บทที่ 4

เมื่อรู้ว่าชุยอันหรูเข้าวัง ทุกคนในตระกูลเซียวไม่มีแก่ใจจะต้อนรับแขกเหรื่อ

หลินจืออินขอตัวกลับบ้านอย่างรู้กาลเทศะ

เซียวรั่งส่งนางออกจากจวนด้วยตัวเอง อีกทั้งยังปลอบใจกันยกใหญ่

หลินจืออินรู้สึกแค่เริ่มต้นนางก็ชนะแล้ว จึงอารมณ์ดีมาก จนกระทั่งกลับไปถึงหน้าประตูตระกูลหลิน ยังตกรางวัลให้คนเฝ้าประตู

คราวนี้บ่าวในตระกูลหลินรู้กันไปทั่วว่าคุณหนูใหญ่ท่านนี้ ที่แอบหนีออกไปโดยพลการ จนทำให้นายท่านกับฮูหยินอับอายขายหน้า กำลังจะได้ดิบได้ดี

ทว่าสุดท้ายตรงหน้าประตูใหญ่ตระกูลหลิน กลับมีคนกลุ่มหนึ่งมายืนล้อมวงกัน จากนั้นตีฆ้องร้องป่าวอย่างเป็นลำดับ

เมื่อคนตระกูลหลินได้ยินเสียง จึงรีบมาที่ประตูทางเข้า อยากจะดูว่าเกิดอะไรขึ้น

ทว่าเมื่อได้ยินคำอวยพรอย่างชัดเจน กลับสีหน้าซีดเซียว!

“ตระกูลหลินมีบุตรสาวแรกแย้ม กลายเป็นผู้มีผลงานในชั่วข้ามคืน พ่อแม่พี่น้องไม่ได้ผลประโยชน์ คิดแต่จะแต่งงานกับสามีผู้อื่น”

นี่มาอวยพรหรือ? เห็นได้ชัดว่ามาหาเรื่อง

หลินจืออินที่เมื่อครู่เพิ่งกระหยิ่มได้ใจทั้งตกใจและโมโห คนพวกนี้กล้าดูถูกตัวเองขนาดนี้เชียวหรือ?

“ที่นี่คือจวนตระกูลหลิน ไม่ใช่ที่ที่พวกเจ้าจะมากำเริบเสิบสาน!” นางเวินสงสารบุตรสาว จึงรีบเอ่ยปากตำหนิ

ทว่านอกจากคนพวกนั้นจะไม่กลัวแล้ว กลับดึงป้ายผ้าสองป้ายต่อหน้าชาวบ้านอย่างดีใจ

ตัวอักษรขนาดใหญ่ด้านบน โดดเด่นสะดุดตา

“ยินดีกับตระกูลหลินที่ได้รับเกียรติยศ มีลูกสาวกตัญญูเช่นนี้ ผลงานที่สร้างไว้เพียงเพื่อแย่งสามีชาวบ้าน ไม่คิดทำเพื่ออนาคตบิดา”

“ขอบคุณบุตรสาวคนโตในตระกูลหลินที่ขยันถวายตัวให้อันหนานโหวตอนอยู่ชายแดน หนำซ้ำยังตั้งครรภ์อย่างราบรื่นระหว่างกลับเมืองหลวง”

ตัวอักษรบนป้ายผ้าทั้งสอง ทำให้ทุกคนยิ่งตะลึงพรึงเพริด

โดยเฉพาะข้อความที่สอง หลินจืออินตั้งครรภ์แล้วหรือ?

หลังจากหลายคนสมองตอบสนองคิดขึ้นมาได้ ก็คิดว่าเซียวรั่งกับหลินจืออินทำตัวน่าเกลียดมาก

เจิ้นกั๋วกงกับซื่อจื่อออกรบจนตาย พวกเขากลับ...

“ช่างบังอาจยิ่งนัก ถึงกับกล้าปล่อยข่าวลือหน้าจวนตระกูลหลิน ทำลายชื่อเสียงลูกสาวข้า! ลูกสาวข้าสร้างผลงานทางทหาร แม้แต่ฮองเฮายังชื่นชม แต่พวกเจ้ากลับกล้ามาใส่ร้ายป้ายสีเช่นนี้ ข้าไม่ปล่อยพวกเจ้าไว้แน่!”

