บทที่ 11

“เรื่องบางอย่างคาดพูดแค่ครั้งเดียว หลังจากวันนี้ ใครกล้ามาก่อกวนที่ตระกูลชุยของพวกเราอีก ข้าจะทำให้คนคนนั้นรู้ว่าอะไรคืออำมหิต อะไรคือเหี้ยมโหด”

ชุยอันหรูกล่าวจบก็ปรบมือ มีองครักษ์ถือกระบองกลุ่มหนึ่งเดินออกมาทันที

เวลานี้ตันชิงจึงจะตะโกน “ยังไม่ไสหัวไปอีก รอองครักษ์ของจวนกั๋วกงใช้พลองหรือ?”

เมื่อนั้นฝูงคนตระกูลเซียวจึงกลับ

ชุยอันหรูจึงจะหัวเราะเบาๆ

ตระกูลหลิน จะมีละครสนุกๆ แล้ว

เรือนส่วนหลังตระกูลหลิน

หลินจื้อหย่วนกำลังระบายความไม่พอใจของตัวเองตรงนั้น

“วันนี้ก่อนและหลังประชุมเช้า เซียวรั่งมาขอโทษข้าแล้ว บอกว่าจะให้คำอธิบายกับตระกูลหลินของเราแน่นอน!”

หลินจืออินที่เป็นต้นเหตุก้มหน้า ท่าทางที่เชื่อฟังมาก

หลินชวนพ่นลมออกจากจมูกอย่างเย็นชา “นี่ก็สมควรแล้วไม่ใช่หรือ? เขาควรพาคนทั้งตระกูลมาขอโทษที่จวนจึงจะถูก”

มือของนางเวินรินชาให้หลินจื้อหย่วนไม่หยุด ปากก็ไม่ได้ว่างงาน

“วันนี้เจอท่านพี่หรือไม่? เขาได้พูดอะไรกับท่านหรือไม่?”

สีหน้าหลินจื้อหย่วนอึมครึม “จะพูดอะไรได้ล่ะ แค่ให้พวกเราระวังภาพลักษณ์ของตัวเอง เขาบอกว่าเรื่องที่จืออินท้อง พวกเราเป็นฝ่ายผิด ถ้าหากฝ่าบาทไม่ประทานงานแต่ง เกรงว่านางเป็นได้แค่อนุภรรยา รู้จักพอเถอะ”

หลินจืออินยิ่งก้มหน้างุด มีหรือที่นางจะไม่เข้าใจ

“ให้หลานสาวไปเป็นอนุภรรยา เขาที่เป็นอัครมหาเสนาบดีไม่อายหรือ? ถ้าหากไม่ใช่เพราะมีบารมีของพ่อตากับพี่จี้หลี่ เจ้าคิดว่าเฉพาะเรื่องที่จืออินท้องแล้วบังคับให้ชุยอันหรูหย่า ข้ายังสามารถอยู่อย่างสงบสุข ไม่มีปัญหาใดๆ หรือ?”

นางเวินเจ็บใจ “นางแพศยาน้อย ก็แค่เด็กกำพร้าที่หย่าร้างคนหนึ่ง ทำตัวน่าสงสารโดยอาศัยพ่อกับพี่ชายตายในสนามรบ เกือบทำลายลูกสาวของข้า ข้าจะให้นางชดใช้แน่นอน”

หลินชวนกล่าวอย่างตาเป็นประกาย “ท่านแม่ ถึงเวลาข้าก็ฝืนใจรับนางมาเป็นอนุภรรยาเป็นอย่างไร? ปกติก็ทิ้งนางไว้อย่างนั้น เวลาที่น้องหญิงกลับบ้าน สามารถทรมานได้สักหน่อยพอดีเลย”

ความคิดที่ชั่วช้าของเขา ถูกคนรับใช้ขัดจังหวะอีกครั้ง

“นายท่าน ฮูหยิน มีคนมาตะโกนที่ประตูใหญ่อีกแล้วขอรับ…”

หลินจื้อหย่วนเริ่มปวดหัวทันที นางเวินก็รู้สึกรำคาญเป็นพิเศษ

“พวกชาวบ้านดื้อด้านที่ไหน กล้ามาทำตัวบังอาจหน้าจวนขุนนางราชสำนัก!”

ตอนที่หลินจื้อหย่วนกำลังจะโมโหจนสติแตก เซียวรั่งปรากฏตัวพร้อมกับของขวัญขอขมาแล้ว

ข้างหลังของนาง ยังมีนางหยางตามมาด้วย

ทันทีที่เขาปรากฏตัว คนของตระกูลเซียวก็รุมล้อมกันเข้าไปเหมือนเห็นที่พึ่ง “รั่งเอ๋อร์ เจ้ายังไม่รีบให้พ่อตาของเจ้าช่วยพวกเรา…”

หลินชวนจึงจะเข้าใจว่าทั้งหมดนี้ล้วนเป็นคนตระกูลเซียว

“ท่านโหวพอเรืองอำนาจ คนอื่นก็พากันได้ดิบได้ดีโดยแท้ พระราชโองการเพิ่งตกลงมา ก็อาศัยความเป็นญาติให้คนในตระกูลมาขอความช่วยเหลือจากตระกูลหลินแล้ว”

“ท่านพี่เข้าใจผิดแล้ว ข้าจะทำเช่นนี้ได้อย่างไร…” แม้เซียวรั่งได้รับการแต่งตั้งเป็นโหว แต่รู้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิด จึงไม่มีความมั่นใจมากนัก

หลินชวนกล่าวถากถาง “หรือพวกเราเป็นคนเชิญสมาชิกสกุลเซียวที่มาขอผลประโยชน์เหล่านี้มา?”