7 รู้ดีเกินไปแล้ว

7 รู้ดีเกินไปแล้ว

“ค่ายศรเพชรอยู่จังหวัดชลบุรี ใหญ่พอ ๆ กับเรา มีสาขาหลายที่ ประเทศออสเตรเลีย อเมริกา ลุงปลื้มปีนี้เพิ่งจะสี่สิบห้า เมียก็...ไม่นับรวมอดีตทั้งหลาย คงราวห้าคน”

เคร้ง.. เทียนหอมเผลอทำมีดหั่นหลุดมือ “ห้าคน?” ดวงตากลมขนตางอนกะพริบแปลกใจ

“ใช่ห้าคน แปลกอะไร พวกคนมีเงินมากบารมีก็แบบนี้ ภรรยารักใคร่กันดี หั่นให้ด้วยสิ”

ป้าอุ่นที่ยังยืนอยู่ข้างโต๊ะอาหารมองคุณหนูทั้งสองแล้วยิ้มอ่อนใจ มือเล็กขาวใสเรียวเห็นเลือดพาดสีเขียวกำลังตั้งใจหั่นแฮมและฮอทดอกออกเป็นชิ้นเล็ก ๆ พอดีคำ แล้วหั่นไข่ดาววางบนขนมปังที่หั่นแล้วเช่นกัน วางแฮมตามด้วยฮอทดอกใช้ส้อมจิ้มลงปักคาไว้

“สักวันคุณแสนคงเป็นง่อย” ป้าอุ่นเอ่ยเย้าแล้วหันหลังกลับไปเตรียมอาหารมื้อใหญ่

สุดแสนเพียงยิ้มรับก่อนจะเยาะแม็กกี้ตามด้วยพริกไทยแล้วส่งเข้าปาก

“เล่าได้หรือยังพี่แสน”

“ลุงปลื้มกิจการใหญ่โตเสียแต่ว่ามีแค่ลูกสาวห้าคน เท่า ๆ กับเมียแกนั่นแหล่ะ หยิบน้ำส้มให้หน่อย”

เทียนหอมหน้าบึ้ง กำลังตั้งใจฟังแต่โดนใช้อีกแล้ว เธอลุกไปยังตู้เย็นแล้วหยิบเหยือกน้ำส้มออกมารินใส่แก้ววางตรงหน้าสุดแสน

“แต่มีเพียงคนเดียวที่รู้สึกว่าลุงปลื้มจะรักมาก ชื่อโปรดปราน เดี๋ยวหอมคงได้เห็น เขาพักห้องติดกับหอม”

“สวยไหมคะ”

“ไม่รู้สิ ไม่ได้เจอกันนานแล้ว ครั้งล่าสุดคราวค่ายมวยศรเพชรเป็นเจ้าภาพจัดงานคงสักสี่ปีที่แล้ว แต่ดูท่าพ่อครูสถิตจะหมายมั่นอยากได้เป็นสะใภ้”

“คุณแสน!!”

“จริงป้าอุ่น ผมแอบได้ยินพ่อคุยโทรศัพท์กับลุงปลื้ม”

“ไม่น่ารักเลยนะคะ แอบฟังผู้ใหญ่คุยกัน”

“แอบฟังอะไรป้าอุ่น ผู้ใหญ่คิดจะโทรคุยกันก็ยืนคุยกลางบ้าน แถมเสียงดังอีกต่างหาก สงสัยหูเริ่มตึง”

“พี่แสน นี่ว่าพ่อครูอยู่นะ”

“พูดถึงเฉย ๆ มาอ้าปาก”

เทียนหอมมองขนมปังทาแยมส้มในมือสุดแสนแล้วเหลือบจ้องตา

“เพิ่งไปวิ่งมามือสกปรกหรือเปล่า”

“ไม่หรอก ล้างแล้ว เร็ว ๆ ช่วยพี่กินหน่อย”

เทียนหอมจำใจอ้าปากรับขนมปังทาแยมส้มของโปรด งับจนเลยไปโดนนิ้ว

“ยี้!! เอานิ้วออกไป”

“ทำไม รังเกียจเหรอ นี่แน่ะ...”

