี๋ยวผมจัดการเอง ส่วนเฮียทำไมนั่งเป็นหมาหงอยแบบนี้ล่ะ”

“ไม่ได้หงอย”

“ไม่หงอย แต่คอตก” เขาพาร่างสูงใหญ่มาทางโต๊ะกินข้าวแล้วหย่อนร่างลงนั่งตรงข้าม

“อีกสองอาทิตย์จะมีงานกีฬารวมค่าย เราเป็นเจ้าภาพ”

“ก็ดี ซ้อโปรดมาด้วยใช่ไหม”

“คาดว่ามา แต่ครั้งล่าสุดที่เจอวันขึ้นชกหลายเดือนก่อน เขาดูแปลกไป”

“แปลกยังไง”

“ไม่รู้สิ ห่างเหินกว่าเดิม”

“เฮียเสือ ปกติซ้อโปรดก็ไม่ได้สนิทสนมกับเฮียเท่าไรนี่นา เจอกันเฉพาะวันชกสำคัญ ๆ”

“ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม คล้ายกับว่าเขากำลังตัดสินใจอะไรสักอย่าง แต่ยังไม่ลงตัว”

“เฮีย ผมไม่อยากจะสอนเลยเพราะผมเป็นน้อง แต่เฮียต้องรุกแล้ว ตั้งรับมาหลายปี ได้แต่มองชะเง้อคอยาวเป็นหมามองเครื่องบิน ซ้อโปรดอายุยี่สิบแปดแล้ว เท่าผม” สุดแสนหยุดยกเบียร์ดื่มพอเห็นว่าเฮียเสือตั้งใจฟังจึงได้พูดต่อ

“มันถึงเวลาแล้วเฮีย รวบหัวรวบหาง...เชื่อผม”

ปับ ๆ !!  สุดแสนชะโงกตัวไปด้านหน้าตรงข้ามโต๊ะแล้วตบไหล่พี่ชายอย่างให้กำลังใจ

“ฮึ” เฮียเสือค่อยผ่อนคลายยิ้มอ่อนใจให้น้องชาย “เหมือนมึงใช่ไหม ไอ้แสน”

“ช่ายยแล้วว เหมือนผม พี่ก็รู้ว่าไอ้แสนคนนี้ ต้องการอะไรไม่มีรอดหลุดมือ”

เฮียเสือยกกระป๋องเบียร์ชนก่อนจะยกดื่มพร้อมกันกับน้องชาย จากนั้นต่างคนก็ต่างเงียบงันเฝ้าครุ่นคิดแผนการของตัวเองอย่างเงียบ ๆ

ฮู ฮา ฮู ฮา

เทียนหอมขยับเปลือกตาตื่นพลิกร่างนอนหงายมองเพดานก่อนจะเอี้ยวหน้ามองท้องฟ้ายังไม่ทันสาง แล้วลุกขึ้นนั่งเปิดม่านออกจึงเห็นแถวขบวนนักมวยในค่ายกำลังวิ่งเหมือนเคย เป็นปกติ

มือเล็กเอื้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความที่ตอนนี้รัวอยู่ในห้องแชตกลุ่มนางแบบในสังกัดพี่ซี

‘เทียนหอมกลับวันไหน’

‘คงจะกลับหรอกนะ เมื่อวานนี้มีหนุ่มมารับหล่อออมากกก’

‘ใครกัน’

‘ไม่รู้ หอมบอกพี่ชาย’

‘หอมมีพี่ชายด้วยเหรอ’

‘บอกเลย พี่ชายหอมน่ากินมากกก’

เธอนั่งอ่านไปยิ้มไป กระทั่งพบข้อความของพี่ซี

‘ฉันจะส่งสัญญาไปคืนให้นะ’

คิ้วเรียวขมวดมุ่นครุ่นคิดหนัก เธอเรียนจบสายภาษา หางานทำคงไม่ยาก แต่งานนางแบบเป็นงานที่ทำเงินได้รวดเร็วและเป็นงานที่เธอทำจนชำนาญแล้ว ซี่ฟันเล็กขบลงขอบปากล่าง

เธอต้องวางแผนให้ดี ขอกลับตรง ๆ สุดแสนคงไม่ยอมซ้ำจะจับเธอขังให้อยู่แต่บ้านแน่

ลองคิดสิเทียนหอม สุดแสนชอบอะไรเป็นพิเศษ ลองเอาใจดูก่อนไหม หรือว่าให้เขาได้เชยชมเล็ก ๆ น้อย ๆ เพราะยังไงเธอก็ไม่มีอะไรจะเสียมากไปกว่านี้แล้ว

ร่างระหงรีบลงจากเตียงนอนแล้วเปิดไฟจนสว่าง เปิดตู้เสื้อผ้ากวาดตามองหาชุดที่คิดว่าสุดแสนจะสติแตก ไม่สิ ชุดที่สุดแสนจะต้องหลอมละลายคามือเธอ โดยที่เธอยังต้องอยู่ดีครบถ้วน ใช่แล้ว

เสียแค่ว่า...มันเป็นชุดคอสเพลย์ที่เธอซื้อมาสวมเล่นกับเพื่อนสมัยมัธยม

เทียนหอมหยิบชุดออกมาสลัดปัดฝุ่นแล้วยกขึ้นดม กลิ่นยังพอได้ แต่ว่าถ้าขืนสวมชุดนี้เดินทะเล่อทะล่าออกไปมีหวังโดยพ่อครูเอาไม้เรียวฟาดก้น ทางที่ดีรอปลอดคนสักหน่อยดีกว่า

มโนภาพลามกพลันเกิดขึ้นในจินตนาการจนเทียนหอมเผลอยิ้ม เธอยอมลงทุนเปลืองตัว ฉะนั้นเธอต้องทำให้แน่ใจว่าปลาจะเกี่ยวเบ็ดที่เธอล่อ ปลาตัวใหญ่ที่ชื่อสุดแสน