หลินจื้อหย่วนผู้เป็นบิดาคือขุนนางนอกราชการกรมคลัง

เขาตวาดขึ้นมาจึงทำให้สถานการณ์สงบลงไม่น้อย

นางเวินผู้เป็นมารดาจึงพูดเสียงแข็งบ้าง “ถูกต้อง! พวกเจ้ากล่าวหาปากเปล่า กล้าใส่ร้ายแม้แต่คนที่ฮองเฮาเอ่ยชม ยามนี้ฮ่องเต้ได้พระราชทานสมรสแล้ว พวกเจ้าทำเช่นนี้ หรือกำลังเยาะเย้ยฮ่องเต้กับฮองเฮาตาไม่มีสายพระเนตรหรือ?”

ตอนหลินจืออินเดินเข้ามายังกระหยิ่มได้ใจ ทว่าตอนนี้กลับเหมือนตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง!

รู้สึกแค่ว่าภายในหัวของตัวเองเหมือนมีบางอย่างระเบิดออก!

เรื่องนี้เล็ดลอดออกไปได้อย่างไร?

หากถูกยืนยันว่าเป็นเรื่องจริง ชื่อเสียงของนางป่นปี้แน่!

หลินจืออินทำเป็นเข้มแข็ง แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงขึงขัง “ใครเป็นคนสั่งให้พวกเจ้าทำเช่นนี้? ข้าได้บอกน้องสาวตระกูลชุยไว้แล้ว จะไม่แตะต้องตำแหน่งของนาง ขอแค่มีพื้นที่ได้อยู่อย่างสงบสุข เหตุใดพวกเจ้าต้องใส่ร้ายข้าเช่นนี้? เหล่าทหารที่ข้ารักษาที่ชายแดน อาจเป็นคนในครอบครัวพวกเจ้า หากพวกเขารู้เรื่องนี้เข้า จะคิดเห็นอย่างไร?”

คำพูดของหลินจืออิน ทำให้คนไม่น้อยก้มหัวลง คิดว่านางสร้างผลงานเอาไว้ที่ชายแดนจริง

กระทั่งบางคนที่ได้ยินคำพูดของนาง รู้สึกว่านางอาจมีเหตุผลพออภัยให้ได้...

“บอกมา ใครใช้ให้พวกเจ้าใส่ร้ายหญิงสาวบอบบางคนหนึ่ง ที่เดินทางไปชายแดนโดยไม่ห่วงชื่อเสียงของตัวเอง?”

นางจงใจพุ่งเป้าไปที่เรื่องมีมือมืดอยู่เบื้องหลัง พุ่งเป้าไปที่การใส่ร้ายป้ายสี

จึงย่อมมีคนคิดไปถึงชุยอันหรู

ทว่าขบวนตีฆ้องร้องป่าวกลับไม่สะทกสะท้าน คนที่เป็นหัวหน้ายังเอ่ยอย่างใจเย็น “ชุยอันหรูลูกสาวเจิ้นกั๋วกงเชิญให้พวกข้ามาอวยพร!”

หลินจืออินกำลังจะดีใจ

คนที่เป็นหัวหน้าพูดต่อไป “คุณหนูใหญ่ชุยบอกไว้ก่อนแล้ว จวนเจิ้นกั๋วกงสร้างผลงานมาหลายปี ไม่เคยคิดฉวยโอกาสแย่งชิง ไม่คิดรังแกผู้อื่น นางในฐานะบุตรสาวแห่งเจิ้นกั๋วกง ไม่ยี่หระจะใช้สามีร่วมกับบุตรสาวตระกูลหลิน นางจะหย่าขาดกับอันหนานโหว จะทำให้คู่รักที่แม้แต่ระหว่างทางคุ้มกันโลงศพกลับเมืองหลวงยังลักลอบได้เสียกันได้สมหวัง”

“หากบุตรสาวตระกูลหลินไม่ยอมรับว่าตั้งครรภ์ ขอให้เชิญหมอหลวงมาตรวจ ไม่ว่าพวกเจ้าจะเก็บเด็กคนนี้ไว้หรือกำจัดทิ้ง หมอหลวงล้วนตรวจเจอทั้งสิ้น”

คำพูดเหล่านี้ เหมือนฝ่ามือฉาดใหญ่ที่ตบลงบนหน้าหลินจืออินอย่างรุนแรง

ทำให้สีหน้าของนางขาวซีดทันที!

