ตอนที่4. อย่าลืมคำพูดตัวเองก็แล้วกัน

‘ผมเข้าใจพี่ฝนนะฮะ แต่แม่คงไม่ได้คิดแบบนั้น’

            ‘เรื่องแม่นะ ช่างเถอะ พี่ขอแค่ตรีกับหลานโมกข์เข้าใจพี่ก็พอ’

            ‘ผมเรียนจบแล้วจะรีบหางานทำ แบ่งเบาภาระพี่ฝนนะฮะ’

            ‘ไม่ต้องๆ พี่ดูแลตัวเองได้ แค่โมกข์ไม่อายที่มีพี่อย่างพี่ พี่ก็ดีใจแล้ว’

            ‘ทำไมผมต้องอายด้วยเล่า พี่สาวผมทั้งสวยทั้งเก่ง ผมน่ะ ภูมิใจในตัวพี่ฝนนะ’

            ‘อย่าลืมคำพูดตัวเองล่ะกัน’

            ‘แน่นอนครับ!’

            รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นที่ใบหน้า รมิดาตากเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็เดินกลับเข้ามาด้านใน ห้องของเธอมีฟอร์นิเจอร์ครบครัน เครื่องครัว รวมทั้งเครื่องซักผ้าขนาดเล็กและตู้เย็นที่อัดแน่นด้วยน้ำดื่มและขนมของว่างที่แจกในห้องประชุม  ตั้งแต่ทำงานในตำแหน่งเลขา เธอไม่ได้อดยากหิวโหยเหมือนเมื่อก่อน แต่เพราะรู้ว่าความหิวมันทรมานเพียงใด  ยิ่งขนมพวกนี้เธอไม่เคยมีเงินซื้อกินเอง ลำพังแค่มีข้าวกินครบสามมื้อก็ลำบากแล้ว จะเอาเงินที่ไหนไปซื้อขนมมากิน

            วันหยุดซึ่งนานๆ จะมีสักทีเพราะเจ้านายของเธอเป็นคนบ้างาน นอกจากงานที่บริษัทแล้วยังมีกิจการส่วนตัวหลายอย่าง หลายครั้งที่เธอต้องตามเขาไปหลายที่ ต้องท่องจำข้อมูลต่างๆ บันทึกตารางงานอย่างชัดเจน และยังต้องพัฒนาตัวเองเพื่อตามเขาให้ทันอีก ถึงเขาจะเป็นเจ้านายปากร้าย แต่เมื่อเธอทำงานผิดพลาด เขาก็พร้อมจะสอนงานให้เธอเข้าใจ จนเธอแอบคิดไม่ได้ว่า ถ้าเขาไม่ต่อสัญญาจ้างเธอทำงานอีกห้าปี เธอก็มีทักษะการทำงานที่ยอดเยี่ยมไปสมัครงานที่อื่นได้ แต่...คงไม่สามารถหาเงินเดือนครึ่งแสนแบบนี้ แถมมีห้องพักฟรีไม่ต้องจ่ายค่าน้ำค่าไฟแบบนี้ได้ที่ไหน โมกข์เหลืออีกปีเดียวก็จบ แต่เธอยังต้องดูแลน้องกายอีก ภาระไม่จบสิ้นแบบนี้ เธอถึงได้รักเงินมากอย่างไรล่ะ

            รมิดาร้องเพลงพลางทำความสะอาดห้องไปด้วย หากไม่ถูกเรียกกระทันหันเธอคงทำความสะอาดห้องเสร็จและนอนแผ่หราไปนานแล้ว แต่เอาเถอะ เพื่อของกินแสนอร่อย เธอทำได้เสมอ โดยเฉพาะของอร่อยที่ไม่ต้องเสียเงิน  ส่วนที่ได้เห็นอะไรวับๆ แวบๆ ของท่านประธาน ก็คิดเสียว่าเป็นอาหารตาก็แล้วกัน

