11 รัก...

11 รัก...

ภายในห้องพักของโรงแรมระดับสามดาว เครื่องปรับอากาศเดินเบาเย็นสบายทว่าภายในใจของเทียนหอมนั้นร้อนรุ่ม

เธอนอนคลุมโปงขดตัว ภาพหญิงสาวคนนั้นติดตา ภาพคนที่สวยกว่าเธอและที่สำคัญ ผู้หญิงคนนั้นเป็นสาวเต็มตัวแล้ว ไม่ใช่เด็กสาวอายุสิบเจ็ด

ก๊อก ก๊อก

เธอเปิดผ้าห่มออกหยิบโทรศัพท์มาดูเวลา

ห้าทุ่มแล้ว...

“น้องส้ม พี่นนท์เอง เปิดหน่อยได้ไหม”

เทียนหอมลงจากเตียงแล้วเดินไปทางประตูมองลอดตาแมว เห็นชานนท์หิ้วปีกเพื่อนสนิทมาด้วย

เมา!!

“ไม่ค่ะ พี่นนท์พาพี่แสนไปนอนที่ห้องตัวเองสิคะ ไม่ก็เปิดห้องใหม่”

“ห้องมันเต็มหมดแล้ว” ชานนท์ขยับเอาตัวสุดแสนพิงไว้เพราะร่างสูงใหญ่น้ำหนักเยอะ  “พี่มีนัด”

เสียงอ้อมแอ้มตอบในลำคอทำเทียนหอมเขินอายเมื่อเข้าใจความหมาย

แอ๊ด...

“ก็ได้ค่ะ พี่นนท์หิ้วไปนอนอีกเตียง แล้วปล่อยไว้แบบนั้นแหล่ะ”

เทียนหอมยืนรอหน้าประตูมองไปยังร่างของสุดแสนที่ถูกเพื่อนสนิททิ้งลงบนเตียง

“เฮ้ย! นอนดี ๆ” ชานนท์ยาขาเพื่อนขึ้นแล้วถอดรองเท้าให้วางไว้ข้างเตียง

“ทำไมถึงได้เมาขนาดนี้” เธอบ่นพึม

“มันเสียใจ”

“เสียใจอะไรกัน มีสาว ๆ คอยชงเหล้าให้ต่างหากเลยเมาขนาดนี้”

“ไม่มีหรอก สองคนนั้นเผ่นหนีไปแล้ว ไอ้แสนมันอาละวาดสะน้องหน้าเสีย”

“อาละวาด?”

ชานนท์มาทางประตู “เรื่องที่น้องหวานเขาพูดกับส้มวันนี้ มันไม่ใช่เรื่องจริง”

“ฮึ ส้มไม่ใช่เด็กน้อยนะคะพี่นนท์ อีกอย่างพี่แสนเขาโตแล้ว เป็นชายหนุ่ม มีสาว มีแฟน หรือวันไนท์สแตนด์กับใคร ส้มไม่มีสิทธิ์ไปพูดไปว่าพี่ชายได้หรอกค่ะ”

“น้องส้มก็คุย ถามไอ้แสนมันเองแล้วกัน เจอกันพรุ่งนี้เช้า”

“ค่ะ ขอบคุณพี่นนท์ที่พาพี่แสนขึ้นมา”

“เออ มันก็เพื่อนพี่ ดูแลมันดี ๆ ล่ะ”

เทียนหอมเบ้ปาก ‘ดูแลดี ๆ’ เรื่องอะไร เธอพาร่างไปชะโงกเหนือร่างก้มดูพี่ชายหน้าแดงก่ำ เหงื่อออกจนเปียกโชก

“สมน้ำหน้าแล้ว” เธอพูดแผ่วเบาแล้วยืดกายกลับเร่งความเย็นสักหน่อย แล้วมุดผ้าห่มนอนต่อ ตะแคงตัวไปทางสุดแสน

ในห้องนอนมืดสลัวมีเพียงแสงจากภายนอกให้ความส่องสว่าง เธอมองเงาทะมึนกลางเตียงนอนพลิกซ้ายขวา - - คงร้อนล่ะมั้ง

พลันสะดุ้งเมื่อสุดแสนลุกขึ้นนั่ง ถอดเสื้อออกโยนทิ้ง เขานั่งนิ่งจนเธอใจเต้นตุบตับ แสร้งหลับนอนไม่ไหวติงกลัวว่าพี่ชายจะรู้ว่าแอบดู แต่แล้วเขากลับลุกขึ้นยืนโงนเงนก่อนจะเปิดผ้าห่มเธอออกมุดตัวขึ้นมานอนด้วยกัน

