บทที่ 10

วันรุ่งขึ้น

สมาชิกสกุลเซียวที่ถูกไล่ออกมารวมตัวกันแต่เช้า

ผู้นำคือชายชราคนหนึ่ง เขาไม่เพียงถูกชุยอันหรูไล่ออกจากร้านค้า แม้แต่ลูกชายก็ถูกจับแล้ว

“นางที่เป็นเด็กกำพร้าคนหนึ่ง ถือสิทธิ์อะไรมาบอกว่าไม่ให้พวกเราทำ ก็ไม่ให้พวกเราทำเลย?”

“ไป ไปคุยกับนาง”

คนทั้งกลุ่มยกพลไป แม้แต่เซียวรั่งที่อยู่บ้านก็ได้รับข่าวเช่นกัน

นางหยางกังวลเล็กน้อย “ปล่อยพวกเขาไปเช่นนี้ จะเพิ่มปัญหาให้เจ้าหรือไม่?”

เซียวรั่งแค่อยากเห็นชุยอันหรูอยู่ในสภาพหัวหมุน “ท่านแม่ พวกเขาอยากโวยวายก็ให้พวกเขาโวยวาย! พวกเราไปตระกูลหลินก่อน แม้การแต่งงานนี้พระราชทานโดยฝ่าบาท แต่อย่างไรก็ต้องทำให้อีกฝ่ายพอใจจึงจะถูก”

ฮูหยินผู้เฒ่าพยักหน้า “ถูกต้อง ครอบครัวทางแม่ของฮูหยินหลินเป็นตระกูลชั้นสูงของจริง ตาของจืออินเป็นมหาราชครู ลุงคืออัครมหาเสนาบดี เจ้าแต่งงานกับจืออิน มีสองท่านนี้อยู่ ใครกล้าหัวเราะเยาะเจ้าจริงๆ?”

หึ คอยดูเถอะ ตอนนี้รั่งเอ๋อร์กำลังอยู่ในช่วงที่รุ่งโรจน์ รอจืออินแต่งเข้ามา พวกเรากับตระกูลเวินก็ดองญาติกันแล้ว อย่างไรก็ต้องมีการสนับสนุนบนราชสำนัก พวกเราอยากกดดันชุยอันหรู ยังไม่ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือหรือ?”

“ถึงเวลาต่อให้นำสินเดิมมาเป็นอนุภรรยา ยังถือเป็นพระคุณต่อนาง”

ฮูหยินผู้เฒ่าจินตนาการภาพอนาคตอย่างสวยงาม ราวกับปัญหาตรงหน้าคลี่คลายแล้ว อีกด้านหนึ่ง สมาชิกตระกูลเซียวที่ไปจวนเจิ้นกั๋วกงอย่างเอิกเกริก เมื่อยืนอยู่หน้าประตูใหญ่กลับลังเลแล้ว

พวกเขาไม่มีความกล้าที่จะบุกเข้าไปเหมือนจวนอันหนานโหว ทำได้เพียงโหวกเหวกอยู่ที่ประตูใหญ่

“เรียกชุยอันหรูออกมา ให้คำอธิบายกับพวกเรา”

“พวกเจ้าเป็นคนของจวนเจิ้นกั๋วกงก็สามารถรังแกผู้อื่นตามอำเภอใจแล้วหรือ?”

“ชุยอันหรู! ออกมา!”

“...”

เรือนชุนหลาน สถานที่ที่ชุยอันหรูอยู่อาศัยก่อนออกเรือน

สายลมตะวันออกหวีดหวิวพัดผ่านขอบหน้าต่าง แสงแดดที่ตัดผ่านลายฉลุหน้าต่างทำให้เกิดเป็นเงาแยกเขี้ยวยิงฟันบนโต๊ะ

ชุยอันหรูกำลังเล่นเขี้ยวหมาป่าที่พี่ชายของนางส่งกลับมาจากชายแดนยามมีชีวิต แม้นิ้วมือถูกบาดจนเป็นแผลก็ไม่ยอมวางลง

“คุณหนู สมาชิกสกุลเซียวถูกส่งมาจริงๆ ด้วย…”

ตันชิงไม่ได้ประหลาดใจกับเรื่องนี้

ถ้าหากไม่ใช่เพราะตันจูห้ามไว้ กลัวแต่นางจะพุ่งออกไปด่าทอพวกหน้าไม่อายเหล่านั้นแล้ว

“อืม สมควรชี้ทางสว่างให้พวกเขาแล้ว”

ชุยอันหรูลุกขึ้น วางเขี้ยวหมาป่าลงในกล่องเล็กๆ ใบหนึ่งอย่างระมัดระวัง แล้วเช็ดมือลวกๆ

สมาชิกสกุลเซียวที่อยู่หน้าประตูกำลังแถไปเรื่อยกับชาวบ้าน ปรากฏว่าเมื่อประตูใหญ่จวนกั๋วกงเปิดออก ชุยอันหรูเดินออกมาด้วยสีหน้าสงบ

“ชุยอันหรู วันนี้เจ้าต้องให้คำอธิบายกับพวกเรา ถือสิทธิ์อะไรมันหยุดงานของพวกเรา?”

อย่างไรก็ต้องมีคนเปิดประเด็น ไม่เช่นนั้นละครนี้ไม่สามารถเล่นต่อ

“ถูกต้อง และยังจับลูกของข้าไปด้วย”

มองดูคนตระกูลเซียวที่สองปีนี้ไม่เปลี่ยนเลยสักนิด ชุยอันหรูมีเพียงความดูถูก

“แคว้นเมืองมีกฎหมายแคว้น บ้านมีกฎบ้าน พวกเขาทำบัญชีปลอม ไม่ควรถูกจับหรือ?”

ความฮึกเหิมสมาชิกสกุลเซียวลดลงครึ่งหนึ่งโดยตรง ชุยอันหรูได้เปรียบก็รุกต่อ “ไม่ถือไม้ไล่พวกเจ้าไปโดยตรง ก็ถือว่าข้าเมตตามากแล้ว”

เมื่อเห็นสมาชิกสกุลเซียวไม่อยากจะเชื่อ ชุยอันหรูยิ้มอย่างอ่อนโยนทีหนึ่ง “แต่ว่าเห็นแก่ที่เคยเป็นญาติกัน ขอเตือนพวกเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย”

“ฝ่าบาทได้ทรงพระราชทานงานแต่งแล้ว ตระกูลเซียวกำลังจะมีสะใภ้คนใหม่ แม่นางหลินประกาศว่าเพียบพร้อมกว่าข้า คิดว่าสมาชิกสกุลเซียวก็น่าจะได้ตามคำขอ”

“ส่วนพวกลูกหลานสกุลเซียวที่ถูกจับเข้าไป ไม่แน่ว่าท่านลุงของแม่นางหลินที่เป็นอัครมหาเสนาบดีอาจสามารถช่วยได้”