13 ไอ้แสนนี่ ชักเหิมเกริม

13 ไอ้แสนนี่ ชักเหิมเกริม

“พ่อครูสถิตคะ”

เทียนหอมคลานเข่าเข้าไปใกล้เมื่อกลับมาถึงบ้านแล้วพบว่าพ่อครูนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น เป็นห้องเดียวที่ตกแต่งแบบโบราณด้วยพื้นยกและโต๊ะไม้ทรงสี่เหลี่ยมพอประมาณ เห็นว่าเอาไว้ข่มพวกเด็กในค่ายมวย

ตอนที่เทียนหอมคลานเข่าเข้าไป พ่อครูสถิตกำลังนั่งอ่านหนังสือเอนตัวบนเบาะสามเหลี่ยมลายผ้าขาวม้า

“อ้าว กลับมาจากโรงเรียนแล้ว จริงสิวันนี้วันเกิดอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม หรือจะออกไปกินข้างนอก”

เธอก้มลงกราบบนพื้นก่อนหนึ่งครั้ง ซึ่งทำเป็นปกติด้วยความเคยชินแล้วขยับไปนั่งใกล้

“หนูตั้งใจมาขออนุญาตออกไปข้างนอกกับเพื่อนค่ะ ที่ชื่อทอฝัน พ่อครูจำได้ไหมคะ”

“อ้อ! จำได้ ลูกร้านทอง ให้เจ้าพรตมันขับไปให้ เลือกเอาเลยจะเอารถคันไหนไป จะเอาบัตรเครดิตไปหรือเอาเงินสดล่ะ หมื่นหนึ่งพอไหม”

“พะ พอค่ะ พ่อครู แต่ว่า...” เทียนหอมอ้ำอึ้งครู่หนึ่งจนพ่อครูปิดหนังสือขยับแว่นสายตายาวออกวาง

“พูดมาเถอะ”

“ทอฝันชวนหนูไปเที่ยวกลางคืนค่ะ พี่ชานนท์จะไปด้วย แต่หนูคิดว่าควรขออนุญาตพ่อครูเสียก่อน”

“แล้วอายุถึงเกณฑ์เข้าแล้วหรือ”

“ยังค่ะ”

“ถ้ายัง พ่อครูคงอนุญาตไม่ได้ แล้วเจ้าแสนมันไม่กลับมาหรืออาทิตย์นี้” พ่อครูสถิตคุณรีบพูดดักไว้ เขาคิ้วขมวดเล็กน้อยเมื่อนึกไปถึงใบหน้าลูกชาย

“พี่แสนไม่มาค่ะ ติดส่งงาน”

“ถึงว่า...”

“คะ” เทียนหอมเอียงหน้ามองสงสัย พ่อครูพูดค้างแค่นั้นแล้วจึงตะโกนเรียก

“ไอ้นนท์!! กูรู้ว่ามึงนั่งรออยู่ตีนบันได!!!”

เทียนหอมสะดุ้งเฮือก พ่อครูรู้ได้ไง จากนั้นเสียงคลานเข่าลงหนักจึงดังใกล้เข้ามา

“ครับพ่อครู พ่อครูนี่มีตาอีกดวงหรือเปล่าครับ รู้ได้ไงว่าผม ... ป้าป! โอ๊ย!”

ชานนท์ยกมือลูกหัวปอย ๆ ฝ่ามือพ่อครูหนักใช่ย่อยแม้ว่าจะไม่ได้ลงฝีไม้ลายมือชกมวยนานมากแล้ว แต่วงสวิงปล่อยหมัดยังดีอยู่

“มึงจะพาน้องส้มไปไหน”

“ไปร้าน Play ครับ”

“แล้วไอ้ร้านเพเพออะไรมันเป็นยังไง”

“ก็เหมือนรำวงนั่นแหล่ะครับพ่อครู มีเปิดเพลงแล้วพวกเด็กวัยรุ่นออกไปเต้นบนลานเต้นรำ”