“อืม” เสียงครางอย่างสบายใจขณะที่โอบแขนกอดเธอไว้ซุกหน้าลงมาใกล้หัวไหล่ จนลมหายใจอุ่นจัดกรุ่นแอลกอฮอล์ปะทะซอกคอ

“ยี้ เหม็นเหล้า” เธอผลักหัวเขาออกแต่สุดแสนยังยื้อแถมรัดร่างเธอแน่นกว่าเดิม เทียนหอมจึงยอมปล่อยให้พี่ชายนอนอยู่ท่านี้

กระทั่ง...

“ยังโกรธพี่เหรอหอม”

เธอเงียบไม่ตอบ ตะแคงพลิกตัวไปอีกด้านหนีกลิ่นเหล้าแต่กลายเป็นตัวเองตกอยู่ในอ้อมแขนของคนร่างสูงด้านหลังแทน ลำแขนกำยำสอดข้างใต้ศีรษะกึ่งบังคับให้นอนหนุนท่อนแขนแทนหมอน แล้วขยับจนร่างของเราแนบชิดกัน

“แค่นอนด้วยไม่กี่ครั้ง”

“หนูไม่ได้ถาม พี่เมาแล้ว นอนเถอะ”

สุดแสนยังไม่คลายอ้อมแขน เขาพาตัวเองซุกจมูกลงด้านหลังท้ายทอย พึมพำคนเดียว “เมื่อไรน้องพี่จะโตเสียที”

“หนูโตแล้วนะพี่แสน แต่ตอนนี้พี่เมามาก หนูว่าพี่นอนดีกว่า”

“ไม่ หอมยังไม่โตเลย เพิ่งสิบเจ็ดเอง”

“ก็ใกล้จะสิบแปดแล้วอีกมี่กี่เดือนเท่านั้น”

“อืม ตัวนุ่มนิ่มดีจังเลยน้องพี่ ขอนอนกอดแบบนี้ก่อน”

เธอถอนหายใจ ไอร้อนจากสุดแสนกำลังทำให้เธอเหงื่อซึม จึงผลักผ้าห่มออกแล้วพบว่าพี่ชายวาดท่อนขาขึ้นพาดทันที

“พี่แสน เขยิบไป! หนูร้อน แล้วพี่ก็เหม็นเหล้า”

เธอพลิกร่างหนีเอี้ยวตัวกลับไปใช้มือยันอกแกร่งเปลือยแล้วจึงสังเกตเห็นรอยสักบนแผงอก

“อืมม”

“พี่ไปสักมา” เธอเอื้อมมือไปยังหัวเตียงแล้วเปิดโคมไฟแสงสีส้ม จับพี่นอนหงาย ชะโงกตัวขึ้นมอง “ไปสักมาเมื่อไร? ถ้าพ่อครูเห็นมีหวังโดนยิง”

“เพิ่งสัก” พูดจบกวาดท่อนแขนรั้งเธอลงนอนซบอกบน ฝ่ามือลูบแผ่นหลังเล่น “หายงอนพี่แล้วใช่ไหม”

“ทำไมเงียบล่ะ ไม่ตอบ” มือลูบเลยขึ้นมาถึงหัวไหล่ “ต่อไปพี่จะไม่มีผู้หญิงคนอื่นอีก”

“เกี่ยวอะไรกับหนู พี่แสนจะมีแฟน หนูจะไปมีสิทธิ์พูดอะไรได้”

“ไม่มีสิทธิ์อะไรกันนน” น้ำเสียงยานคาง จับมือเธอวางบนทรวงอก แรงเต้นของหัวใจพี่ชายแรงจนเธอแปลกใจ “หอมมีสิทธิ์เต็ม ๆ เลย”

เธอขยับใบหน้าเอียงมอง เปลือกตาของสุดแสนยังปิดสนิท มีเพียงปากที่เผยอคล้ายยิ้ม “สิทธิ์ที่เอาหัวใจของพี่ไปไงครับคนดี”

“พี่แสน....” เธอเอ่ยเรียกชื่อเขาเพียงในลำคอ “พี่เมามากใช่ไหม รู้หรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา”

“รู้สิ” ดวงตาคมกล้าขยับลืมขึ้นแล้วพลิกร่างให้เทียนหอมเป็นฝ่ายนอนหงายลงเสียเอง “โตเร็ว ๆ นะ คนเก่ง พี่ใกล้รอไม่ไหวแล้ว”