สุดแสนได้ทียัดขนมปังเข้าปากเทียนหอมก่อนจะเอานิ้วแหย่เข้าไปบังคับให้เคี้ยว

“เร็ว เคี้ยวเดี๋ยวนี้”

“อื้ออ ไม่ อือออ”

เทียนหอมยื้อมือสุดแสนแต่เขาใช้มืออีกข้างจับศีรษะไว้แน่นบังคับให้เคี้ยวขนมปังทั้งที่นิ้วยังคาอยู่ปาก หัวเราะชอบใจ

“คุณแสน! ไปแกล้งคุณส้ม พอแล้วค่ะ คุณส้มหน้าแดงแล้ว”

สุดแสนยังหัวเราะขณะที่ปล่อยมือออกมาจากหัวน้องสาว เลื่อนนิ้วออกมองเห็นพวงแก้มยุ้ยอย่างเด็กสาวแดงระเรื่อ ดวงตารื้นน้ำเพราะเจ็บปาก เขาชะงักงันไป

ความรู้สึกวูบวาบแปลกประหลาดกำลังลามเลียไปทั่วใบหน้าและติ่งหู รู้สึกจมูกอุ่นจนร้อน บางอย่างภายในถูกกระตุ้นยามจ้องหยาดน้ำนัยน์ตากลมโต จึงเผลอยกมือขึ้นลูบจมูกแล้วพบว่านิ้วยังเปื้อนแยมส้มจึงเอาเข้าปากใช้ลิ้นเลีย พลันสบตาเทียนหอมที่กำลังจดจ้องเขาอยู่เช่นกัน

พรวด...

“พี่ไปอาบน้ำก่อน อย่าลืมสัญญา ขัดขี้ไคล”

สุดแสนไม่รอเทียนหอม รีบจ้ำเท้าเดินกลับห้องนอนไปก่อนทันที

“พี่แสน... เป็นอะไรของพี่นะ หนูอิ่มแล้วค่ะต้องไปขัดขี้ไคลให้พี่ชายสุดแสบก่อน”

“วางไว้เลยค่ะป้าเก็บให้เอง”

“ขอบคุณค่ะป้าอุ่น”

ป้าอุ่นเก็บจานบนโต๊ะไปด้วยพลางมองตามร่างเล็กกว่าของเทียนหอมที่วิ่งกระหืดกระหอบตามพี่ชาย บ่นอุบอยู่คนเดียว

“เฮ้อ...คุณแสน เมื่อไรจะเลิกแกล้งคุณส้มนะ”

ร่างเล็กกว่าอย่างเด็กมัธยมต้นเดินตามพี่ชายไปติด ๆ กระทั่งเห็นหลังสุดแสนผลุบเข้าไปในห้องน้ำเธอจึงเดินตามเข้าไปอย่างไม่อาย เพราะรู้ว่าพี่ชายคงพันผ้าเช็ดตัวอยู่

“พี่นั่งลงสิ ตัวออกสูงยืนแบบนี้หนูจะขัดให้ได้ยังไง”

เทียนหอมเอียงหน้าพูดเสียงกระเง้าเล็กน้อยแล้วหยิบผ้าขนหนูผืนเล็ก ผืนประจำที่ใช้ขัดตัวเดินกลับไปหาร่างสูงใหญ่อย่างเด็กหนุ่มมัยมศึกษาปีที่หก สุดแสนลดตัวลงนั่งขอบอ่างอาบน้ำ

เธอคุกเข่าบนพื้นตรงหน้า แล้วก้มตัวลงโดยเริ่มจากข้อเท้าก่อน

“คืนนี้พี่จะไปไหน”

เทียนหอมถามเสียงเบายามขัดวนถู เมื่อสุดแสนเงียบไปไม่ตอบจึงได้เอียงหน้าขึ้นมอง

“พี่มีแฟนแล้วใช่ไหม”

“เปล่า..ไม่ได้มี”

“แล้วทำไมต้องออกไปข้างนอกทุกวันเสาร์ด้วย”

“ไปกับไอ้นนท์” สุดแสนตอบเสียงห้วน เขาเอาแต่จ้องผนังห้องน้ำด้านข้างไม่ยอมก้มลงมองน้องสาวที่ตอนนี้ถูผ้าขึ้นมาถึงน่องแล้ว

“หนูรู้ว่าพี่ไปกับพี่นนท์ แต่..ไปไหนกัน”

เทียนหอมขยับผ้าขึ้นมาถึงหัวเข่าจึงยืดตัวขึ้น สุดแสนรีบจับมือเธอไว้ทันทีให้หยุดแล้วหันหน้ากลับมา

“จะรู้ให้ได้ว่างั้น”

“ใช่ หนูต้องรู้ให้ได้”

เธอดึงมือออกแล้วขยับผ้าไปยังข้อมือพี่ชาย ถูผ้าขนหนูวนขึ้นจนถึงท้องแขน “หนูแค่เป็นห่วงพี่แสน”

“ฮึ”

“จริง ๆ นะ ไม่ได้โกหก พี่เล่นหายไปทั้งคืน กลับมาอีกทีรุ่งเช้าแล้วจากนั้นก็จะหลับเป็นตายจนบ่าย” เธอถูขึ้นมาถึงต้นแขนแล้ว “อีกอย่าง พอกลับมาพี่ก็จะมีเงินอู้ฟู้”

