10 น้องหวาน

10 น้องหวาน

“พี่นนท์!!”

เทียนหอมตะโกนเรียกแล้ววิ่งตรงไปทางชายร่างสูงใหญ่ที่ยืนพิงรถรออยู่ในลานจอด

“มาช้านะ ไอ้แสนมึงไปเตรียมตัว เดี๋ยวกูอยู่เป็นเพื่อนส้มให้เอง”

สุดแสนโยนเป้สีดำและกุญแจรถให้ก่อนจะเดินลับหายไปยังที่ส่วนสำหรับนักแข่งรถ

“ขึ้นไปนั่งบนอัศจรรย์”

“ตื่นเต้นจังพี่นนท์” เสียงหวานกระตือรือร้นยามกวาดตามองจนทั่ว  เย็นนี้รถเข้าร่วมแข่งมากเป็นพิเศษเพราะเป็นรอบเปิดตัวการแข่งขันประจำปี เธอพาร่างระหงเดินตามชานนท์ขึ้นไปบนอัศจรรย์จนกระทั่งได้มุมดี

“แข่งไม่นานหรอก รอบนี้แค่เปิดตัวไม่ได้แข่งจริง เดี๋ยวไอ้แสนคงขอตัวกลับก่อน”

เทียนหอมกำลังตั้งใจฟังพลันมีอีกเสียงหวานใสดังขึ้นมาจากด้านล่าง

“พี่นนท์คะ!!”

สาวสวยจัดในชุดกระโปรงสั้นเสื้อรัดรึงสีขาวคาดแดงบอกยี่ห้อเบียร์ดังยี่ห้อหนึ่ง แต่งหน้าจัดจ้าน น่าจะเป็นพริตตี้ประจำงาน ยืนโบกมือโบกไม้ให้ก่อนจะวิ่งขึ้นมาด้านบนพร้อมกับสาวสวยอีกคน หน้าตาดีกว่า

“มาช้าจังเลยค่ะ พวกหนูรอตั้งนาน” หญิงสาวหยุดพูดเหลือบมองเทียนหอม “แล้วคนนี้ ใครคะ”

“หนูเป็นน้องสาวพี่แสน” เทียนหอมรีบพูดขึ้นทันที

“อุ๊ย! ที่แท้ก็น้องสะใภ้ เฮ้ย! หวาน ๆ คนนี้น้องสะใภ้แก”

เทียนหอมแว่วเสียงชานนท์คราง เธอจ้องหญิงสาวอีกคน รูปร่างอวบอิ่มกว่า ทั้งขาวจัดแม้ว่าไม่เท่าเธอ ดวงหน้าหวานละมุนพร้อมรอยยิ้มสดใส เธอจ้องจนเผลอไผลไม่รู้ตัวว่าตนเองกำลังอ้าปากค้างตกตะลึง

“คิก คิก น้องของพี่แสนน่ารักดีนะคะ มองพี่ตาค้างเลย พี่สวยใช่ไหมคะ” คนชื่อหวานยื่นมือมาลูบแก้มทำให้เทียนหอมรู้สึกตัวสะบัดหน้าหนีทันที กัดริมฝีปากจนเจ็บแต่ไม่เท่าหัวใจ

“ฮะ แฮ่ม ... หวาน แพรว ลงไปรอข้างล่างก่อนไม่ดีกว่าเหรอ”

“แล้วนัดเราคืนนี้ล่ะคะ”

คนชื่อแพรวนั่งลงบนตักชานนท์วาดลำแขนโอบไหล่เบียดตัวเข้าหา ไม่สนว่ากำลังเป็นจุดสนใจ ชายหนุ่มและหญิงสาวหน้าตาดีทั้งคู่

“ใช่ค่ะ หวานไม่ยอมนะคะ คราวที่แล้วก็ไม่ยอมค้าง พี่แสนรีบร้อนกลับทำให้หวานเปิดห้องรอเก้อ”

“หวาน!!!”