“แต่น้องส้มอายุไม่ถึงเกณฑ์นะ”

“เดี๋ยวนี้สอดใต้โต๊ะก็เข้าได้แล้วครับ ผมไปด้วยพ่อครูไม่ต้องกังวลไป”

“เออ! ไอ้ร้านพวกนี้พอเงินมาผ้าก็หลุดหมด”

“สรุป...พ่อครูอนุญาตแล้วใช่ไหมครับ”

พ่อครูสถิตคุณก้มศีรษะลงมองลูกสาวบุญธรรมที่นั่งนิ่งจ้องเขาด้วยดวงตากลมโต แววตาส่องแสงเป็นประกายระยิบระยับ ริมฝีปากกระจับงดงามคลี่ยิ้มเล็กน้อยรอคอย

เขาก็คงเหมือนไอ้สุดแสนที่พ่ายแพ้แก่หน้าตาดุจตุ๊กตาเดินได้ของเทียนหอม จึงเผลอพยักหน้าก่อนจะชะงักกึก - - ตายห่าแล้ว ถ้าไอ้แสนมันรู้ มันถอนหงอกกูแน่

พ่อครูสถิตคุณตั้งท่ายกแขนกวักมือเรียก ไม่ทันได้อ้าปากสองหนุ่มสาวพลันคลานเข่าออกไปนอกห้องเสียแล้วจึงแก้เก้อด้วยการเกาท้ายทอยแทน

“ไม่เป็นไรมั้ง อาทิตย์นี้ไอ้แสนไม่กลับบ้าน”

ระยะทางจากนครราชสีมาไปอุบลราชธานี เกือบสี่ร้อยกว่ากิโลเมตร หากเป็นรถปกติคงใช้เวลาราวห้าชั่วโมงกว่า ๆ แต่ไม่ใช่กับรถแรงม้าโหลดเตี้ยสีดำมันราคายี่สิบกว่าล้าน

สุดแสนก็เปรียบเสมือนรถแรงม้าคันนี้ รวดเร็ว ปราดเปรียว ใจร้อน ตั้งแต่คำว่า ‘แฟน’ ที่ไอ้แบงก์พูดขึ้นมา คำนี้กระแทกเข้าไปข้างใน แทงตรงอกข้างซ้ายที่ทำให้หัวใจเต้นรัวถี่ แต่เพียงสักพักกลับหนักหน่วงร้าวลงท้องก่อนจะพุ่งขึ้นด้วยความร้อนเฉียดร้อยองศา

รองเท้าผ้าใบสีขาวราคาเหยียบหมื่นกดคันเร่งจมมิด ใบสั่งคงหลั่งไหลราวสายน้ำตามหลัง เขาคงโดนด่าหูแฉะ ทว่าสุดแสนไม่สนใจสิ่งเล็กน้อยเหล่านั้น ใจกระหวัดนึกภาพดวงหน้าหวานตากลมโตของเทียนหอมพลางเหลือบสายตาคมกล้ามองกระเป๋าเป้สีดำใบเก่ง

เพียงสี่ชั่วโมงนิด ๆ รถแรงม้าพลันเลี้ยวเข้าประตูรั้วใหญ่ของค่ายมวย ส อรุณ แล้วปาดรถตรงลานหน้ายกข้อมือดูเวลา

“สามทุ่ม คงไม่ดึกไป”

คลิก..