พูดจบสุดแสนทิ้งร่างลงนอนทับ ท่อนแขนพาดกลางตัวเธอไว้แล้วซุกหน้าลงซอกคอ ขยับจนริมฝีปากอุ่นแตะเนื้อนิ่มติ่งหู “พี่รักหอม พี่จะรอนะคนดี”

เทียนหอมนิ่งขึงเงียบงัน ตัวแข็งทื่อเป็นก้อนหินอยู่บนเตียง สุดแสนหลับไปแล้วในที่สุดหลังจากทิ้งคำพูดระเบิดลูกใหญ่ให้เธอนอนขบคิด

มือเล็กวางทาบบนฝ่ามือเขาไว้ลูบเล่นดั่งที่เคยทำเป็นประจำ เอี้ยวหน้าก้มลงมองรอยสักบนอกซ้าย ตรงที่หัวใจของสุดแสนยังเต้นแรงแล้วค่อยขยับสายตาเลื่อนขึ้นจ้องดวงหน้าคมสันที่บัดนี้อยู่ในห้วงนิทรา

“หนูก็รักพี่ เพียงแต่ว่า...”

เทียนหอมหยุดพูดเท่านั้นแล้วเลื่อนสายตากลับไปยังเพดาน กาฝากอย่างเธอมีสิทธิ์หรือ?

อาทิตย์ถัดมา

“น้องเทียนหอม”

เทียนหอมและทอฝันหันกลับไปพร้อมกัน

“พี่จอม หนังเมื่อวานสนุกมากเลยค่ะ จริงไหมหอม”

ทอฝันรีบพูดขึ้นกระตุกแขนเสื้อเพื่อนสนิท ทั้งที่เมื่อวานนี้นั่งดูหนัง หวาดเสียวจะเจอพี่ชายเพื่อนรัก แต่ถือว่าโชคดีที่พี่สุดแสนไม่มา จึงทำให้ไม่กร่อยจนเกินไป

“ค่ะ สนุกมาก วันหลังไปด้วยกันอีกนะคะ”

“ครับ พอดี พี่...” เทียนหอมมองมือของพี่จอมกำซุกในกระเป๋ากางเกง ก้มหน้าเม้มริมฝีปาก

“มีเรื่องหรือเปล่าคะ พี่จอมเป็นอะไร”

“พี่แค่จะมาบอกน้องหอมว่า” เขาหยุดพูดไปชั่วอึดใจก่อนจะพ่นลมหายใจยาวอย่างคนเหนื่อยใจ “เรื่องของเราสองคน คงเป็นไปไม่ได้”

เทียนหอมเบิกตากว้างเพ่งมองสีหน้าซีดเซียว และ...นั่นรอยอะไร

ร่างระหงตอนนี้สูงถึงร้อยหกสิบห้าเซนติเมตรทำให้เธอและพี่จอม ความสูงไม่ได้หนีกันมากนัก ไม่เหมือนทอฝัน เทียนหอมมองรอยเขียวปั๊ดรอบดวงตาซ้าย และโหนกแก้ม ขมวดคิ้วครุ่นคิดก่อนจะพูดตอบกลับไป

“แต่เราเองก็ไม่เคยเป็นอะไรกันนะคะ”

“นั่นแหล่ะ ๆ ที่พี่ต้องการบอก เออ...” พี่จอมยกมือเกาหลังท้ายทอย “แค่นี้ก่อนนะ พี่รีบ ไว้เจอกัน แต่ไม่ต้องทักพี่ก็ได้”

ทอฝันขยับร่างไปใกล้เทียนหอม

“พี่จอมนี่แปลก ๆ นะ เมื่อวันอาทิตย์ยังดี ๆ อยู่เลย พูดคุยจีบหอมรุกหนัก แต่มาวันนี้...เจอกันแต่ไม่ต้องทัก อารายว่ะ”

“เราว่าต้องมีสาเหตุ แต่ช่างเถอะ ดีแล้ว”

“แต่ว่า...”

“เอาน่า ขึ้นห้องกันใกล้ถึงเวลาเรียนแล้ว”

ทอฝันถูกเทียนหอมฉุดกระชากให้เร่งฝีเท้า เทียนหอมหน้านิ่ง เธอคิดว่าพอรู้สาเหตุเรื่องวันนี้แล้ว เธอทอดถอนหายใจ ถ้าขืนสุดแสนยังทำแบบนี้คงไม่มีใครกล้าจีบเธออีกแล้ว