สุดแสนเงียบกริบนั่งนิ่งขึงเป็นท่อนหิน เธอแสร้งทำเป็นยกแขนเขาขึ้นสูงเพื่อลอบมองสีหน้า แม้ว่าไม่ได้แสดงอารมณ์ใดออกมาทว่ารอยแดงที่พาดพวงแก้มขึ้นสีจนเห็นได้ชัด

“รู้ดีเกินไปแล้ว”

เขาหันกลับมามองเธอในที่สุด เด็กมัธยมผมสั้นติ่งหู สวมชุดอยู่บ้านเสื้อยืดกางเกงขาสั้น ผิวขาวกระจ่างใสจนแม้กระทั่งพระอาทิตย์ยังต้องอาย เขาเพ่งจับตาจ้องมองเส้นเลือดฝาดที่กินพื้นที่ส่วนหนึ่งบนดวงหน้าหวาน เหงื่อเริ่มผุดออกปลายจมูกจากการออกแรงขัดถู

“หนูไม่ได้หวังว่าจะให้พี่พาหนูไปด้วยเสียหน่อย แต่ถ้าหนูได้รู้บ้าง หนูคงนอนหลับสนิทไม่ต้องคอยลุกชะเง้อมองว่าพี่จะกลับกี่โมง”

เขาอดใจไม่อยู่แตะปลายคางมนไว้ เธอชะงักหยุดชั่ววินาทีก่อนจะเริ่มขยับผ้าขึ้นไปบนไหล่กำยำ

สุดแสนเลื่อนนิ้วขึ้นหาริมฝีปาก แตะแผ่วเบา “ปากดี ช่างเจรจาเหมือนกันนะ” น้ำเสียงแหบต่ำยามเคลื่อนนิ้วหัวแม่มือสำรวจ “พี่ไปแข่งรถ”

เทียนหอมแหงนดวงหน้าสบตาสุดแสน “หนูว่าแล้ว ที่ไหน พี่ไปสนามแข่งที่สุรินทร์ใช่ไหม”

มือขยับผ้าขนหนูขึ้นไปถึงต้นคอ ส่งให้ร่างเล็กต้องยืดกายขึ้นจนเสื้อยืดรัดตึง สุดแสนจับไหล่เล็กทั้งสองข้างไว้ทันควันดันออกห่าง

“พอแล้ว ที่เหลือพี่ทำเอง”

“แต่ว่า...”

เทียนหอมเบี่ยงตัวออกจากมือแต่สุดแสนดึงร่างเล็กเธอขึ้นลุกยืน เขาแหงนหน้ามองน้องสาวต่างสายเลือด

“ออกไปเสียเทียนหอม”

เธออึ้งงัน น้ำเสียงเขาราบเรียบแฝงอารมณ์บางอย่างจนเด็กสาววัยแรกผลิอย่างเธอหวาดหวั่น เธอมองชีพจรแอ่งเล็ก ๆ ต้นคอ เลื่อนสายตาลงทรวงอกที่กระเพื่อมจากการหอบหายใจ

มีบางสิ่งลอยคว้างวนอยู่ในอากาศ กลิ่นแปลกประหลาดอย่างที่เด็กสาวไม่เข้าใจ

ทว่าในวันนี้...เธอรับรู้ได้บางอย่าง

อำนาจเล็ก ๆ ในมือของเด็กสาวที่อยู่เหนือเด็กหนุ่ม

หากเธอต้องการสิ่งใด เพียงแค่ลงมือเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น

เขาพร้อมจะยอมทำให้เธอทุกสิ่ง

เทียนหอมขยับมุมปากจนกลายเป็นรอยยิ้มระบายบนใบหน้า รวมไปถึงนัยน์ตาหยีลงเล็กน้อย ก้มลงมองพวงแก้ม ใบหูของพี่ชายกำลังสาดสีแดงก่ำ และนัยน์ตาล้ำลึกมืดลง

เธอเคลื่อนตัวถอยหลังแล้วหันกายกลับออกไปจากห้องน้ำ ทิ้งรอยสัมผัสมือนุ่มไว้บนผิวกายเด็กหนุ่ม และกลิ่นอันหอมหวาน

เธอยืนพิงประตูห้องน้ำเพื่อฟังเสียงน้ำฝักบัว เสียงกึกกักบางอย่างคล้ายคนกำลังทุบผนัง เสียงทุ้มคำรามต่ำ

เทียนหอมเอียงหน้าทำมุมสี่สิบห้าองศา ปากกระจับน่ารักยังคงโค้งขึ้นเป็นมุมด้วยรอยยิ้ม แล้วจึงพาตัวเองเดินออกห่าง