            ไม่รู้ว่ารมิดาคิดไปเองหรือเปล่า ท่าทางบอสดูแปลกๆ ชอบกล หรือเขาจะหาเรื่องจับผิดไม่อยากต่อสัญญาจ้างงานกับเธออีก   ช่วงนี้ไม่เห็นมีนัดกับสาวๆ ที่ไหน ปกติเธอต้องทำตารางนัดสับรางรถไฟฟ้ามหานคร รวมทั้งส่งดอกไม้และของขวัญให้ผู้หญิงของเขา  หรือเขาจะหมายตาผู้หญิงคนใหม่เลยเคลียร์ของเก่าในสต็อก

            มือเรียวหยิบขนมส่งเข้าปาก  แล้วเปิดโน้ตบุ๊กอ่านสรุปการประชุม กล่องข้อความในเฟซบุ๊กก็เด้งข้อความของเพื่อนรักขึ้นมาทันที

            ไลลา : กระเป๋ามือสองมาแล้ว คัดมาให้กับมือ อย่างสวย

            ฝนในเดือนมีนา :  จัดมาคุณเพื่อน

            ไลลา : ชุดสูทที่ให้หาก็ได้มาแล้วนะ

            ฝนในเดือนมีนา :  น่ารักที่สุด

            ไลลา : เงินเดือนก็เยอะ ทำไมซื้อแต่ของมือสอง ลงทุนอีกหน่อยซื้อของมือหนึ่งไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ

            ฝนในเดือนมีนา : ภาระเยอะ ก็รู้นี่น่า ประหยัดเงิน5บาท 10 บาท ก็เอา

            ไลลา : แกเป็นลูกค้าฉันก็จริง แต่ก็ไม่อยากเห็นแกประหยัดจนกดดันตัวเองขนาดนี้

            ฝนในเดือนมีนา : ขอบใจ ก็มีแต่แกที่คบฉันมาถึงทุกวันนี้

            ไลลา : นี่ก็พูดเกินไป คิดมากจัง

            ฝนในเดือนมีนา : คิดถึงแกไง

            ไลลา : ไม่ต้องมาทำปากหวานใส่ เสื้อผ้ากระเป๋าจะให้แกร๊ปไปส่งให้นะ  จะให้ส่งที่ไหนบอกมาด้วย

            ฝนในเดือนมีนา : ส่งมาที่คอนโดนี่แหละ ฝากที่นิติคอนโดเหมือนเดิม

            ไลลา : ตามนั้น อยากได้อะไรอีกไหม

            ฝนในเดือนมีนา : เอาตัวแกมาได้ไหม

            ไลลา : โอ๊ย! หลอนไม่ต้องมาทำเป็นจีบฉัน ไปเล่นที่อื่นไป

            ฝนในเดือนมีนา : ไม่เล่นกับแกแล้วจะเล่นกับใคร ยังไงก็ส่งยอด+เลขบัญชีมาด้วย

            ไลลา : จ้า ฉันไปขายของก่อนนะ แกดูแลตัวเองด้วย

            ฝนในเดือนมีนา : ขอบใจจ้า

            รมิดากัดขนมพลางเปิดดูรูปกระเป๋าและชุดสูทผู้หญิงที่เธอฝากไลลา-เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมหาซื้อให้ เธอไม่มีเวลาออกไปหาซื้อเสื้อผ้าเอง และที่สำคัญ เธอทนเห็นราคาที่ป้ายเสื้อไม่ได้  ทำงานข้างกายหัสวีร์ เสื้อผ้าหน้าผมต้องดูดี ซื้อของมือหนึ่งไม่ได้ก็ต้องอาศัยมือสองมือสาม  หญิงสาวสะบัดหน้าไปมา และเริ่มอ่านสรุปการประชุมอีกครั้ง        วันหยุดของเธอมีค่าเกินกว่าจะคิดเรื่องไร้สาระ และเผื่อให้ได้ต่อสัญญางานอีกห้าปี เธอต้องเป็นเลขาสมบูรณ์แบบที่เขาต้องรู้สึกว่าขาดเธอไม่ได้!