เหล่าชาวบ้านที่หันมองหลินจืออินซึ่งเมื่อครู่ยังพูดจาฉะฉาน สายตาไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว!

“ไร้ยางอาย...”

“ไม่เคยเห็นคนหน้าด้านขนาดนี้มาก่อน ถึงกับกล้าทำเรื่องบัดสีข้างโลงศพเจิ้นกั๋วกงกับท่านซื่อจื่อ...หลังจากกลับมา ยังกล้ารังแกบุตรสาวกำพร้าของเจิ้นกั๋วกงอีก...”

เสียงซุบซิบของชาวบ้าน ทำให้สีหน้าของคนในตระกูลหลินย่ำแย่มาก หลินจืออินหวังว่านี่จะเป็นเพียงฝันร้าย

แต่ว่าคนที่เป็นหัวหน้ากลับไม่คิดจะปล่อยตระกูลหลินไป กลับพูดต่อไป “บุตรสาวเจิ้นกั๋วกงยังฝากคำพูดมาอีก อันหนานโหวเลื่อนตำแหน่งจากป๋อเป็นโหว บุตรสาวตระกูลหลินเองก็ได้รับพระราชทานรางวัลจากฮ่องเต้และฮองเฮา ทว่าใต้เท้าหลินกลับไม่ได้เลื่อนตำแหน่ง ช่างสั่งสอนลูกหลานได้ดียิ่งนัก ไม่หวังสิ่งตอบแทน!”

ในใจหลินจื้อหย่วนตะลึง แต่ภายนอกกลับพยายามสงบนิ่ง

แม้แต่สายตาที่นางเวินมองลูกสาว ยังเต็มไปด้วยความระแวงสงสัย

ในที่สุดหลินจืออินก็ล้มลง คนตระกูลหลินกัดฟันพลางวุ่นวายไปหมด รีบไล่คนหน้าประตูใหญ่ให้สลายตัวและปิดประตูใหญ่

วังหลวง ตำหนักหย่างซิน

ภายในห้องเงียบสงัด คำขอของชุยอันหรู ราวกับฟ้าผ่าลงมา

ฮ่องเต้ขมวดคิ้วแน่นพร้อมเอ่ยถาม “หย่าขาดสามี เพื่อภรรยาเท่าเทียมเพียงคนเดียวหรือ?”

ชุยอันหรูตอบอย่างไม่หวั่นเกรง “ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันพอรู้วิชาแพทย์มาบ้าง อีกทั้งเคยสัมผัสชีพจรของบุตรสาวตระกูลหลินมาก่อน แม่นางหลินตั้งครรภ์ได้หนึ่งเดือนแล้วเพคะ”

“หากพระองค์ไม่ทรงเชื่อก็ส่งหมอหลวงไปตรวจดูได้เพคะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ขันทีใหญ่ที่ยืนอยู่ด้านข้างเกือบบีบแส้ปัดของตัวเองจนเกือบหัก

ฮ่องเต้ขมวดคิ้วแน่น

เมื่อได้ใส่ไฟออกไปแล้ว ชุยอันหรูรู้สึกว่ายังไม่พอ “หม่อมฉันรู้ดีว่าการที่พระองค์พระราชทานสมรสไม่ใช่เพื่อเหยียดหยามจวนเจิ้นกั๋วกง และไม่ได้ข่มหม่อมฉัน แต่อันหนานโหวไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีจริง ๆ เพคะ”