เสียงประตูรถราคาแพงปิดสนิทลง สุดแสนจึงค่อยเดินแกมกระโดดขึ้นบันไดไม้ชั้นสอง ตั้งท่าลัดไปยังห้องพลันได้ยินเสียงพ่อครูสถิตคุณ ฟังดูลุกลี้ลุกลนชอบกล

“ไอ้แสน มึงกลับบ้านหรือ”

“ก็เห็นอยู่” เขาหันตัวกลับกำลังจะเดินต่อ

“มึงมานี่ก่อน”

สุดแสนเอี้ยวหน้ากลับไปหรี่ตาลง “มีอะไร”

“เออ...กูเป็นพ่อมึง เรียกให้มาก็มาสิว่ะ”

พ่อครูสถิตคุณยังทำใจดีสู้เสือ มองลูกชายดวงหน้าหล่อคมสันจนสาวกรี๊ด สังเกตแสงสะท้อนต่างหูทั้งสองข้างที่ทำจากห่วงเงินแท้ ผมเรียบปาดลงแวกซ์อย่างหนุ่มเกาหลี ยังสวมชุดนักศึกษาเสื้อเชิ้ตขาวกางเกงยีนส์แต่เข็มขัดดันเป็นแบรนด์เนมรูปตัวเอชสีเงินดูขัด ๆ ชอบกล แขนเสื้อพับขึ้นทั้งสองข้างจนมองเห็นรอยสักบนแขนข้างซ้ายหลากสี

“ทุกที...ไม่เห็นพ่อครูสนใจ”

สุดแสนเดินกลับไปหาด้วยมาดเสือร้ายจนสีหน้าพ่อครูเริ่มเจื่อนลง สุดแสนมองเห็นลูกกระเดือกพ่อครูสถิตคุณขยับกลืนน้ำลาย จึงเดินไปใกล้ ใกล้เสียจนหยุดชิดปลายเท้าเตะโดนกัน “เอาล่ะ พอใจหรือยัง”

“ไอ้แสน นับวันมึงนี่ชักเหิมเกริม กูพ่อมึงนะโว้ย...”

“อย่าทำเฉไฉแสร้งแสดงต่อเลยพ่อครูสถิต มีเรื่องอะไร”

น้ำเสียงเข้มข้นเอ่ยขึ้น ยิ่งตัวสูงถึงร้อยเก้าสิบเซนติเมตร สูงยิ่งกว่าพ่อครูสถิตคุณมากเอาการอยู่ ทำให้พ่อครูจำต้องถอยหลังออกสองก้าว สุดแสนก้าวตามชิดเช่นเดิม

“มึงข่มขู่กูอยู่นะโว้ยไอ้แสน”

“พูดมาเลยพ่อครู อย่าโยกโย้ให้เสียเวลา”

สุดแสนยกข้อมือดูเวลาอีกครั้งใกล้สามทุ่มครึ่งแล้ว พ่อครูคิ้วกระตุกมองนาฬิการาคาแพง - - เงินกูทั้งน้านน

“ลูกส้มออกไปทานข้าวนอกบ้าน ยังไม่กลับ”

“ทานข้าวนอกบ้าน แต่นี่มันสามทุ่มครึ่งแล้วนะพ่อครู”

“เราปล่อยผีให้น้องมันสักวันหน่อยไม่ได้หรือไงไอ้แสน วันเกิดน้องนะ”

“ปล่อยผี...พ่อครูพูดแบบนี้หมายความว่าอะไร หอมไปไหน”

เสียงเอะอะของสองพ่อลูกคงทำให้ตรึงใจทนไม่ไหว สุดแสนมองเห็นเสื้อคลุมสีขาวแวบ ๆ หางตากำลังเดินตรงมา แต่เขายังจ้องพ่อครูเขม็ง

“แสน ลูกจะมาคาดคั้นพ่อไปทำไมกัน”

“หอมไปไหนครับแม่” สุดแสนหันกลับไปถามแม่ตรึงใจแทน

“ออกไปเที่ยวกับเจ้าทอฝัน”

ตรึงใจเดินมาหยุดที่ข้างตัวพ่อครูสถิตคุณ ตอบเสียงนิ่งไม่กลัวลูกชาย

“ไปเที่ยว? แต่มันดึกแล้วนะครับ”