“อุ้ย! หวานขอโทษค่ะ”

เทียนหอมหรี่ตามองจริตจะก้าน ปากเอ่ยขอโทษแต่ดวงหน้ายิ้มพราวระยับ ชะม้ายตามายังเธอ

“น้องคงไม่ถือสานะคะ ยังไงพี่ก็เป็นพี่สะใภ้ แล้วคืนนี้น้องค้างด้วยไหมคะ เดี๋ยวพี่เปิดให้อีกห้องแยกกัน”

“ค่ะ ค้าง พี่เปิดห้องเลยค่ะ” น้ำเสียงแข็งกระด้างขึ้นไม่รู้ตัว

“ส้ม!!” ชานนท์ขึ้นเสียงหลงดั่งแผ่นเสียงตกร่อง

“แหม...ชื่อส้ม บ้านนี้ชื่อ ส เสือ เหมือนกันหมดเลย น่ารักดีนะคะ ถ้าหวานมีลูกกับพี่แสน จะให้ชื่ออะไรดีน้า” หล่อนหัวเราะปิดปาก “ไม่เอาดีกว่า คิดแล้วจั้กจี้ เป็นอันว่าหวานกับแพรวลงไปรอด้านล่างก่อนค่ะ”

เธอมองสัญลักษณ์มือของหวานที่ทำท่ายกหูโทรศัพท์เป็นนัย ๆ ว่าจะโทรหาหลังจากเสร็จเรื่องไปทางชานนท์ ซึ่งกำลังเหงื่อกาฬไหลย้อยเม็ดโป้ง หน้าเปลี่ยนสี

อาการท้องไส้ปั่นป่วนตีขึ้นอย่างที่เธอไม่เคยเป็นมาก่อน นั่งนิ่งเงียบมองไปทางรถแข่งที่เริ่มสตาร์ทออกตัวแล้ว

“น้องส้มอย่าไปฟังสองสาวนั่นเลยครับ”

“ค่ะ ส้มคงกลายเป็นตัวปัญหาอีกแล้ว ส้มไม่น่าขอพี่แสนมาด้วยเลย”

“น้องส้ม...”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่นนท์” นัยน์ตาเริ่มรื้นหยาดน้ำแสบร้อน แต่ยังควบคุมเอาไว้ได้ “เดี๋ยวถึงโรงแรมก็แยกย้าย ส้มไม่ขอรับรู้ว่าพวกพี่จะไปไหน ทำอะไรกัน พอเช้าก็ถือสะว่าให้ส้มติดรถกลับอุบลด้วยแล้วกันค่ะ หรือไม่...ส้มอาจกลับรถไฟ”

“ส้ม!!”

“พี่แสนเริ่มแข่งแล้ว เราตั้งใจดูกันเถอะ”

ดวงหน้าหวานของเทียนหอมเบือนหน้ากลับไปยังลานแข่งรถเซอร์กิต ดวงใจบีบรัดอย่างบอกไม่ถูกหลังจากที่อาการหึงหวงเกิดขึ้นกับเธอเป็นครั้งแรกในชีวิต

เธอเป็นส่วนเกิน ใช่ไหม... กาฝากเกาะต้นไม้ใหญ่

แม้ว่าสุดแสนไม่เคยพูดว่าลำบากใจ แต่อย่างไรเสียแล้วใครมันจะไปชอบถ้ามีคนมาเกาะเกี่ยวรัดไว้

เสียงเครื่องยนต์แรงม้ารถแข่งในสนามเซอร์กิต เสียงผู้ชมจำนวนหลักพัน เสียงกองเชียร์ ไม่อาจแทรกซึมผ่านเข้าไปในโสตประสาทของเทียนหอมได้เลย

ดวงตาหวานกลมโตเพ่งมองรถเบอร์สิบห้า เลขนำโชคที่สุดแสนชอบที่สุด

คนอย่างพี่ชายเธอ สุดแสน ไม่มีทางยอมให้ตนเองเป็นที่สอง วันนี้เขาเข้าเส้นชัยเป็นที่หนึ่ง ลงจากรถด้วยมาดผู้ชนะ ถอดหมวกกันน็อกมองมาทางเธอท่ามกลางผู้คนรายล้อม รวมไปถึงหญิงสาวที่ชื่อหวาน

ก๊อก ก๊อก

“หอม...เปิดประตูให้พี่หน่อย หอม”

สุดแสนยืนอยู่หน้าห้องพักในโรงแรมระดับสามดาวของจังหวัดสุรินทร์

“อ้าว แสน วันนี้นอนค้างเหรอ”

“ครับอาชัย”

“โอ้โฮ้! วันนี้อาไปดูด้วย สุดยอดไปเลยนะ ฝากความคิดถึงไปยังพ่อครูด้วยหล่ะ”

ป้าบ!