“หม่อมฉันออกเรือนไปตั้งสองปีแล้ว แต่ยังไม่สามารถแก้ไขนิสัยยโสโอหังของอันหนานโหวได้ ยิ่งไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความใจแคบเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนลืมคุณธรรมของเขาได้ เมื่อเทียบกับแม่นางหลินที่สร้างผลงานที่ชายแดน หม่อมฉันไม่เอาไหนจริง ๆ เพคะ”

คำพูดเช่นนี้ย่อมเป็นคำเหน็บแนม

ชุยอันหรูหยุดไปสักครู่ เมื่อเห็นแล้วว่าฮ่องเต้ไม่ได้โมโห จึงพูดต่อไป

“หม่อมฉันไม่กล้าขอให้เซียวรั่งรักษาจริยธรรมของบุรุษ แต่อย่างไรก็ต้องมีจริยธรรมของมนุษย์บ้าง พวกเขากระทำเช่นนี้ มันเกินมนุษย์มนาไปแล้วเพคะ ด้วยเหตุนี้หม่อมฉันจะรู้ว่ามีความผิด แม้ตายร้อยครั้งก็ยังตั้งมั่นแน่วแน่ไม่เปลี่ยนเจตนารมณ์เดิม ขอฝ่าบาทโปรดให้หม่อมฉันหย่าสามีด้วยเพคะ”

เงียบสงัด ทุกคนในตำหนักหย่างซินไม่มีใครเอ่ยสิ่งใด

ชุยอันหรูคุกเข่าอยู่ตรงนั้นเงียบเชียบ หัวของนางยังคำนับติดพื้น แม้แต่แผ่นหลังยังดึงดัน

“ช่างเถอะ วันนี้ข้าเพิ่งแต่งตั้งเซียวรั่งให้เป็นโหว อีกทั้งยังพระราชทานสมรส หากปล่อยให้เจ้าหย่าสามี จะกลายเป็นที่ครหาของผู้คน”

“ข้ารู้ว่าเจ้าเองก็ไม่ได้รับความเป็นธรรม ข้าได้ยินมาว่าสองปีมานี้ตระกูลเซียวอาศัยสินเดิมของเจ้าชดเชย เอาเช่นนี้ดีหรือไม่ ข้าอนุญาตให้พวกเจ้าทั้งสองหย่าขาดจากกัน แล้วให้ตระกูลเซียวคืนสินเดิมและสมบัติทั้งหมดของเจ้ากลับไป เจ้าเห็นว่าอย่างไร?”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท”

เมื่อได้ตามที่หวังชุยอันหรูจึงรู้จักพอ

หลังออกมาจากตำหนักหย่างซิน นางรู้สึกผ่อนคลายไปทั้งตัว

“คุณหนู เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ?” ตันชิงวิ่งเข้ามาอย่างร้อนใจ

“สำเร็จแล้ว ตันไป๋กับตันเสวียนน่าจะเก็บของเสร็จแล้ว พรุ่งนี้เมื่อราชโองการมาถึงเราจะย้ายออกทันที”

คำพูดของชุยอันหรู ทำให้ใบหน้าของตันชิงกับตันจูเปื้อนไปด้วยความดีใจ

แต่แล้วตันจูกลับเศร้าสร้อยขึ้นมาอีก

“คุณหนู พวกเราจะกลับไปจวนเจิ้นกั๋วกงหรือเจ้าคะ?”

ตันชิงเองก็ลังเล ที่นั่นไม่มีท่านกั๋วกงและไม่มีท่านซื่อจื่อแล้ว ไม่รู้ว่ายังถือเป็นบ้านมารดาของคุณหนูอยู่หรือไม่

นางยังคิดไม่เสร็จ รถม้าก็มาถึงจวนอันหนานโหวแล้ว

เมื่อตันจูหันมองหน้าประตูจวนที่มีคนยืนล้อมวงกัน นางเห็นร่างของสองคนที่คุ้นเคย!

“คุณหนู ฮูหยินซื่อจื่อกับซื่อจื่อน้อยมาอาละวาดที่จวนเจ้าค่ะ บอกว่าจะมาทวงความยุติธรรมให้คุณหนู”