บทที่ 12

“เรื่องนี้ ข้าจะให้คำอธิบายกับตระกูลเซียวแน่นอน”

ชั่วขณะเซียวรั่งกดดันมาก กว่าจะไล่คนเหล่านี้ไปไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แต่คนตระกูลหลินยังไม่หายโกรธ

“ตระกูลเซียวทำให้ผู้คนต้องมองใหม่จริงๆ ก็แค่เพิ่งมีท่านโหว ทั้งตระกูลก็จะมาขี่อยู่บนหัวจืออินของเราแล้ว?”

นางเวินก็โกรธเช่นกัน “ถ้าหากไม่ใช่เพราะเซียวรั่งถูกพิษระหว่างทางกลับ ลูกสาวของข้าก็ไม่ปล่อยให้เขามีโอกาสเข้าใกล้ และยังตั้งครรภ์อีก ชื่อเสียงก็พังยับเยินหมดแล้ว”

หลินจืออินถึงจะเดินเข้ามาจากข้างนอก

นางหยางรีบดึงนางเข้าไป “จืออิน เด็กดี สองวันนี้ทำให้เจ้าไม่ได้รับความเป็นธรรมแล้ว ล้วนเป็นเพราะตระกูลเซียวของเราไม่สามารถปลอบใจชุยอันหรู เจ้าจะโทษก็โทษข้าเถอะ”

หลินจืออินฟังจนรู้สึกตื้นตัน “ท่านป้า นี่จะโทษท่านได้อย่างไร น้องหญิงชุยเสียพ่อกับพี่ชายแล้ว และยังริษยาแค้นเคืองที่ข้ามีความรักกับเซียวรั่ง ข้าไม่ถือสานางหรอกเจ้าค่ะ”

“น้องหญิงของข้าก็ใจกว้างเช่นนี้แหละ ไม่เหมือนพวกคนใจร้ายที่ชอบแทงข้างหลัง ไม่เช่นนั้นเหตุใดสวรรค์ไม่ช่วยนางเลย”

ไม่มีใครคัดค้านข้อสรุปของหลินชวน

เซียวรั่งยิ่งรู้สึกว่าเขาพยายามไว้หน้าชุยอันหรูที่สุดแล้ว แต่เป็นนางที่แตกหักกับตัวเอง เช่นนั้นก็จะโทษเขาไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์เก่าๆ ไม่ได้

“จืออินเป็นคนอ่อนโยนและใส่ใจ ย่อมไม่ใช่คนที่ผู้หญิงนิสัยพาลและโง่เขลาคนนั้นจะเทียบได้”

ในที่สุดบรรยากาศก็ถือว่าดีขึ้น นางหยางฉวยโอกาสกล่าว

“วันนี้ที่มา หนึ่งมาเพื่อขอโทษ สองก็มาเพื่อหารือวันแต่งงานกับพวกท่าน อย่างไรฝ่าบาทก็พระราชทานงานแต่งแล้ว อีกทั้งรั่งเอ๋อร์ก็ไม่จำเป็นต้องไว้ทุกข์ให้ครอบครัวเจิ้นกั๋วกงแล้ว ไม่สู้อาศัยตอนที่เขาได้รับการแต่งตั้งโหว จัดงานมงคลคู่เลย”

หลินจืออินมองเซียวรั่ง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

หลินจื้อหย่วนกับนางเวินสบตากันแวบหนึ่ง ไม่ได้ปฏิเสธ

“มันก็ควรจะเป็นเช่นนี้…แต่ว่า…” นางเวินลังเลที่จะกล่าว

“ท่านแม่ยายพูดมาได้เลย” เซียวรั่งแสดงท่าทีทันที

นางเวินเงียบไปครู่หนึ่งแล้วกล่าว “ได้ยินมาว่าฝ่าบาทมีราชโองการสั่งให้ตระกูลเซียวคืนเงินเจ็ดแสนห้าหมื่นตำลึงในสามวัน ถึงเวลาสินสอดนี่…”

นางสังเกตสีหน้าของนางหยางและบุตรชาย เปลี่ยนน้ำเสียงแล้วกล่าวต่อ “เดิมจืออินของเราถูกชุยอันหรูใส่ร้ายแล้ว ถ้าหากออกเรือนอย่างเรียบง่าย มีแต่จะทำให้ผู้อื่นหัวเราะเยาะ”

เซียวรั่งคิดแผนรับมือไว้แล้ว “ท่านแม่ยายวางใจได้ ตอนที่ชุยอันหรูแต่งเข้าตระกูลเซียว แทบไม่มีสินสอดเลย จวนเจิ้นกั๋วกงของพวกเขาเป็นคนจัดการทั้งหมด ตอนนี้ข้าย่อมจะทำให้ยิ่งใหญ่ที่สุด”

“ข้าจะทำให้ทุกคนรู้ว่า จืออินจึงจะเป็นคนที่ข้าอยากแต่งงานด้วยจริงๆ และล้ำค่ายิ่งกว่าชุยอันหรู”

ตอนแรกนางเวินก็รู้สึกพอใจ แต่นางไม่ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องที่มาของเงินที่จะคืน

“เงินเจ็ดแสนกว่าตำลึงของชุยอันหรู…”

“วันนี้ท่านแม่ยายก็เห็นคนตระกูลเซียว ที่ไม่รู้ความเหล่านั้นแล้วไม่ใช่หรือ หลายปีนี้พวกเขาอาศัยชื่อของข้า เก็บสะสมทรัพย์สินไว้ไม่น้อย มันก็ถึงเวลาที่พวกเขาจะตอบแทนแล้ว”