“น้องส้มเขามาขอพ่อครูไปเที่ยวเธค แสนไม่ต้องกังวล เจ้านนท์ไปเป็นเพื่อนน้อง ไม่มีอันตรายอะไรหรอก”

“เธค!! แต่หอมเพิ่งจะสิบแปดเองนะครับ ยังเข้าไม่ได้” เสียงทุ้มดังขึ้นตกใจ

“ก็ ....” ตรึงใจชำเลืองมองพ่อครูสถิตคุณแล้วส่ายหน้า “พ่อเขาอนุญาตไปแล้ว ถ้าแสนจะตามไปก็ร้าน play”

สุดแสนเบิกตากว้างเมื่อได้ยินชื่อร้านแล้วถลึงตาจ้องพ่อครูสถิตคุณก่อนจะหันตัวกลับลงจากเรือนไทยพร้อมกับเสียงเครื่องยนต์แรงม้า

“นี่มันเป็นลูกกูหรือพ่อกูกันแน่ว่ะเนี่ย” พ่อครูสถิตคุณผ่อนลมหายใจโล่งอกเมื่อลูกชายลงจากเรือนไป

“ก็ใครใช้ให้ตามใจมันขนาดนั้น” แม่ตรึงใจอดรนทนไม่ไหวเอ่ยเสียงสูงใส่

“ตามใจอะไร ใครตามใจ”

“ถามหน่อยเถอะพี่ ไอ้รถคันนี้มันราคาเท่าไร”

พ่อครูสถิตคุณสะดุ้งโหย่งขึ้นมาเลย รีบดันร่างเล็กของภรรยากลับเข้าห้องนอน

“ก็มันรบเร้าอยู่นั่น พี่รำคาญเลยรับปากไป ใครจะรู้ว่ามันราคาแพงขนาดนั้น”

“รู้ไม่ทัน หรือเออออ แสร้งทำเป็นรู้ไม่ทัน เพราะกลัวว่าลูกชายจะไม่เท่ ไม่รวยกว่าชาวบ้านกันแน่”

“โธ่! เมียรัก พี่จะไปทันเจ้าแสนได้ยังไง ใจก็รู้ว่ามันเจ้าเล่ห์ขนาดไหน”

“แล้วเรื่องลูกส้ม พี่จะเอายังไง” ตรึงใจถอดเสื้อคลุมเตรียมขึ้นเตียง มองสามีขึ้นไปนอนรอก่อนหน้าแล้ว

“ส้มยังเด็กนะแม่ ถ้าเจ้าแสนมันรักน้องจริง ก็ตกแต่งไป พี่จะไปว่ายังไงได้กัน”

“แต่เราควรถามลูกส้มก่อนว่ารักเจ้าแสนหรือเปล่า”

“รักไม่รัก เจ้าแสนมันคงไม่ยอมหรอก มันจ้องจับจองไว้ตั้งแต่เด็ก ประกบตามไม่ห่าง มันคิดหรือว่าพ่อกับแม่ไม่รู้”

พ่อครูโอบร่างภรรยาไว้ก่อนจะห่มผ้าให้นอนกอดก่ายกัน  

“พี่ไม่เคยรังเกียจลูกส้ม ดีเสียอีกถ้าได้เป็นสะใภ้ เสียแต่ว่าไอ้แสนลูกเรามันร้ายกาจขนาดนั้น ลูกส้มจะยอมแต่งด้วยหรือเปล่าน่ะสิ”

ทั้งสถิตคุณและตรึงใจรับรู้มาหลายปีแล้วว่าสุดแสนมีใจให้น้องสาวคนเล็กมานาน เพราะสุดแสนเองจงใจเปิดเผยแสดงให้เห็นหลายครั้ง  แต่ยังกระทำอยู่กรอบสายตาของผู้ใหญ่จึงไม่ติดใจตักเตือน ทว่าพวกเขาทั้งสองไม่รู้ความคิดของเทียนหอมว่า คิดอย่างเดียวกับสุดแสนหรือไม่