ไหล่กว้างกำยำโยนตัวเล็กน้อย เมื่ออาชัยโปรโมเตอร์มวยประจำจังหวัดสุรินทร์ตบเข้าที่หัวไหล่ก่อนเดินห่างออกไป

เขารอกระทั่งอาชัยลับสายตาจึงค่อยเคาะเรียกอีกครั้ง

“หอม! พี่ชักโมโหแล้วนะ เป็นอะไร ทำไมไม่เปิด”

ปัง ๆ ๆ !!

“พี่แสนไปกินเที่ยวเถอะค่ะ หอมนอนคนเดียวได้”

เทียนหอมตะโกนแทรกออกมา สุดแสนจับน้ำเสียงได้ว่าสั่นเครือเล็กน้อย เขาถอนหายใจหนักอก

“พี่กับหวานไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“ค่ะ หอมเชื่อแล้ว ไปเถอะ เพื่อน ๆ รออยู่”

เขายกมือเสยผมหงุดหงิด ต้องการพังประตูไปคุยให้รู้เรื่องแต่ติดว่าที่นี่คือโรงแรม จึงเดินงุ่นง่านถอยห่างออกมาแล้วลงไปยังชั้นล่างล็อบบี้

สุดแสนในชุดกางเกงยีนส์เสื้อยืดสีดำ เน้นมัดกล้าม ผิวไม่ขาวมากนัก เดินย่ำเท้าลงน้ำหนักไปทางบาร์เล็ก เพ่งสายตายังชานนท์นั่งเกาะกอดน้องแพรวแนบกาย - - ฮึ ไอ้นนท์

“วันนี้เกิดอะไรขึ้น ทำไมหอมถึงได้กลับมาเปิดโรงแรมก่อน แล้วตอนนี้ไม่ยอมเปิดประตูห้องด้วย”

มาถึงสุดแสนก็ยิงคำถามใส่เพื่อนสนิททันที

“กูไม่รู้จะพูดยังไงเลย”

“น้องหอม? ไม่ได้ชื่อส้มเหรอคะ” แพรวแทรกขึ้น

สุดแสนตวัดตามองเพียงครั้งเดียวแล้วเลื่อนสายตากลับ

“มึงพูดมา นี่ก็ยังไม่ได้กินข้าว ป่านนี้คงหิวแย่แล้ว”

“แหม...พี่แสนคะ น้องส้ม เออ น้องหอมของพี่แสนเขาโตแล้วนะคะ หากินเองได้ สั่งรูมเซอร์วิสก็ได้นะคะ”

“ยุ่งอะไรด้วย!!” สุดแสนตะคอกใส่ทันที

แพรวหน้าเจื่อนเปลี่ยนสีแล้วค่อยเลื่อนตัวออกจากอ้อมกอดของชานนท์

“มึงใจเย็น ๆ ก่อนมึงลงแข่ง น้องส้มเจอกับหวาน”

“หวาน? หวานไหน”

“พี่แสน หวานเพื่อนแพรวไงคะ พี่นอนด้วยตั้งหลายครั้ง”

“ฮึ นอนด้วยก็ใช่ว่าต้องรู้จักชื่อ แล้วยังไง”

ชานนท์พูดไม่ออกเอียงหน้าไปทางตัวต้นเรื่องที่เดินเข้ามาในบาร์พอดี

“มาโน้นแล้ว น้องหวานคนสวย”

สุดแสนหันหลังกลับไปมองแล้วจึงยกคิ้วสูงขึ้นข้างหนึ่ง หญิงสาวสวยจัดที่เขาเคยนอนด้วยจริง ๆ สองสามครั้งยามที่มาแข่งรถยังจังหวัดนี้

“พี่แสนนน หวานดีใจจังเลย คืนนี้ค้างใช่ไหมคะ”

น้องหวานปรี่เข้ามาหาพร้อมโอบลำแขนพาตัวเกยร่างสูงใหญ่ไว้

“อ๋อ ชื่อหวาน”

“อะไรกันคะ คิก ๆ ตอนกอดกันพูดแต่หวาน ๆ ๆ ไอ้เราก็นึกว่ารู้จักชื่อ ที่แท้ก็....” น้ำเสียงของหวานยานคางล้อเลียนเย้าแหย่โดยไม่ทันดูอารมณ์ของผู้ที่พูดด้วย ซบหน้าบนอกแกร่งมือลูบไปยังแผ่นหลัง “คิดถึงจังเลยค่ะ”

“วันนี้น้องหวานเจอใครที่สนามครับ”

สุดแสนหยอดคำเสียงอ่อน โอบแขนไปด้านหลังเลื่อนขึ้นทีละน้อยจนถึงท้ายทอย

“อืม..เจอใครน้า น้องสาวคนสวยของพี่แสนไงค่ะ น้องส้ม น่ารักจังเลยค่ะ”

“เจอกันเฉย ๆ เหรอครับ ได้พูดอะไรไหม”

“อุ๊ย! พี่แสน นวดท้ายทอยหวานหนักมือจังเลยค่ะเริ่มเจ็บแล้วนะคะ”

ร่างอวบอิ่มเบี่ยงตัวออกแต่สุดแสนยังบีบท้ายทอยไว้แน่น ดึงเธอให้ขยับมาใกล้ หากคนภายนอกมองมาคงนึกว่าทั้งคู่กำลังกอดรัดด้วยความคิดถึง มีเพียงคนใกล้ตัวเท่านั้นจึงมองเห็นสีหน้าน้องหวานเริ่มไม่ค่อยดี

“หวะ หวานแค่ทักทายปกติ”

“เล่าให้ฟังหน่อยสิครับ”

“พี่แสน!!” แพรวยืนมองห่าง ๆ ทนเห็นเพื่อนเจ็บไม่ได้จึงแทรกตัวเข้าไปถึงมือสุดแสน “มันจะเกินไปหน่อยแล้วนะคะ เราเป็นพริตตี้ก็จริง ฐานะต่ำต้อยกว่าลูกเจ้าของค่ายมวย แต่พี่ไม่ต้องทำแบบนี้กับเราก็ได้”

สุดแสนเอียงหน้าไปมองส่งสายตาชนิดที่ว่าน้องแพรวปล่อยมือกะทันหันแล้วถอยกรูดออกไปทันที

“มันไม่เกี่ยวว่าเป็นพริตตี้หรือไม่ แค่ถามคำถามง่าย ๆ พูด...อะไรกับเทียนหอม” น้ำเสียงเข้มต่ำลอดไรฟันทั้งกรามแกร่งกัดกรอดน่ากลัวทำน้องหวานปากสั่น แต่ยังใจดีสู้เสือลูบแผงอกแผ่วเบา

“หวะ หวาน แค่ล้อเล่นน้องส้มเท่านั้น วะ ว่า เป็นน้องสะใภ้ อร๊าย!  พี่แสน”

“เฮ้ย! ไอ้แสน พอแล้ว น้องมันเป็นผู้หญิง”

ชานนท์เป็นฝ่ายเข้าไปห้ามเสียเองหลังจากที่ยืนดูมาสักพัก ตอนนี้สุดแสนอารมณ์เหมือนหมาบ้า ห้ามไม่ฟัง มือแกร่งหลังท้ายทอยน้องหวานบีบแน่นขึ้นดันให้สาวพริตตี้เคลื่อนใบหน้ามาใกล้ แล้วโน้มลงหาไถลริมฝีปากไปยังใบหู

“น่าเสียดายที่เป็นผู้หญิง”

ร่างน้องหวานกระเด็นออกทันทีเมื่อสุดแสนเหวี่ยงมือ แล้วก้าวพรวดออกไปจากบาร์

“เฮ้ย! ไอ้แสน ไอ้แสน”

ชานนท์วิ่งตามไปติด ๆ คว้าต้นแขนสุดแสนไว้กระชากกลับ ค่อยพูดให้เพื่อนคลายอารมณ์โกรธ “มึงใจเย็น ๆ น้องส้มป่านนี้หลับไปแล้ว”

“มึงจะรู้อะไรเรื่องของน้องกู”

“ไม่งั้นมึงหาซื้ออะไรติดมือไปให้น้องส้มสักหน่อย ไม่ใช่เอะอะตะคอก สั่ง ใช้กำลัง”

“เดี๋ยวกูสั่งรูมเซอร์วิสขึ้นไป”

“ไม่ ขืนมึงขึ้นไปตอนนี้มีหวังทะเลาะกันตายห่า มานี่ ไปนั่งเล่นคลายอารมณ์ก่อน เดี๋ยวกูสั่งข้าวขึ้นไปให้น้องส้มเอง”

สุดแสนโดนชานนท์ดันจนกลับไปที่บาร์อีกครั้ง ส่วนสองสาวหายตัวไปแล้วด้วยความกลัว ตอนนี้อกเขาร้อนดั่งไฟเผา ไม่รู้ว่าเทียนหอมจะคิดไปเองคนเดียวได้มากขนาดไหน แต่จริงอย่างที่ชานนท์เตือน เขาควรรอให้ตัวเองใจเย็นลงเสียหน่อยดีกว่า